ΣΥΡΙΖΑ: Παιδική ασθένεια ή πολιτική ξεροκεφαλιά ;

Ο σεχταρισμός υπήρξε η σπουδαιότερη παιδική ασθένεια στα πρώτα βήματα του διεθνούς αριστερού κινήματος.
Ιδιαίτερα για την Ελλάδα εξακολουθεί να ενδημεί και να ταλανίζει μέχρι τις μέρες μας την σύγχρονη αριστερά.
Γέννημα του σεχταρισμού των κομμουνιστών υπήρξε κατ’ ουσίαν ο Συνασπισμός και οραματικό συνοθύλευμα σεχτών υπήρξε τωόντι το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσική εξέλιξη αυτής της εν υπνώσει, αλλά προφανώς ουδέποτε ιαθείσας ασθένειας είναι οι κεντρόφυγες τάσεις, που είναι πλέον εμφανείς σ’ αυτόν τον κατά τα άλλα συμπαθή κομματικό οργανισμό.

Σε σειρά διαδοχικών αναρτήσεών μας από το Μάρτιο του 2008 είχαμε αρκετές φορές αναφερθεί σε αστοχίες του κ. Τσίπρα, Προέδρου του Συνασπισμού, και πρόσφατα αναφερθήκαμε διεξοδικότερα στην προσωπικότητα του κ. Αλαβάνου και σε πολιτικές επιλογές του, που κατά την γνώμη μας συνέβαλαν καθοριστικά στην δυσάρεστη εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και του ιδίου και δεν θεωρούμε αναγκαίο να τα επαναλάβουμε.
Στις 5/12/2008, σε χρόνο ανύποπτο για πολλούς πολιτικούς μεγαλοαναλυτές είχαμε γράψει:
«Είναι δε εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του κ. Παπανδρέου είναι οι δύο μοιραίοι πολιτικοί, που θεωρητικά είναι οι σκληρότεροι του αντίπαλοι.
Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Τσίπρας.
Ό ένας καθυστερώντας να παραδώσει την εξουσία και ο άλλος επιμένοντας πεισματικά στην άρνηση οποιασδήποτε συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ θα διευκολύνουν τον κ. Παπανδρέου όχι μόνο να γίνει Πρωθυπουργός, αλλά θα του προσφέρουν «αβρόχοις ποσίν» και την επιβεβλημένη σε καταστάσεις ανάγκης αυτοδυναμία.»

Ενάμιση χρόνο μετά οι πολιτικές συνθήκες, που πλέον επικρατούν φαίνεται να δικαιώνουν απολύτως εκείνη την πρόβλεψή μας.
Οι δυό μοιραίοι για τα κόμματά τους πολιτικοί άνδρες (που προφανώς δεν διαθέτουν επαρκές πολιτικό αισθητήριο ή αξιόλογους συμβούλους), συνέχισαν με επιμέλεια να κάνουν τα λάθη που εγκαίρως είχαμε επισημάνει για τον καθένα.

Και ο μεν κ. Καραμανλής ήταν εγκλωβισμένος στην μέθη της εξουσίας, αλλά τουλάχιστον προσφάτως αντιλήφθηκε την δεινή πραγματικότητα. Ο δε κ. Τσίπρας όμως επιμένει στην αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική μανία της «ξεροκέφαλης» άρνησης συνεργασίας.

Οι δημοσκοπήσεις, που πλέον διενεργούνται σε καθημερινή βάση καταδεικνύουν ότι στο εκλογικό σώμα κυριαρχούν δύο πολύ καθαρές τάσεις:
Η πλειοψηφούσα μερίδα των ψηφοφόρων σε ποσοστό 65% επιθυμεί την ανάδειξη αυτοδύναμης κυβέρνησης.
Η άλλη σε ποσοστό 35% επιθυμεί να προκύψει μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Τα ευρήματα είναι ξεκάθαρα.
Αυτοί που επιθυμούν αυτοδύναμη κυβέρνηση είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα ψηφίσουν ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Αυτοί που επιθυμούν κυβέρνηση συνεργασίας είναι αυτονόητο ότι δεν θα ψηφίσουν κόμματα, που έχουν δηλώσει ευθέως ότι δεν θα συνεργασθούν με κανένα από τα μεγάλα κόμματα μετεκλογικά.
Το δημοσκοπικό μήνυμα των ψηφοφόρων είναι τόσο απλό, αλλά προφανώς πολύ μεγάλο για να χωρέσει στους εγκεφάλους των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι εν μέσω πολιτικής καταιγίδας επιμένουν να ερίζουν περί όνου σκιάς.

Και κάτι ακόμα:
Ο κ. Καραμανλής είναι ο πρώτος εν ενεργεία Πρωθυπουργός, ο οποίος κατάφερε μέσα σε 5 χρόνια να μετατρέψει την αρχική λαϊκή του δημοφιλία σε ολοκληρωτική καταστροφή του εαυτό του, το πολιτικού «τζακιού» από το οποίο κατάγεται, το κόμματος του, αλλά και της ευρύτερης παράταξής του επιτυγχάνοντας τον απόλυτο ευτελισμό του πολιτικού συστήματος, της δικαιοσύνης, της εκκλησίας και κάθε έννοιας δικαίου και ηθικής.
Γι αυτό και κατάφερε να οδηγηθεί στο παγκοσμίως μοναδικό εγχείρημα να αποδράσει από την εξουσία μεσούσης της κυβερνητικής του θητείας, σύροντας οικειοθελώς το κόμμα του σε εκλογές, που εκ προοιμίου έχει χαμένες.

Ο κ. Αλαβάνος αποτελεί επίσης ένα sui generis ατυχές πολιτικό περιστατικό.
Είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός, που καταφέρνει να εκπαραθυρωθεί από το κόμμα, του οποίου προ διετίας επέτυχε να διπλασιάσει το εκλογικό ποσοστό.

Για την κατάντια του κ. Καραμανλή δεν υπάρχουν απορίες.
Για την περίπτωση του κ. Αλαβάνου η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια.

Ο σεχταρισμός όμως ως ψυχιατρικά ερευνητέο ζήτημα μπορεί ίσως να αποτελέσει τον μίτο επίλυσης του αινίγματος.