Όπως διδάσκει η Εβραϊκή μυθολογία το ρίσκο μιας μονομαχίας μεταξύ ενός ισχυρού και ενός αδυνάτου μονομάχου ανήκει καθ’ ολοκληρία στον ισχυρό. Και μάλιστα από την ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ διδασκόμαστε ότι όσο πιο μεγάλη είναι η υπεροπλία μιας πλευράς, τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο του αρχηγού της, που δέχεται «να σηκώσει το γάντι» της μονομαχίας.
Με βάση τις δημοσκοπήσεις ως «Γολιάθ» των προσεχών εκλογών θα πρέπει να θεωρηθεί το ΠΑΣΟΚ. Με βάση όμως την ομόφωνη αντίληψη των πάσης φύσεως επικοινωνιολόγων «Γολιάθ» ρητορείας και υποκριτικής έναντι του κ. Παπανδρέου αξιολογείται ο κ. Καραμανλής.
Με βάση αυτά τα δεδομένα ακόμη και ο πιο ανίδεος επικοινωνιολόγος θα συμβούλευε τον κ. Παπανδρέου να απόσχει επιμελώς κάθε ιδέας περί debate, ενώ θα συνιστούσε ασμένως στους λοιπούς αρχηγούς να συμμετάσχουν όπως-όπως και χωρίς πολλές «τσιριμόνιες».
Αυτά λοιπόν είναι απολύτως προφανή πράγματα και γι’ αυτό ο (μέχρι παρεξηγήσεως φιλοσκοπιανός) οικολόγος καθώς και ο (δίψα για τηλεθέαση) κ. Τσίπρας προσήλθαν χαμογελαστοί, ομολογώντας με ειλικρίνεια ότι γι αυτούς κακό debate θα ήταν μόνο ένα μη πραγματοποιήσιμο debate. Ενώ η ("τραβάτε με κι ας κλαίω") κ. Παπαρήγα και ο («τζάμπα μπλόφες») κ. Καρατζαφέρης δεν τόλμησαν να απουσιάσουν και απλώς εξέθεσαν εαυτούς, αφού συμμετείχαν σε μια διαδικασία, το κύρος και την σοβαρότητα της οποίας είχαν δημοσίως λοιδορήσει.
Αντίθετα παραμένει μυστήριο γιατί η πρωτοβουλία και για τα δύο debate προήλθε αποκλειστικά από τον κ. Παπανδρέου, τον μοναδικό αρχηγό που με βάση τους κανόνες της επικοινωνιακής επιστήμης και τέχνης είχε κάθε λόγο να απέχει από τέτοιες «κακές συναναστροφές».
Η μόνη εξήγηση είναι το απίστευτο πολιτικό θάρρος του κ. Παπανδρέου και η εμμονή του σε σταθερές αρχές πολιτικής δεοντολογίας, αρχές που αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία στην ελληνική (και όχι μόνο) πολιτική σκηνή.
Προφανώς για τον κ. Παπανδρέου η ανάγκη της επαρκούς ενημέρωσης του πολίτη μέσα από ένα ισότιμο δημόσιο δημοκρατικό διάλογο αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση ενός σύγχρονου πολιτικού ηγέτη, υποχρέωση που υπερβαίνει τις εκασταχού εκάστοτε συγκυριακές εκλογικές σκοπιμότητες.
Αυτές οι «μικρές λεπτομέρειες» αποτελούν ίσως τις μεγαλειώδεις διαφορές του ανδρός, που σε πείσμα όλων διαπλεκόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης τον καθιστούν συντριπτικά περισσότερο αξιόπιστο από το λοιπό πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Και είναι αυτή η «μαγική» ειδοποιός διαφορά, που προφανώς βοήθησε τον κ. Παπανδρέου να διαψεύσει τους προαναφερθέντες επικοινωνιακούς κανόνες σε αμφότερες τις τηλεοπτικές αναμετρήσεις.
Διότι στην πρώτη αναμέτρηση η κ. Παπαρήγα εμφανίσθηκε μεν αναμφιβόλως βελτιωμένη εμφανισιακά, αλλά μάταια προσπάθησε να κρύψει τις βαθειά συντηρητικές αντιλήψεις της πίσω από μια στείρα και απηρχαιωμένη αριστερή φρασεολογία.
Ο κ. Τσίπρας απέδειξε ότι ένας νέος πολιτικός μπορεί μια χαρά να χειρισθεί παλαιοκομματικές συνταγές αχαλίνωτου λαϊκισμού, ο οποίος μάλιστα προβάλλει εξαιρετικά ανάλγητος, όταν επιλέγει για στόχο την ευάλωτη ευαισθησία και τον αγνό αυθορμητισμό των νέων ψηφοφόρων.
Ο κ. Καρατζαφέρης απεκάλυψε ότι ο υπερφίαλος εγωϊσμός του είναι αντιστρόφως ανάλογος με την ύπαρξη συγκροτημένου σχεδίου και επομένως με την χρησιμότητά του για τη χώρα.
Ο κ. Χρυσόγελως υπήρξε συνταρακτικός διότι κατέστησε σαφές ότι οι μυστηριώδεις απόψεις περί μακεδονικής μειονότητας δεν είναι προσωπική ιδιαιτερότητα του κ. ευρωβουλευτή αλλά αποτελούν την επίσημη κεντρική πολιτική αντίληψη αυτού του πολιτικού σχηματισμού. Αποδεικνύοντας ορθή την διαλεκτική κατάταξη αυτών των κατ’ επίφαση οικολογικών κομμάτων στην δεξιά πτέρυγα του ιδεολογικοπολιτικού κομματικού φάσματος παρά την περί του αντιθέτου φρασεολογία τους.
Τέλος ο κ. Καραμανλής, θλιβερή φιγούρα της σύγχρονης πολιτικής καταχνιάς.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις των επικοινωνιολόγων και τις εντέχνως καλλιεργούμενες μιντιακές προσδοκίες ήταν αυτός που αναμενόταν να κερδίσει τα πάντα, γιατί απλούστατα δεν του είχε μείνει τίποτε για να χάσει.
Και όμως να που η πραγματικότητα μπορεί να διαψεύσει κάθε επιστημονική θεωρία.
Ο κ. Καραμανλής απέδειξε ότι ακόμα και ο πιο απαξιωμένος πολιτικός πάντα κάτι έχει να χάσει, αν μη τι άλλο κάτι από την προσωπική του σοβαρότητα.
Μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα ο αρχηγός της ΝΔ μέσα από μια απίθανη παρελθοντολογία, επιστρατεύοντας την συνήθη αχαλίνωτη ψευδολογία του και επιδεικνύοντας υποκριτικά προσόντα περιζήτητα για περιοδεύοντες θιάσους της προπολεμικής περιόδου, δεν κατάφερε να υπερασπισθεί το καταστροφικό έργο των κυβερνήσεών του. Το κυριότερο δεν κατάφερε να υποδείξει την παραμικρή χρησιμότητα που θα μπορούσε να έχει η επανεκλογή του για το μέσο Έλληνα ψηφοφόρο, οποιασδήποτε κοινωνικής τάξεως ή επαγγελματικού κλάδου.
Αντίθετα ο κ. Παπανδρέου απέδειξε ότι σε πείσμα της άνευρης επικοινωνιολογίας η πηγαία ειλικρίνεια, η πολιτική ευγένεια και η ψυχική ευαισθησία συνθέτουν μια ακαταγώνιστη δύναμη. Την δύναμη της αξιοπιστίας, ασπίδα προστασίας αλλά και αποτελεσματικό μέσο επιβολής έναντι των πολιτικών αντιπάλων.
Με τις χονδροειδείς χειρονομίες του, την μεγαλόσχημη κομπορρημοσύνη του και τον αδικαιολόγητο στόμφο του ο κ. Καραμανλής είναι αμφίβολο αν δεν λειτούργησε αρνητικά ακόμα και στον μέσο καλλιεργημένο ψηφοφόρο αυτής της κατ’ ουσίαν αδίκως ευτελιζομένης παράταξής του. (Διότι η πλειοψηφία των βουλευτών της ΝΔ δεν μπορεί να έχει σχέση με την απίστευτη διασπάθιση του δημόσιου πλούτου, που συντελέσθηκε σ’ αυτή την πενταετία και σίγουρα κάποιοι θα βρουν κάποια στιγμή το ηθικό ανάστημα να διαφοροποιηθούν από εκείνους, που εμπλέκονται αμέσως ή εμμέσως με σφετερισμό δημόσιας περιουσίας. Σε κάθε περίπτωση αδίκως ταλαιπωρείται ο απλός φίλος και ο ανιδιοτελής οπαδός από την ανάρμοστη συμπεριφορά κάποιων εκλεκτών του αρχηγού και την απίστευτη αδυναμία του «να κατανοήσει το μέγεθος των προβλημάτων και να λάβει εγκαίρως τις πρόσφορες αποφάσεις» όπως ο ίδιος εσχάτως παραδέχεται, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος…).
Στον αντίποδα ο κ. Παπανδρέου υπέδειξε με αναμφισβήτητη ενάργεια, ότι ο ίδιος και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα αποτελεί σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς την μόνη πολιτική δύναμη ευθύνης και προοπτικής για τον χειμαζόμενο λαό και την καθημαγμένη πατρίδα.
2 σχόλια:
Καλή σου μέρα Choricos.
Από επικοινωνιολογική αξιολόγηση σκίζεις.
Έτσι που τα έγραψες αποστερείς την δυνατότητα από κάθε προτιθέμενο σχολιαστή να συμπληρώσει η να αμφισβητήσει το κάτι τι. Όμως με όλο το θάρρος θα αποτολμήσω μία «naive πηνελλιά»
Αυτό το debate κυρίως για τον Κ.Κ, ήτανε η έκφανση του αποκυήματος μιας εκτρωματικής «πολιτείας» της ανίκανης και διεφθαρμένης διακυβέρνησης της Χώρας επί 5 χρόνια και 7 μήνες. Το όλο στήσιμο και η εμφάνιση του μακροχρονίως λογιζόμενου ως «καταλληλότερου» από τα ΜΜΕ και τους δημοσκόπους, προκάλεσε
θλίψη, περίσκεψη και ενοχές στους Έλληνες πολίτες για την δις λανθασμένη επιλογή τους. Επιλογή στην νεοδεξιά του Κ.Κ «Β» και της παρέας του που πανικόβλητη τώρα σχεδόν εγκαταλείπει.
Όλα τα λεφτά είναι το «δια ταύτα»| μιας γυναικούλας που συνάντησα το πρωί στο φούρνο καθώς σταμάτησα να πάρω ένα «Θεσσαλονίκης νόστιμο» πηγαίνοντας για δουλειά μου:
«Σαν δεν ντρέπεται που έχει μούτρα να βγαίνει και στην τηλεόραση ο αχαΐρευτος»!!!
7 με 8 άτομα στην σειρά για το ταμείο παρέμεινα απαθή και στην «μούγκα».
Ένας «τυπάκος» με λαμέ κουστούμι, γραβάτα με γαλάζια απόχρωση και κοντό μαλλί (κακέκτυπη φιγούρα ενός golden boy), της έριξε μια φαρμακερή ματιά και ήτανε έτοιμος να την «πυροβολήσει», αλλά λειτουργώντας γρήγορα τα αντανακλαστικά μου τον πρόλαβα στο «τσάκ».
Τον κοίταξε άγρια με επιτιμητική διάθεση και απευθυνόμενος στην «γυναικούλα της κάποιας ηλικίας» είπα:
«Έτσι είναι όπως τα λέτε και χειρότερα, ευτυχώς που όπου νάναι ξεκουμπίζονται. Λίγη υπομονή ακόμη.. ».
Ο 35άρης με εμφανή περίπου τα χαρακτηριστικά του θυμού και του εκνευρισμού, πήρε την χαρτοσακούλα με τις τυρόπιττες, κάτι ψέλλισε που δεν το άκουσα, μπήκε στο αυτοκίνητο που τον περίμενε από έξω και εξαφανίστηκε.
Το πρόσωπο αυτού του τυπάκου είναι η αντανάκλαση της θλιβερής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει όλος αυτός ο κομματικός «εσμός» της δεξιάς.
100 debates και με την συμμετοχή από την μεριά τους του ρήτορα Δημοσθένη και δεν τους σώνουν…
Φίλε Δωδωναίε σ’ ευχαριστώ για το χαρακτηριστικό επεισόδιο, που περίπου χαρακτηρίζει την καθημερινότητα της κάθε γειτονιάς και που με τόσο γλαφυρό και δροσερό τρόπο είχες την καλοσύνη να μας μεταφέρεις.
Με αφορμή το σχόλιό σου αναλογίσθηκα ποιό πραγματικά μπορεί να είναι το πραγματικό δίλλημα (η βασική αντίθεση) σ’ αυτές τις εκλογές για το μέσο ψηφοφόρο.
Είναι πράγματι «Καραμανλής ή Παπανδρέου», όπως επιμένουν να παρουσιάζουν τα κανάλια και διάφοροι άλλοι αυτοαποκαλούμενοι επικοινωνιολόγοι;
Νομίζω όχι.
Νομίζω ότι το πραγματικό δίλημμα είναι «Συνέχιση του συστήματος Καραμανλή και Συντροφίας ή απαλλαγή από το σύστημα Καραμανλή και Συντροφίας;».
Αυτό θεωρώ είναι το βασικό ερώτημα. Και αν είναι έτσι σ’ αυτό το ερώτημα ο μέσος ψηφοφόρος δεν θα απαντήσει ούτε με ιδεολογικά ούτε με πολιτικά, ούτε με συναισθηματικά κριτήρια.
Θα απαντήσει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Και σε μια τέτοια περίπτωση η απάντηση είναι μονόδρομος, διότι μόνο ένα κόμμα μπορεί να εξασφαλίσει την απαλλαγή του από το καθεστώς Καραμανλή, οπότε το αποτέλεσμα των εκλογών μπορεί να ξεπεράσει κάθε συντηρητική πρόβλεψη.
Δημοσίευση σχολίου