Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ: Αγανακτήστε, είναι μεταδοτικό….

Οι προπαππούδες τους ήταν η γενιά του 40.

Παππούδες τους υπήρξε η γενιά του 114.

Οι γονείς τους ανήκουν στην γενιά του Πολυτεχνείου.

Οι ίδιοι φαίνεται ότι προορίζονται να γράψουν ιστορία ως η γενιά της Πλατείας.

Πρόκειται για την αδικημένη γενιά των πρώην 700 ευρώ, που έχουν γίνει ήδη 400 και κάτω με σαφή τάση μηδενισμού.

Οι προηγούμενες γενιές γούρμασαν σε αντίξοες συνθήκες, ονειρεύθηκαν ένα καλύτερο κόσμο, πολέμησαν για λευτεριά, ψωμί, παιδεία, ελευθερία και εν πολλοίς τα κατάφεραν να ζήσουν μερικές στιγμές ατομικών και συλλογικών-εθνικών επιτυχιών.

Στις προηγούμενες γενιές υπήρχε στέρηση υλικών μέσων, αλλά περίσσευαν οι ιδεολογικοί οραματισμοί.

Για την καινούργια γενιά ο καταναλωτισμός ήταν το προωθούμενο υποκατάστατο αντί οποιασδήποτε άλλης ιδεολογίας.

Και ενώ υπό μία έννοια η καινούργια γενιά ξεκίνησε με τις λαμπρότερες των προϋποθέσεων, αιφνιδίως της απαγόρευσαν να ελπίζει, να χαμογελά και να ονειρεύεται.

Πολυεθνικοί κερδοσκόποι, υπερεθνικές γραφειοκρατίες και πειθήνιες πολιτικές μαριονέτες πίστεψαν και ίσως εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι μπορούν να πειθαναγκάσουν αυτή τη γενιά να υπομείνει την απίστευτη βαρβαρότητα, που έχουν σκηνοθετήσει στον πλανήτη.

Αυταπατώνται.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου η νεολαία να αποδέχεται αμαχητί την αδικία, τον αυταρχισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την εξαθλίωση.

Με έκπληξη διαπιστώνουν ότι η μαζική πλύση εγκεφάλου των διεθνών ΜΜΕ δεν είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Νόμιζαν ότι κατασκευάζουν μια εύκολα διαχειρήσιμη απολίτικη γενιά της καλοπέρασης, της ανεμελιάς, της νωθρότητας. Μια γενιά απομονωμένη, χαμένη στο λαβύρινθο της ηλεκτρονικής εικονικής πραγματικότητας.

Πλάνη οικτρά!

Ανακαλύπτουν με δέος ότι η νεολαία δεν παραπλανάται, δεν ευνουχίζεται , δεν συμβιβάζεται.

Δεν χάνει το πολιτικό της αισθητήριο, αλλά αντιθέτως οξύνει το πολιτικό της κριτήριο και για αυτό ενώ αποστρέφεται τα μεταλλαγμένα κόμματα και τις ανάξιες πολιτικές ηγεσίες τους, δεν αποστασιοποιείται από την πολιτική.

Τουναντίον απαιτεί να έχει τον πρωτεύοντα ρόλο, που της ανήκει στην χάραξη και άσκηση της πολιτικής, που την αφορά.

Μετατρέπει τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, από μέσα ατομικής απομόνωσης σε εργαλεία κοινωνικής συνεννόησης και πολιτικής συναντίληψης.

Αντιλαμβάνεται την παγκοσμιοποίηση ως μοντέλο διάδοσης της φτώχειας και της οικονομικής εξαθλίωσης.

Αντιλαμβάνεται ότι αυτό, που άρχισε στην Ελλάδα και επεκτάθηκε στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, σύντομα θα κτυπήσει την πόρτα και των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης.

Αντιλαμβάνεται ότι κερδοσκόποι, τεχνοκρατικές γραφειοκρατίες και επαγγελματίες πολιτικοί, που ενδιαφέρονται για την βιωσιμότητα των χρεών και όχι για την επιβίωση των λαών, είναι ικανοί μόνο να οδηγήσουν τον πλανήτη στην απόλυτη ερήμωση.

Αγανακτούν, εγκαταλείπουν τον εφησυχασμό, γυρνούν την πλάτη στις πλαστές δευτερεύουσες αντιθέσεις (ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, χαμηλόμισθοι εναντίον «ρετιρέ», αγρότες εναντίον φορτηγατζήδων, γιατροί εναντίον ασφαλισμένων και τα τοιαύτα) βγαίνουν στις πλατείες, παραμερίζουν τους διαβρωμένους κομματικούς και συνδικαλιστικούς μηχανισμούς και διεκδικούν το δημοκρατικό αυτονόητο.

Τίποτε περισσότερο από αυτό που τους υποσχέθηκε ο κος Παπανδρέου, αλλά και οι άλλοι Ευρωπαίοι ομόλογοί του, προεκλογικά:

Δημόσια διαβούλευση, συμμετοχή στις αποφάσεις που τους αφορούν, ισότητα, δικαιοσύνη, εργασία, αξιοπρέπεια.

Είναι οι γνήσιοι απόγονοι της γενιάς του σαράντα, της γενιάς του ένα-ένα τέσσερα, της γενιάς του πολυτεχνείου.

Το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης αδυνατεί να αντιληφθεί ή δεν θέλει να παραδεχθεί την πραγματικότητα.

Ευελπιστεί ότι το κίνημα της «πλατείας» θα εκτονωθεί, θα φυλλορροήσει, στην ανάγκη θα αντιμετωπισθεί με γκλομπς και δακρυγόνα.

Πρόκειται δυστυχώς για μια γενιά πολιτικών γραφειοκρατών, που οφείλει την ύπαρξή της στα ΜΜΕ, δεν έχει άμεση επαφή με τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, κινείται σαν μια χαζοχαρούμενη παρεούλα μεταξύ συνεδριάσεων και δεξιώσεων και συνεπώς αδυνατεί να κατανοήσει τις ταξικές αντιθέσεις, τους μηχανισμούς της αγοράς, τα κοινωνικά ρεύματα.

Παρότι ομολογούν ότι το πρόβλημα της Ελλάδος, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας δεν είναι δικό τους πρόβλημα, αλλά πρόβλημα της Ευρώπης, του Δυτικού κόσμου, της Παγκόσμιας οικονομίας, δεν κατανοούν ότι το ντόμινο της οικονομικής δυσπραγίας θα οδηγήσει σε ντόμινο κινήματος αγανακτισμένων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Πολύ περισσότερο στερούμενοι εμπειριών αδυνατούν να προβλέψουν, ότι τα κινήματα αυτά σύντομα θα γνωρίσουν πρωτόφαντη μαζικότητα, θα αυτοοργανωθούν κατά χώρα, θα διασυνδεθούν διακρατικά και πολύ γρήγορα θα αναδείξουν νέες ηγετικές προσωπικότητες, που θα διεκδικήσουν σθεναρά την εξουσία.

Όπως γράψαμε και άλλη φορά, αντίθετα από ότι υποστηρίζεται, στην Δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα, ιδιαίτερα όταν αυτοαναιρείται παρουσιάζοντας τα απύθμενα συμπτώματα σήψης και παρακμής, που βιώνουμε σήμερα.

Στην ιστορία, όμως δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Η ιστορία πάντα προχωράει μπροστά μέσα από μαζικές κινητικότητες, που στέλνουν στον σκουπιδοτενεκέ τις ξεπερασμένες μορφές εξουσίας και τις ξοφλημένες ηγεσίες και αναδεικνύοντας νέες, ικανές να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών.

Αυτή είναι η ονομαζόμενη ιστορική νομοτέλεια, που ελέγχεται και κινείται μέσα από την εξέλιξη-ωρίμανση των λεγόμενων αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών.

Απέναντι λοιπόν σ’ αυτά τα ιστορικά νομοτελειακά δρώμενα των ευρωπαϊκών και όχι μόνο κινημάτων της «πλατείας», πρωτοκλασάτοι Ευρωπαίοι καρεκλοκένταυροι προσπαθούν να περισώσουν εαυτούς προωθώντας μια αφελή συνταγή κρατικής καταστολής, εκλογικών συστημάτων υπερενισχυμένης αναλογικής (όρα ιδέα κου Πάγκαλου) και διακομματικής κυβερνητικής συνεργασίας μεταξύ αποστεωμένων και παλιομοδίτικων κομμάτων.

Μάταιος κόπος.

Το κίνημα των «αγανακτισμένων» είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αντιμετωπισθεί με τόση φαιδρότητα.

Είναι η μαζική κίνηση της σημερινής γενιάς, προς το ιστορικό της πεπρωμένο. Κοντά σ’ αυτούς θα συστρατευθούν οι γονείς, οι παππούδες, τα παιδιά τους.

Αν δεν αρθούν οι αιτίες, που προκαλούν την αγανάκτηση της, αν δε ικανοποιηθούν τα αιτήματά της, σύντομα θα πάρει την μορφή χιονοστιβάδας.

Και όπως κι άλλοτε έχουμε πει όταν ξεκινήσει η χιονοστιβάδα τίποτε δεν μπορεί να αντέξει στο διάβα της και ο μόνος τρόπος να γλιτώσει κανείς είναι να παραμερίσει.

Όπως ακριβώς δηλώνουν σε όλους τους τόνους οι αγανακτισμένοι Ευρωπαίοι, που συγκεντρώνονται κατά χιλιάδες στις πλατείες, οι λαοί της Ευρώπης έχουν πλέον ξυπνήσει.

Αν οι προφανώς στερούμενοι πολιτικής οξυδέρκειας Ευρωπαίοι ηγέτες διαθέτουν τουλάχιστον στοιχειώδες ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης, καλά θα κάνουν να ξυπνήσουν και εκείνοι και να σπεύσουν να συμπορευθούν.

Αν δεν το πράξουν εγκαίρως, φοβούμαι ότι οι προηγούμενες γενιές κλήθηκαν να αγωνισθούν για να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά η παρούσα γενιά σύντομα θα υποχρεωθεί να τον ανατρέψει…