Το Πολυτεχνείο δεν είναι στην Πατησίων,ανόητε...

Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας σκοτεινά χαλκεία άθλιας προπαγάνδας συνεπικουρούμενα από μια πλειάδα «διαμορφωτών της κοινής γνώμης» και αργυρώνητων κονδυλοφόρων, έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα δυσφήμησης της Γενιάς του Πολυτεχνείου και απαξίωσης της εθνικής επετείου. 

Πρόσφατα μάλιστα όλο και περισσότεροι συνεργάτες της Γερμανικής αποικιοκρατίας ανέχονται , υποθάλπουν και συχνά συντονίζονται με μια  ελεεινή ακροδεξιά αλητεία, που θρασύτατα επιχειρεί  να παραχαράξει την ιστορία, να κουκουλώσει τα εγκλήματα της ξενόδουλης προδοτικής χούντας  και να δυσφημίσει τους θυσιαστικούς δημοκρατικούς αγώνες του λαού μας.

Κοινός ανομολόγητος στόχος αποικιοκρατών και συνοδοιπόρων η αποκοπή του έθνους από το ιστορικό του μεγαλείο, η αποστέρηση του λαού από τους εθνεγερτικούς του συμβολισμούς, ο ευνουχισμός των πολιτών από το αδούλωτο δημοκρατικό τους φρόνημα.

Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου ξαναβρίσκει τη Ελλάδα γονατισμένη και την Δημοκρατία αιμάσουσα.

Αλλοδαποί ηγεμονικοί φορείς έχουν καταργήσει την εθνική της ανεξαρτησία, έχουν κονιορτοποιήσει το σύνταγμα, έχουν απαξιώσει τα θεσμικά της όργανα, έχουν αποσαθρώσει την κρατική της οντότητα και επιδίδονται απροκάλυπτα σε μια άνευ προηγουμένου καταδυνάστευση των πολιτών.

Για να λεηλατήσουν την χώρα διχάζουν, τρομοκρατούν, καταπιέζουν, εξαθλιώνουν και εξοντώνουν συστηματικά το λαό της.

Η κραυγή αγωνίας του Υπουργού Δικαιοσύνης  Αντώνη Ρουπακιώτη «Μας πάτησαν στο λαιμό» (αναφερόμενου στους οικονομικούς επιδρομείς), συμπυκνώνει την τραγικότητα των περιστάσεων.

Σ’ αυτές λοιπόν τις δραματικές συνθήκες του λαού μας, που μόνος κι αβοήθητος καλείται γι άλλη μια φορά να σηκώσει στην πλάτη του τις αμαρτίες μιας κοτσαμπάσικης ψοφοδεούς ηγεσίας, να σταθεί στα πόδια του και να ξαναβρεί  λεβέντικα το δρόμο για το ιστορικό του πεπρωμένο, το έπος του Πολυτεχνείου αποτελεί βάλσαμο, φάρο και αισιόδοξο οιωνό.

Βάλσαμο για τους απελπισμένους. Αισιόδοξο οιωνό για την ακαταγώνιστη δύναμη της λαϊκής ενότητας. Φάρο για την επιστροφή στην Ιθάκη της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής προκοπής.

Αυτοί  λοιπόν που από δειλία, ιδιοτέλεια η  ιδεολογική διαστροφή επιχειρούν να μειώσουν την αίγλη των ηρωικών στιγμών και να θολώσουν το νόημα των υψηλοφρόνων μηνυμάτων ματαιοπονούν.

Οι ανόητοι, που νομίζουν ότι λασπώνοντας τη Γενιά του Πολυτεχνείου ξορκίζουν το Στοιχειό της Δημοκρατίας, σκιαμαχούν αλυσιτελώς με τις ερινύες των ατιμωτικών ανομημάτων τους.

Γιατί η Γενιά του Πολυτεχνείου δε είναι οι ελάχιστοι εξουσιομανείς καρεκλοκένταυροι.

Είναι το διαχρονικό αδούλωτο πνεύμα της παγκόσμιας Ελληνικής παιδείας, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και  αδάμαστο τραβάει την ανηφόρα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στους αιώνες των αιώνων.

Το ίδιο το Πολυτεχνείο εξ άλλου δεν είναι το νεοκλασικό κτίριο της Πατησίων, όπως ανοήτως οι επίδοξοι αποικιοκράτες και οι νοσταλγοί της τυραννίας βαυκαλίζονται.

Το Πολυτεχνείο είναι ο ασίγαστος πόθος των λαών για ελευθερία, δημοκρατία και ευημερία, όπως ενσαρκώθηκε από τον Ελληνικό λαό εκείνο το αλησμόνητο τριήμερο του Νοέμβρη του 1973.

Και από τότε και μέχρι σήμερα ενσαρκώνεται καθημερινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου και οποτεδήποτε μια γενιά αποφασίζει να διεκδικήσει το δικαίωμά της στη ζωή, ορθώνοντας το ανάστημά της σ’ αυτούς, που την καταδυναστεύουν.

Το Πολυτεχνείο βρίσκεται ήδη στην Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στη Ρώμη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και αύριο σ’ όλες τις πόλεις της Ευρώπης, που απειλείται από την βουλιμία των κερδοσκόπων νεοαποικιοκρατών και τον σκοταδισμό του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού.

Ας πάψουν λοιπόν τους μισαλλόδοξους κρωγμούς τους  τα μορμολύκεια της κερδοσκοπικής πειρατείας και ας μεριάσουν τα ελεεινά βδελύγματα της φασιστικής νοσταλγίας.

Ας αφήσουν απερίσπαστες  τις υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου, να πάρουν μεταλαβιά από τα οράματα των πατεράδων τους και να γίνουν μπροστάρηδες σκυταλοδρόμοι της Πανευρωπαϊκής παλινόρθωσης.

Σημ. Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα πολυτιμότερη προσφορά στις νεότερες γενιές και  καλύτερη υπηρεσία στην ιστορία από το ντοκυμαντέρ του Π. Βούλγαρη για «το χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974». Πηγή εδώ.

Persona ridicula sed non grata ο Κος Φούχτελ

Ο ρόλος του κου Φούχτελ δεν είναι του προσκηνίου και της δημοσιότητας.

Είναι ο πρώτος Σκαπανέας, ο Ανιχνευτής στο σύγχρονο ελληνικό EL Dorado.

Ο καλός ανιχνευτής κατ’ ανάγκην πρέπει να κινείται στις σκιές, να κρύβεται στις λόχμες, να ειδικεύεται στις μεταμφιέσεις και στις φορεσιές παραλλαγής.

Καλά το πήγαινε τόσους μήνες, που όργωνε την Ελληνική επαρχία, μοίραζε καθρεφτάκια στους τοπικούς φύλαρχους ιθαγενείς (βλ. Δημοτικούς άρχοντες) κι έστηνε τις υποδομές για τους επερχόμενους Κονκισταδόρες. Τους «ευεργέτες» Γερμανούς επενδυτές, που είναι έτοιμοι να εισβάλλουν όταν θα είναι «ώριμες» οι συνθήκες και θα έχουν εξασφαλισθεί οι «αναγκαίες προϋποθέσεις».

Μήνες ολόκληρους ο «τεχνοκράτης φιλέλληνας» αλώνιζε την περιφέρεια και πρόσφερε τις «καλές του υπηρεσίες» στους «χοντροκέφαλους» Έλληνες δημάρχους και περιφερειάρχες, που υποτίθεται ότι ήταν ερασιτέχνες και τσαρλατάνοι και ανίκανοι να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα περί τα αυτοδιοικητικά. Σ’ αυτά «τα τσιμπούρια των Γερμανών φορολογουμένων, που τόσα χρόνια ροκάνιζαν τα κονδύλια της ΕΕ, ρουσφετολογώντας  και «διαφθείροντας» εαυτούς και αλλήλους.

Μήνες ολόκληρους λοιπόν αυτός ο προκομμένος ταξιδιώτης  διέτρεχε  απ’ άκρου σ ‘ άκρον  την ελληνική  επικράτεια διεκπεραιώνοντας ένα μεγαλειώδες οδοιπορικό βασισμένο στην πολύτιμη δουλειά του συμπατριώτη του κου Ράιχενμπαχ, ο οποίος έχοντας  προηγηθεί είχε συλλέξει τις αναγκαίες πληροφορίες, είχε εξουδετερώσει τα αντανακλαστικά της κεντρικής διοίκησης και είχε προλειάνει το έδαφος υποδοχής του κου Φούχτελ, προπομπού της επιδρομής των επιθετικών Γερμανικών κερδοσκοπικών ομίλων.

Για όσο διάστημα ο αξιότιμος κος Φούχτελ τηρούσε τους κανόνες του παιχνιδιού λαμβάνοντας τις αναγκαίες προφυλάξεις. Για  όσο διάστημα περιοριζόταν σε μυστικές επαφές και κατ’ ιδίαν συνεννοήσεις με «καλής διαθέσεως» παράγοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τα πράγματα έβαιναν κατά το σχέδιο και κατ’ ευχήν, με τα ελληνικά κανάλια να τηρούν ευλαβικά την αρχή της συνωμοτικότητας. (επί το ιταλικότερο  omerta).

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου. Το έργο έπρεπε να φύγει από τον στενό κύκλο των «ρεαλιστών», που επιθυμούν διακαώς το γερμανικό σενάριο «σωτηρίας» της χώρας και να δημοσιοποιηθεί σε ευρύτερο κύκλο στελεχών των τοπικών κοινωνιών.

Και εδώ ακριβώς συνέβη το μοιραίο λάθος.

Ο οραματικός κος Φούχτελ αισθάνθηκε την ανάγκη να προβεί σε δημόσιες δηλώσεις, που οι συνεργάτες του δεν είχαν την πρόνοια να λογοκρίνουν δεόντως.

Διότι ο δυστυχής άνθρωπος, μπορεί να είναι καλός «τεχνοκράτης», αλλά δεν παύει να είναι σημαίνον κυβερνητικό στέλεχος της  πλέον σκληρής, της πλέον κοινωνικά ανάλγητης και της πλέον νεοαποικιοκρατικής κυβέρνησης, που υπάρχει στην Ευρώπη. Αιχμή του δόρατος  του νεοφιλελεύθερου αποικιοκρατισμού, από τον οποίον εμφορείται και τον οποίον εκφράζει αυθεντικά στις μέρες μας το κόμμα στο οποίο ηγείται η κα Μέρκελ και πατρονάρει ο κος Σόιμπλε.

Είτε λοιπόν λόγω πολιτικής φιλοσοφίας, είτε παρασυρόμενος σε λάθος εικόνα περί της ελληνικής «φιλοξενίας» εξ αιτίας της αρχικής θερμής υποδοχής, της οποίας έτυχε από τον πρώτο στενό κύκλο ιθαγενών συνεργατών του, υπέπεσε σε μέγα σφάλμα. 

Φυσικό επόμενο, θα έλεγε κανείς.

Όπως λέει και η παροιμία «Από κόρακος στόμα, κρα θα ακούσεις».

Μίλησε εντελώς άκομψα και αψυχολόγητα. Εντελώς ανόητα θα μπορούσε να πει κανείς.

Διότι ο ισχυρισμός ότι ένας Γερμανός υπάλληλος αποδίδει όσο τρείς Έλληνες, ακόμη και αληθής υποτιθέμενος δεν είναι ευφυές να εκστομίζεται από επισκέπτη προς οικοδεσπότη.

Ήταν λοιπόν αυτονόητο ότι για το σύνολο του αγρίως καταπιεζόμενου πληθυσμού θα εθεωρείτο αφ’ ενός προσβλητικός και αφ’ ετέρου αποκαλυπτικός μιας απαξιοτικής νοοτροπίας, που διακατέχει μια συγκεκριμένη κατηγορία «συμμάχων» και «εταίρων», έναντι ενός δεινώς χειμαζόμενου έθνους.

Ήταν όμως και ηλίου φαεινότερο ότι αυτή η ατυχής δήλωση θα εκλαμβανόταν ως μία πολύ σαφής απειλή για το μέλλον των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα και ότι δεν θα ενέπνεε  τα  καλύτερα των αισθημάτων.

Δεν είναι επομένως ευχάριστες, αλλά δεν είναι και ακατανόητες οι σημερινές δυσάρεστες και απευκταίες αντιδράσεις των Θεσσαλονικέων.

Ο κακόμοιρος κος Φούχτελ ήλθε αιφιδίως αντιμέτωπος με την πικρή αλήθεια σε ότι αφορά την δημοτικότητα του κόμματος του και των δραστηριοτήτων του στην ευρύτερη Ελληνική κοινή γνώμη. Αλήθεια που ίσως κακώς επιμένουν να αποκρύπτουν  οι Πολιτικοί Αρχοντες και τα ΜΜΕ της χώρας.

Εξ άλλου αφού οι ίδιοι μιλούν για EL Dorado, πως είναι δυνατόν να ξεχνούν την ιστορία των  μεσαιωνικών κοκινσταδόρων και ιδιαίτερα των καθολικών μοναχών, που είχαν σε κείνη την αποικιοκρατική εποποιία τον  αντίστοιχο ρόλο του «πρώτου σκαπανέως». Μπορεί όλοι να υπήρξαν μοιραία καταστροφικοί για τους ιθαγενείς των λεηλατούμενων  αποικιών, αλλά δεν είχαν και όλοι την πλέον ευτυχή κατάληξη. 

Ίσως ακούγεται κυνικό (και όντως είναι), αλλά αν όχι ο ίδιος ο δυστυχής κος Φούχτελ , πάντως σίγουρα οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί του προϊστάμενοι και καλή γνώση της ιστορίας διαθέτουν και έχουν λάβει σοβαρά υπ’ όψιν τους λεγόμενους «κινδύνους του επαγγέλματος».

Για να είμαστε λοιπόν ειλικρινείς δεν μπορούμε να ευχηθούμε «καλό κουράγιο» στον  Γερμανό «ανιχνευτή», όπως κάποτε μάλλον ειρωνικά μας ευχήθηκε ό κος Ολι Ρεν.

Με ειλικρινή όμως καλή διάθεση θα είχαμε να του δώσουμε μια συμβουλή, η οποία υπό το πρίσμα των σημερινών συμβάντων, θα μπορούσε να αποδειχθεί πρακτικά χρήσιμη.

Αν παρ’ ελπίδα θελήσει να συνεχίσει την «τεχνογνωστική» αποστολή του να μην θεωρήσει  ότι  το σημερινό δυσάρεστο περιστατικό οφείλεται αποκλειστικά σε ….ελλιπή «τεχνογνωσία» της αστυνομίας.

Ο φαρισαϊσμός και η αρλουμπαρία οργιάζουν

Τις συζητήσεις στη Βουλή για τον προσαρμοστικό νόμο και τον προϋπολογισμό τις παρακολούθησαν πολλοί.

Τόσοι που όπως προσφυώς έγραψαν κάποιοι στο διαδίκτυο θα μπορούσε το κανάλι της Βουλής να  επιτρέψει διαφημίσεις και το κράτος να αποκομίσει σημαντικά  έσοδα.

Αυτή η ευαισθητοποίηση των  πολιτών γύρω από θέματα εξαιρετικής σημασίας είναι ενθαρρυντικό φαινόμενο.

Αποθαρρυντικό όμως είναι το γεγονός ότι παρά την επίγνωση της υψηλής θεαματικότητας, οι πλείστοι των σεβαστών εθνοπατέρων, ούτε έκοψαν τις κακές τους συνήθειες, ούτε φρόντισαν να επιμεληθούν μιας πιο ευπρόσωπης παρουσίας.

Έτσι το αντιαισθητικό φαινόμενο της αγόρευσης ενώπιον κενών εδράνων, με τους βουλευτές να προτιμούν το καφενείο, το περιστύλιο  και τα πηγαδάκια, αποφεύγοντας την αίθουσα της συζήτησης κυριάρχησε σε όλο το διάστημα των συνεδριάσεων.

Θλιβερή εικόνα για τους ίδιους και τα κόμματά  τους, αν σκεφθεί κανείς ότι οι απλοί πολίτες παρακολουθούσαν με αγωνία για αποφάσεις, που σημαδεύουν την ζωή και το μέλλον του τόπου, και στον αντίποδα οι πλείστοι εξ αυτών  των κυρίων εμφανιζόντουσαν μόνο για να χειροκροτήσουν τον αρχηγό τους και να ψηφίσουν αδιάβαστοι, κινούμενοι μάλλον από λόγους πολιτικής σκοπιμότητας παρά από γνώση των κειμένων και συνείδηση των επιπτώσεων  της ψήφου τους.

Και ακριβώς αυτή η απίστευτη ελαφρότητα αποτυπωνόταν εναργώς και στα λογίδρια της πλειοψηφίας των αγορητών.

Έχοντας αίσθηση ότι τους παρακολουθούν  οι ψηφοφόροι τους, τους οποίους  είχαν φροντίσει να προειδοποίησουν με όλα τα σύγχρονα μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης, κόρδωσαν τις επώνυμες φορεσιές τους και συνέγραψαν  δεκάρικους λόγους  περί ανέμων και υδάτων.

Λόγοι ανούσιοι, στην κυριολεξία εκτός θέματος και εν πολλοίς εκτός πραγματικότητας.

Κατά τα δύο τρίτα αοριστολογίες γενικού περιεχομένου, προφανέστατα copy - paste από τα non paper προπαγάνδας   του εκπροσώπου τύπου της κυβέρνησης. Οι πιο εξυπνούληδες με κανά δυό παραγράφους στο τέλος για τα προβλήματα της περιοχής του ή τις αγωνίες της συντεχνίας, που τους έστειλε στη Βουλή.

Και εκεί βεβαίως προς το τέλος της ομιλίας του καθένας απ’αυτούς γινόταν και πρωταγωνιστής ενός μικρού προσωπικού δράματος.

 Καθώς ήταν παντελώς ανίκανοι να προσαρμόσουν κατάλληλα την αγόρευσή τους εξαντλούσαν τον ολιγόλεπτο διαθέσιμο χρόνο τους στις κοινότυπες κομματικές τους αρλουμπαρίες  και δεν τους έμενε χρόνος για να χαϊδέψουν τ’ αυτιά της εκλογικής πελατείας τους.  Έτσι στο πιο ενδιαφέρον γι’ αυτούς σημείο επενέβαινε ο Πρόεδρος της Βουλής αφαιρώντας τους το λόγο και καλώντας στο βήμα τον επόμενο. 

Και τότε ο κορδωμένος πολιτικάντης μετατρεπόταν σε ένα αγχωμένο ανθρωπάκο, που ματαιοπονούσε κάθιδρος να μπουρδουκλώσει δυό-τρεις σελίδες  λόγου σε μερικά δευτερόλεπτα ανοχής του διευθύνοντος τη συζήτηση. 

Επί της ουσίας η τακτική του Κυβερνητικού στρατοπέδου, μη εξαιρουμένου του Πρωθυπουργού και των συνεταίρων του, ήταν πιστή εφαρμογή της συνταγής του προκατόχου του.

Θυμόμαστε ελπίζω τις κοινοβουλευτικές εμφανίσεις του κου Καραμανλή, ο οποίος είχε κάποτε γράψει μια προεκλογική ομιλία τον καιρό που βρισκόταν στην αντιπολίτευση και στην συνέχεια συνέχιζε να την ξαναδιαβάζει και ως Πρωθυπουργός, εξαγγέλλοντας κάθε φορά τα ίδια έργα και τις ίδιες απραγματοποίητες υποσχέσεις. Και βεβαίως η μεγάλη πατέντα του κου Καραμανλή ήταν ότι πετούσε μονίμως την μπάλα στην εξέδρα, αφιερώνοντας κατ’ ουσίαν ένα μεγάλο μέρος του λόγου του κάνοντας αντιπολίτευση στην αντιπολίτευσή, που τω καιρώ εκείνω τύχαινε να είναι το ΠΑΣΟΚ.

Έτσι λοιπόν και τώρα ο Κος Σαμαράς και οι αναπαράγοντες τις οδηγίες  του non paper του Κυβερνητικού εκπροσώπου παρατρεχάμενοί του αναλώθηκαν καθ’ υπερβολή σε μια παραληρηματική φλυαρία ενάντια στον κακό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ ευθύνεται αποκλειστικά και καθ’ ολοκληρία όχι μόνο για την κακοδαιμονία του τόπου, αλλά ακόμη και για τις πρόσφατες ανεπάρκειες και διεθνείς αποτυχίες της Κυβέρνησης.

Υπάρχει βέβαια μια μικρή λεπτομέρεια ότι ο μεν κος Καραμανλής φόρτωνε και τις δικές του αμαρτίες σε ένα κόμμα με μακρά κυβερνητική θητεία, ενώ ατυχώς ο διάδοχός του έχει στην αντιπολίτευση μια παράταξη, που ουδέποτε μέχρι σήμερα ευτύχησε να κυβερνήσει.  Όπως επίσης και ότι ο κος Καραμανλής απλώς δεν  υλοποιούσε ποτέ τις προεκλογικές υποσχέσεις του, όντας της λογικής πως η αδράνεια και η αναβλητικότητα είναι η καλύτερη τακτική έναντι των δύσβατων προβλημάτων, ενώ ο διάδοχός του βαρύνεται με εφαρμογή πολιτικών εκ διαμέτρου αντίθετων με τα απατηλά προεκλογικά του προγράμματα.

Αυτή όμως η ειδοποιός διαφορά, που καθιστά έωλα και καταγέλαστα τα πλείστα των επιχειρημάτων του μνημονιακού στρατοπέδου, ουδόλως φαίνεται να πτοεί τους ανοήτους συγγραφείς του εν λόγω non paper.

Και ενώ θα περίμενε λοιπόν κανείς να ακούσει κάποιες στοιχειώδεις αναλύσεις των κατά κυβερνητικό τομέα κεφαλαίων και των κατ’ ιδίαν κονδυλίων του δήθεν συζητούμενου προϋπολογισμού, βρισκόταν σε μπροστά σε μια μονότονα επαναλαμβανόμενη εικόνα σχολικού σκετς, όπου ερασιτέχνες ηθοποιοί διαδέχονταν αλλήλους απαγγέλλοντας κακήν κακώς  το ίδιο πανομοιότυπο κείμενο.

 Κείμενο εκτός θέματος, φαιδρό και ενίοτε εξαιρετικά κακογραμμένο έως ασυνάρτητο.

Μοναδικό διάλλειμα στην μονοτονία του διημέρου τα τρύκ τουΚυβερνητικού επιτελείου προκειμένου να αποπροσανατολίσουν την συζήτηση και ιδίως την προσοχή της κοινής γνώμης από το ουσιώδες ζήτημα της έξωθεν επιβαλλόμενης καταστροφικής πολιτικής.

Έτσι εκτός από το φιάσκο της (σούρτα-φέρτα) τροπολογίας για τους υπαλλήλους της Βουλής, φρόντισαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο μια αμετροεπή ευχή του κου Παναγούλη και επειδή αυτή η  ατυχής κουβέντα του δεν ήταν επαρκής, φρόντισαν να δημιουργήσουν μόνοι τους και μερικά θεματάκια, όπως των κων Νεράτζη και  Αρβανιτόπουλου εναντίον της κας Ρεπούση, της κας Πιπιλή εναντίον του κου Κουράκου και του κου Γεωργιάδη με τους ιδεολογικούς συγγενείς του ΧρυσΑυγίτες.

 Αστεία τριτεύοντα ζητήματα, εξαιρετικά όμως χρήσιμα για τον εκτροχιασμό της Βουλής και την τροφοδοσία των προσκείμενων μέσων μαζικής ενημέρωσης, όπου γνωστοί και μη εξαιρετέοι εξωνημένοι κονδηλοφόροι και επαγγελματίες τηλεπαρουσιαστές θα αναλάβουν τη σκυτάλη της Γκεμπελικής εμπνεύσεως προπαγάνδας.

Εν κατακλείδι άλλο ένα χαμένο κοινοβουλευτικά Σαβατοκύριακο τυπικής επικύρωσης των άνομων σχεδίων των πιστωτών, που στοχεύουν στον αφανισμό αυτού του τόπου και των κατοίκων του.

Μια απογοητευτική παράσταση με άθλια σκηνοθεσία, ατάλαντους ηθοποιούς, αρλουμπολογικό σενάριο, πληκτική υπόθεση και γνωστό προδιαγεγραμμένο  φινάλε.

  

Μια ακόμα περίτρανη επιβεβαίωση ότι δυστυχώς όταν η ψήφος των πολιτών είναι αποτέλεσμα πλάνης, απάτης και απειλής τότε ο λαός θα πρέπει ή να βάζει χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών του, ή να παραμένει ξάγρυπνος και συνεχώς παρών στο καθημερινό πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.

 Υ.Γ Μέσα από τις πληκτικές ομιλίες των αγορητών της συμπολίτευσης μια ιδέα του αναπληρωτή Υπουργού Δικαιοσύνης κου Αθανασίου παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, όχι μόνο για τον τρόπο που ένας τέως δικαστικός αντιλαμβάνεται το ρόλο του Βουλευτή, αλλά κυρίως για το πώς ο νεοαποικιοκρατισμός αντιλαμβάνεται την έννοια του κατ’ επίφαση Δημοκρατικού πολιτεύματος στις νέες Γερμανικές αποικίες. Όμως με αυτό το ενδιαφέρον θέμα θα ασχοληθούμε εν εκτάσει στην επόμενη επικοινωνία μας.

Η Δημοκρατία σε ομηρία

Εδώ και αρκετό καιρό η Ελλάδα βιώνει μια άνευ προηγουμένου εθνική τραγωδία.

Έπειτα από συντονισμένη επίθεση διεθνών αδηφάγων  και εγκληματικών οικονομικών ομίλων απώλεσε την εθνική της ανεξαρτησία και παρέδωσε την αρμοδιότητα της αρμοδιότητας στους μισθοφόρους του πλέον σκληρού και αδυσώπητου νεοαποικιοκρατισμού.

Η εξέλιξη αυτή δεν υπήρξε τυχαία, ούτε ήταν αποτέλεσμα μόνο της ακαταμάχητης δύναμης των εισβολέων.

Υποτιθέμενοι σύμμαχοι και εταίροι αποδείχθηκαν λυκοσυμμορίτες, αδίστακτοι τοκογλύφοι και βουλιμικά αρπακτικά.

Ιστορικοί πολιτικοί σχηματισμοί μεταλλάχθηκαν ιδεολογικά και παρασύρθηκαν από τις σειρήνες της εξουσιομανίας τους.

Η ίδια η Βουλή αναδείχθηκε σε αχίλειο πτέρνα της κοινής περί ελευθέρου κοινωνικού κράτους δικαίου συναντίληψης.

Οι ύπατοι εγγυητές της συνταγματικής αρμονίας κατάντησαν κερκόπορτα, απ’ όπου διέβησαν ανενόχλητες οι δυνάμεις της κατ’ εξακολούθηση συνταγματικής εκτροπής.

Οι θεράποντες της δικαιοσύνης  ολιγώρησαν αφελώς να υπερασπιστούν τις αρχέτυπες διακαιϊκές αξίες και τις θεμελιώδεις αρχές του νομικού μας πολιτισμού, έναντι ξένων εισβολέων και ντόπιων καλοθελητών.

Οι πνευματικοί ηγέτες επέδειξαν  ανόητη απάθεια στις οιμωγές του πλήθους.

Οι Αρχιερείς ένιψαν τας χείρας τους, δειλιώντας να εμπλακούν στα εγκόσμια και να ψηλαφίσουν τους τύπους των ήλων της εθνικής τραγωδίας.

Οι οικονομικά ισχυροί, θλιβερά έρμαια επονείδιστης κερδολαγνείας, ονειροφαντάσθηκαν μερίδιο από την λαφυραγωγία των κατακτητών.

Και  ο λαουτζίκος, ο πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος, κατόπιν  φιλοτίμων προσπαθειών εξωνημένων κονδηλοφόρων και φερέφωνων δημοσιογράφων,  εγκαίρως και χρησίμως μεταλλαγμένος από Homo sapiens σε Homo canapedatus, παρέμεινε εμβρόντητος, ως εκ του μακρόθεν μαρμαρωμένος παρατηρητής των ιδίων βασάνων και παθών του. Σοκαρισμένος από τον Αρμαγεδδώνα της βίαιης συντριβής του βιοτικού επιπέδου και της ραγδαίας εξαθλίωσής του.

Και κάπως έτσι ένας αρχαίος υπερήφανος, φιλόπατρις και φιλελεύθερος λαός, προδομένος από συμμάχους και υπονομευμένος εκ των έσω, παραδόθηκε  σχεδόν αμαχητί στα νύχια του πλέον σκληρού, του πλέον επιθετικού, του πλέον ανάλγητου αποικιοκρατικού ολοκληρωτισμού, που ήδη απλώνει βαρειές τις φτερούγες του πάνω από τη γηραιά ήπειρο.

Με γοργούς ρυθμούς οι εισβολείς άπλωσαν το δίκτυο των υπαλλήλων τους σε όλους τους νευραλγικούς τομείς διοίκησης του κράτους. Αλλοδαποί ψευτοτεχνοκράτες, «ειδικευμένοι»  σε διάφορα αντικείμενα κατέκλισαν τα υπουργεία και τις υπηρεσίες, προκειμένου να παράσχουν δήθεν τις πολύτιμες συμβουλές τους στο «ερασιτεχνικό και διεφθαρμένο» διοικητικό προσωπικό της χώρας.

 Στην πραγματικότητα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έλαβαν καθ’ ολοκληρία τα ηνία της διοίκησης στα χέρια τους, μεταβάλλοντας την σε ένα μηχανισμό φορομπηχτικής αφαίμαξης των ιθαγενών και στυγνής προώθησης των ληστρικών σχεδίων του μητροπολιτικού κέντρου. Δεν άργησαν να υποκαταστήσουν πλήρως την πολιτική ηγεσία των Υπουργείων και να καταστήσουν ακόμη και τους Υπουργούς απλούς νεροκουβαλητές των εντολών και σε πειθήνιες θεραπαινίδες των ορέξεών τους.

Προκειμένου να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη προέλασή τους εφρόντισαν να επιβάλουν είτε διορισμένες  κυβερνήσεις εγκαθέτων είτε βγαλμένες μέσα από τραγικές εκλογικές διαδικασίες, όπου η ψήφος ήταν προϊόν πλάνης, απάτης και απειλής.  

Η σύνθεση η ίδια της Βουλής προσαρμόσθηκε στις νέες συνθήκες. Παραδοσιακά κόμματα μεταλλάχθηκαν, διασπάσθηκαν, συρρικνώθηκαν. Απώλεσαν τα εθνοκεντρικά τους χαρακτηριστικά. Αποκόπηκαν  από τις λαϊκές τους ρίζες. Περιορίσθηκαν στα όρια των εκλογικών τους ομάδων. Τα ιστορικά, ανιδιοτελή, ή με πατριωτική συνείδηση στελέχη τους απομονώθηκαν, διαγράφηκαν, εκπαραθυρώθηκαν. Οι κοινοβουλευτικές ομάδες κουτσουρεύτηκαν και «ανανεώθηκαν» δεόντως, ώστε να πρυτανεύει η «ευελιξία» και ο «ρεαλισμός». Κυρίως να συμπίπτει η περί «εξυγίανσης» και «σωτηρίας της χώρας» αντίληψή όσων απομένουν με την φιλοσοφία των στόχων των εισβολέων.

Τέλος επιχειρήθηκε και ως ένα βαθμό επιτεύχθηκε ο επηρεασμός των αποφάσεων της δικαιοσύνης, ώστε αυτές να νομιμοποιούν τις νομοθετικές ασχημίες και τα οικονομικά εγκλήματα των αποικιοκρατών και των οπαδών τους.

Και βεβαίως μεθοδεύτηκε συνειδητά η μετάλλαξη των δυνάμεων ασφαλείας της πατρίδος και  προστασίας του πολίτη σε δυνάμεις καταστολής των λαϊκών αντιδράσεων και εξασφάλισης της επιβολής  των συμφερόντων των λυμεώνων του εθνικού πλούτου και των σφαγέων του πληθυσμού. 

Μια πράξη αυτού του εθνικού δράματος, ένας χαρακτηριστικός σταθμός στην πορεία του Ελληνικού πληθυσμού προς αυτό τον απερίγραπτο Γολγοθά υπήρξε και η χθεσινή διαδικασία στη Βουλή.

Μια θλιβερή παρωδία συνεδρίασης του ύπατου νομοθετικού οργάνου του πολιτεύματος, το οποίο εκλήθη με τη διαδικασία του κατεπείγοντος  να ψηφίσει το τρέχον πλάνο ολικής καταστροφής  της χώρας και ολοσχερούς εξαθλίωσης των κατοίκων της. Ένας  διορισμένος Υπουργός εισηγητής ενός μόνου άρθρου 750 σελίδων και κακορίζικοι βουλευτές, καλούμενοι να το ψηφίσουν χωρίς να το διαβάσουν σε εκτέλεση  κομματικής αγγαρείας και υπό την απειλή διαγραφής. Και έξω από το Ναό της Δημοκρατίας δεκάδες χιλιάδες  αγανακτισμένοι ψηφοφόροι, υπομένοντας την καταρρακτώδη βροχή και την αστυνομική καταδίωξη, να αγωνίζονται απεγνωσμένα για το δικαίωμά τους στη ζωή, στην εργασία, στην ελπίδα. Για ένα αξιοπρεπές παρόν και ένα καλύτερο μέλλον.

Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία, ότι η χώρα εάλω. 

Η Δημοκρατία έχει τεθεί σε ομηρία των καταληψιών της χώρας δανειστών, προφανής στόχος των οποίων δεν είναι η είσπραξη των οφειλομένων, αλλά η δήωση της Ελλάδας, η αρπαγή περιουσιών και ο εξανδραποδισμός των κατοίκων της.

Οι δημοκρατικοί θεσμοί συντηρούνται και λειτουργούν μόνο κατά παραχώρηση και υπό την καθοδήγηση των  επικυρίαρχων και μόνον επί τω τέλει τυπικής νομιμοποιήσεως των ανομιών και εγκλημάτων τους εις βάρος αυτής της ρημαγμένης χώρας και του βασανισμένου λαού της.

Η 7^η Νοεμβρίου ημέρα  εγκρίσεως κακήν κακώς του κατάπτυστου μονοαρθρικού πολυνομοσχεδίου, παρόμοιο του οποίου δύσκολα θα εντοπισθεί ακόμη και σε συνθήκες συνθηκολόγησης ηττημένων σε πολεμική σύρραξη  χωρών , θα γραφεί με μελανά γράμματα στην ιστορία της Ευρώπης.

Μπορεί όμως και να αναδειχθεί σε ημερομηνία ορόσημο μιάς ελπιδοφόρας αφετηρίας.

Η δυσκολία της οριακής ψήφισής του, με το σχίσμα της κυβερνητικής τριαρχίας και τις βαριές απώλειες των κυβερνητικών κοινοβουλευτικών ομάδων, αποτελεί σαφέστατο δείκτη ότι ο συσχετισμός δυνάμεων στη Βουλή οδεύει προς ανατροπή.

Η δυναμική παρουσία των πολιτών, που αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες, τις προβοκάτσιες και την κρατική βία, επέμειναν να διαδηλώσουν την αγωνία τους για την πατρίδα και την εναντίωση τους στις αποικιοκρατικές ορέξεις της των επιδρομέων, αποτελεί σαφές μήνυμα ότι το σχέδιο κατάληξης του Homo canapedatus σε Servus Miserabilis ((άθλιος δούλος) δεν θα ευδοκιμήσει.

Η εξαθλίωση των Ελλήνων πολιτών, που πρώτοι συνθλίβονται από τις μυλόπετρες του ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού αποτελεί ήδη τον καθρέφτη, στον οποίο ο μέσος Ευρωπαίος  πατριώτης (όχι μόνον του Νότου), αρχίζει να διακρίνει ευκρινώς το είδωλο του στερημένου παρόντος του και του ζοφερού μέλλοντός του.

Η «διαπραγμάτευση», που «ρεαλιστικές», ενδοτικές και «ευέλικτες»  πολιτικές ηγεσίες  αποφεύγουν ψοφοδεώς, έχει ήδη ξεκινήσει.

Την επιχειρούν οι λαϊκές μάζες, που καθημερινά πια διαδηλώνουν ειρηνικά, αλλά αποφασιστικά στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Την επιβεβαιώνουν τα ευγενή κατά φαντασία «ευνοημένα» από το σύστημα επαγγέλματα, που πυκνώνουν καταλυτικά τις τάξεις των  απεργούντων και  παντοιοτρόπως διαμαρτυρομένων.

Την επισφραγίζουν οι πρώτες ελπιδοφόρες αποφάσεις των Ελληνικών Δικαστηρίων και των Ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ-ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΝΑΙ ΣΤΗΝ  ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ.