Ο κ.Μεϊμαράκης δήλωσε παρών στην κούρσα διαδοχής..

Και την ώρα που το στρατόπεδο Σαμαρά-Βενιζέλου προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πείσει ότι ο μαγικός αριθμός είναι εξασφαλισμένος, ούτως ώστε να περιορίσει τις φυγόκεντρες τάσεις των βουλευτών της συμπολίτευσης και να συντηρήσει την εύθραυστη κυβερνητική συνοχή, έρχεται ο κ. Μεϊμαράκης να χαλάσει την συνταγή.

Στo περιθώριο του εορτασμού της 40^ης επετείου της Δημοκρατίας ο εξοχότατος Πρόεδρος της Βουλής, προτείνει τη διεξαγωγή συνεδρίου το φθινόπωρο με στόχο την συστράτευση της Κεντροδεξιάς παράταξης για να φτιαχτεί ένα εθνικό σχέδιο που θα ξαναφέρει την ΝΔ στο 40(!)

Η ανατρεπτική αυτή πρόταση μπορεί από πρώτη άποψη να μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Kινείται σε μια κατεύθυνση εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτήν του Πρωθυπουργού.

Σαμαράς και Βενιζέλος προσπαθούν να ψαρέψουν παρασκηνιακά μερικούς πρόθυμους βουλευτές και να εξασφαλίσουν στα μουλωχτά μερικούς ακόμη μήνες διακυβέρνησης. Κι έρχεται ο κος Μεϊμαράκης και κατ’ ουσίαν ζητάει από τον αρχηγό της ΝΔ να αφήσει τις σκοτεινές ίντριγκες καi δολοπλοκίες, να βγεί στο ξέφωτο και να διεκδικήσει με σοβαρούς πολιτικούς όρους την ηγεμονία στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Συνέδριο μέχρι το φθινόπωρο είναι αδύνατον να οργανωθεί. 

Εθνικό σχέδιο με τρόικα και τήρηση των μνημονιακών δεσμεύσεων είναι έννοιες ασύμβατες. Πανστρατιά της κεντροδεξιάς με τον κο Σαμαρά, όπως και της κεντρο«αριστεράς» με τον κο Βενιζέλο αποτελεί ουτοπία, που ούτε οι ίδιοι πιστεύουν.

Γιατί λοιπόν ο κος Μεϊμαράκης κάνει μια πρόταση, που είναι εκ των προτέρων βέβαιο ότι θα πάει άπατη?

Αν επρόκειτο για κανένα νέο ερασιτέχνη η εξήγηση θα ήταν εύκολη.

Ο κος Μεϊμαράκης όμως και οξυδερκής είναι και παλιά καραβάνα στην πολιτική.

Επομένως η κίνησή του, καθώς και ο χρόνος που επέλεξε να την κάνει έχουν και βαρύτητα και σημασία.

Κατ’ αρχήν είναι ενδιαφέρον ότι επέλεξε να την κάνει απ’ ευθείας σε δημοσιογράφους και όχι σε κομματικό όργανο ή, το φυσιολογικότερο, στον Πρόεδρο του κόμματος.

Απ’ αυτό και μόνο το γεγονός θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι ελάχιστα τον ενδιέφερε η υιοθέτησή της από την ηγετική ομάδα της ΝΔ. Ήθελε πρωτίστως να την κάνει γνωστή στην ευρύτερη κοινή γνώμη με όλη την σημειολογία, που η κίνηση και η πρότασή του εμπεριέχει.

Η πρόταση λοιπόν αυτή αποτελεί ευθεία απόρριψη των χειρισμών του κου Σαμαρά και των συμβούλων του.

Η προτροπή για συνέδριο, εθνικό σχέδιο και πρόσκληση ενότητας είναι η επιτομή της θαρραλέας, ανοιχτής εσωκομματικής και κοινωνικής πολιτικής σύγκρουσης. Είναι ακριβώς αυτό που φοβούνται και ξορκίζουν οι ηγετικές ομάδες των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων, οι οποίες προσπαθούν να κερδίσουν πολιτικό χρόνο με προπαγανδιστικά παραμύθια και έξωθεν στήριξη.

Ουσιαστικά λοιπόν ο κος Μεϊμαράκης θέτει στον κο Σαμαρά μια πρόταση παγίδα. Αν την δεχθεί θα οδηγηθεί σε συνέδριο αυτοκτονίας. Αν όχι παρουσιάζεται δειλός και ανίκανος να αναλάβει θαρραλέες πρωτοβουλίες στον ευρύτερο πολιτικό στίβο, όπως περίπου τον κατηγορεί και η αντιπολίτευση.

Αυτή τη στιγμή η ΝΔ βρίσκεται στο χειρότερο σημείο αποσύνθεσης. Πάμπολλα ιστορικά στελέχη της έχουν διαγραφεί, αποχωρήσει, αποστασιοποιηθεί από το κόμμα. Ακόμα και από όσα έχουν παραμείνει, πολλά βρίσκονται απομονωμένα από την πέριξ του Πρωθυπουργού ομάδα.

Σε τι συνέδριο λοιπόν να πάει ο Σαμαράς? Και πώς να επιτευχθεί «πανστρατιά» με ένα αρχηγό που απομάκρυνε το 80% της παράταξης?

Το χειρότερο απ’ όλα, πώς να ηγηθεί παραταξιακής πανστρατιάς ένα πρόσωπο, που έχει ταυτισθεί με την σκληρή εφαρμογή του μνημονίου, την ώρα ακριβώς που η ελληνική κοινωνία αναζητά τον απεγκλωβισμό της από αυτό?

Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο ότι ο κος Μεϊμαράκης θέλει να καταδείξει πως η ΝΔ με αυτόν τον αρχηγό είναι εγκλωβισμένη σε μια αυτοκτονική πορεία, που την οδήγησε σε αυτή την ιστορικά πρωτοφανή συρρίκνωση και μαθηματικά την σύρει στην πλήρη αποσύνθεσή της.

Και για να μην υπάρξει αμφιβολία ο κος Μεϊμαράκης φροντίζεινα ε επεξηγήσει την πρότασή του: «απαιτείται πρόγραμμα, σχέδιο, επιχειρήματα στις εξαγγελίες και όχι φούσκες που θα βλέπει ο κόσμος πως δεν υλοποιούνται». 

Χρειάζεται μεγάλη εξυπνάδα για να καταλάβει κανείς ποιους λοιδορεί ο κος Μεϊμαράκης?

Ποιος τα τελευταία δύο χρόνια έχει κουράσει τον κόσμο με «φούσκες που στο τέλος βλέπει ότι δεν υλοποιούνται»? 

Ποιος άλλος εκτός από τον Πρωθυπουργό, τους κυβερνητικούς εκπροσώπους, τους Υπουργούς Οικονομικών οι οποίοι κάθε τρείς μήνες ανανεώνουν τις σαπουνόφουσκες περί εξόδου από τα μνημόνια, σταθεροποίησης της οικονομίας, φρεναρίσματος της ανεργίας, προσέλκυσης επενδύσεων, ανάκαμψης και άλλα παρόμοια, που ανήκουν στη σφαίρα της φαντασιοπληξίας?

Με την παρέμβασή του λοιπόν δεν απευθύνεται στην παρούσα ηγετική ομάδα, που γνωρίζει εκ προοιμίου ότι δεν πρόκειται να τον ακούσει.

Απευθύνεται στην ευρύτερη κομματική και παραταξιακή στελεχιακή βάση και ρίχνει τον σπόρο της ανάγκης ανατροπής της ακολουθούμενης αδιέξοδης πολιτικής και συνακόλουθα της ανεπαρκούς και φοβικής κομματικής ηγεσίας.

Ο κος Μεϊμαράκης αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι η παρούσα κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια.

Ότι η επέλευση των εκλογών είναι νομοτελειακά αναπόφευκτη.

 Όχι από αδυναμία εξεύρεσης 180 ιδιοτελών οσφυοκαμπτών, αλλά εξ αιτίας των εκρηκτικών κοινωνικών συνθηκών, που δημιουργεί η εξαθλίωση των πολιτών και η αδιαλλαξία των δανειστών.

Σπεύδει λοιπόν να προλάβει τις εξελίξεις και να δηλώσει παρών στις επερχόμενες εσωκομματικές ανακατατάξεις.

Με την πρότασή του προβάλλει τον εαυτό του ως ηγετική φυσιογνωμία ικανή να κάνει όλα αυτά, που δεν μπορεί να κάνει ο κος Σαμαράς.

Να ενώσει την παράταξη, να συντάξει εθνικό σχέδιο, να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους  ψηφοφόρους και να οδηγήσει το κόμμα στην εξουσία στηριζόμενο στην ιστορική του πλειοψηφία του 40% και όχι στη εγχώρια διαπλοκή και στα ξένα κέντρα οικονομικών συμφερόντων.

Αυτή είναι η σημειολογία και η εσωτερική σκοπιμότητα της πρότασης Μεϊμαράκη.

Και προφανώς δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι παρότι την έκανε δημόσια συζητώντας με πολιτικούς συντάκτες, πέρασε περίπου απαρατήρητη από τα ΜΜΕ και τους επαγγελματίες σχολιαστές..