Τα περί εκλογών...κολοκύθια μετά ριγάνεως.

Όσοι εκ περιτροπής και κατά περιόδους δημοσιογράφοι, και όχι μόνο, αναμοχλεύουν διάφορες φήμες, προβλέψεις συζητήσεις περί πρόωρων εκλογών ή είναι απολύτως αφελείς ή προσπαθούν να βγάλουν τον επιούσιον, μη υπάρχοντος άλλου θέματος.

Υπάρχουν δύο πολύ σοβαροί λόγοι για τους οποίους η εκλογολογία ιδιαίτερα αυτήν την εποχή είναι εντελώς αβάσιμη.

Ο πρώτος βασικός λόγος είναι ότι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνουν εκλογές όποτε βολεύει τον κο Σαμαρά, ούτε όποτε θέλει ο κος Παπανδρέου, αλλά οψέποτε το θεωρήσουν πρόσφορο για τα συμφέροντά τους εξωτερικοί οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες.

Ο δεύτερος είναι ότι οι εξωτερικοί παράγοντες για να αποφασίσουν να επιτρέψουν τις εκλογές στην Ελλάδα θα πρέπει να έχουν εξασφαλίσει ένα κυβερνητικό σχήμα αποτελεσματικότερο από το υπάρχον στην προώθηση των οικονομικών τους σχεδιασμών.

Επειδή λοιπόν οι ξένοι αντιλαμβάνονται ορθώς ότι «καλύτερη» σύνθεση Βουλής από την παρούσα είναι αδιανόητο να προκύψει (τουναντίον μάλιστα), δεν έχουν κανένα λόγο να ρισκάρουν.

Γι αυτούς το ενδιαφέρον είναι να συντηρείται μια σχετική νομισματική ισορροπία, να πληρώνονται κουτσά στραβά τα τοκοχρεολύσια και κυρίως να περιέλθει στην κυριότητά τους ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος της χώρας.

Αυτά τα θέματα προς το παρόν, παρά τις περί του αντιθέτου γκρίνιες, προωθούνται αρκετά ικανοποιητικά από την παρούσα Κυβέρνηση, η οποία καταφέρνει μέχρι στιγμής να εφαρμόζει πιστά τις οδηγίες με σχετικά μικρές κοινωνικές αναταράξεις.

Εξ’ άλλου καθ’ όσον αφορά το Ελληνικό πολιτικό σκηνικό, εκτός από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς ουδείς άλλος επιθυμεί πραγματικά την προσφυγή στις κάλπες.

Το κυβερνόν κόμμα διότι γνωρίζει ότι σε μια εκλογική αναμέτρηση θα γυρίσει στα ποσοστά του 1974, ίσως και παρακάτω. Το ΛΑ.Ο.Σ και η Δημοκρατική Συμμαχία διότι δεν προσδοκούν σοβαρά εκλογικά ποσοστά, αλλά στοχεύουν κυρίως στην υπουργοποίηση των αρχηγών τους μέσω μιας συμμαχικής Κυβέρνησης. Κι όσο για την ΝΔ ό μόνος, που επιθυμεί ενδεχομένως τις εκλογές είναι ο κος Σαμαράς και ο στενός του κύκλος, επειδή ελπίζει ότι έστω και με μικρό ποσοστό θα μπορέσει να αναδειχθεί πρώτο κόμμα, ώστε να μπει κουτσά στραβά σε τροχιά πρωθυπουργίας. Οι υπόλοιπες όμως ομάδες, που δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει τα μερίδια της σημερινής εσωκομματικής και της αυριανής κυβερνητικής εξουσίας που τους αναλογούν, δεν επιθυμούν να μπούν στα έξοδα και στο χαμαλίκι της προεκλογικής εκστρατείας με αβέβαια την προσωπική πολιτική τους κατάληξη.

Η κατάσταση αυτή φυσικό είναι να δημιουργεί διάφορα ευτράπελα.

Έτσι τα στελέχη της Κυβέρνησης βλέποντας το ενδεχόμενο των εκλογών όπως περίπου «ο διάβολος το λιβάνι» αναζητούν εναγωνίως την συγκυβέρνηση, φτάνοντας στο σημείο να διατυπώνουν αφελή ερωτήματα του τύπου «εάν μπορούμε να συνεργασθούμε μετεκλογικά, γιατί να μην το πράξουμε χωρίς να καταφύγουμε σε εκλογές;»

Η απάντηση είναι αυτονόητη και για τον πλέον ηλίθιο Νεοδημοκράτη, ασχέτως αν ο κος Σαμαράς αποφεύγει επιμελώς να την διατυπώσει: Κυβερνητική συμμαχία με βάση τα ποσοστά του 2009 σημαίνει πρωτοκαθεδρία του ΠΑΣΟΚ, ενώ μετά τις εκλογές με πιθανό πρώτο κόμμα τη ΝΔ το πάνω χέρι στην Συγκυβέρνηση θα περιέλθει σ’ αυτήν.

Όλα αυτά βεβαίως, όπως είπαμε και παραπάνω είναι άνευ σημασίας διότι «το μαχαίρι και το πεπόνι» και στο θέμα των εκλογών το έχουν οι ξένοι, οι οποίοι προς το παρόν βολεύονται με μια πειθήνια κυβέρνηση, μια συνεργάσιμη αντιπολίτευση και ένα λαό που δείχνει ιώβειο υπομονή.

Δεν τους καίγεται καρφάκι αν θα κλείσουν χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις, αν θα μείνουν άνεργοι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, αν θα καταστραφεί η ελληνική οικονομία.

Τουναντίον η καταστροφή των ελληνικών επιχειρήσεων, η εξόντωση των λίγων εναπομεινάντων Ελλήνων επιχειρηματιών και η παντελής εξαθλίωση των εργαζομένων(ανέργων) είναι ακριβώς αυτό που τους εξυπηρετεί καλύτερα.

Δεν είναι τυχαίο ότι την ώρα που οι λοιπές συμμαχικές δυνάμεις συσκέπτονται για την διανομή της «ανασυγκρότησης» της Λιβύης και μάλιστα μαζί με τους Γερμανούς και τους Τούρκους, που ήσαν αντίθετοι στη Νατοϊκή επέμβαση, η Ελληνική Κυβέρνηση παραμένει απούσα από τις σχετικές συναντήσεις.

Αντίθετα ο Υπουργός Ανάπτυξης αντί να προβληματίζεται για το πώς θα στηρίξει επιχειρηματικές πρωτοβουλίες ελληνικών κεφαλαίων για διείσδυση στην Λιβύη, ξημεροβραδιάζεται με Γερμανούς επιχειρηματίες, που ορέγονται να κατασπαράξουν την ελληνική επιχειρηματικότητα απαιτώντας προνομιακά Φαστ Τρακ διοικητικών διευκολύνσεων, ειδικές ζώνες εγκατάστασης, ειδική φορολογική μεταχείριση, ειδικό εργασιακό (μεσαιωνικό) καθεστώς και ειδική τράπεζα χρηματοδότησης.

Το χαλί σε όλα αυτά στρώνει προσωπικά ο κος Πωθυπουργός, που κατόπιν του σχετικού Γερμανικού επιχειρηματικού ενδιαφέροντος ξαναθυμάται, ώ του θαύματος!, τις ενεργειακές επενδύσεις και την πράσινη ανάπτυξη και κανονίζει συνάντηση με την κα Μέρκελ στο τέλος Σεπτεμβρίου πιθανότατα για να προσφέρει επί πίνακι τα κεφάλια των Ελλήνων επιχειρηματιών και εργαζομένων.

Συμπέρασμα:

Τα περί εκλογών είναι επιεικώς κουραφέξαλα.

Όσο τα συμφέροντα των ξένων και κυρίως των Γερμανών επενδυτών θα εξυπηρετούνται η χώρα θα πορεύεται με μία Κυβερνητική ομάδα , που έχει πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα της πολιτικής της απαξίωσης και το μόνο που την απασχολεί, είναι να επιμηκύνει την παραμονή της στην εξουσία, έστω και απεμπολώντας αρχές και ιδεολογίες και στην ανάγκη αναζητώντας δεκανίκια στους μέχρι χθες πολιτικούς και ιδεολογικούς της αντιπάλους.

Αλλοίμονο στους νέους…

Το τεκμήριο της ενοχής.

Όσο πιο πολύ προσποιούνται ότι ασχολούνται με την κάθαρση κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τόσο περισσότερο γελοιοποιούνται στα μάτια του απλού πολίτη.

Καθ’ όμοιο λόγο όσο πιο πολύ μιλάνε στα κανάλια οι υπουργοί και διάφορα στελέχη των κομμάτων, τόσο περισσότερο εκτίθενται.

Είναι αυτό που λέμε να μη σε πάρει η κάτω βόλτα…

Δυστυχώς όμως έχει γίνει πλέον ευρύτατα αντιληπτό ότι για το πολιτικό προσωπικό της χώρας οι έννοιες, πολιτική ευθιξία, κοινωνική ευαισθησία, εθνικό φιλότιμο έχουν περιέλθει σε χειμερία νάρκη.

Το πολιτικό αισθητήριο έχει ολοκληρωτικά εκλείψει.

Ένα δύσοσμο μείγμα, πνευματικής νωθρότητας, αλαζονείας και ιδιάζουσας θρασύτητας αποπνέει πια η κάθε τους δημόσια εμφάνιση.

Το πολιτικό τους παρελθόν όζει στην κυριολεξία από ψευδολογίες, επαγγελματική ανεπάρκεια, οικονομικά σκάνδαλα και υπόθαλψη διαφθοράς.

Το πολιτικό τους παρόν βουλιάζει μέσα στο βούρκο την αναξιοπιστίας και της ανυποληψίας.

Το πολιτικό τους μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό και τρισάθλιο.

Και αντί να αφυπνισθούν από την παντοιοτρόπως εκδηλούμενη παλλαϊκή δυσφορία, εθελοτυφλούν, αντιδρούν σπασμωδικά, διολισθαίνουν σε επικινδύνως φασίζουσες λογικές.

Αντί να σοβαρευθούν, να βελτιώσουν τις επιδώσεις τους στην προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, στην δίωξη της διαφθοράς, στον σεβασμό της συνταγματικής τάξης, στη θωράκιση της αξιοπιστίας του κοινοβουλίου και της δικαιοσύνης, αντίθετα επιμένουν στις παρωχημένες πρακτικές και τις αποτυχημένες συνταγές.

Κάποιοι από αυτούς θα έπρεπε να είχαν λογοδοτήσει ήδη στη δικαιοσύνη. Κάποιοι άλλοι θα έπρεπε να είχαν απαλλάξει προ πολλού την πολιτεία από την επιζήμια ανεπάρκειά τους.

Και όσοι δεν βαρύνονται με προσωπικές αμαρτίες ή διαθέτουν κάποια προσόντα βουλιάζουν στο βάλτο της ατολμίας και γίνονται με την ψήφο ή την ανοχή τους εργαλεία νομιμοποίησης αντικοινωνικών και αντεθνικών πολιτικών.

Οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας μετήλθαν παντοίων αντισυνταγματικών τεχνασμάτων και σκοτεινών μεθοδεύσεων προκειμένου να οδηγήσουν σε παραγραφή όλα τα οικονομικά σκάνδαλα στα οποία το κομματικό της ασκέρι και όχι μόνο πρωτοστάτησε τα τελευταία χρόνια. Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις βολεύτηκε με την συνταγή της παραγραφής, που της κληροδότησαν οι προηγούμενοι και περιορίσθηκε σε μερικές παρωδίες εξεταστικών επιτροπών, που γελοιοποίησαν κάθε έννοια κοινοβουλευτικού ελέγχου.

Το αποτέλεσμα ήταν αμφότερα τα δύο μεγάλα κόμματα να καταγράψουν ρεκόρ αναξιοπιστίας και ανυποληψίας για ένα πάρα πολύ απλό λόγο.

Οι συνταγματικές διατάξεις περί ευθύνης υπουργών, οι οποίες δήθεν ευθύνονται για αυτό το όργιο ατιμωρησίας, προσφέρουν την δυνατότητα στον κατηγορούμενο να μη κάνει χρήση της ενστάσεως της παραγραφής και να αξιώσει τη διαλεύκανση της εναντίον του κατηγορίας από την δικαιοσύνη.

Εάν δεν κάνει χρήση αυτής της δυνατότητας και είτε με δική του πρωτοβουλία είτε αυτεπαγγέλτως οδηγηθεί η υπόθεσή του σε παραγραφή, τότε προφανώς παύει να είναι κατηγορούμενος. Σε μια τέτοια περίπτωση, στην οποία δυστυχώς έχουν καταλήξει όλες οι υποθέσεις σκανδάλων, με τη λήξη της ιδιότητας του κατηγορουμένου έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί και το τεκμήριο αθωότητας για όλους τους εμπλεκόμενους πολιτικούς παράγοντες.

Αλλά το θέμα προφανώς δεν σταματάει εκεί. Γιατί με το «ευεργέτημα» της παραγραφής το κοινό περί δικαίου συναίσθημα έχει συνδέσει τη γέννηση ενός άλλου ατύπου μεν, αλλά απολύτως λογικού τεκμηρίου.

Όπως ακριβώς για το δικαιικό μας σύστημα ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι εκδόσεως αμετακλήτου δικαστικής αποφάσεως, έτσι ευλόγως όποιος επιδιώκει να αποφύγει την διερεύνηση των πράξεων του επικαλούμενος την παραγραφή του αξιοποίνου τους λογίζεται ένοχος για την τέλεσή τους σύμφωνα με την κοινή λογική του μέσου νομοταγούς πολίτη.

Υπάρχει δηλαδή, και καλώς υπάρχει, ένα οιονεί αμάχητο τεκμήριο ενοχής εις βάρος όλων αυτών, που φυγομαχούν, κρυπτόμενοι πίσω από την παραγραφή.

Και στο μέτρο που αυτοί κρίνονται ένοχοι των πράξεων για τις οποίες κατηγορήθηκαν, αλλά απέφυγαν την δικαστική διαλεύκανσή τους, άλλο τόσο κατά τεκμήριο θεωρούνται ένοχοι υπόθαλψης εγκληματιών και ενδεχομένως «φιλοδοξούντες» να τελέσουν παρόμοια οικονομικά εγκλήματα, όσοι συνέπραξαν στην διά παραγραφής ατιμωρησία τους.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος, που το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει περιέλθει σε αισχροτάτη ανυποληψία, η οποία το καθιστά αναξιόπιστο, ύποπτο τελέσεως ενεργειών διασπάθισης ή παρανόμου ιδιοποιήσεως δημοσίου χρήματος και εν τέλει θεσμικά ανομιμοποίητο σε οποιαδήποτε πολιτική του πρωτοβουλία.

Αυτό το πολιτικό προσωπικό, αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, που ακόμη και σήμερα επιμένουν να αποφεύγουν την κάθαρση του πολιτικού σκηνικού, αναδεικνύονται εν τέλει από αποκλειστικά δική τους υπαιτιότητα σε υπονομευτές του θεσμικού συστήματος της χώρας και φέρουν ακέραια την ευθύνη για την κοινωνική δυστυχία και τις εθνικές συμφορές, που είναι επί θύραις.

Προσχώρησε στη δεξιά πολυκατοικία η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.

Επί ένα και πλέον χρόνο η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εκτελεί χρέη πολιτικής «καθαρίστριας» υπό την έννοια ότι αναλαμβάνει συνεχώς να εκτελεί ευσυνείδητα όλες τις «βρομοδουλειές» ενάντια στα μικρομεσαία στρώματα, «βρομοδουλειές», που καμιά ως τώρα δεξιά Κυβέρνηση δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να διεκπεραιώσει.

Με το άλλοθι της οικονομικής κρίσης κατεδάφισε κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών, πετσόκοψε μισθούς και συντάξεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οδήγησε σε λουκέτο δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις την ίδια στιγμή, που ευνοούσε την ενίσχυση τραπεζικών και μονοπωλιακών οργανισμών. Μοίρασε αφειδώς συγχωροχάρτια στους πάσης φύσεως και πολιτικής αποχρώσεως λυμεώνες του δημόσιου πλούτου και προετοίμασε με απίστευτη σπουδή το έδαφος για την πλήρη απογύμνωση της χώρας από κάθε περιουσιακό της στοιχείο και την άνευ όρων έναντι πινακίου φακής παράδοση των πλουτοπαραγωγικών της πηγών σε ξένες ληστρικές πολυεθνικές.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο απάνθρωπης διακυβέρνησης είναι ευνόητοι οι πανηγυρισμοί για την «ιστορική συνεννόηση» των μεγάλων και των …μικρομέγαλων κομμάτων στην υπερψήφιση του νόμου για την ιδιωτική άλωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Υπό μία έννοια, καθόσον αφορά την κυβέρνηση, είναι η εκδήλωση του ενθουσιασμού της Σταχτοπούτας, που επιτέλους γίνεται δεκτή στην πριγκιπική χοροεσπερίδα.

Διότι περί αυτού πρόκειται. Οι ένοικοι της «δεξιάς πολυκατοικίας» δεν αρνήθηκαν αυτή τη φορά να προσφέρουν ασμένως την θερμή τους επιδοκιμασία σε ένα άκρως συντηρητικό νομοσχέδιο, που επιχειρεί να εκθεμελιώσει τον δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας σε ευθεία αντίθεση προς το Σύνταγμα, θέτει τα θεμέλια για την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων ή εν πάση περιπτώσει την εμπορευματοποίηση των σπουδών και ανοίγει την κερκόπορτα της διώξεως παντός ενοχλητικού αντιφρονούντος με την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου.

Είναι μάλιστα ηλίου φαεινότερο ότι η προσχηματική επίκληση της ανάγκης επέμβασης όταν τελούνται αξιόποινες πράξεις δεν αποτελεί την πραγματική αιτία καταργήσεως του ασύλου.

Ούτως ή άλλως αυτή η επέμβαση ήταν δυνατή και με τον προηγούμενο νόμο, ο οποίος ορθώς προϋπέθετε την κλήση των διωκτικών αρχών από τις Πρυτανικές αρχές, στις οποίες κατ’ ουσίαν ανέθετε την ουσιαστική αξιολόγηση ως αξιοποίνων των πραγματικών περιστατικών των προβαλλόμενων ως στοιχείων αξιοποίνου πράξεως.

Με το νέο νόμο ο κάθε καλοθελητής θα μπορεί να προκαλεί την «επέλαση» της αστυνομίας επικαλούμενος τέλεση αξιοποίνων πράξεων, χωρίς να υπάρχει προαξιολόγηση των προφάσεών του από οποιαδήποτε αξιόπιστη Πανεπιστημιακή αρχή.

Αν κάποιος Πρύτανης δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, αυτός είναι λόγος για να καταργήσεις τον συγκεκριμένο Πρύτανη και όχι γενικά το άσυλο…

Αποκαλύπτεται λοιπόν περιτράνως ότι η κατάργηση του ασύλου δεν είχε ως κίνητρο την πραγματική προστασία του Πανεπιστημιακού χώρου. Αποτελεί απλώς την ικανοποίηση μιας μίζερης εμπάθειας της δεξιάς και την πανηγυρική οριστική διάρρηξη κάθε δεσμού της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ με τον προοδευτικό χώρο.

Αστειότητα εξ άλλου αποτελούν και τα περί ευρείας πλειοψηφίας των 5/6 της Βουλής. Είναι πασίγνωστο ότι η υποτιθέμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αποτελεί μειοψηφία στο εκλογικό σώμα. Όποιος έχει αντίθετη αίσθηση ας τολμήσει να κάνει ένα δημοψήφισμα για τις αλλαγές στην παιδεία ή για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου ή για οποιαδήποτε κοινωνικού ή φορολογικού περιεχομένου νομοθετική πρωτοβουλία.

Ιδού η Ρόδος…

Τέλος τα περί «εθνικής συναινέσεως» επί εθνικού θέματος για την «εξυπηρέτηση» εθνικού συμφέροντος είναι επίσης παραμύθια της Χαλιμάς.

Ακριβώς επειδή τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων είναι αποκαρδιωτικά για τις ηγεσίες των κομμάτων της «ευρείας κοινοβουλευτικής συνεργασίας» αντελήφθησαν ότι μόνο διά της συμπράξεως έχουν ελπίδες διάσωσης και ως εκ τούτου σπεύδουν να εξοικειώσουν τους βουλευτές και τους οπαδούς τους στην ιδέα της σημερινής ευρείας συμπαράταξης και της αυριανής συνένοχης συγκυβέρνησης.

Η αλγεινή πραγματικότητα είναι ότι ούτως ή άλλως η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είχε από καιρό ιδεολογικά μεταναστεύσει σιωπηρά στο φιλελεύθερο χώρο.

Χθες έκανε το αυτοσυντηριτικό άλμα πανηγυρικής μετακόμισης στην «δεξιά πολυκατοικία».

Το μόνο που απομένει στον προοδευτικό χώρο είναι να της ευχηθεί καλό κατευόδιο….

Αποικιοκρατικός Νεοναζισμός εν εξελίξει...

Οι γραφικοί τύποι με τα ξυρισμένα κεφάλια, τις μαύρες ενδυμασίες, τα τατουάζ με τους αγκυλωτούς σταυρούς και τα σήματα των ΕΣ-ΕΣ δεν είναι νεοναζιστές, όπως έχει επικρατήσει να τους αποκαλούν. Στην καλύτερη γι αυτούς περίπτωση θα μπορούσε να χαρακτηρισθούν παλαιοναζιστές, γιατί απλούστατα αποτελούν παρωχημένη καρικατούρα μιας παλιάς εποχής, που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Ο σύγχρονος ναζισμός, ο νεοναζισμός, σαν μετεξέλιξη της γνωστής ελεεινής χιτλερικής ιδεολογίας και πρακτικής εκπροσωπείται από ωριμότερες, σοβαρότερες και ισχυρότερες προσωπικότητες.

Πρόκειται για πολιτικούς και οικονομικούς εγκεφάλους, που προτάσσουν την κερδοσκοπία της ανθρώπινης ζωής και στοχεύουν στην επιβολή μιας παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, που θα εξασφαλίζει την απόλυτη υπερκρατική και υπερεθνική εξουσία σε μια συγκεκριμένη ομάδα επιχειρηματιών και τραπεζιτών μέσω των πολιτικών υποτακτικών τους.

Οι θεωρίες της παγκοσμιοποίησης και προσφάτως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Διακυβέρνησης εξελίσσονται σε «αυγό του φιδιού», του σύγχρονου οικονομικού φασισμού, που αποτελεί τη νέα μορφή εφηρμοσμένου ολοκληρωτισμού στον πλανήτη.

Αν κοιτάξουμε με μεγαλύτερη προσοχή την πρακτική και τις δηλώσεις της κας Μέρκελ και του κου Σόϊμπλε θα διακρίνουμε εύκολα ότι η Γερμανική πολιτική ηγεσία συνεχίζει να οραματίζεται την μεγάλη Γερμανία, που θα καθυποτάξει οικονομικά τις Ευρωπαϊκές χώρες (τις οποίες στο παρελθόν απέτυχε να κυριεύσει στρατιωτικά). Σύμφωνα με τους υψηλούς πόθους της Γερμανίδας Καγκελαρίου και των συνεργατών της θα πρέπει να καταργηθεί η εθνική κυριαρχία των υπερχρεωμένων κρατών και η άσκηση της εξουσίας να γίνεται από ένα ευρωπαϊκό διευθυντήριο, τον έλεγχο του οποίου θα έχει η «αρία» Γερμανική φυλή, διορίζοντας σ’ αυτό τα ανδρείκελα της απολύτου αρεσκείας της. Επιπροσθέτως ο εθνικός πλούτος των λαών αυτών θα περιέρχεται αυτοδικαίως στις ληστρικές ορέξεις των αποικιοκρατών, ενώ οι πολίτες τους απολύτως εξαθλιωμένοι θα καταντούν δουλοπάροικοι των γερμανικών εταιριών ή στην καλύτερη περίπτωση λαντζέρηδες και τραπεζοκόμοι.

Στο πλαίσιο αυτών των οραμάτων δεν είναι τυχαίο που η κα Μέρκελ και η κουστωδία της, τα παπαγαλάκια και τα φερέφωνά της αναμασούν θρασύτατα την απαίτηση να αποξενώνονται των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων οι «πληβείοι» της Ευρωζώνης.

Όπως δεν είναι συμπτωματική η απόρριψη κάθε συζήτησης για την έκδοση ευρωομολόγου.

Το ευρωομόλογο θα εμπόδιζε την Γερμανία από την άσκηση της επικερδούς τοκογλυφίας, στην οποία επιδίδεται με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια. (Ως γνωστόν το Γερμανικό Δημόσιο δανείζεται με χαμηλό επιτόκιο και εν συνεχεία δανείζει με ληστρικά επιτόκια τις υπόλοιπες χώρες είτε μέσω των ευρωπαϊκών μηχανισμών είτε μέσω των Γερμανικών Τραπεζών – Σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο). Πέραν τούτου όμως θα μπορούσε να αποτελέσει το μοναδικό ίσως εργαλείο ανάπτυξης των ασθενέστερων χωρών, απομακρύνοντας το στόχο αποικιακής εξάρτησής τους από την Γερμανική ηγεμονία.

Λαμπρός στόχος, μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά η ιστορία επαναλαμβανόμενη ως φάρσα απειλεί να οδηγήσει τους Γερμανούς μεγαλοϊδεάτες σε ένα νέο εθνικοφιλελεύθερο φιάσκο μεγαλύτερο εκείνου του εθνικοσοσιαλιστή προγόνου τους.

Και τούτο για δύο βασικούς λόγους.

Πρώτα και κύρια διότι πληβείοι της Ευρώπης είναι εν δυνάμει όχι μόνο οι χώρες του Νότου αλλά και οι υποτιθέμενες εύρωστες οικονομίες του Βορρά, μηδέ της Γαλλίας εξαιρουμένης.

Δεύτερον διότι λογαριάζουν, ως συνήθως, οι ολοκληρωτικοί αυτοί τύποι χωρίς τους ξενοδόχους και ξενοδόχοι στην προκειμένη περίπτωση είναι οι λαοί της Ευρώπης, μηδέ του Γερμανικού εξαιρεμένου, ο οποίος με συνθήματα του τύπου «Το Λονδίνο είναι παντού», άρχισε να επιδίδεται στο προσφιλές σπορ της καύσης κάδων απορριμάτων, αυτοκινήτων κ.λ.π συναφών αντικειμένων, την ώρα που η δημοτικότητα του κυβερνώντος συνασπισμού και προσωπικά της κας Μέρκελ γνωρίζει αχαλίνωτη κατρακύλα.

Γιατί άραγε; Μήπως για τον ίδιο λόγο που οι κύριοι Αντον Μπέρνερ (επικεφαλής του Συνδέσμου Εξωτερικού Εμπορίου), Μάριο Οχόβεν (πρόεδρος του Συνδέσμου Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων) και Τόμας Στράουμπχαρ (οικονομολόγος στο Παγκόσμιο Οικονομικό Ινστιτούτο του Αμβούργου ), τάσσονται αναφανδόν υπέρ της έκδοσης ευρωομολόγου;

Παρά την Γκεμπελική προπαγάνδα της Καγκελαρίου και των κίτρινων φυλλάδων, που την σιγοντάρουν, ο κύριος όγκος των Γερμανών εξαγωγέων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών θεωρεί ότι όλα αυτά τα χρόνια οι κάτοικοι των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών δεν ήταν «τεμπέληδες» και «χαραμοφάηδες», αλλά καλοί τους πελάτες, η εξαθλίωση των οποίων θα συνεπιφέρει και τη δική τους οικονομική εξόντωση. Παρομοίως ο Γερμανικός λαός αντιλαμβάνεται αργά αλλά σταθερά ότι το όραμα της Καγκελαρίου εξυπηρετεί ενδεχομένως τους σχεδιασμούς της Ζήμενς ή της Χόφτιχ, αλλά ουδόλως εγγυάται το δικό του βιοτικό επίπεδο.

Διότι αν οι αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ασίας αποτελούν δεξαμενή κερδοφορίας για τις πολυεθνικές υψηλής τεχνολογίας, αυτό ουδόλως ωφελεί τον μέσο Γερμανό εργαζόμενο, που απασχολείται στην αυτοκινητοβιομηχανία ή σε άλλους ακόμη πιο παρακατιανούς βιομηχανικούς τομείς. Ήδη στην Κίνα παράγονται οι κινητήρες και όχι μόνο των Ευρωπαϊκών αυτοκινήτων και είναι βέβαιο ότι οσονούπω οι πολυμήχανοι Κινέζοι δεν θα δυσκολευθούν να αντιγράψουν τα τελευταία μοντέλα της Μερσεντές και της Άουντι, όπως έκαναν με τα μοντελάκια της Μπέρμπερυς, της Μπός και της Λουΐ Βιτόν.

Και τότε με αδέκαρους τους Ευρωπαίους καταναλωτές οι Γερμανοί εξαγωγείς θα μείνουν χωρίς πελάτες και οι Γερμανοί εργάτες χωρίς μεροκάματο…

Αυτά όμως είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τους Γερμανούς εθνικοφιλελεύθερους, όπως ήταν ψιλά γράμματα πριν από εξήντα χρόνια οι Γερμανίδες μανάδες, που έχασαν τα παιδάκια τους στα μέτωπα της Ανατολικής Ευρώπης και της Βόρειας Αφρικής στο κυνήγι μιας άλλης παρεμφερούς, εθνικοσοσιαλιστικής τότε, χίμαιρας…