Το τεκμήριο της ενοχής.

Όσο πιο πολύ προσποιούνται ότι ασχολούνται με την κάθαρση κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τόσο περισσότερο γελοιοποιούνται στα μάτια του απλού πολίτη.

Καθ’ όμοιο λόγο όσο πιο πολύ μιλάνε στα κανάλια οι υπουργοί και διάφορα στελέχη των κομμάτων, τόσο περισσότερο εκτίθενται.

Είναι αυτό που λέμε να μη σε πάρει η κάτω βόλτα…

Δυστυχώς όμως έχει γίνει πλέον ευρύτατα αντιληπτό ότι για το πολιτικό προσωπικό της χώρας οι έννοιες, πολιτική ευθιξία, κοινωνική ευαισθησία, εθνικό φιλότιμο έχουν περιέλθει σε χειμερία νάρκη.

Το πολιτικό αισθητήριο έχει ολοκληρωτικά εκλείψει.

Ένα δύσοσμο μείγμα, πνευματικής νωθρότητας, αλαζονείας και ιδιάζουσας θρασύτητας αποπνέει πια η κάθε τους δημόσια εμφάνιση.

Το πολιτικό τους παρελθόν όζει στην κυριολεξία από ψευδολογίες, επαγγελματική ανεπάρκεια, οικονομικά σκάνδαλα και υπόθαλψη διαφθοράς.

Το πολιτικό τους παρόν βουλιάζει μέσα στο βούρκο την αναξιοπιστίας και της ανυποληψίας.

Το πολιτικό τους μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό και τρισάθλιο.

Και αντί να αφυπνισθούν από την παντοιοτρόπως εκδηλούμενη παλλαϊκή δυσφορία, εθελοτυφλούν, αντιδρούν σπασμωδικά, διολισθαίνουν σε επικινδύνως φασίζουσες λογικές.

Αντί να σοβαρευθούν, να βελτιώσουν τις επιδώσεις τους στην προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, στην δίωξη της διαφθοράς, στον σεβασμό της συνταγματικής τάξης, στη θωράκιση της αξιοπιστίας του κοινοβουλίου και της δικαιοσύνης, αντίθετα επιμένουν στις παρωχημένες πρακτικές και τις αποτυχημένες συνταγές.

Κάποιοι από αυτούς θα έπρεπε να είχαν λογοδοτήσει ήδη στη δικαιοσύνη. Κάποιοι άλλοι θα έπρεπε να είχαν απαλλάξει προ πολλού την πολιτεία από την επιζήμια ανεπάρκειά τους.

Και όσοι δεν βαρύνονται με προσωπικές αμαρτίες ή διαθέτουν κάποια προσόντα βουλιάζουν στο βάλτο της ατολμίας και γίνονται με την ψήφο ή την ανοχή τους εργαλεία νομιμοποίησης αντικοινωνικών και αντεθνικών πολιτικών.

Οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας μετήλθαν παντοίων αντισυνταγματικών τεχνασμάτων και σκοτεινών μεθοδεύσεων προκειμένου να οδηγήσουν σε παραγραφή όλα τα οικονομικά σκάνδαλα στα οποία το κομματικό της ασκέρι και όχι μόνο πρωτοστάτησε τα τελευταία χρόνια. Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις βολεύτηκε με την συνταγή της παραγραφής, που της κληροδότησαν οι προηγούμενοι και περιορίσθηκε σε μερικές παρωδίες εξεταστικών επιτροπών, που γελοιοποίησαν κάθε έννοια κοινοβουλευτικού ελέγχου.

Το αποτέλεσμα ήταν αμφότερα τα δύο μεγάλα κόμματα να καταγράψουν ρεκόρ αναξιοπιστίας και ανυποληψίας για ένα πάρα πολύ απλό λόγο.

Οι συνταγματικές διατάξεις περί ευθύνης υπουργών, οι οποίες δήθεν ευθύνονται για αυτό το όργιο ατιμωρησίας, προσφέρουν την δυνατότητα στον κατηγορούμενο να μη κάνει χρήση της ενστάσεως της παραγραφής και να αξιώσει τη διαλεύκανση της εναντίον του κατηγορίας από την δικαιοσύνη.

Εάν δεν κάνει χρήση αυτής της δυνατότητας και είτε με δική του πρωτοβουλία είτε αυτεπαγγέλτως οδηγηθεί η υπόθεσή του σε παραγραφή, τότε προφανώς παύει να είναι κατηγορούμενος. Σε μια τέτοια περίπτωση, στην οποία δυστυχώς έχουν καταλήξει όλες οι υποθέσεις σκανδάλων, με τη λήξη της ιδιότητας του κατηγορουμένου έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί και το τεκμήριο αθωότητας για όλους τους εμπλεκόμενους πολιτικούς παράγοντες.

Αλλά το θέμα προφανώς δεν σταματάει εκεί. Γιατί με το «ευεργέτημα» της παραγραφής το κοινό περί δικαίου συναίσθημα έχει συνδέσει τη γέννηση ενός άλλου ατύπου μεν, αλλά απολύτως λογικού τεκμηρίου.

Όπως ακριβώς για το δικαιικό μας σύστημα ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι εκδόσεως αμετακλήτου δικαστικής αποφάσεως, έτσι ευλόγως όποιος επιδιώκει να αποφύγει την διερεύνηση των πράξεων του επικαλούμενος την παραγραφή του αξιοποίνου τους λογίζεται ένοχος για την τέλεσή τους σύμφωνα με την κοινή λογική του μέσου νομοταγούς πολίτη.

Υπάρχει δηλαδή, και καλώς υπάρχει, ένα οιονεί αμάχητο τεκμήριο ενοχής εις βάρος όλων αυτών, που φυγομαχούν, κρυπτόμενοι πίσω από την παραγραφή.

Και στο μέτρο που αυτοί κρίνονται ένοχοι των πράξεων για τις οποίες κατηγορήθηκαν, αλλά απέφυγαν την δικαστική διαλεύκανσή τους, άλλο τόσο κατά τεκμήριο θεωρούνται ένοχοι υπόθαλψης εγκληματιών και ενδεχομένως «φιλοδοξούντες» να τελέσουν παρόμοια οικονομικά εγκλήματα, όσοι συνέπραξαν στην διά παραγραφής ατιμωρησία τους.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος, που το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει περιέλθει σε αισχροτάτη ανυποληψία, η οποία το καθιστά αναξιόπιστο, ύποπτο τελέσεως ενεργειών διασπάθισης ή παρανόμου ιδιοποιήσεως δημοσίου χρήματος και εν τέλει θεσμικά ανομιμοποίητο σε οποιαδήποτε πολιτική του πρωτοβουλία.

Αυτό το πολιτικό προσωπικό, αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, που ακόμη και σήμερα επιμένουν να αποφεύγουν την κάθαρση του πολιτικού σκηνικού, αναδεικνύονται εν τέλει από αποκλειστικά δική τους υπαιτιότητα σε υπονομευτές του θεσμικού συστήματος της χώρας και φέρουν ακέραια την ευθύνη για την κοινωνική δυστυχία και τις εθνικές συμφορές, που είναι επί θύραις.