Στην εποχή μας οι εδαφικές κατακτήσεις δεν επιχειρούνται πλέον με τη χρήση στρατιωτικών μέσων. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος υπήρξε η τελευταία συστηματική απόπειρα επιβολής της Γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και απέβη όχι μόνον άκαρπη, αλλά και ιδιαιτέρως οδυνηρή για τους εμπνευστές της.
Έτσι οι στρατιωτικοί σχηματισμοί έχουν περιέλθει σε δευτερεύουσα μοίρα και τον ρόλο της καθυπόταξης κρατών και εθνών έχουν αναλάβει παντοδύναμοι οικονομικοί οργανισμοί διοικούμενοι από στυγνούς γραφειοκράτες.
Αυτό που δεν κατάφερε η Γερμανία μέσω της Βέρμαχτ, μπορεί να το επιτύχει ευκολότερα μέσω της ΖΗΜΕΝΣ ή της Ντόϋτσε Τέλεκομ. Κι αν είναι αδύνατο για την Τουρκία να εισβάλλει στον Εύρο, είναι απολύτως εφικτό να βάλει χέρι στο σύνολο των γεωργο-κτηνοτροφικών εκτάσεων της χώρας αν αύριο το πρωΐ μια Τουρκική Τράπεζα αγοράσει την ΑΓΡΟΤΙΚΗ…
Η οικονομική εξάρτηση του κράτους-στόχου, η αξιοποίηση του αδιαφανούς και διεφθαρμένου κρατικού μηχανισμού, η υπερχρέωσή του, η συνολική οικονομική του αποδόμηση και εν τέλει η παραχώρηση της εθνικής του κυριαρχίας στους οικονομικούς του σωτήρες, οι οποίοι έρχονται να προσφέρουν υπηρεσίες διάσωσης με αντάλλαγμα τον εθνικό του πλούτο, αποτελούν το δοκιμασμένο και αποτελεσματικό εργαλείο των σύγχρονων οικονομικών κατακτητών.
Ένα μοντέλο, που προϋποθέτει ανεκτικούς λαούς και συνεργάσιμους κυβερνήτες (από αφέλεια, αμέλεια ή ιδιοτέλεια, αδιάφορο).
Πρόκειται ακριβώς για τον εφιάλτη, που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και όπου όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι στην εθνική μας κακοδαιμονία συνέβαλαν καθοριστικά και λάθη και παραλήψεις και προσωπικές αδυναμίες και σκοπιμότητες στελεχών των κομματικών επιτελείων του συνόλου πολιτικού φάσματος. Και αυτών που κυβέρνησαν και αυτών, που δεν κυβέρνησαν. Και αυτών που «μετανόησαν» και άλλαξαν κόμμα και αυτών που αλλαξοπίστησαν και μετάλλαξαν το κόμμα.
Και ο εθνικός γολγοθάς συνεχίζεται και δυστυχώς φαίνεται ότι θα υποχρεωθούμε ως λαός να πιούμε το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους, διότι τόσον η κυβέρνηση όσο και τα υπόλοιπα κόμματα δεν εννοούν να κόψουν τις «κακές συνήθειες», επιμένουν να υποθάλπουν την αδιαφάνεια και την διαφθορά και αδυνατούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν το εθνικώς συμφέρον.
Περιφανές υπόδειγμα πολιτικής αβελτηρίας αν όχι ιδιοτελούς εθνικής μειοδοσίας είναι η περίπτωση της επαναγοράς χρέους.
Με τρόμο παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες στο περίφημο συνολικό πακέτο διάσωσης της Ελληνικής οικονομίας να τίθεται σε περίοπτη θέση και το «αίτημα» της δυνατότητας επαναγοράς χρέους από τα υπερχρεωμένα κράτη.
«Συμπτωματικά» το θέμα τέθηκε μόλις κατέστη εμφανές ότι η αποφυγή περικοπής της αξίας των κρατικών ομολόγων παρίσταται αδύνατη. «Συμπτωματικά» τότε οι κερδοσκοπικές αγορές και οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι, μεταξύ των οποίων και η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποφάσισαν ότι έπρεπε γρήγορα να ξεφορτωθούν τα Ελληνικά Κρατικά ομόλογα, στα οποία το προηγούμενο διάστημα είχαν φροντίσει να επενδύσουν συμμετέχοντας στο πάρτι κερδοσκοπικής αλητείας, που είχε στηθεί από ξένους και ντόπιους «σωτήρες». «Συμπτωματικά» η σιδηρά Γερμανίδα Καγκελάριος επέδειξε «μεγαλόψυχη υποχωρητικότητα» και δήλωσε ότι η Γερμανία θα μπορούσε να δεχθεί «το αίτημα» των υπερχρεωμένων κρατών με την προϋπόθεση ότι θα προβούν στην επαναγορά ομολόγων με χρήματα, που θα δανείζονται από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.
«Συμπτωματικά» μετά την δήλωση της κας Μέρκελ, η ελληνική Κυβέρνηση φαίνεται εμμέσως να το υιοθετεί ως «αίτημα» για τη «λύση πακέτο» της 25ης Μαρτίου, ενώ αναφανδόν τάσσονται ήδη υπέρ του καταστροφικού για τα εθνικά συμφέροντα μέτρου ο κος Σαμαράς και η κα Μπακογιάννη και ουδείς των υπολοίπων πολιτικών αρχηγών φαίνεται να κατανοεί την παγίδα.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι μια τέτοια κίνηση δεν θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση του Ελληνικού χρέους, όπως τα γνωστά δημοσιογραφικά «παπαγαλάκια» σπεύδουν τις τελευταίες ημέρες να προπαγανδίζουν. Το χρέος της Ελλάδας θα παραμείνει ακέραιο, αφού θα ξεπληρώσει μεν τους σημερινούς κατόχους κρατικών ομολόγων επαναγοράζοντάς τα, αλλά συγχρόνως θα χρεωθεί με ισοδύναμο ποσό που θα δανεισθεί από το μηχανισμό στήριξης.
Ετοιμαζόμαστε λοιπόν να πάμε να «δώσουμε» τη μάχη για να απαλλάξουμε αυτούς, που κερδοσκόπησαν ασύστολα αγοράζοντας με πρωτοφανή discount και ληστρικά επιτόκια τα κρατικά μας ομόλογα, από το ανεπιθύμητο πλέον γι’ αυτούς ρίσκο, με το προϊόν ενός νέου δανεισμού ή ακόμη χειρότερα με το ευτελές τίμημα από το ξεπούλημα εθνικής περιουσίας.
Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για τεράστια ανοησία.
Το τραγικότερο όμως είναι ότι συγχρόνως αφοπλίζουμε την χώρα από το έσχατο διαπραγματευτικό της χαρτί.
Διότι αν σήμερα φοβούνται κάτι οι δανειστές μας, είναι μήπως υποστούν απώλειες κεφαλαίων από ένα «κούρεμα» των ομολόγων. Αν καταφέρουν να ξεφορτωθούν τα ομόλογά μας δεν θα έχουν πλέον τίποτα να φοβηθούν από την χρεωκοπία της Ελλάδος.
Τόσο απλό είναι το θέμα.
Και όμως γκουρού της οικονομικής επιστήμης (όπως δηλώνει ο κος Σαμαράς) και επιφανείς πολιτικοί σαν τους υπόλοιπους σπεύδουν να ανοίξουν την κερκόπορτα του τελευταίου οχυρού της καθημαγμένης πατρίδας.
Τάλαινα Ελλάδα «πάντοτε ευκολόπιστη και πάντα προδομένη», όπως λέει και ο ποιητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου