Όσοι εκ περιτροπής και κατά περιόδους δημοσιογράφοι, και όχι μόνο, αναμοχλεύουν διάφορες φήμες, προβλέψεις συζητήσεις περί πρόωρων εκλογών ή είναι απολύτως αφελείς ή προσπαθούν να βγάλουν τον επιούσιον, μη υπάρχοντος άλλου θέματος.
Υπάρχουν δύο πολύ σοβαροί λόγοι για τους οποίους η εκλογολογία ιδιαίτερα αυτήν την εποχή είναι εντελώς αβάσιμη.
Ο πρώτος βασικός λόγος είναι ότι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνουν εκλογές όποτε βολεύει τον κο Σαμαρά, ούτε όποτε θέλει ο κος Παπανδρέου, αλλά οψέποτε το θεωρήσουν πρόσφορο για τα συμφέροντά τους εξωτερικοί οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες.
Ο δεύτερος είναι ότι οι εξωτερικοί παράγοντες για να αποφασίσουν να επιτρέψουν τις εκλογές στην Ελλάδα θα πρέπει να έχουν εξασφαλίσει ένα κυβερνητικό σχήμα αποτελεσματικότερο από το υπάρχον στην προώθηση των οικονομικών τους σχεδιασμών.
Επειδή λοιπόν οι ξένοι αντιλαμβάνονται ορθώς ότι «καλύτερη» σύνθεση Βουλής από την παρούσα είναι αδιανόητο να προκύψει (τουναντίον μάλιστα), δεν έχουν κανένα λόγο να ρισκάρουν.
Γι αυτούς το ενδιαφέρον είναι να συντηρείται μια σχετική νομισματική ισορροπία, να πληρώνονται κουτσά στραβά τα τοκοχρεολύσια και κυρίως να περιέλθει στην κυριότητά τους ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος της χώρας.
Αυτά τα θέματα προς το παρόν, παρά τις περί του αντιθέτου γκρίνιες, προωθούνται αρκετά ικανοποιητικά από την παρούσα Κυβέρνηση, η οποία καταφέρνει μέχρι στιγμής να εφαρμόζει πιστά τις οδηγίες με σχετικά μικρές κοινωνικές αναταράξεις.
Εξ’ άλλου καθ’ όσον αφορά το Ελληνικό πολιτικό σκηνικό, εκτός από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς ουδείς άλλος επιθυμεί πραγματικά την προσφυγή στις κάλπες.
Το κυβερνόν κόμμα διότι γνωρίζει ότι σε μια εκλογική αναμέτρηση θα γυρίσει στα ποσοστά του 1974, ίσως και παρακάτω. Το ΛΑ.Ο.Σ και η Δημοκρατική Συμμαχία διότι δεν προσδοκούν σοβαρά εκλογικά ποσοστά, αλλά στοχεύουν κυρίως στην υπουργοποίηση των αρχηγών τους μέσω μιας συμμαχικής Κυβέρνησης. Κι όσο για την ΝΔ ό μόνος, που επιθυμεί ενδεχομένως τις εκλογές είναι ο κος Σαμαράς και ο στενός του κύκλος, επειδή ελπίζει ότι έστω και με μικρό ποσοστό θα μπορέσει να αναδειχθεί πρώτο κόμμα, ώστε να μπει κουτσά στραβά σε τροχιά πρωθυπουργίας. Οι υπόλοιπες όμως ομάδες, που δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει τα μερίδια της σημερινής εσωκομματικής και της αυριανής κυβερνητικής εξουσίας που τους αναλογούν, δεν επιθυμούν να μπούν στα έξοδα και στο χαμαλίκι της προεκλογικής εκστρατείας με αβέβαια την προσωπική πολιτική τους κατάληξη.
Η κατάσταση αυτή φυσικό είναι να δημιουργεί διάφορα ευτράπελα.
Έτσι τα στελέχη της Κυβέρνησης βλέποντας το ενδεχόμενο των εκλογών όπως περίπου «ο διάβολος το λιβάνι» αναζητούν εναγωνίως την συγκυβέρνηση, φτάνοντας στο σημείο να διατυπώνουν αφελή ερωτήματα του τύπου «εάν μπορούμε να συνεργασθούμε μετεκλογικά, γιατί να μην το πράξουμε χωρίς να καταφύγουμε σε εκλογές;»
Η απάντηση είναι αυτονόητη και για τον πλέον ηλίθιο Νεοδημοκράτη, ασχέτως αν ο κος Σαμαράς αποφεύγει επιμελώς να την διατυπώσει: Κυβερνητική συμμαχία με βάση τα ποσοστά του 2009 σημαίνει πρωτοκαθεδρία του ΠΑΣΟΚ, ενώ μετά τις εκλογές με πιθανό πρώτο κόμμα τη ΝΔ το πάνω χέρι στην Συγκυβέρνηση θα περιέλθει σ’ αυτήν.
Όλα αυτά βεβαίως, όπως είπαμε και παραπάνω είναι άνευ σημασίας διότι «το μαχαίρι και το πεπόνι» και στο θέμα των εκλογών το έχουν οι ξένοι, οι οποίοι προς το παρόν βολεύονται με μια πειθήνια κυβέρνηση, μια συνεργάσιμη αντιπολίτευση και ένα λαό που δείχνει ιώβειο υπομονή.
Δεν τους καίγεται καρφάκι αν θα κλείσουν χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις, αν θα μείνουν άνεργοι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, αν θα καταστραφεί η ελληνική οικονομία.
Τουναντίον η καταστροφή των ελληνικών επιχειρήσεων, η εξόντωση των λίγων εναπομεινάντων Ελλήνων επιχειρηματιών και η παντελής εξαθλίωση των εργαζομένων(ανέργων) είναι ακριβώς αυτό που τους εξυπηρετεί καλύτερα.
Δεν είναι τυχαίο ότι την ώρα που οι λοιπές συμμαχικές δυνάμεις συσκέπτονται για την διανομή της «ανασυγκρότησης» της Λιβύης και μάλιστα μαζί με τους Γερμανούς και τους Τούρκους, που ήσαν αντίθετοι στη Νατοϊκή επέμβαση, η Ελληνική Κυβέρνηση παραμένει απούσα από τις σχετικές συναντήσεις.
Αντίθετα ο Υπουργός Ανάπτυξης αντί να προβληματίζεται για το πώς θα στηρίξει επιχειρηματικές πρωτοβουλίες ελληνικών κεφαλαίων για διείσδυση στην Λιβύη, ξημεροβραδιάζεται με Γερμανούς επιχειρηματίες, που ορέγονται να κατασπαράξουν την ελληνική επιχειρηματικότητα απαιτώντας προνομιακά Φαστ Τρακ διοικητικών διευκολύνσεων, ειδικές ζώνες εγκατάστασης, ειδική φορολογική μεταχείριση, ειδικό εργασιακό (μεσαιωνικό) καθεστώς και ειδική τράπεζα χρηματοδότησης.
Το χαλί σε όλα αυτά στρώνει προσωπικά ο κος Πωθυπουργός, που κατόπιν του σχετικού Γερμανικού επιχειρηματικού ενδιαφέροντος ξαναθυμάται, ώ του θαύματος!, τις ενεργειακές επενδύσεις και την πράσινη ανάπτυξη και κανονίζει συνάντηση με την κα Μέρκελ στο τέλος Σεπτεμβρίου πιθανότατα για να προσφέρει επί πίνακι τα κεφάλια των Ελλήνων επιχειρηματιών και εργαζομένων.
Συμπέρασμα:
Τα περί εκλογών είναι επιεικώς κουραφέξαλα.
Όσο τα συμφέροντα των ξένων και κυρίως των Γερμανών επενδυτών θα εξυπηρετούνται η χώρα θα πορεύεται με μία Κυβερνητική ομάδα , που έχει πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα της πολιτικής της απαξίωσης και το μόνο που την απασχολεί, είναι να επιμηκύνει την παραμονή της στην εξουσία, έστω και απεμπολώντας αρχές και ιδεολογίες και στην ανάγκη αναζητώντας δεκανίκια στους μέχρι χθες πολιτικούς και ιδεολογικούς της αντιπάλους.
Αλλοίμονο στους νέους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου