O (not absolutely but definitely Wrong) Mr. Jacques ROGGE και η (not definitely but absolutely ridiculous) ελληνική εμφάνιση.

Οδυνηρά έκθαμβο έμεινε το ελληνικό έθνος απανταχού της οικουμένης από την εικόνα, που παρουσίασε η χώρα μας στους 29ους Ολυμπιακούς αγώνες.
Και βεβαίως το σοβαρότερο πρόβλημα δεν είναι η πενιχρότατη συγκομιδή μεταλλίων, ζήτημα που προφανώς αποτελεί μόνον την κορυφή του παγόβουνου.
Το πιο καταθλιπτικό είναι η διαχείριση του όλου θέματος από όλους αυτούς, που άμεσα ή έμμεσα εμπλέκονται σ’ αυτό το αθλητικό, πολιτιστικό και διπλωματικό Βατερλώ.
Καλώς ή κακώς οι ολυμπιακοί αγώνες έχουν αποκτήσει μια μεγάλη διεθνή απήχηση, μονοπωλούν τα φώτα της δημοσιότητας και παίζουν σημαντικό ρόλο στην διεθνή εικόνα των χωρών, που συμμετέχουν σ’ αυτούς.
Αυτό είναι μια πραγματικότητα, που οφείλουμε να παραδεχθούμε ανεξάρτητα από την προσωπική άποψη του καθενός περί του δέοντος γενέσθαι.
Αυτή η πραγματικότητα επιβάλει σε κάθε συμμετέχουσα χώρα να αντιμετωπίζει τη συμμετοχή της με την απαιτούμενη στοιχειώδη σοβαρότητα.
Πολλώ μάλλον η χώρα μας, που σαν πολιτιστική μητέρα των αγώνων βρίσκεται πάντοτε στην πρώτη θέση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
Είναι γνωστότατο σε όλους τους εμπλεκόμενους και ούτως ή άλλως αυτονόητο και για τον τελευταίο ηλίθιο σ’ αυτόν τον πλανήτη ότι υπάρχουν κάθε φορά χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο, που μαθαίνουν ότι υπάρχει κάποια Ελλάδα στη γη μόνο και μόνο γιατί τυχαίνει να παρακολουθούν τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Αυτός και μόνο είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για να προσπαθούμε κάθε φορά, όχι να βγούμε πρώτοι στα αθλήματα, αλλά κυρίως να παρουσιάσουμε ένα αξιοπρεπές πρόσωπο μιας σύγχρονης πολιτισμένης και νοικοκυρεμένης δημοκρατίας.
Το 2004 παρά το φιάσκο των δρομέων ταχύτητας παρουσιάσαμε μια γενικά εξαιρετική εικόνα και σε οργανωτικό και σε αθλητικό επίπεδο.
Το πάθημα της Θάνου και του Κεντέρη για κάθε άλλο κράτος θα γινόταν μάθημα.
Οι πανέξυπνοι όμως Κυβερνητικοί και αθλητικοί έλληνες παράγοντες δεν ίδρωσαν καθόλου.
Αντί να σηκώσουν τα μανίκια και να στρωθούν στη δουλειά, έδρεψαν θρασύτατα τις δάφνες από τον ιδρώτα των προκατόχων τους.
Ξεθεώθηκαν στις δεξιώσεις και τις φωτογραφήσεις.
Στριμώχθηκαν αυτάρεσκα και ιδιοτελώς μπροστά στις κάμερες.
Ξεκοκάλισαν τα περικομμένα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού,
Αξιοποίησαν στο έπακρο τις ευκαιρίες προσωπικής προβολής και κάλυψαν με το παραπάνω τις ανάγκες τους για χλιδάτο τουρισμό στη χώρα του δράκου.
Ωσάν μωρές παρθένες επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια δεν συνέλαβαν το μήνυμα της WADA, δεν θωράκισαν θεσμικά τον αθλητισμό, δεν έλεγξαν επαρκώς τις ομοσπονδίες, δεν φρόντισαν για την πρόοδο των αθλητών, δεν τράβηξαν τ’ αυτί στους εμπόρους αναβολικών και τα βαποράκια τους.
Και όταν ήρθε ή ώρα της δοκιμασίας, ακόμα και τότε δεν μπήκαν στον κόπο να εκτελέσουν στοιχειωδώς τα καθήκοντά τους.
Ακόμη και μετά την έναρξη των αγώνων συνέχισαν να επιδίδονται σε τουρισμό και σε προσωπικές δημόσιες σχέσεις.
Διότι πως αλλιώς δικαιολογείται ότι δεν αντέδρασαν στον αποκλεισμό της Θάνου και το διασυρμό της Χαλκιά;
Ότι επέτρεψαν να εμφανισθεί ως αρχηγός της Ελληνικής Δημοκρατίας ο τέως βασιλιάς.
Ότι για να μη χαλάσουν τις προσωπικές τους σχέσεις με τον κ. Ρόγκ του επέτρεψαν να παίξει όλο αυτό το αηδιαστικό παιχνίδι εις βάρος της χώρας μας.
Δεν θέλουμε να είμαστε καχύποπτοι ούτε μας αρέσουν οι συνομωσιολογίες.
Όμως δεν μπορούμε να πιπιλάμε και το δάκτυλό μας, ιδίως όταν προσπαθούν να μας το βάλουν με το ζόρι στο στόμα κάποιοι τέτοιοι τύποι σαν τον κ. Wrong.
Διότι αυτός ο κύριος είναι ο τελευταίος, που νομιμοποιείται να το παίζει άγιος σε σχέση με τα αναβολικά.
Αυτή και μόνη η ιδιότητά του ως Προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής τον καθιστά υπ’ αριθμόν ένα υπεύθυνο και υπόλογο για όλα τα στραβά των ολυμπιακών διοργανώσεων και προφανώς για την φαρισαϊκή διαχείριση του εγκλήματος των αναβολικών.
Οι βελτιώσεις των αθλητικών ρεκόρ, που έχουν σημειωθεί την τελευταία δεκαετία απαιτούν μετάλλαξη του ανθρώπινου οργανισμού, που για να συντελεσθεί θα χρειαζόταν υπό κανονικές συνθήκες την πάροδο αρκετών αιώνων. Και μάλιστα θα απαιτούσε μια άλλη κατεύθυνση του τρόπου διαβίωσης, η οποία να ευνοούσε την εκγύμναση του ανθρώπινου σώματος, ενώ αντίθετα η σύγχρονη καθημερινότητα προάγει την χαλάρωση και την αποδυνάμωση του μυϊκού συστήματος.
Είναι επομένως ευνόητο και για τον τελευταίο βλάκα του πλανήτη ότι τα ρεκόρ αυτά επιτυγχάνονται με βιοχημικά υποστηριζόμενη μετάλλαξη.
Μόνο ο κ. Wrong προσποιείται ότι δεν το αντιλαμβάνεται.
Γιατί άραγε; Διότι απλούστατα αν το παραδεχόταν θα τίναζε στον αέρα όλο το επιχειρηματικό διασύμπλεγμα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων με την εξαμβλωματική μορφή, όπου τους έχουν καταντήσει ο κ. Wrong και οι “Αθάνατοι” συνεταίροι του.
Επομένως ο κ. Ρογκ δεν νομιμοποιείται να το παίζει επιλεκτικός τιμητής κάποιων δύστυχων αθλητών, που είναι τα θύματα της όλης υπόθεσης.
Πολύ περισσότερο δεν δικαιούται να επιτίθεται εναντίον της Ελλάδος με προφανή στόχο την εξεύρεση αποδιοπομπαίου τράγου αίροντος τις αμαρτίες όλων των συμμετεχόντων.
Oχι απλά διότι σ’ αυτή τη χώρα χρωστάει την ύπαρξή του και τη χλιδάτη διαβίωσή του.
Αλλά διότι είναι εξαιρετικά αστείος ο ισχυρισμός ότι «το χρυσό μετάλλιο του ντόπιγκ» το έχει μια χώρα, της οποίας οι αθλητές κατηγορούνται πως κατανάλωσαν προπολεμικά σκευάσματα και πέτυχαν μια από τις χειρότερες θέσεις στην τελική κατάταξη.
Η κοινή λογική υποδεικνύει ότι το χρυσό μετάλλιο πρέπει να ανήκει σε όποια χώρα καταφέρνει να παρασκευάζει αναβολικά τελευταίας τεχνολογίας μη ανιχνεύσιμα και να συλλέγει τη μερίδα του λέοντος στα μετάλλια και όχι «στην τελευταία τρύπα της φλογέρας», όπως η Ελλάδα.
Το μεγάλο μας πρόβλημα όμως δεν είναι ο κ. Ρόγκ, ο οποίος κάνει τη δουλειά του και άξιος ο μισθός του.
Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι οι δικοί μας παράγοντες (κυβερνητικοί και αθλητικοί), που δεν κάνουν καθόλου καλά τη δική τους δουλειά.
Όλοι αυτοί, που λυμαίνονται ποικιλοτρόπως (οικονομικά ή επικοινωνιακά) τον ελληνικό αθλητισμό και εμφανίζονται σήμερα «να πέφτουν από τα σύννεφα», να παριστάνουν τους εξορκιστές του ντόπιγκ και να διαρρηγνύουν, ως παρθένες, τα ιμάτιά τους.
Όλοι αυτοί, που με περισσή θρασύτητα αντί να ξεσκεπάσουν τον κ. Ρογκ και την πολυεθνική επιχειρηματικότητά του συσστρατεύονται μαζί του σε ένα φαρισαϊκό κυνήγι μαγισσών.
Αυτοί, που κατάφεραν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να καταντήσουν την παγκοσμίως αξιοζήλευτη Ελλάδα του 2004 στην Ελλάδα της ντροπής του 2008, όπως την χαρακτήρισε ο κ.Βουλγαράκης.
Αυτοί οι ριψάσπιδες και οι οσφυοκάμπτες, που ο ρόλος τους είναι να προστατεύουν τον Ελληνικό αθλητισμό και την αξιοπρέπεια της Ελλάδας.
Και αντ’ αυτού, δειλοί και ιδιοτελείς, επιτρέπουν στους βαρβάρους να λοιδορούν την χώρα μας και επιρρίπτουν τις δικές τους ευθύνες στα δυστυχή θύματα, που στην πραγματικότητα είναι από κάθε άποψη οι δύστυχοι αθλητές μας.
Γιατί μόνο θύματα είναι οι αθλητές, είτε έκαναν, όπως τους καταμαρτυρούν, είτε δεν έκαναν, όπως οι ίδιοι επιμένουν, χρήση αναβολικών.

Καθ’ όσον εξ άλλου αφορά στο φετινό σλόγκαν των Ολυμπιακών αγώνων («Ενας κόσμος- ένα όνειρο») αποδείχθηκε κούφια λόγια.
Διότι η πολιτεία του κ. Ρογκ κατέδειξε ότι υπάρχει ο κόσμος των προνομιούχων κρατών, που δρουν ανεξέλεγκτα και παραμένουν στο απυρόβλητο και ο κόσμος των φτωχοπρόδρομων, που φταίνε σε όλα και για όλα.
Στους πρώτους ανήκει ολόκληρος ο κόσμος και στους δεύτερους το όνειρο-εφιάλτης.
Έτσι αυτό που έχουμε να πούμε στον κ. Ρογκ είναι:
“Please Mr. Wrong keep the dream and give us back our world”