Όπως προκύπτει από τις φωτογραφίες της Φουκουσίμα δύο φαρμακεία στην Ελλάδα οφείλουν να έχουν μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ τους από ότι δύο πυρηνικοί αντιδραστήρες.
Παράδοξο; Καθόλου! Και στις δύο περιπτώσεις κοινός παρανομαστής είναι το κέρδος.
Στην περίπτωση του φαρμακείου επιδιώκεται η εξασφάλιση επαρκούς πελατολογίου με τη δέσμευση του αναγκαίου ζωτικού επιχειρηματικού χώρου για τον φαρμακοποιό. Στην περίπτωση του πυρηνικού εργοστασίου επιδιώκεται η μείωση των διοικητικών και όχι μόνο εξόδων. (Με το ίδιο διοικητικό και τεχνικό προσωπικό καλύπτουμε τις λειτουργικές ανάγκες όχι ενός αλλά έξι αντιδραστήρων).
Αυτή είναι η πεμπτουσία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Αυτός είναι ο ασφαλής τρόπος για το μέχρι χθες αποκαλούμενο Ιαπωνικό θαύμα.
Στην πιο σεισμογενή χώρα του πλανήτη ανάμεσα σε 135 εκ. κατοίκους είχαν στριμώξει πάνω από 50 αντιδραστήρες. Πολλούς από αυτούς δίπλα στο Τόκιο την πιο πυκνοκατοικημένη πόλη στον κόσμο.
Αυτός ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για μια πυρηνική τραγωδία.
Αυτό ακριβώς βιώνουμε σήμερα. Το χρονικό του Ιαπωνικού θαύματος, που εξελίχθηκε σε Ιαπωνικό εφιάλτη…
Ίσως κάποιοι πολιτικοί στην Ιαπωνία δικαιολογηθούν ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να προσφέρουν στον μέσο Ιάπωνα το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο. Ίσως κάποιοι περισσότερο θρασείς πούνε στο δύστυχο αυτό λαό ότι «μαζί τα φάγανε», δηλαδή εκείνοι(οι πολιτικοί) στήσανε τα πυρηνικά εργοστάσια και εκείνοι οι πολίτες βρήκαν δουλειά στην γιγαντιαία βιομηχανία της χώρας, που έγινε ανταγωνιστική χάρη στην πυρηνική ενέργεια.
Η αλήθεια όμως είναι αρκετά διαφορετική.
Δυστυχώς το πάθημα της Ιαπωνίας δεν είναι αποτέλεσμα απρόβλεπτων ακραίων καιρικών φαινομένων, όπως πολλοί θα προσπαθήσουν να υποστηρίξουν στο επόμενο διάστημα.
Οι πληροφορίες, που έρχονται συνεχώς στο φως της δημοσιότητας συνηγορούν στην στοιχειοθέτηση ενός διαρκούς και κατ’ εξακολούθηση εγκλήματος κατά της ανθρωπότητος που κάποιοι διαπράττουν εξ επαγγέλματος με ενδεχόμενο δόλο.
Και φυσικά δεν είναι μόνον Ιάπωνες.
Πολιτικές ηγεσίες και επιχειρηματικοί όμιλοι επιμένουν να στήνουν παντού πυρηνικούς αντιδραστήρες, που όλοι γνωρίζουν ότι ακόμη και με τις καλύτερες γεωλογικές προϋποθέσεις έχουν μόνο 20 χρόνια «ασφαλούς» λειτουργίας και όμως στο βωμό της κερδοσκοπίας δεν διστάζουν να τους αφήνουν να λειτουργούν για 30, 40 και περισσότερα χρόνια.
Και αυτό το επιτρέπουν αδιακρίτως σε σεισμοπαθείς περιοχές, που το έδαφός τους μοιάζει με ένα αδιάκοπο τραμπολίνο, αλλά και σε νησιωτικές περιοχές, που κάθε τόσο αναποδογυρίζονται από τυφώνες και παλιρροϊκά κύματα, εμπιστευόμενοι την τύχη του πλανήτη στην δεδομένη κερδοσκοπική ασυδοσία ιδιωτικών εταιριών.
Ενώ λοιπόν αντιλαμβάνονται ότι το εγκληματικό αποτέλεσμα της πολιτικής τους είναι σφόδρα πιθανό να επέλθει, οι κύριοι αυτοί το αποδέχονται για να μη θιγούν τα υπερκέρδη μιας χούφτας κατασκευαστών πυρηνικών αντιδραστήρων και μιας ευρύτερης ομάδας πολυεθνικών επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται με διάφορους τρόπους την δολοφονική πυρηνική ενέργεια.
Τα λεφτά είναι πολλά. Έτσι είναι περίπου βέβαιο ότι το πάθημα της Ιαπωνίας δεν πρόκειται να γίνει μάθημα για τις πολιτικές ηγεσίες της Ασίας, της Ευρώπης ή της Αμερικής.
Όσα κροκοδείλια δάκρυα και αν χύνονται στην παρούσα φάση κανείς δεν πρόκειται να σταματήσει την λειτουργία των αντιδραστήρων, που χρησιμοποιεί. Αντίθετα ήδη Τουρκία, Αλβανία, Βουλγαρία,Σκόπια κ.λ.π επιμένουν απτόητοι ότι θα συνεχίσουν χωρίς χρονοτριβή τα πυρηνικά ενεργειακά τους προγράμματα. Εδώ, σε μια περιοχή εξ ίσου σεισμογενή με την Ιαπωνία.
Και ας μη σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι στα Βαλκάνια δεν έχουν υπάρξει σεισμοί 9 ρίχτερ.
Μπορεί κανείς να εξασφαλίσει ότι ο επόμενος σεισμός θα είναι στη θάλασσα και σε εστιακό βάθος 30 χιλιομέτρων, όπως στην περίπτωση της Φουκουσίμα, και δεν θα είναι ας πούμε 5 ρίχτερ, αλλά θα γίνει σε εστιακό βάθος 10 χιλιομέτρων κάτω ακριβώς από το πυρηνικό εξάμβλωμα, που λέγεται Κοσλοντούϊ ;
Αν τα μεγαλόσχημα ιερατεία των Βρυξελών, που διαχειρίζονται τις τύχες της Ευρώπης είχαν στοιχειώδη φρόνηση θα είχαν επιβάλει στην Βουλγαρία να σταματήσει αμέσως τα σαράβαλά της. Θα είχαν αξιολογήσει με πρώτη την Ελλάδα ως Casus belli την πρόθεση της Τουρκίας να κατασκευάσει πυρηνικά εργοστάσια πάνω στο ρήγμα της Ανατολίας.
Τίποτα όμως. Είπαμε είναι πολλά τα λεφτά και έτσι το πάθημα για αυτούς δεν θα γίνει μάθημα, πως δεν υπάρχει ασφαλής πυρηνικός αντιδραστήρας, ούτε σίγουρος τρόπος διακοπής της αλυσιδωτής πυρηνικής αντίδρασης, όταν αυτή εκδηλωθεί ως πυρηνικό ατύχημα.
Η μόνη ελπίδα είναι να γίνει τουλάχιστον μάθημα για τους λαούς και ξεκινώντας από το δύστυχο λαό της Ιαπωνίας να απλωθεί σ’ ολόκληρο τον πλανήτη ένα βροντερό όχι στους κερδοσκόπους και τους υπηρέτες τους, που είναι ικανοί να μετατρέψουν τον κόσμο σε πυρηνικό ολοκαύτωμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου