Θέλει αρετή και τόλμην η εθνική ανεξαρτησία

Don’t fuck with Ιseland! We may not Have cash, but we"ve got ash!

Το μπλουζάκι που έχει γίνει ανάρπαστο αυτές τις μέρες στη μεγάλη Βρετανία λέει με μεγάλη δόση χιούμορ και σε ελεύθερη μετάφραση:

«Μη παίζετε με την Ισλανδία. Μπορεί να μην έχουμε χρήματα, αλλά έχουμε ηφαιστειακή στάχτη».

Το μήνυμα βεβαίως είναι σαφές. Ο Ισλανδικός λαός, απέδειξε πρόσφατα ότι δεν διαθέτει μόνο στάχτη, αλλά και εθνική συνείδηση και άκαμπτο φρόνημα. Πολύ περισσότερο μια πολιτική ηγεσία με υποδειγματική δημοκρατική ευαισθησία.

Διότι ως γνωστόν ο Πρόεδρος της χώρας αυτής άσκησε veto σε νομοσχέδιο της ισλανδικής κυβέρνησης, που επεδίωκε να επικυρώσει διεθνή συμφωνία, η οποία προέβλεπε την αποπληρωμή στο διάστημα από το 2016-2024 χρέους 5.4 εκ. ευρώ σε Άγγλους και Γερμανούς επενδυτές (=κερδοσκόπους), οι οποίοι έχασαν τα χρήματά τους εξ αιτίας της χρεοκοπίας μιας Ισλανδικής επενδυτικής τράπεζας.

Με ένα εκκωφαντικό ΟΧΙ (93%), στο δημοψήφισμα που επηκολούθησε, οι Ισλανδοί πολίτες απάντησαν σθεναρά στο ΔΝΤ και την ΕΕ ότι τα χρέη προς τους κερδοσκόπους θα πρέπει να τα πληρώσουν αυτοί που τα δημιούργησαν, τουτέστιν οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί και οι Εγγλέζοι μαζί με τους Banksters, (ιδιωτικές και κρατικές τράπεζες, που συνηθίζουν να αποκαλούν με το φαντασιακό νεφελώδες όνομα «αγορές»). Το αποτέλεσμα ήταν ότι ενώ την προηγουμένη του δημοψηφίσματος όλα τα πολιτικά και οικονομικά θηρία του πλανήτη απειλούσαν να κατασπαράξουν τους «αναιδείς» Ισλανδούς, την επομένη του δημοψηφίσματος ζητούσαν να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με «πεσμένα τα φτερά» και πάντως διατεθειμένοι να επαναδιαπραγματευθούν με πολύ καλύτερους όρους τη λύση ενός προβλήματος, που αντικειμενικά αυτοί οι ίδιοι (Ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες με επαγγελματικά ανεπαρκείς πολιτικούς) είχαν δημιουργήσει.

Ηθικό δίδαγμα: Ακόμα και ένας πολύ μικρός, καταχρεωμένος και αντικειμενικά αδύναμος λαός, μπορεί να υπερασπιστεί την εθνική του ανεξαρτησία όταν έχει υψηλό εθνικό φρόνημα και αποφασίζει ενωμένος να υπερασπισθεί το δίκαιο του. Ή με πιο απλά λόγια αυτό που έχουμε πεί κι άλλη φορά «Και οι άγιοι φοβέρα θέλουνε και η ΕΕ ματσούκα» (ενίοτε).

Όμως τι θα μπορούσαμε άραγε να γράψουμε εμείς στα δικά μας μπλουζάκια από Δευτέρα;

Ότι παίξτε ελεύθερα με την Ελλάδα γιατί έχουμε μια «δημοκρατία» όπου οι πολιτικοί προεκλογικά υπόσχονται στους πολίτες αυτό που εκείνοι θα ήθελαν να ακούσουν και μετεκλογικά κάνουν αυτό που «οι εταίροι» τους υπαγορεύουν;

Ή μήπως μη παίζετε με την Ελλάδα γιατί εδώ έχουμε ένα διεφθαρμένο σύστημα, όπου οι μισοί πολιτικοί εμπλέκονται σε σκάνδαλα και κακοδιαχείριση και οι άλλοι μισοί τους ανέχονται ή τους καλύπτουν διαχρονικά, πιθανότατα ως ορθόδοξοι χριστιανοί πειθόμενοι στην σχετική Κυριακή εντολή «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»;

ΔΝΤ και ΕΕ λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο....

Η 23η Απριλίου δεν είναι σίγουρα από τις καλές μέρες της Ελληνικής ιστορίας. Αρκετά είναι τα συμβάντα στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας, που θα αρκούσαν από μόνα τους να σφραγίσουν ως «αποφράδα» την εν λόγω ημερομηνία.

Για παράδειγμα το 1821 αυτή υπήρξε η μέρα του μαρτυρικού θανάτου του Αθανασίου Διάκου, μιας από τις τραγικότερες και πλέον ανιδιοτελείς μορφές της επανάστασης των Ελλήνων για λευτεριά και εθνική ανεξαρτησία.
Ακριβώς 120 χρόνια αργότερα, στον αντίποδα του εθνικού ήρωα ένας στυγερός προδότης ο Γεώργιος Τσολάκογλου, στις 23 Απριλίου1941 υπέγραφε στην Θεσσαλονίκη το πρωτόκολλο παράδοσης του ελληνικού στρατού, υποδουλώνοντας τη χώρα στους Γερμανούς κατακτητές। Την ίδια στιγμή ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος αναγκαζόταν να υποβάλλει την παραίτηση του στον τότε Βασιλέα Γεώργιο Β΄, ο οποίος κατά σύμπτωση εν αποδράσει προς την Αίγυπτο βρισκόταν ήδη στην Κρήτη, εφαρμόζοντας την γνωστή «λεβέντικη» συνταγή ο σώσων εαυτόν σωθήτω.

Κατά τραγική ιστορική ειρωνεία η 23η Απριλίου του τρέχοντος έτους 2010 έλαχε να ανανεώσει την δυσοίωνη παράδοσή της, ως ημεροχρονολογία «υποβολής του αιτήματος ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης»। Με απλά λόγια ως μαύρη ιστορική ημέρα κατά την οποία το πολιτικό προσωπικό της χώρας παραδέχθηκε την ολοκληρωτική ήττα του από τα παγκόσμια κερδοσκοπικά κέντρα. Το αποτέλεσμα αυτής της ήττας ήταν, όπως άπαντες αμέσως ή εμμέσως ομολογούν, του ιδίου του Πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου αυτής της ομολογίας, η άνευ όρων («άνευ κόκκινων γραμμών») παράδοση στους τοποτηρητές των διεθνών δανειστών μας της εθνικής μας ανεξαρτησίας (αρχής γενομένης από την οικονομική αλλά ουδείς σε παρόμοιες περιπτώσεις γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα…).

Και βεβαίως όλοι επίσης αντιλαμβάνονται, ασχέτως του τι είναι διατεθειμένοι να ομολογήσουν, ότι η Ελλάδα εισέρχεται γοργά στη δύνη ενός τραγικού κοινωνικού μαρτυρίου, το οποίο προφανώς δεν θα έχει την σωματική βαρβαρότητα της εποχής του Αθανασίου Διάκου, αλλά θα διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της νεοταξικής βαρβαρότητας της εποχής της παγκοσμιοποιημένης κερδοσκοπίας με εξαιρετικά επώδυνες συνέπειες για τα πλατιά λαϊκά στρώματα και μάλιστα σε πολυετές βάθος χρόνου.

Το πλέον απογοητευτικό είναι ότι ακόμη και σήμερα ουδείς από το πολιτικό προσωπικό της χώρας φαίνεται να συνειδητοποιεί τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος, τα πολιτικά προτάγματα, τις οικονομικές προτεραιότητες και πολύ περισσότερο τον ιστορικό του ρόλο.

Έτσι οι πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας, αναλώνουν πολύ ζωτικό χρόνο στην άχαρη προσπάθεια μετακύλισης των πολιτικών ευθυνών, ενώ η πέραν του ΠΑ.ΣΟ.Κ αριστερά εξακολουθεί να αυτοϊκανοποιείται με αδιέξοδους ακτιβισμούς και εγκληματικές διασπάσεις του λαϊκού κινήματος.

Παρ’ όλα αυτά ουδείς ασχολείται να ενημερώσει υπεύθυνα και σοβαρά τον Ελληνικό λαό, ο οποίος εγκαταλείπεται στην αποσπασματική πληροφόρηση διαφόρων εξ ορισμού αναξιόπιστων πηγών και στην εν πολλοίς παραπλανητική παραφιλολογία διαφόρων καλοθελητών με αμφιβόλου ποιότητος γνώσεις και πολύ πιο αμφιβόλου ποιότητος κίνητρα.

Αποτελεί κοινό τόπο ότι η χώρα προ των εκλογών είχε φθάσει στο χείλος του γκρεμού και χρειαζόταν κάποιον για να τραβήξει χειρόφρενο. Σήμερα φαίνεται ότι μάλλον πατήσαμε γκάζι. Αλλά αυτό ίσως δεν είναι το χειρότερο.

Σε μια σοβαρή Δημοκρατία υπεύθυνη για το παρόν και το μέλλον του τόπου είναι ή εκάστοτε κυβέρνηση। Αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει καμιά αθλιότητα της προηγούμενης κυβέρνησης, ούτε καμιά μικρόνοια της αντιπολίτευσης.

Σε μια σοβαρή Δημοκρατία ο ρόλος της υπεύθυνης Κυβέρνησης είναι να ενημερώσει ειλικρινά, αντικειμενικά και κυρίως με σαφήνεια και πληρότητα τον λαό για τις παραμέτρους του προβλήματος, τις εναλλακτικές διεξόδους με τα υπέρ και τα κατά τους και τα σχετικά κατά περίπτωση χρονοδιαγράμματα.
Σε μια σοβαρή Δημοκρατία η υπεύθυνη Κυβέρνηση φροντίζει να δώσει τη δυνατότητα στον πολίτη να εκφράσει με τα κατά περίπτωση κατάλληλα θεσμικά δημοκρατικά μέσα την άποψή του και να συμμετάσχει νηφάλια στη λήψη των αποφάσεων, που επηρεάζουν καταλυτικά το παρόν το δικό του και το μέλλον των απογόνων του.

Για παράδειγμα αρκετές ευρωπαϊκές χώρες φρόντισαν ήδη να συζητήσουν στα κοινοβούλιά τους το σίγουρα υποδεέστερο γι’ αυτές θέμα της οικονομικής τους συμμετοχής στο πακέτο στήριξης της Ελλάδος. Στην Γερμανία το θέμα της συμμετοχής στο μηχανισμό στήριξης αποτελεί σημαντικό στοιχείο της προεκλογικής ατζέντας των κομμάτων, ενώ ένα από τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού (Φιλελεύθεροι) θεώρησε απαραίτητη τη λήψη σχετικής απόφασης από το Συνέδριό του.

Στην Ελλάδα οι αποφάσεις λαμβάνονται από τον Πρωθυπουργό και ελάχιστους σε αρκετές περιπτώσεις θεσμικά ανομιμοποίητους αυλικούς του. Στη συνέχεια ενημερώνονται οι εταίροι μας και οι διαπραγματευτές του ΔΝΤ από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό ή τον ΥΠ. Οικονομίας, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα διάφορα «βαθιά λαρύγγια» διαρρέουν τα άρρητα ρήματα στους πάσης φύσεως κερδοσκόπους (ευρωπαϊκές Τράπεζες, επιθετικά κεφάλαια, διεθνείς οικονομικούς οίκους). Αυτοί όλοι με τη σειρά τους διοχετεύουν επιλεγμένες πληροφορίες και προκατασκευασμένα σενάρια σε συγκεκριμένων συμφερόντων ειδησεογραφικά πρακτορεία, ελεγχόμενα τηλεοπτικά δίκτυα, «έγκριτες» ξένες εφημερίδες και πασίγνωστους για τις εξαρτήσεις τους διεθνείς δημοσιογράφους και «αναλυτές». Από κεί ενημερώνονται οι Έλληνες δημοσιογράφοι, οι οποίοι ανάλογα με τις προσωπικές τους ικανότητες ή τις εκδοτικές οδηγίες που εκτελούν, αναμασούν όλο αυτό το πληροφοριακό σκουπιδαριό. Μέσα από αυτό τον απίθανο ειδησεογραφικό λαβύρινθο καταλήγει να αντλεί πληροφόρηση (ακριβέστερα παραπληροφόρηση) ο άμοιρος Έλληνας πολίτης, αλλά πολύ πιθανόν και η πλειοψηφία των βουλευτών, ενδεχομένως και οι περισσότεροι των υπουργών.

Και ενώ από την πρώτη στιγμή ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δεν παύει σε κάθε ευκαιρία να τονίζει ότι η μεγαλύτερη πληγή που καλείται να επουλώσει η Ελληνική κυβέρνηση είναι η αναξιοπιστία, είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό ότι ο ίδιος και το επιτελείο του κάνουν ότι μπορούν για να εντείνουν αυτό το φθοροποιό σύνδρομο στους πολίτες.
Και βεβαίως αυτό το σύνδρομο επιτείνεται σε εκρηκτικό πλέον βαθμό εξ αιτίας της ακατανόητης ολιγωρίας της κυβέρνησης στον καταλογισμό ευθυνών σε όσους διασπάθισαν ή παρανόμως ιδιοποιήθηκαν τον δημόσιο πλούτο.
Με αυτή λοιπόν την απαράδεκτη τακτική, συνεπικουρούσης και της άφρονος ηγεσίας της ΝΔ, η οποία δέσμια στις εσωκομματικές της «παράγκες» ισορροπεί ασταθώς μεταξύ φθαρμένων «βαριδίων» και «παρθενογενήτων» γεφυροποιών, ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της χώρας φαίνεται να σύρεται σε ένα ιδιότυπο χορό του Ζαλόγγου.

Διότι όπως μονότονα επισημαίνουμε επί πολύ καιρό τώρα, δεν μπορεί να καταπιεί ο φορολογούμενος, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο ηρωικός μικρομεσαίος αγρότης ή επιχειρηματίας, να γίνεται για άλλη μια φορά ο κεντρικός στόχος των φοροεισπρακτικών μηχανισμών και των πάσης φύσεως διωκτικών αρχών, την ίδια στιγμή που οι κλέφτες και οι καταχραστές του δημοσίου παραμένουν ανέπαφοι.
Και είναι προφανώς αδύνατο να «συστρατευθεί» ο μέσος Έλληνας σε σχέδια ξεπουλήματος της όποιας δημόσιας γης και της οποίας δημόσιας περιουσίας γλίτωσε από το σκανδαλώδες εκποιητικό μένος της προηγούμενης διακυβέρνησης, προκειμένου να επιστραφούν στους διεθνείς κερδοσκόπους τα χρήματα, που κατεσπατάλησαν φαύλοι κυβερνώντες με τους «κουμπάρους» και τους ημετέρους τους.

Αυτό που δυστυχώς δυσκολεύονται να εννοήσουν οι σπουδαγμένοι στην εσπερία μυστικοσύμβουλοι αμφοτέρων των πολιτικών ηγεσιών, είναι ότι η εθνική ανεξαρτησία μπορεί ενδεχομένως να υπονομευθεί ή διά διεθνών συνθηκών να περιορισθεί.

Η λαϊκή κυριαρχία όμως είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση και την κοινωνική συμβίωση και ως εκ τούτου είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως είναι αδύνατον να περιορισθεί ή να υποσκελισθεί χωρίς τη συναίνεση ή τουλάχιστον την ανοχή του συγκεκριμένου λαού. Οποιαδήποτε προσπάθεια κατάλυσης της λαϊκής κυριαρχίας ακόμη και από δικτατορικά καθεστώτα είχε πολύ μικρή διάρκεια ζωής και δυσμενείς συνέπειες για όσους την επιχείρησαν.

Αυτά εμμέσως πλην σαφώς δηλώνει ότι τα έχει διδαχθεί από το πάθημα της προηγούμενης η νεοεκλεγείσα δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας…

Είναι λοιπόν σοφότερο προτού κληθεί ο πολίτης να «σφίξει το ζωνάρι» για να ξαναγεμίσει τα άδεια κρατικά ταμεία να υποχρεωθούν οι κλέφτες να φέρουν πίσω τα κλεμμένα.

Και θα εξυπηρετηθεί καλύτερα το εθνικό συμφέρον αν δινόταν άπλετη ενημέρωση στους πολίτες για την πραγματική κατάσταση της χώρας και κυρίως η δυνατότητα να συμμετάσχουν με θεσμικές διαδικασίες σε όλες τις αποφάσεις, που τους αφορούν, αντί να παρακολουθούν ανήσυχα, και συνακόλουθα καχύποπτα, κάποιους αμφιβόλου ικανότητας παράγοντες να διαπραγματεύονται σε «σκοτεινά δωμάτια» με ειδικούς διαπραγματευτές του ΔΝΤ αναμφίβολης αρπακτικότητας.

Δεν κατανοούν όλοι αυτοί ότι «ο ξενοδόχος» ούτως ή άλλως παραμένει ο ελληνικός λαός και είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό να παρακολουθεί όλους αυτούς τους κυρίους να λογαριάζουν να πουλήσουν το ξενοδοχείο χωρίς τον ξενοδόχο… ; (Για να μη θυμηθούμε την παροιμία «δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα).

Εξ άλλου ας αναλογισθούν όσοι τουλάχιστον από τους πολιτικούς δεν επιδιώκουν σταδιοδρομία ελέω διεθνών διευθυντηρίων ότι όταν η λαϊκή κυριαρχία δεν βρίσκει διέξοδο μέσα από τις ασφαλείς θεσμικές λεωφόρους του δημοκρατικού πολιτεύματος, τότε νομοτελειακά αργά ή γρήγορα εκτρέπεται σε ανατρεπτικές ατραπούς… (Όπως συνέβη στην Αργεντινή και αλλαχού, αλλά και πάμπολλες φορές στην μακραίωνα ελληνική ιστορία, που κάποιοι προφανώς δεν διδάχθηκαν επαρκώς στα εκμαυλιστικά πανεπιστήμια της Εσπερίας, ενώ κάποιοι άλλοι επιμελώς προσπαθούν να εξοβελίσουν από την ελληνική εκπαίδευση.)

Άφρονες πολιτικοί σέρνουν την Ευρώπη σε μακροχρόνια βαθειά συνολική κρίση.

Πριν από ενάμισυ χρόνο, όταν ένας-ένας οι αποτυχημένοι οικονομολόγοι του πλανήτη και οι ανεκδιήγητοι πολιτικοί παρατρεχάμενοί τους άρχισαν να προσχωρούν στην παραδοχή ότι η οικουμένη βυθιζόταν σε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, τότε ακριβώς δημιουργήθηκαν δύο διακεκριμένες σχολές αντιμετώπισης του προβλήματος.

Η μία σχολή με εντελώς μονεταριστική αντίληψη υιοθετούσε την άποψη ότι με ελιγμούς επιτοκίων και αυστηρές ρυθμίσεις αντιμετώπισης ελλειμμάτων και χρεών θα μπορούσε να αντισταθεί στην επελαύνουσα ύφεση, ενώ η άλλη προέβαλλε ως μοναδική διέξοδο την αγνόηση της εξέλιξης των ελλειμμάτων και την συντήρηση της ανάπτυξης μέσω δημοσίων έργων και πράσινων επενδύσεων.

Βασικός υποστηρικτής της πρώτης συνταγής υπήρξε η Ευρώπη με βασικό εμπνευστή τη Γερμανία, ενώ της δεύτερης η Αμερική.

Στη φάση εκείνη ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της Αμερικανικής σχολής δηλώνοντας σε κάθε ευκαιρία ότι η Ευρώπη χρειαζόταν να προχωρήσει σε δραστική χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, η δε Ελλάδα να αναζητήσει διέξοδο στην εφαρμογή ενός ενισχυμένου προγράμματος δημοσίων έργων και ιδιωτικών επενδύσεων στην πράσινη οικονομία.

Τι ακριβώς άλλαξε τα τελευταία δύο χρόνια. Τίποτε περισσότερο από το ότι το περιβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας καταργήθηκε de facto από τον ακατάσχετο δημοσιονομικό εκτροχιασμό όλων των Ευρωπαϊκών κρατών και μόνο ως φετίχ των κατοικούντων πέραν του Ρήνου ενδόξων απογόνων των Σουήβων και των Βανδάλων, εξακολουθεί να στοιχειώνει τις ονειροφαντασίες της Κοινοτικής γραφειοκρατίας.

Και παρότι αυτή η μανιοκαταθλιπτική λατρεία των τοτέμ του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας οδηγεί αποδεδειγμένα σε χρεωκοπία όλες ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τις ευρωπαϊκές οικονομίες, αντί να αλλάξει άποψη η Αγγελομερκελόριξ των Βανδάλων, φαίνεται να σύρονται οι υπόλοιποι φύλαρχοι της ΕΕ στην καταστροφική άποψη της εν λόγω κυρίας.

Πρόκειται για πολιτικά άφρονα, κοντόφθαλμη και αυτοκτονική επιλογή.

Άφρων διότι, όπως προαναφέραμε έχει πλέον αποδειχθεί στην πράξη ότι αυτή η συνταγή των μονεταριστικών τρυκ και του αγώνα βελτίωσης των δημοσιονομικών δεικτών, άλλοτε με δραστικές περικοπές της πραγματικής οικονομίας και άλλοτε με χρηματοπιστωτικούς εξωραϊσμούς των οικονομικών μεγεθών έχει αυξήσει τα χρέη και τα ελλείμματα όλων των κρατών της Ευρώπης, ουδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης.

Και είναι εξαιρετικά περίεργο, πως τόσοι πολλοί και τόσο σπουδαγμένοι πολιτικοί ηγέτες, συνεπικουρούμενοι από τόσο πολλούς και ακριβοπληρωμένους τεχνοκράτες δεν το κατανοούν και κυρίως δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι ακριβώς συμβαίνει στο σημερινό πλανητικό οικονομικό γίγνεσθαι, ποιες είναι οι δυνάμεις, που ασκούνται στη διεθνή οικονομική κονίστρα και ποια ακριβώς είναι η θέση, ο ρόλος και επομένως η προοπτική της γηραιάς μας ηπείρου.

Έτσι όσο κοντόφθαλμοι αναδεικνύονται οι ηγέτες του Μεσογειακού νότου, όταν βαυκαλίζονται ότι η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» θα τους γλυτώσει από την επελαύνουσα χρεωκοπία, άλλο τόσο αυταπατώνται οι ηγέτες του Βορρά που ελπίζουν ότι θυσιάζοντας την Ελλάδα και μερικούς άλλους νότιους φτωχοσυγγενείς στον Μινώταυρο (ΔΝΤ) των διεθνών «αγορών» θα καταφέρουν να διασώσουν τις δικές τους αναιμικές οικονομίες από την προδιαγεγραμμένη κοσμογονική αλλαγή του παγκόσμιου οικονομικού χάρτη.

Υπάρχει μια παλιά παροιμία, που προειδοποιεί ότι «όταν στον βάλτο συγκρούονται τα βουβάλια, την πληρώνουν αναπόφευκτα τα βατράχια».

Αυτό λοιπόν που προφανώς δεν αντιλαμβάνονται οι όχι κατ’ ανάγκην συμπαθείς, αλλά ούτως ή άλλως ως εκ του αποτελέσματος κατά τεκμήριον αποτυχημένοι ευρωπαίοι πολιτικοί, οικονομολόγοι και λοιποί γραφειοκράτες, είναι ότι στον σύγχρονο παγκόσμιο οικονομικό «βάλτο» η ΕΕ είναι ένα καταδικασμένο αναιμικό «βατραχάκι».

Διότι τα πραγματικά οικονομικά «βουβάλια» που συγκρούονται είναι και θα είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα η Αμερική και η Κίνα.

Η μεν Αμερική επειδή διατηρεί προς το παρόν μια συγκριτικά θηριώδη υπεροπλία στα περισσότερα επίπεδα και ιδιαίτερα στις παγκόσμιες πηγές ενέργειας, αλλά και διότι διαθέτει ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα στο οποίο το χρέος δημιουργεί χρήμα, τουτέστιν όσο αυξάνονται τα χρέη της τόσο μεγαλώνει η ρευστότητά της. Η δε Κίνα διότι διαθέτει ένα θηριώδη για τα σημερινά δεδομένα ρυθμό ανάπτυξης.

Σε αυτή λοιπόν την κοσμογονική οικονομική σύγκρουση η Ευρώπη με αυτές τις συνταγές δεν μπορεί να έχει καμία τύχη. Πολύ περισσότερο δε η ατυχής Γερμανία αν ακολουθήσει την τακτική της συρρίκνωσης της ΕΕ.

Θα «τσαλαπατηθεί» ανηλεώς από τα επελαύνοντα βουβάλια, έτσι ακριβώς όπως συνθλίβεται το ευρώ ανάμεσα στο υποτιμημένο κατά 40% γουάν, που καθιστά τιμολογιακά ασυναγώνιστα τα κινεζικά προϊόντα, και στο υπερτροφικό δολάριο, που ενισχύεται για να εξαγοράσει ευκολότερα τις δημόσιες και ιδιωτικές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, οι οποίες θα εξωθούνται στο ξεπούλημα υπό την υψηλή εποπτεία του ΔΝΤ.

Όπως ήδη «τσαλαπατιούνται» στο σύνολο τους οι ευρωπαϊκοί τομείς παραγωγής, αδιακρίτως αν αφορούν τρόφιμα, είδη μαζικής κατανάλωσης ή προϊόντα υψηλής τεχνολογίας.

Η ρίζα του κακού.

Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εικοσαετίας εκατοντάδες δυτικές εταιρίες έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τις φθηνές παραγωγικές ευκαιρίες της Κίνας.

Ανάμεσά τους και πολλές ευρωπαϊκές. Είχαν κάνει προηγουμένως το πείραμα με την Τουρκία και άλλες γειτονικές τους, πρώην ανατολικές χώρες. Φθηνά προϊόντα, για παράδειγμα, που παρήγοντο στην Τουρκία από Γερμανικές εταιρίες, με χαμηλό εργατικό και ενεργειακό κόστος, χωρίς την τήρηση αυστηρών προδιαγραφών και ακριβών κανόνων ασφάλειας, υγιεινής ή περιβαλλοντικής προστασίας, επέστρεφαν πίσω και πουλιόντουσαν στις Ευρωπαϊκές χώρες, χρεοκοπώντας το βιομηχανικό και βιοτεχνικό τομέα του Μεσογειακού νότου, που αδυνατούσε πλέον να πουλήσει τα υψηλού κόστους προϊόντα του ακόμη και μέσα στην ίδια του τη χώρα. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν η Γερμανία έβγαινε διπλά κερδισμένη, γιατί κρατούσε αλώβητες τις εταιρίες υψηλής τεχνολογίας ενώ συγχρόνως διέσωζε τις υπόλοιπες μεταφέροντας εκτός Ευρώπης την βιομηχανική τους παραγωγή και συντηρώντας στην έδρα τους μόνο την εμπορική τους δραστηριότητα και δη πολλαπλασίως κερδοφόρα. Το συγκεκριμένο λοιπόν πείραμα θεωρήθηκε ευφυές και επιτυχημένο.

Ως τέτοιο θέλησαν να το επαναλάβουν με την Κίνα.

Απέτυχαν παταγωδώς. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι Κινέζοι αποδείχθηκαν οι πλέον επιτήδειοι αντιγραφείς των πάντων. Μάλιστα με ε ιδιαίτερο ταλέντο στην υψηλή τεχνολογία, για κακή τύχη των Γερμανών.

Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι με το ρυθμό, που αντιγράφουν οι Κινέζοι και με τα κοστολόγια, που παράγουν κανένα προϊόν δεν θα υπάρχει λόγος να παράγεται στην Ευρώπη στο άμεσο μέλλον είναι τουλάχιστον αφελής. Οι Αμερικανοί δείχνουν να το έχουν καταλάβει και αντιδρούν όπως-όπως. Οι Γερμανοί αρχίζουν τώρα να το συνειδητοποιούν, αλλά πανικόβλητοι κινούνται σε λάθος κατεύθυνση.

Βλέπουν τα «βουβάλια» να έρχονται κατά πάνω τους και νομίζουν ότι μπορούν να ξεφύγουν αν ξεφορτωθούν κάποιους πιο αδύναμους.

Όμως ότι και να κάνει ένα «βατράχι» δεν θα μπορέσει ποτέ να τρέξει γρηγορότερα από ένα «βουβάλι». Αργά ή γρήγορα θα τσαλαπατηθεί. Εκτός αν πάψει να είναι ή τουλάχιστον να συμπεριφέρεται σα βατράχι.

Αυτό ακριβώς χρειάζονται να κάνουν οι Ευρωπαίοι. Να μεταμορφώσουν την ΕΕ σε ένα σφριγηλό και σκληροτράχηλο «βουβάλι»,εάν ακόμη υπάρχει καιρός.

Πως θα μπορούσε να επιτευχτεί κάτι τέτοιο;

Μα πολύ απλά υλοποιώντας και βελτιώνοντας το αρχικό σχέδιο των πολιτικών της προηγούμενης γενιάς, για μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη. Οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά απολύτως ομογενοποιημένη.

Αυτό που αναδεικνύουν με δραματικό τρόπο οι παρούσες εξελίξεις είναι ότι οι ιδέες για ενιαία αγορά, ενιαία παραγωγή, ενιαία οικονομία, ενιαία νομοθεσία, ενιαία εσωτερική και εξωτερική πολιτική, ενιαία άμυνα και εντεύθεν καθολική κοινοτική αλληλεγγύη δεν ήταν απλώς οράματα κάποιων πρώτων ρομαντικών πολιτικών του περασμένου αιώνα, που χάριτι θεία συνέλαβαν την ιδέα της τότε Ε.Ο.Κ.

Αποτελούσαν από τότε την αναγκαία μετεξέλιξη της γηραιάς ηπείρου, προκειμένου να απαντήσει θετικά στις προκλήσεις του μέλλοντος και σήμερα πλέον αποτελούν την μοναδική ελπίδα επιβίωσης από τη «βουβαλομαχία» του σύγχρονου παγκόσμιου οικονομικού βάλτου.

Διότι μόνο μια πολύ σφιχτά οργανωμένη ευρωπαϊκή ένωση με πραγματικά κοινά σχεδιασμένη παραγωγή, προστασία της εσωτερικής αγοράς, πραγματικά κοινό χρηματοπιστωτικό σύστημα και ενιαίο νόμισμα, που θα στηρίζεται στον πραγματικό κοινό οικονομικό μέσο όρο θα μπορέσει να αναπτύξει ενιαία εσωτερική και εξωτερική πολιτική σε όλους τους τομείς. Και μόνο έτσι θα αποκτήσει ένα ειδικό βάρος, που θα την καθιστούσε αξιόμαχο παίκτη στη διεθνή σκακιέρα.

Παρά το συγκριτικά συντριπτικό τους μέγεθος η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία προχωρούν γρήγορα μαζί με την Βραζιλία στη σύμπηξη της ομάδας BRIC αντιλαμβανόμενες ότι θέση στην παγκόσμια νέα οικονομική τάξη μπορούν με σοβαρότητα να διεκδικήσουν μόνο μεγάλες οικονομικές συμμαχίες.

Από την άλλη πλευρά η Αμερική έχει πριν από πολλά χρόνια επιλέξει και προωθεί το σύστημα της αρχαίας Αθηναϊκής συμμαχίας με συμμάχους-δορυφόρους, που θα στηρίζουν και θα συντηρούν την ισχύ της.

Στον αντίποδα η ευρωπαϊκή κοινότητα παραμένει πολυκερματισμένη, με μια πλειάδα προτεκτοράτων εντός ή πέραν της περιφέρειάς της και βαθειά διχασμένη στον ίδιο τον υποτιθέμενο σκληρό της πυρήνα.

Με ψοφοδεείς ηγέτες, οι οποίοι πολιτεύονται ως κοντόφθαλμοι βλαχοδήμαρχοι, που νομίζουν ότι μπορούν να διασωθούν με συνταγές συρρίκνωσης και διάσπασης, την ώρα που η διεθνής συγκυρία απαιτεί ακριβώς ταχύτατη διαρθρωτική κίνηση προς την ενοποίηση και την ανάπτυξη.

Δυστυχώς η μικρόνοη αυτή συμπεριφορά προοιωνίζεται την οικονομική ερήμωση ολοκλήρου της γηραιάς ηπείρου, οικονομική ερήμωση από την οποία ούτε η ίδια η Γερμανία θα μπορέσει να γλυτώσει γιατί σε πολύ σύντομο χρόνο τα «εξελιγμένα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας» που παράγει, δεν θα είναι πια ούτε αρκετά εξελιγμένα, ούτε αρκετά υψηλής τεχνολογίας και εν πάση περιπτώσει οι Κινεζικοί κλώνοι τους θα είναι εξ ίσου αξιόπιστοι και εξαιρετικά φθηνότεροι.

Τότε ενδεχομένως όλοι αυτοί θα έχουν αντιληφθεί ότι οι συνταγές τύπου Σάυλοκ στις οποίες ενδοκοινοτικά διαγκωνίζονται δεν αποτελούν τον μίτο για την σωτηρία από τον «Μινώταυρο», αλλά αντιθέτως το αδιέξοδο σκοτεινό μονοπάτι, που οδηγεί την ΕΕ όλο και βαθύτερα στον λαβύρινθο της ύφεσης και της τελικής συνολικής χρεωκοπίας. Τότε όμως θα είναι μάλλον αργά διότι οι ευρωπαϊκοί λαοί θα έχουν υποστεί τις συνέπειες της απίθανης αβελτηρίας και ολιγωρίας τους, συνέπειες από τις οποίες ως κύριοι υπεύθυνοι είναι μάλλον απίθανο να μείνουν αλώβητοι.

Σε κάθε περίπτωση ως προς τα καθ’ υμάς θα πρέπει να δούμε επί τέλους την αλήθεια κατάματα και να παραδεχθούμε ότι αυτό που υποτίθεται ότι έχουμε «επιτύχει» είναι προς το παρόν κερδοσκοπικά επιτόκια ΕΕ με επιτήρηση οικονομικών killers του ΔΝΤ.

Αυτό ως ασπιρίνη ολίγων μηνών μπορεί να μοιάζει αναγκαίο κακό, αλλά ως μακροχρόνια θεραπευτική αγωγή είναι αναμφίβολα θανατηφόρα, άρα εφ’ όσον η ηγετική συντροφία της ΕΕ επιμένει στην αυτοκτονική της αντίληψη θα πρέπει αμέσως να αναζητήσουμε τη διέξοδο άλλων πιο σοβαρών και βιώσιμων συμμαχιών.