Το κύκνειο άσμα ενός δραπέτη.

Παραδοσιακά στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης ο εκάστοτε Πρωθυπουργός απευθύνεται στις παραγωγικές τάξεις και εκθέτει τα βασικά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, που θα αποτελέσουν τον κύριο άξονα της οικονομικής πολιτικής της για τον επόμενο χρόνο.

Φέτος, έχοντας πριν μερικά εικοσιτετράωρα αποδράσει από τη διακυβέρνηση της χώρας, ο κ. Καραμανλής ανέτρεψε την παράδοση.

Κατ’ αρχήν απευθύνθηκε αυστηρά στο σύνηθες κομματικό του ακροατήριο, που κατέκλισε το Βελλίδειο, ενώ οι παραγωγικές τάξεις βρίσκονταν εκτός διαδηλώνοντας την οργή τους και απωθούμενες σε ικανή απόσταση ασφαλείας από πρωτοφανούς ισχύος αστυνομικές δυνάμεις. Υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, συνδικαλιστές, μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης, πολιτευτές, παρατρεχάμενοι, παράγοντες όλων των ειδών και ποιοτήτων, όλοι με κοινό παρανομαστή την γαλάζια κομματική τους ταυτότητα, πλαισιωμένοι από μια παραληρούσα κομματική νεολαία, δημιούργησαν ένα ασφαλές θεατρικό σκηνικό για να απαγγείλει το λόγο του ο «δημοφιλής» αρχηγός.

Παρόμοια εικόνα και την επομένη στην συνέντευξη.

Ο κ. Καραμανλής έκανε φιλότιμη προσπάθεια να μην επαναλάβει την περσινές του γκάφες.

Αναγνώρισε τα λάθη του σε όλα τα θέματα όπου οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ούτως ή άλλως μια συμπαγή και αμετάκλητη παλλαϊκή αποδοκιμασία.

Παραδέχθηκε παραλήψεις, ολιγωρίες και καθυστερήσεις για μια κυβέρνηση, όπου οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ούτως ή άλλως απέραντη απογοήτευση όλων των πολιτών για την πρωτοφανή αναποτελεσματικότητά της σε όλους τους τομείς.

Προσπάθησε να διασκεδάσει την εικόνα της ατολμίας, της απραξίας, της ακυβερνησίας, της άγνοιας της πραγματικότητας, παραθέτοντας περιγραφές της Ελλάδος ισάξιες επιμελούς περιηγητή και αναλύσεις εφάμιλλες τηλεοπτικού σχολιαστή.

Γνωρίζοντας ότι το μεγάλο πρόβλημα του είναι η αναξιοπιστία επικέντρωσε το λόγο του σε μια μονότονη διαβεβαίωση ότι λέει την αλήθεια. «Λέμε την αλήθεια στους πολίτες. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα» ήταν μόνιμη επωδός σε κάθε φράση ενός άμοιρου ομιλητή, που διαισθανόταν ότι κανένας μα κανένας πια δεν τον πιστεύει.

Θα τον αδικούσαμε αν λέγαμε ότι δεν προσπάθησε.

Αυτή τη φορά είπε πράγματι μερικές αλήθειες. Όμως περίπου κάθε μια από αυτές συνοδεύθηκε και από ένα ψέμα, που δύσκολα θα μπορούσε να καταπιεί ακόμη και ο πιο φανατικός θαυμαστής του.

Είπε αλήθεια ότι η απόφαση για εκλογές εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Όχι όμως γιατί το συμφέρον του τόπου είναι να τον εμπιστευθούν οι πολίτες για τρίτη φορά (τρις εξαμαρτείν), αλλά διότι είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούν από αυτόν.

Είπε αλήθεια περιγράφοντας με τα πιο μελανά χρώματα την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας. Είπε όμως ψέματα ότι ο καταλληλότερος για την ανάκαμψή της είναι ο ίδιος, που ευθύνεται για αυτήν την κατάντια.

Είπε αλήθεια ότι για την σωτηρία της χώρας χρειάζονται άμεσα μέτρα.Είπε όμως ψέματα ότι έχει σχέδιο και βούληση για να τα εφαρμόσει. Τα μέτρα, που αράδιασε (πλίθοι , λίθοι, κέραμοι ατάκτως εριμμένοι), αποτελούν πρόχειρη αποσπασματική σταχυολόγηση αναμασημένων υπουργικών εξαγγελιών. Στην πλειοψηφία τους είναι υποσχέσεις του αρχηγού της Ν.Δ από τον καιρό, που ήταν στην αντιπολίτευση και εξαγγελίες, που δεν παραλείπει να κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια σε κάθε ευκαιρία.

Είναι αλήθεια ότι ο τόπος χρειάζεται νοικοκύρεμα, απόλυτο έλεγχο και διαφάνεια παντού. Αλλά είναι εξ ίσου αλήθεια ότι αυτή η ανάγκη δημιουργήθηκε από μια κυβέρνηση, που δεν άφησε τίποτε όρθιο και είναι ψέμα ότι μπορεί να γίνει εγγυητής της διαφάνειας ένας Πρωθυπουργός, που κουκούλωσε επιμελώς όλα τα σκάνδαλα και φρόντισε να υποθάλψει με απέραντη μεγαλοψυχία όλους τους σκανδαλοποιούς κομματικούς του συντρόφους.

Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται τόνωση της πραγματικής οικονομίας, αλλά είναι ψέματα ότι αυτό θα το φροντίσει μια κυβέρνηση, που τα μοναδικά της μέτρα ήταν προς στήριξη των τραπεζών, των μεγαλοεισαγωγέων φαρμάκων, αυτοκινήτων κ.λ.π «ημετέρων» μεσαζόντων.

Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα μετά τις ευρωεκλογές η κυβέρνηση έδειξε έντονη κινητικότητα. Αλλά είναι ψέμα ότι κινήθηκε προς την κατεύθυνση τόνωσης της αγοράς. Η αλήθεια είναι ότι τα μόνα μέτρα, που φρόντισε να πάρει και να εξασφαλίσει την άμεση υλοποίησή τους ήταν τα φοροεισπρακτικά. Όλα τα υπόλοιπα απλώς εξαγγέλθηκαν για προεκλογική κατανάλωση και εν πλήρει επιγνώσει ότι δεν επρόκειτο να τα υλοποιήσει.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλά στελέχη της ΝΔ, που πλήγωσαν την παράταξή τους και κυρίως ζημίωσαν τον τόπο. Όμως είναι ψέματα ότι αυτός ο Πρωθυπουργός που επί πέντε χρόνια τους παρακολουθούσε να αυξάνουν τις προσωπικές τους περιουσίες εις βάρος της δημόσιας περιουσίας, θα λάβει τις δέουσες πρωτοβουλίες για την κάθαρση, την απόδοση ευθυνών, την απονομή δικαιοσύνης.

Είναι αλήθεια ότι θα πρέπει να επιλέξουμε τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο.

Όμως είναι ο μοναδικός Πρωθυπουργός, που έχει την ανεπανάληπτη ικανότητα οδηγώντας στον «ανηφορικό δρόμο» τον τόπο να ρίχνει την οικονομία στον κατήφορο της χρεωκοπίας, τους πολίτες στα τάρταρα της φτώχιας και της δυσπραγίας και να ανεβαίνουν μόνο τα περιουσιακά στοιχεία των λίγων και «ημετέρων» τρωκτικών.

Είναι πράγματι καλό που αναγνώρισε τα λάθη του.

Κάλιο αργά παρά ποτέ, όπως λέει και ο λαός.

Όμως ο λαός λέει και κάτι άλλο: Τα λάθη πρέπει να πληρώνονται.

Και πώς να εμπιστευθεί κανείς για Πρωθυπουργό ένα άνθρωπο, που δεν καταφέρνει να διαλέξει και να ελέγξει τους συνεργάτες του, που δεν μπορεί να εκτιμήσει τη βαρύτητα σκανδάλων όπως τα δομημένα ομόλογα, οι αγοραπωλησίες της «Γερμανός», το Βατοπέδι, η ΖΗΜΕΝΣ, και διαθέτοντας πτυχίο νομικής δεν έχει καταφέρει μέχρι τα πενήντα του χρόνια να διακρίνει την διαφορά ανάμεσα στο ηθικό και το νομότυπο;

Πώς να πιστέψει τα λόγια μετανοίας ενός ανθρώπου, που φρόντισε να πράξει ή να παραλείψει προηγουμένως ότι περνούσε από το χέρι του για να συγκαλυφθούν οι εγκληματικές δραστηριότητες, να καθυστερήσουν αφόρητα οι διωκτικές και δικαστικές διαδικασίες, να παραγραφούν οι ευθύνες των πολιτικών, να διευκολυνθεί η φυγοδικία των ιδιωτών και να συσκοτιστούν όλες οι υποθέσεις των μεγαλύτερων σκανδάλων από την εποχή του Όθωνα και εντεύθεν;

Μπορεί ο κ. Καραμανλής να «έπαιξε τα ρέστα του» αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη, όπου οι δημοσιογράφοι υποβλήθηκαν στη βάσανο να θέτουν τις ερωτήσεις τους υπό το βαρύ κλίμα μιας κομματικής «εξέδρας» που επευφημούσε και χειροκροτούσε βάσει σχεδίου και κατά παραγγελία τον «μεσία» αρχηγό της.

Μπορεί ομολογουμένως να παρουσίασε τον καλύτερο εαυτό του στους οπαδούς του, προς τους οποίους εξ άλλου σχεδόν αποκλειστικά απευθύνθηκε.

Αυτό όμως είναι ακριβώς το πρόβλημα. Ότι δηλαδή ο κ. Καραμανλής υπήρξε για άλλη μια φορά ο εαυτός του και τίποτε περισσότερο.

Και δυστυχώς ακόμη και η καλλίτερη δυνατή έκδοση του Καραμανλή δεν είναι αρκετή γι αυτή τη χώρα.

Ο κ. πρωθυπουργός αποδεδείχθηκε πολύ λίγος τα πέντε αυτά χρόνια και κατά την προσφιλή του μέθοδο για άλλη μια φορά περιορίσθηκε σε παχιά λόγια.

Και δυστυχώς γι αυτόν και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας γνωρίζει ότι η ρητορική και υποκριτική δεινότητα του κ. Καραμανλή είναι αντιστρόφως ανάλογη με την χρησιμότητά του για τον τόπο.