Persona ridicula sed non grata ο Κος Φούχτελ

Ο ρόλος του κου Φούχτελ δεν είναι του προσκηνίου και της δημοσιότητας.

Είναι ο πρώτος Σκαπανέας, ο Ανιχνευτής στο σύγχρονο ελληνικό EL Dorado.

Ο καλός ανιχνευτής κατ’ ανάγκην πρέπει να κινείται στις σκιές, να κρύβεται στις λόχμες, να ειδικεύεται στις μεταμφιέσεις και στις φορεσιές παραλλαγής.

Καλά το πήγαινε τόσους μήνες, που όργωνε την Ελληνική επαρχία, μοίραζε καθρεφτάκια στους τοπικούς φύλαρχους ιθαγενείς (βλ. Δημοτικούς άρχοντες) κι έστηνε τις υποδομές για τους επερχόμενους Κονκισταδόρες. Τους «ευεργέτες» Γερμανούς επενδυτές, που είναι έτοιμοι να εισβάλλουν όταν θα είναι «ώριμες» οι συνθήκες και θα έχουν εξασφαλισθεί οι «αναγκαίες προϋποθέσεις».

Μήνες ολόκληρους ο «τεχνοκράτης φιλέλληνας» αλώνιζε την περιφέρεια και πρόσφερε τις «καλές του υπηρεσίες» στους «χοντροκέφαλους» Έλληνες δημάρχους και περιφερειάρχες, που υποτίθεται ότι ήταν ερασιτέχνες και τσαρλατάνοι και ανίκανοι να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα περί τα αυτοδιοικητικά. Σ’ αυτά «τα τσιμπούρια των Γερμανών φορολογουμένων, που τόσα χρόνια ροκάνιζαν τα κονδύλια της ΕΕ, ρουσφετολογώντας  και «διαφθείροντας» εαυτούς και αλλήλους.

Μήνες ολόκληρους λοιπόν αυτός ο προκομμένος ταξιδιώτης  διέτρεχε  απ’ άκρου σ ‘ άκρον  την ελληνική  επικράτεια διεκπεραιώνοντας ένα μεγαλειώδες οδοιπορικό βασισμένο στην πολύτιμη δουλειά του συμπατριώτη του κου Ράιχενμπαχ, ο οποίος έχοντας  προηγηθεί είχε συλλέξει τις αναγκαίες πληροφορίες, είχε εξουδετερώσει τα αντανακλαστικά της κεντρικής διοίκησης και είχε προλειάνει το έδαφος υποδοχής του κου Φούχτελ, προπομπού της επιδρομής των επιθετικών Γερμανικών κερδοσκοπικών ομίλων.

Για όσο διάστημα ο αξιότιμος κος Φούχτελ τηρούσε τους κανόνες του παιχνιδιού λαμβάνοντας τις αναγκαίες προφυλάξεις. Για  όσο διάστημα περιοριζόταν σε μυστικές επαφές και κατ’ ιδίαν συνεννοήσεις με «καλής διαθέσεως» παράγοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τα πράγματα έβαιναν κατά το σχέδιο και κατ’ ευχήν, με τα ελληνικά κανάλια να τηρούν ευλαβικά την αρχή της συνωμοτικότητας. (επί το ιταλικότερο  omerta).

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου. Το έργο έπρεπε να φύγει από τον στενό κύκλο των «ρεαλιστών», που επιθυμούν διακαώς το γερμανικό σενάριο «σωτηρίας» της χώρας και να δημοσιοποιηθεί σε ευρύτερο κύκλο στελεχών των τοπικών κοινωνιών.

Και εδώ ακριβώς συνέβη το μοιραίο λάθος.

Ο οραματικός κος Φούχτελ αισθάνθηκε την ανάγκη να προβεί σε δημόσιες δηλώσεις, που οι συνεργάτες του δεν είχαν την πρόνοια να λογοκρίνουν δεόντως.

Διότι ο δυστυχής άνθρωπος, μπορεί να είναι καλός «τεχνοκράτης», αλλά δεν παύει να είναι σημαίνον κυβερνητικό στέλεχος της  πλέον σκληρής, της πλέον κοινωνικά ανάλγητης και της πλέον νεοαποικιοκρατικής κυβέρνησης, που υπάρχει στην Ευρώπη. Αιχμή του δόρατος  του νεοφιλελεύθερου αποικιοκρατισμού, από τον οποίον εμφορείται και τον οποίον εκφράζει αυθεντικά στις μέρες μας το κόμμα στο οποίο ηγείται η κα Μέρκελ και πατρονάρει ο κος Σόιμπλε.

Είτε λοιπόν λόγω πολιτικής φιλοσοφίας, είτε παρασυρόμενος σε λάθος εικόνα περί της ελληνικής «φιλοξενίας» εξ αιτίας της αρχικής θερμής υποδοχής, της οποίας έτυχε από τον πρώτο στενό κύκλο ιθαγενών συνεργατών του, υπέπεσε σε μέγα σφάλμα. 

Φυσικό επόμενο, θα έλεγε κανείς.

Όπως λέει και η παροιμία «Από κόρακος στόμα, κρα θα ακούσεις».

Μίλησε εντελώς άκομψα και αψυχολόγητα. Εντελώς ανόητα θα μπορούσε να πει κανείς.

Διότι ο ισχυρισμός ότι ένας Γερμανός υπάλληλος αποδίδει όσο τρείς Έλληνες, ακόμη και αληθής υποτιθέμενος δεν είναι ευφυές να εκστομίζεται από επισκέπτη προς οικοδεσπότη.

Ήταν λοιπόν αυτονόητο ότι για το σύνολο του αγρίως καταπιεζόμενου πληθυσμού θα εθεωρείτο αφ’ ενός προσβλητικός και αφ’ ετέρου αποκαλυπτικός μιας απαξιοτικής νοοτροπίας, που διακατέχει μια συγκεκριμένη κατηγορία «συμμάχων» και «εταίρων», έναντι ενός δεινώς χειμαζόμενου έθνους.

Ήταν όμως και ηλίου φαεινότερο ότι αυτή η ατυχής δήλωση θα εκλαμβανόταν ως μία πολύ σαφής απειλή για το μέλλον των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα και ότι δεν θα ενέπνεε  τα  καλύτερα των αισθημάτων.

Δεν είναι επομένως ευχάριστες, αλλά δεν είναι και ακατανόητες οι σημερινές δυσάρεστες και απευκταίες αντιδράσεις των Θεσσαλονικέων.

Ο κακόμοιρος κος Φούχτελ ήλθε αιφιδίως αντιμέτωπος με την πικρή αλήθεια σε ότι αφορά την δημοτικότητα του κόμματος του και των δραστηριοτήτων του στην ευρύτερη Ελληνική κοινή γνώμη. Αλήθεια που ίσως κακώς επιμένουν να αποκρύπτουν  οι Πολιτικοί Αρχοντες και τα ΜΜΕ της χώρας.

Εξ άλλου αφού οι ίδιοι μιλούν για EL Dorado, πως είναι δυνατόν να ξεχνούν την ιστορία των  μεσαιωνικών κοκινσταδόρων και ιδιαίτερα των καθολικών μοναχών, που είχαν σε κείνη την αποικιοκρατική εποποιία τον  αντίστοιχο ρόλο του «πρώτου σκαπανέως». Μπορεί όλοι να υπήρξαν μοιραία καταστροφικοί για τους ιθαγενείς των λεηλατούμενων  αποικιών, αλλά δεν είχαν και όλοι την πλέον ευτυχή κατάληξη. 

Ίσως ακούγεται κυνικό (και όντως είναι), αλλά αν όχι ο ίδιος ο δυστυχής κος Φούχτελ , πάντως σίγουρα οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί του προϊστάμενοι και καλή γνώση της ιστορίας διαθέτουν και έχουν λάβει σοβαρά υπ’ όψιν τους λεγόμενους «κινδύνους του επαγγέλματος».

Για να είμαστε λοιπόν ειλικρινείς δεν μπορούμε να ευχηθούμε «καλό κουράγιο» στον  Γερμανό «ανιχνευτή», όπως κάποτε μάλλον ειρωνικά μας ευχήθηκε ό κος Ολι Ρεν.

Με ειλικρινή όμως καλή διάθεση θα είχαμε να του δώσουμε μια συμβουλή, η οποία υπό το πρίσμα των σημερινών συμβάντων, θα μπορούσε να αποδειχθεί πρακτικά χρήσιμη.

Αν παρ’ ελπίδα θελήσει να συνεχίσει την «τεχνογνωστική» αποστολή του να μην θεωρήσει  ότι  το σημερινό δυσάρεστο περιστατικό οφείλεται αποκλειστικά σε ….ελλιπή «τεχνογνωσία» της αστυνομίας.