Πριν από ενάμισυ χρόνο, όταν ένας-ένας οι αποτυχημένοι οικονομολόγοι του πλανήτη και οι ανεκδιήγητοι πολιτικοί παρατρεχάμενοί τους άρχισαν να προσχωρούν στην παραδοχή ότι η οικουμένη βυθιζόταν σε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, τότε ακριβώς δημιουργήθηκαν δύο διακεκριμένες σχολές αντιμετώπισης του προβλήματος.
Η μία σχολή με εντελώς μονεταριστική αντίληψη υιοθετούσε την άποψη ότι με ελιγμούς επιτοκίων και αυστηρές ρυθμίσεις αντιμετώπισης ελλειμμάτων και χρεών θα μπορούσε να αντισταθεί στην επελαύνουσα ύφεση, ενώ η άλλη προέβαλλε ως μοναδική διέξοδο την αγνόηση της εξέλιξης των ελλειμμάτων και την συντήρηση της ανάπτυξης μέσω δημοσίων έργων και πράσινων επενδύσεων.
Βασικός υποστηρικτής της πρώτης συνταγής υπήρξε η Ευρώπη με βασικό εμπνευστή τη Γερμανία, ενώ της δεύτερης η Αμερική.
Στη φάση εκείνη ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της Αμερικανικής σχολής δηλώνοντας σε κάθε ευκαιρία ότι η Ευρώπη χρειαζόταν να προχωρήσει σε δραστική χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, η δε Ελλάδα να αναζητήσει διέξοδο στην εφαρμογή ενός ενισχυμένου προγράμματος δημοσίων έργων και ιδιωτικών επενδύσεων στην πράσινη οικονομία.
Τι ακριβώς άλλαξε τα τελευταία δύο χρόνια. Τίποτε περισσότερο από το ότι το περιβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας καταργήθηκε de facto από τον ακατάσχετο δημοσιονομικό εκτροχιασμό όλων των Ευρωπαϊκών κρατών και μόνο ως φετίχ των κατοικούντων πέραν του Ρήνου ενδόξων απογόνων των Σουήβων και των Βανδάλων, εξακολουθεί να στοιχειώνει τις ονειροφαντασίες της Κοινοτικής γραφειοκρατίας.
Και παρότι αυτή η μανιοκαταθλιπτική λατρεία των τοτέμ του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας οδηγεί αποδεδειγμένα σε χρεωκοπία όλες ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τις ευρωπαϊκές οικονομίες, αντί να αλλάξει άποψη η Αγγελομερκελόριξ των Βανδάλων, φαίνεται να σύρονται οι υπόλοιποι φύλαρχοι της ΕΕ στην καταστροφική άποψη της εν λόγω κυρίας.
Πρόκειται για πολιτικά άφρονα, κοντόφθαλμη και αυτοκτονική επιλογή.
Άφρων διότι, όπως προαναφέραμε έχει πλέον αποδειχθεί στην πράξη ότι αυτή η συνταγή των μονεταριστικών τρυκ και του αγώνα βελτίωσης των δημοσιονομικών δεικτών, άλλοτε με δραστικές περικοπές της πραγματικής οικονομίας και άλλοτε με χρηματοπιστωτικούς εξωραϊσμούς των οικονομικών μεγεθών έχει αυξήσει τα χρέη και τα ελλείμματα όλων των κρατών της Ευρώπης, ουδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης.
Και είναι εξαιρετικά περίεργο, πως τόσοι πολλοί και τόσο σπουδαγμένοι πολιτικοί ηγέτες, συνεπικουρούμενοι από τόσο πολλούς και ακριβοπληρωμένους τεχνοκράτες δεν το κατανοούν και κυρίως δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι ακριβώς συμβαίνει στο σημερινό πλανητικό οικονομικό γίγνεσθαι, ποιες είναι οι δυνάμεις, που ασκούνται στη διεθνή οικονομική κονίστρα και ποια ακριβώς είναι η θέση, ο ρόλος και επομένως η προοπτική της γηραιάς μας ηπείρου.
Έτσι όσο κοντόφθαλμοι αναδεικνύονται οι ηγέτες του Μεσογειακού νότου, όταν βαυκαλίζονται ότι η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» θα τους γλυτώσει από την επελαύνουσα χρεωκοπία, άλλο τόσο αυταπατώνται οι ηγέτες του Βορρά που ελπίζουν ότι θυσιάζοντας την Ελλάδα και μερικούς άλλους νότιους φτωχοσυγγενείς στον Μινώταυρο (ΔΝΤ) των διεθνών «αγορών» θα καταφέρουν να διασώσουν τις δικές τους αναιμικές οικονομίες από την προδιαγεγραμμένη κοσμογονική αλλαγή του παγκόσμιου οικονομικού χάρτη.
Υπάρχει μια παλιά παροιμία, που προειδοποιεί ότι «όταν στον βάλτο συγκρούονται τα βουβάλια, την πληρώνουν αναπόφευκτα τα βατράχια».
Αυτό λοιπόν που προφανώς δεν αντιλαμβάνονται οι όχι κατ’ ανάγκην συμπαθείς, αλλά ούτως ή άλλως ως εκ του αποτελέσματος κατά τεκμήριον αποτυχημένοι ευρωπαίοι πολιτικοί, οικονομολόγοι και λοιποί γραφειοκράτες, είναι ότι στον σύγχρονο παγκόσμιο οικονομικό «βάλτο» η ΕΕ είναι ένα καταδικασμένο αναιμικό «βατραχάκι».
Διότι τα πραγματικά οικονομικά «βουβάλια» που συγκρούονται είναι και θα είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα η Αμερική και η Κίνα.
Η μεν Αμερική επειδή διατηρεί προς το παρόν μια συγκριτικά θηριώδη υπεροπλία στα περισσότερα επίπεδα και ιδιαίτερα στις παγκόσμιες πηγές ενέργειας, αλλά και διότι διαθέτει ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα στο οποίο το χρέος δημιουργεί χρήμα, τουτέστιν όσο αυξάνονται τα χρέη της τόσο μεγαλώνει η ρευστότητά της. Η δε Κίνα διότι διαθέτει ένα θηριώδη για τα σημερινά δεδομένα ρυθμό ανάπτυξης.
Σε αυτή λοιπόν την κοσμογονική οικονομική σύγκρουση η Ευρώπη με αυτές τις συνταγές δεν μπορεί να έχει καμία τύχη. Πολύ περισσότερο δε η ατυχής Γερμανία αν ακολουθήσει την τακτική της συρρίκνωσης της ΕΕ.
Θα «τσαλαπατηθεί» ανηλεώς από τα επελαύνοντα βουβάλια, έτσι ακριβώς όπως συνθλίβεται το ευρώ ανάμεσα στο υποτιμημένο κατά 40% γουάν, που καθιστά τιμολογιακά ασυναγώνιστα τα κινεζικά προϊόντα, και στο υπερτροφικό δολάριο, που ενισχύεται για να εξαγοράσει ευκολότερα τις δημόσιες και ιδιωτικές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, οι οποίες θα εξωθούνται στο ξεπούλημα υπό την υψηλή εποπτεία του ΔΝΤ.
Όπως ήδη «τσαλαπατιούνται» στο σύνολο τους οι ευρωπαϊκοί τομείς παραγωγής, αδιακρίτως αν αφορούν τρόφιμα, είδη μαζικής κατανάλωσης ή προϊόντα υψηλής τεχνολογίας.
Η ρίζα του κακού.
Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εικοσαετίας εκατοντάδες δυτικές εταιρίες έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τις φθηνές παραγωγικές ευκαιρίες της Κίνας.
Ανάμεσά τους και πολλές ευρωπαϊκές. Είχαν κάνει προηγουμένως το πείραμα με την Τουρκία και άλλες γειτονικές τους, πρώην ανατολικές χώρες. Φθηνά προϊόντα, για παράδειγμα, που παρήγοντο στην Τουρκία από Γερμανικές εταιρίες, με χαμηλό εργατικό και ενεργειακό κόστος, χωρίς την τήρηση αυστηρών προδιαγραφών και ακριβών κανόνων ασφάλειας, υγιεινής ή περιβαλλοντικής προστασίας, επέστρεφαν πίσω και πουλιόντουσαν στις Ευρωπαϊκές χώρες, χρεοκοπώντας το βιομηχανικό και βιοτεχνικό τομέα του Μεσογειακού νότου, που αδυνατούσε πλέον να πουλήσει τα υψηλού κόστους προϊόντα του ακόμη και μέσα στην ίδια του τη χώρα. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν η Γερμανία έβγαινε διπλά κερδισμένη, γιατί κρατούσε αλώβητες τις εταιρίες υψηλής τεχνολογίας ενώ συγχρόνως διέσωζε τις υπόλοιπες μεταφέροντας εκτός Ευρώπης την βιομηχανική τους παραγωγή και συντηρώντας στην έδρα τους μόνο την εμπορική τους δραστηριότητα και δη πολλαπλασίως κερδοφόρα. Το συγκεκριμένο λοιπόν πείραμα θεωρήθηκε ευφυές και επιτυχημένο.
Ως τέτοιο θέλησαν να το επαναλάβουν με την Κίνα.
Απέτυχαν παταγωδώς. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι Κινέζοι αποδείχθηκαν οι πλέον επιτήδειοι αντιγραφείς των πάντων. Μάλιστα με ε ιδιαίτερο ταλέντο στην υψηλή τεχνολογία, για κακή τύχη των Γερμανών.
Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι με το ρυθμό, που αντιγράφουν οι Κινέζοι και με τα κοστολόγια, που παράγουν κανένα προϊόν δεν θα υπάρχει λόγος να παράγεται στην Ευρώπη στο άμεσο μέλλον είναι τουλάχιστον αφελής. Οι Αμερικανοί δείχνουν να το έχουν καταλάβει και αντιδρούν όπως-όπως. Οι Γερμανοί αρχίζουν τώρα να το συνειδητοποιούν, αλλά πανικόβλητοι κινούνται σε λάθος κατεύθυνση.
Βλέπουν τα «βουβάλια» να έρχονται κατά πάνω τους και νομίζουν ότι μπορούν να ξεφύγουν αν ξεφορτωθούν κάποιους πιο αδύναμους.
Όμως ότι και να κάνει ένα «βατράχι» δεν θα μπορέσει ποτέ να τρέξει γρηγορότερα από ένα «βουβάλι». Αργά ή γρήγορα θα τσαλαπατηθεί. Εκτός αν πάψει να είναι ή τουλάχιστον να συμπεριφέρεται σα βατράχι.
Αυτό ακριβώς χρειάζονται να κάνουν οι Ευρωπαίοι. Να μεταμορφώσουν την ΕΕ σε ένα σφριγηλό και σκληροτράχηλο «βουβάλι»,εάν ακόμη υπάρχει καιρός.
Πως θα μπορούσε να επιτευχτεί κάτι τέτοιο;
Μα πολύ απλά υλοποιώντας και βελτιώνοντας το αρχικό σχέδιο των πολιτικών της προηγούμενης γενιάς, για μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη. Οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά απολύτως ομογενοποιημένη.
Αυτό που αναδεικνύουν με δραματικό τρόπο οι παρούσες εξελίξεις είναι ότι οι ιδέες για ενιαία αγορά, ενιαία παραγωγή, ενιαία οικονομία, ενιαία νομοθεσία, ενιαία εσωτερική και εξωτερική πολιτική, ενιαία άμυνα και εντεύθεν καθολική κοινοτική αλληλεγγύη δεν ήταν απλώς οράματα κάποιων πρώτων ρομαντικών πολιτικών του περασμένου αιώνα, που χάριτι θεία συνέλαβαν την ιδέα της τότε Ε.Ο.Κ.
Αποτελούσαν από τότε την αναγκαία μετεξέλιξη της γηραιάς ηπείρου, προκειμένου να απαντήσει θετικά στις προκλήσεις του μέλλοντος και σήμερα πλέον αποτελούν την μοναδική ελπίδα επιβίωσης από τη «βουβαλομαχία» του σύγχρονου παγκόσμιου οικονομικού βάλτου.
Διότι μόνο μια πολύ σφιχτά οργανωμένη ευρωπαϊκή ένωση με πραγματικά κοινά σχεδιασμένη παραγωγή, προστασία της εσωτερικής αγοράς, πραγματικά κοινό χρηματοπιστωτικό σύστημα και ενιαίο νόμισμα, που θα στηρίζεται στον πραγματικό κοινό οικονομικό μέσο όρο θα μπορέσει να αναπτύξει ενιαία εσωτερική και εξωτερική πολιτική σε όλους τους τομείς. Και μόνο έτσι θα αποκτήσει ένα ειδικό βάρος, που θα την καθιστούσε αξιόμαχο παίκτη στη διεθνή σκακιέρα.
Παρά το συγκριτικά συντριπτικό τους μέγεθος η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία προχωρούν γρήγορα μαζί με την Βραζιλία στη σύμπηξη της ομάδας BRIC αντιλαμβανόμενες ότι θέση στην παγκόσμια νέα οικονομική τάξη μπορούν με σοβαρότητα να διεκδικήσουν μόνο μεγάλες οικονομικές συμμαχίες.
Από την άλλη πλευρά η Αμερική έχει πριν από πολλά χρόνια επιλέξει και προωθεί το σύστημα της αρχαίας Αθηναϊκής συμμαχίας με συμμάχους-δορυφόρους, που θα στηρίζουν και θα συντηρούν την ισχύ της.
Στον αντίποδα η ευρωπαϊκή κοινότητα παραμένει πολυκερματισμένη, με μια πλειάδα προτεκτοράτων εντός ή πέραν της περιφέρειάς της και βαθειά διχασμένη στον ίδιο τον υποτιθέμενο σκληρό της πυρήνα.
Με ψοφοδεείς ηγέτες, οι οποίοι πολιτεύονται ως κοντόφθαλμοι βλαχοδήμαρχοι, που νομίζουν ότι μπορούν να διασωθούν με συνταγές συρρίκνωσης και διάσπασης, την ώρα που η διεθνής συγκυρία απαιτεί ακριβώς ταχύτατη διαρθρωτική κίνηση προς την ενοποίηση και την ανάπτυξη.
Δυστυχώς η μικρόνοη αυτή συμπεριφορά προοιωνίζεται την οικονομική ερήμωση ολοκλήρου της γηραιάς ηπείρου, οικονομική ερήμωση από την οποία ούτε η ίδια η Γερμανία θα μπορέσει να γλυτώσει γιατί σε πολύ σύντομο χρόνο τα «εξελιγμένα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας» που παράγει, δεν θα είναι πια ούτε αρκετά εξελιγμένα, ούτε αρκετά υψηλής τεχνολογίας και εν πάση περιπτώσει οι Κινεζικοί κλώνοι τους θα είναι εξ ίσου αξιόπιστοι και εξαιρετικά φθηνότεροι.
Τότε ενδεχομένως όλοι αυτοί θα έχουν αντιληφθεί ότι οι συνταγές τύπου Σάυλοκ στις οποίες ενδοκοινοτικά διαγκωνίζονται δεν αποτελούν τον μίτο για την σωτηρία από τον «Μινώταυρο», αλλά αντιθέτως το αδιέξοδο σκοτεινό μονοπάτι, που οδηγεί την ΕΕ όλο και βαθύτερα στον λαβύρινθο της ύφεσης και της τελικής συνολικής χρεωκοπίας. Τότε όμως θα είναι μάλλον αργά διότι οι ευρωπαϊκοί λαοί θα έχουν υποστεί τις συνέπειες της απίθανης αβελτηρίας και ολιγωρίας τους, συνέπειες από τις οποίες ως κύριοι υπεύθυνοι είναι μάλλον απίθανο να μείνουν αλώβητοι.
Σε κάθε περίπτωση ως προς τα καθ’ υμάς θα πρέπει να δούμε επί τέλους την αλήθεια κατάματα και να παραδεχθούμε ότι αυτό που υποτίθεται ότι έχουμε «επιτύχει» είναι προς το παρόν κερδοσκοπικά επιτόκια ΕΕ με επιτήρηση οικονομικών killers του ΔΝΤ.
Αυτό ως ασπιρίνη ολίγων μηνών μπορεί να μοιάζει αναγκαίο κακό, αλλά ως μακροχρόνια θεραπευτική αγωγή είναι αναμφίβολα θανατηφόρα, άρα εφ’ όσον η ηγετική συντροφία της ΕΕ επιμένει στην αυτοκτονική της αντίληψη θα πρέπει αμέσως να αναζητήσουμε τη διέξοδο άλλων πιο σοβαρών και βιώσιμων συμμαχιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου