Δικαιοσύνη: Μια σταγόνα μέλι…

Οι αυξήσεις σε μισθούς περίπου κατά 100%, από όσο τουλάχιστον γνωρίζω δεν πρέπει να έχουν ανάλογο προηγούμενο στα δημοσιοϋπαλληλικά χρονικά.
Από άποψη αρχής δυσκολευόμαστε βέβαια να εναντιωθούμε στην βελτίωση των αποδοχών οποιουδήποτε εργαζομένου. Πολλώ μάλλον των δικαστικών λειτουργών, που αναμφισβήτητα προσφέρουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, εργαζόμενοι συνήθως κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Δυσκολευόμαστε όμως να κατανοήσουμε και την αιτιολογική βάση αυτής της εκπληκτικής αυξήσεως στη δεδομένη χρονική συγκυρία.
Συνήθως οι αυξήσεις των εργαζομένων τελούν σε κάποια μαθηματική σχέση με τον τρέχοντα πληθωρισμό ή με τα έσοδα του εργοδότη τους.
Στην παρούσα χρονική στιγμή ο επίσημος πληθωρισμός τρέχει με ένα 5%, τα έσοδα του Ελληνικού Δημοσίου παρουσιάζουν υστέρηση και τα ελλείμματα στο δημόσιο «κορβανά» έχουν καλπάζουσα αυξητική τάση.
Αν επρόκειτο για ιδιωτικούς υπαλλήλους ενδεχομένως να συνέτρεχαν και οι περιπτώσεις της επιβράβευσης για εξαιρετική αποδοτικότητα ή της παροχής κινήτρου για την υποστήριξη υψηλών επιχειρηματικών στόχων. Αλλά παρότι ο κ. Χατζηγάκης και ο κ. Αλογοσκούφης, πολιτικοί με σύγχρονες ιδέες, έχουν συχνά υποστηρίξει την ανάγκη εισαγωγής ιδιωτικοοικονομικών μεθόδων διοίκησης στο δημόσιο τομέα, είναι προφανές ότι τέτοιου τεραστίου μεγέθους οικονομικές παροχές σε περίοδο ισχνών αγελάδων σαν αυτήν που διανύουμε, κανένας επιχειρηματίας δεν θα αποτολμούσε.
Ανεξάρτητα επομένως από την απέραντη εκτίμησή μας στην συμπαθή οικογένεια των δικαστικών, παραμένει αναπάντητο το ερώτημα για ποιο λόγο η κυβέρνηση αποφάσισε να τους χορηγήσει τώρα μια αύξηση, που οποιοσδήποτε άλλος κλάδος με τα συνήθη ποσοστά ετησίων αυξήσεων θα χρειασθεί τουλάχιστον είκοσι χρόνια για να την απολαύσει.
Και αυτό σε μια περίοδο, που όλοι οι αρμόδιοι Υπουργοί και οι συνοδοιπόροι τραπεζίτες μιλούν για οικονομική ύφεση, εκτεταμένα συμπτώματα στασιμοπληθωρισμού και ανάγκη περικοπής δαπανών και «σφιξίματος στο ζωνάρι».
Οι άλλοι άμεσα ωφελούμενοι από αυτή την υπόθεση είναι οι αγαπητοί μας βουλευτές. Αποτελούν και αυτοί μια ομάδα θεσμικών λειτουργών, που η οικονομική θωράκισή τους έναντι των όποιων κακόβουλων «δωρητών» αποτελεί θεωρητικά εγγύηση για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Υπάρχουν βέβαια δύο αδύνατα σημεία σ΄αυτή τη θεωρία. Αφ΄ενός ότι το κόστος του βίου και της πολιτείας μερικών εξ αυτών υπερβαίνει πάντοτε τα όρια των δυνατοτήτων των όποιων αποδοχών τους και προφανώς αυτό δεν θα διορθωθεί ούτε μετά την τελευταία αύξηση. Αφ΄ετέρου υπάρχει πάντα ένα επικοινωνιακής, αν όχι ηθικής, τάξεως ζήτημα, πως δηλαδή δικαιολογείται να τυχαίνει τέτοιας ευνοϊκής εισοδηματικής αντιμετώπισης ο βουλευτής την ώρα, που ο μέσος ψηφοφόρος έχει φθάσει στο σημείο να περικόπτει ακόμα και τις δαπάνες διατροφής του;
Και γιατί ας πούμε ο μισθός του Προέδρου του Αρείου Πάγου να συνδέεται ευθέως ανάλογα με τις αποδοχές του βουλευτή και να μην επηρεάζει θετικά τις πενιχρές αποδοχές του εργάτη, του υπάλληλου, του συνταξιούχου, αυτών που με το μόχθο τους αποτελούν τη βασική πηγή των κρατικών εσόδων;
Όλα αυτά τα ερωτήματα βεβαίως είναι από ρητορικά ως ρομαντικά και όπως συμβαίνει συνήθως με τέτοια ερωτήματα ο καθένας θα δώσει μόνος του τη δική του απάντηση.
Για όποιον λοιπόν αρέσκεται στην επίλυση παρόμοιων γρίφων ιδού μερικές ακόμη ψηφίδες από το τρέχον πολιτικό σκηνικό.
Η πολιτική σκηνή συνταράσσεται από μια σειρά θεμάτων, που παρουσιάζουν έντονα χαρακτηριστικά παράνομων έως εγκληματικών δραστηριοτήτων.
Οικονομικά σκάνδαλα αποκαλύπτονται με ανησυχητικό ρυθμό.
Η υπόθεση ΖΗΜΕΝΣ κινδυνεύει να πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας.
Πρόεδροι ανεξάρτητων αρχών, που ξεκίνησαν με άριστες προϋποθέσεις παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα κόπωσης.
Η πειθαρχική δίωξη του κ. Μπάγια κατέληξε σε πανηγυρική αθώωσή του.
Ο πρόσκαιρος εξοβελισμός βουλευτών από την κοινοβουλευτική ομάδα ως παραδειγματική τιμωρία, φάνηκε να μη έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού δεν απέτρεψε τους συνήθεις αντιρρησίες από τον «ανταρτοπόλεμο», το αγαπημένο τους σπορ. Εξ’ άλλου η οριακή πλειοψηφία δεν επιτρέπει την χρήση του μέτρου σε ευρεία κλίμακα, ούτε για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Και έχει μάλλον αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα διότι οι «αντάρτες» αποκτούν αναντικατάστατο ειδικό βάρος για την εξασφάλιση της «δεδηλωμένης».
Η Κυβέρνηση έχει δηλώσει την αταλάντευτη απόφασή της να κτυπήσει τη διαφθορά και να επιβάλλει με κάθε τρόπο την διαφάνεια στο δημόσιο τομέα.
Για να το πετύχει χρειάζεται κατ’ αρχήν να παραμείνει στην εξουσία, δηλαδή την στήριξη των βουλευτών.
Αφ’ ετέρου την φιλόπονη προσπάθεια της δικαιοσύνης, που επιβαρύνεται καθημερινά με την διαλεύκανση σωρείας σκανδάλων και οικονομικών εγκλημάτων.
Η μεταρρύθμιση της «ανεξάρτητης» αρχής, ώστε να προεδρεύεται από εν ενεργεία εισαγγελέα και να λογοδοτεί άμεσα στο ΥΠΕΘΟ, είναι ένα πρώτο βήμα.
Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου της δικαιοσύνης, ώστε οι προϊστάμενοι των δικαστηρίων να διορίζονται από το κράτος και όχι να εκλέγονται από τους ίδιους τους δικαστικούς είναι ένα δεύτερο βήμα.
Όμως μια λαϊκή παροιμία λέει: «Μια σταγόνα μέλι μπορεί να φέρει μεγαλύτερα αποτελέσματα από μια νταμιτζάνα ξύδι».
Και εδώ δεν μιλάμε για μια σταγόνα αλλά για ένα βαρέλι μέλι.
Άρα οι αυξήσεις δικαστικών και βουλευτών μπορεί να μην είναι απλώς ένα τρίτο βήμα.
Μπορεί να είναι …το (αποφασιστικό) βήμα…