Ξεσκεπάστε τους…

Πριν από μερικά χρόνια το δικηγορικό επάγγελμα απειλείτο με απόλυτο εξευτελισμό, επειδή καθημερινά οι πάσης φύσεως τηλεοπτικές εκπομπές κατακλύζονταν από διάφορους δικηγόρους, που «μαλλιοτραβιόντουσαν» ασύστολα γύρω από εκκρεμείς δίκες, προκειμένου να αυξήσουν το επαγγελματικό τους κασέ και να ψαρέψουν κανένα πελάτη.
Ευτυχώς παρενέβησαν οι δικηγορικοί σύλλογοι απειλώντας με βαρειές πειθαρχικές κυρώσεις τις απερίγραπτες αυτές συμπεριφορές και περιέσωσαν την αξιοπρέπεια του επαγγέλματος.
Όμως δυστυχώς οι ιδιότυποι αυτοί γυρολόγοι των καναλιών βρήκαν διέξοδο στην απύθμενη μανία αυτοπροβολής τους.
Δεν σχολιάζουν πλέον ανοικτές δίκες, αλλά παριστάνουν τους νομομαθείς σε διάφορα θέματα, που απασχολούν κατά καιρούς την κοινή γνώμη.
Μ΄αυτόν τον τρόπο παρακάμπτουν μεν την ισχύουσα απαγόρευση, η ζημιά όμως που μπορεί να προκαλέσουν είναι ενίοτε πολύ μεγαλύτερη από ό,τι στο παρελθόν.
Διότι ο στόχος των συγκεκριμένων νομικοειδών παραμένει πάντα το πώς θα ξεχωρίσουν από το σύνολο, πως θα αποσπάσουν την προσοχή, πως θα εντυπωσιάσουν.
Έτσι δεν διστάζουν να υποστηρίζουν εντελώς αλλοπρόσαλλες και αντιεπιστημονικές απόψεις, αδιαφορώντας αν κατ΄αυτόν τον τρόπο δεν εκθέτουν μόνο τον εαυτό τους, αλλά προσβάλλουν ολόκληρο τον νομικό κόσμο της χώρας, δυσφημούν το νομικό μας σύστημα και κυρίως απειλούν να τυφλώσουν την κοινή περί δικαίου αντίληψη ολόκληρου του ελληνικού λαού.

Με αφορμή λοιπόν την τελευταία αντισυνταγματική αυθαιρεσία του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, εμφανίσθηκαν διάφοροι, οι οποίοι με σοβαροφάνεια πρυτάνεως της Οξφόρδης ανέπτυξαν διάφορες ακροβατικές απόψεις.

Οι δύο εισαγγελείς ενεργούσαν κατά παραγγελία του κ. Σανιδά και συνεπώς όφειλαν να παραδώσουν το πόρισμά τους σ’ αυτόν, μας εξήγησε περισπούδαστος νομομαθής. Η εισαγγελική λειτουργία είναι οργανωμένη κατά την αρχή της ιεραρχίας…
Έλεος κύριε… Σας ακούει κόσμος. Δεν γνωρίζετε ότι η μόνη υποχρέωση των δύο εισαγγελέων εξαντλείται στην διενέργεια της πράξεως που διατάσσει ο ανώτερός τους εισαγγελεύς, αλλά κατά τα λοιπά απολαμβάνουν απολύτου αυτονομίας κρίσεως και συνειδήσεως;
Επομένως έχουν ακεραία την ευθύνη, το δικαίωμα και το καθήκον να πειθαρχούν στο σύνταγμα και τους νόμους του κράτους και ως εκ τούτου μπορούν και οφείλουν να παραπέμψουν οποιαδήποτε στοιχεία ανεύρουν στη βουλή, εφ’ όσον εμπλέκεται Υπουργός ή Υφυπουργός, σύμφωνα με το ταλαιπωρημένο άρθρο 86 Σ;
Δεν αντιλαμβάνεσθε ότι σύμφωνα ακριβώς με αυτό το άρθρο και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν νομιμοποιείται σε καμιά περίπτωση να παρεμποδίσει την διαδρομή της δικογραφίας, που οι υφιστάμενοί του τυχόν του υποβάλλουν, αλλά αντιθέτως, άνευ της παραμικρής διατύπωσης προσωπικών του κρίσεων επί της ουσίας των εγκλημάτων και των εγκληματικών συμπεριφορών, το μοναδικό συνταγματικό του καθήκον είναι να εξασφαλίσει την αποστολή με το ταχύτερο και ασφαλέστερο μέσο;
Τι τον περάσατε τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου; Αρχιμάγειρα που παρήγγειλε στιφάδο στους υφισταμένους του μαγείρους, οι οποίοι οφείλουν να του το προσκομίσουν και αυτός δικαιούται να το δοκιμάσει, να το αξιολογήσει και αν του αρέσει να το σερβίρει πάρα-πέρα;

Ενας άλλος μεγαλόσχημος νομικός μας εξήγησε ότι δε φταίει ο κ. Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, αλλά ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών, που πρέπει να αλλάξει.
Πονηρούλη… γιατί προσπαθείς να δημιουργήσεις σύγχυση;
Πρώτον εδώ δεν μιλάμε για παραβίαση του νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Μιλάμε για ευθεία και στυγνή-καραμπινάτη παραβίαση του συντάγματος.
Δεύτερον αν πρέπει να αλλάξει ο εκτελεστικός του συντάγματος νόμος είναι ένα ζήτημα, που χωράει πολύ συζήτηση, αλλά πάντως είναι από άλλο ανέκδοτο.
Είναι δυνατόν να πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα συζητώντας de lege ferenda και να χάνουμε το μπούσουλα σε σχέση με την αυτονόητη υποχρέωση εφαρμογής της ισχύουσας νομοθεσίας;
Είναι δυνατόν κάθε πικραμένος, που δεν του αρέσει ένας νόμος να δηλώνει ότι επιθυμεί να τον αλλάξει και να τον παραβιάζει κατά το δοκούν;
Dura lex, sed lex. Έλεγαν οι Ρωμαίοι νομικοί. Τραχύς νόμος, σκληρός ατελής, άδικος, αλλά πάντως είναι νόμος και για όσο ισχύει οφείλουν άπαντες να τον εφαρμόζουν. Αυτή ήταν η κοινή περί ισχύουσας νομοθεσίας αντίληψη σε μια σχετικά πρωτόγονη κοινωνία 2000 χρόνια πριν.
Ποια ακριβώς αντίληψη προσπαθούμε να επιβάλλουμε στην Ελλάδα του σήμερα; Μήπως ότι ο νόμος είναι ένα ψιλό δίχτυ που πιάνει τα μικρά ψαράκια αλλά τα μεγάλα το σχίζουν με ευκολία και φεύγουν αλώβητα;

Κάποιοι άλλοι επιχείρησαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με το κοινότυπο επιχείρημα ότι στα νομικά θέματα μπορούν να υπάρχουν διαφορετικές γνώμες.
Στα νομικά θέματα επιστημονικού ενδιαφέροντος βεβαίως. Αλλοίμονο όμως αν η ερμηνεία και εφαρμογή διατάξεων του συντάγματος και μάλιστα διατάξεων με δικονομικό περιεχόμενο μπορεί να εξαρτάται από τη γνώμη του εκάστοτε υποχρέου προς εφαρμογή της δικαστικού λειτουργού.
Οι διατάξεις του συντάγματος ιδιαίτερα αυτού του είδους απαιτούν ενιαία ερμηνεία και εφαρμογή σύμφωνα όχι με την τυχαία, αλλά με την κρατούσα γνώμη.
Διότι οι παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ καλώς γνωρίζουμε ότι στα νομικά βεβαίως μπορούν να υπάρχουν πολλές γνώμες. Γνώμες σοβαρές, ενδιαφέρουσες, πρωτότυπες, αλλά και αστείες, άστοχες, άσχετες, αντιεπιστημονικές. Υπάρχει όμως πάντοτε και η λεγόμενη κρατούσα γνώμη. Αυτή που υιοθετείται και υποστηρίζεται από την πλειοψηφία της νομικής κοινότητας.
Και στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει από την μια μεριά η ερμηνεία του συνόλου του επιστημονικού κόσμου της χώρας σε σχέση με την ορθή ερμηνεία του Σ 86 και από την άλλη έωλες απόψεις, που καταλήγουν σε contra legem θεσμικές ασχημίες. Ας ξεκαθαρίσουν λοιπόν οι «πολύγνωμοι» σε ποια ακριβώς πλευρά συντάσσονται.

Τέλος κάποιοι υποστηρίζουν μία πρωτότυπη θεωρία απείρου κάλλους.
Νομιμοποιείται, διατείνονται η αντισυνταγματική ενέργεια του εισαγγελέως ΑΠ, με βάση εγκύκλιο-γνωμοδότηση του προκατόχου του εισαγγελέως, η οποία προέκυψε κατόπιν αιτήματος του τότε Προέδρου της Βουλής κ. Απ. Κακλαμάνη, η οποία αφορά άλλη διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 83), που δεν αφορά βεβαίως ποινικές ευθύνες Υπουργών, αφορά άρση ασυλίας βουλευτών, αλλά μπορεί να εφαρμοσθεί «κατ’ αναλογίαν» και στην περίπτωση του άρθρου 86… !!!
Σε όλες τις Νομικές σχολές του πλανήτη, από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης μέχρι το πανεπιστήμιο της …Κάτω Ζούγκλας, διδάσκεται ένα μάθημα στο πρώτο έτος, που αποτελεί στοιχειώδη εισαγωγή στην επιστήμη του δικαίου. Ένα από τα πρώτα κεφάλαια αυτού του μαθήματος αναφέρεται στην τυπική ισχύ των νόμων και εξηγεί ότι το Σύνταγμα είναι ο υπέρτατος νόμος του κράτους, όλοι οι υπόλοιποι νόμοι έχουν συγκριτικά ελάσσονα τυπική ισχύ, οφείλουν να προσαρμόζονται στις συνταγματικές διατάξεις και γενικά ουδείς κατώτερος κανών δικαίου δεν μπορεί να αλλάξει ή να καταργήσει ένα κανόνα ανώτερης τυπικής ισχύος.
Το επιχείρημα λοιπόν ότι μια γνωμοδότηση εισαγγελέως του ΑΠ υπερισχύει των διατάξεων του Συντάγματος δεν μπορεί να έχει καμία τύχη σε καμιά έννομη τάξη αυτού του πλανήτη.
Όσο για τους υποστηρικτές του το βέβαιον είναι ότι ως πρωτοετείς φοιτητές θα απορρίπτονταν, αλλά ίσως θα κατάφερναν να καταχωρηθούν στο βιβλίο Γκίνες ως πρωταθλητές τυμβωρύχοι, που ανασκάπτουν εναγωνίως το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ αναζητώντας σκελετούς χρήσιμους για συμψηφισμό με διάφορες σύγχρονες αθλιότητες.

Το δυστύχημα όμως είναι ότι όλοι αυτοί προσφέρουν χείριστη υπηρεσία στον τόπο γιατί διδάσκουν στους πολίτες και ιδιαίτερα τους νέους τη σοφιστεία, την στρεψοδικία και κυρίως την ανυπακοή στο Σύνταγμα και την ασέβεια στους θεσμούς.

Δημιουργούν μια ζοφερή ατμόσφαιρα ανομίας και ατιμωρησίας.

Προσβάλλουν το κύρος της δικαιοσύνης, αλλά και ολοκλήρου της νομικής κοινότητας.

Οφείλει επομένως η τεράστια σιωπηλή πλειοψηφία των ανιδιοτελών δικαστών και δικηγόρων και πρώτοι από όλους οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι να εγκαταλείψουν τη σιωπή τους και να ξεσκεπάσουν τους λίγους ατάκτους προτού αυτοί καταφέρουν να προξενήσουν ζημιά μη αναστρέψιμη.