Υπόθεση Τσοχατζόπουλου: Ιφιγένεια εν Βουλευτηρίω.

Εδώ και αρκετό καιρό είχαμε επισημάνει ότι το κύκλωμα προπάγανδας, που ειδικεύεται στην μαζική πλύση εγκεφάλου του Ελληνικού λαού συντονίζεται υπόπτως στο πλαστό παλλαϊκό αίτημα «να οδηγηθεί επιτέλους ένας πολιτικός στη φυλακή…».

Και οι πέτρες γνωρίζουν ότι ο Ελληνικός λαός δεν πάσχει από σύμπλεγμα κανιβαλισμού.

Αυτό που ζητούν επιμόνως οι πολίτες δεν είναι η ψυχοκατευναστική ανθρωποθυσία ενός οποιουδήποτε τριτεύοντος παράγοντος της σημερινής πολιτικής νομενκλατούρας.

Ζητούν την εις βάθος εξυγίανση του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος, η οποία βεβαίως προϋποθέτει την ευρεία ανάδειξη όλων όσων από την μεταπολίτευση και μετά και κυρίως κατά την τελευταία δεκαετία, διεπλάκησαν σε ένα άθλιο σύστημα εξουσίας, που πλιατσικολόγησε το δημόσιο χρήμα φέρνοντας τη χώρα στα σημερινά της χάλια.

Και αυτοί δυστυχώς δεν ήταν ούτε ένας, ούτε δύο και είναι πασίδηλο ότι δεν συμμετείχαν μόνο πολιτικοί στο μεγάλο φαγοπότι.

Εξ ‘ άλλου ο ποινικός κολασμός αποτελεί σημαντικό, αλλά δευτερεύον αίτημα της κοινωνίας. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η επιστροφή των κλοπιμαίων και η αποκατάσταση της οικονομικής βλάβης του Δημοσίου, ώστε να μην χρεοκοπήσει η χώρα και να μην επιβαρύνονται αδίκως και αλυσιτελώς τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα του πληθυσμού.

Αυτό είναι το πραγματικό παλλαϊκό αίτημα, το οποίο καλώς γνωρίζουν, αλλά στο οποίο διακομματικώς κωφεύουν και υποκρίνονται ότι επιθυμούν την κάθαρση και την διαφάνεια, την οποία δήθεν υπηρετούν με παρωδίες εξεταστικών επιτροπών και διαφόρων ειδών μεθοδεύσεις, που αντί να φωτίζουν συσκοτίζουν την αλήθεια και αντί να ικανοποιούν εξοργίζουν την κοινή γνώμη.

Η περίπτωση λοιπόν Τσοχατζόπουλου εντάσσεται δυστυχώς στο σενάριο αποπροσανατολισμού διά της ψυχοκατευναστικής χορήγησης placebo στην κοινωνία, προκειμένου να τελειώνουμε όπως-όπως με την ανάγκη κάθαρσης του άγους των σκανδάλων, των μιζών και του πακτωλού μαύρου χρήματος της τελευταίας δεκαετίας.

Πολύ σύντομα όμως θα αποδειχθεί ότι ο Ελληνικός λαός λειτουργεί πλέον μάλλον με τη λογική και όχι τόσο με το συναίσθημα.

Δεν ενδιαφέρεται για να δει «να χύνεται αίμα στην αρένα».

Απαιτεί να δει να επιστρέφονται τα κλεμμένα χρήματα στα άδεια ταμεία…

Υπουργείο προστασίας των «ληστών» της ασφάλτου.

Η πρόσφατη πρωτοβουλία του αρμόδιου Υπουργού Μεταφορών κου Ρέππα για μείωση των διοδίων από 25-50% αποτελεί έμμεση πλην σαφή αναγνώριση ότι οι εταιρίες, που λυμαίνονται την κυκλοφορία στις ψευδωνύμως αποκαλούμενες εθνικές οδούς, λειτουργούν περίπου όπως ο Προσκρούστης και ο Πιτυοκάμπτης στην ηρωϊκή εποχή του Θησέα.

Διότι τι άλλο από ληστρικό μπορεί να θεωρηθεί ένα τίμημα διοδίων, που είναι έως και διπλάσιο αυτού που κρίνεται ως εύλογο από την Κυβέρνηση της χώρας.

Με δεδομένη λοιπόν αυτή την κραυγαλέα κυβερνητική παραδοχή οι εκβιαζόμενοι να πληρώσουν υπέρογκα διόδια οδηγοί θα μπορούσαν ευλόγως να επικαλεσθούν ότι η άρνηση τους ευρίσκεται εντός των ορίων της νόμιμης αμύνης. Και αυτό εάν βεβαίως δεχθεί κανείς ότι είναι συμβατή με το εν γένει δικαιϊκό σύστημα της χώρας η ποινικοποίηση ζητημάτων αμιγώς αστικού περιεχομένου.

Διότι η χρήση του δρόμου αποτελεί ενδεχομένως μια οιονεί αποδοχή εκ μέρους του οδηγού να κάνει χρήση των προσφερομένων από την εταιρία υπηρεσιών και επομένως ισοδυναμεί με σύναψη μιας ιδιωτικής συμβάσεως. Η μη πληρωμή συνεπώς των διοδίων δεν είναι τίποτε περισσότερο από μη εκπλήρωση συμβατικής υποχρεώσεως. (Εκτός του ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων καμία ουσιαστική υπηρεσία δεν προσφέρεται από τις αντίστοιχες εταιρίες, οι οποίες επομένως εισπράττουν αχρεωστήτως…).

Και ενώ το κράτος θα έπρεπε να απέχει από τέτοιου είδους αστικές διαφορές για την επίλυση των οποίων αποκλειστικά αρμόδια μπορεί να είναι τα αστικά δικαστήρια, παρασύρθηκε σε μια σειρά από πρωτοβουλίες ποινικού πειθαναγκασμού των πολιτών, ώστε αυτοί να υποκύπτουν στις κερδοσκοπικές ορέξεις αδηφάγων οικονομικών ομίλων. Νομοθετικές πρωτοβουλίες αναντίστοιχες όχι απλώς στη συνταγματική, αλλά στη συνόλη έννομη τάξη, ακόμη και την διεθνή, στο μέτρο, που δεν παρέχεται στον πολίτη η δυνατότητα επιλογής χρήσης άλλης οδού ποιότητος αναλόγου με τα τέλη κυκλοφορίας, τα οποία παγίως καταβάλει και τα οποία έχουν χαρακτήρα ανταποδοτικό.

Η εικόνα λοιπόν ενός κράτους που θέτει στην υπηρεσία ιδιωτικών εταιριών την ακαταγώνιστη δύναμη των διωκτικών του αρχών είναι σύμπτωμα της διαστροφικής παθογένειας του εφηρμοσμένου φιλελευθερισμού, του οποίου τυχαίνει να έχουμε γίνει πειραματόζωο αυτή την εποχή.

Όμως η απόφαση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να εξαιρέσει από την παραδοσιακή επιστροφή των πινακίδων κυκλοφορίας τους οφειλέτες διοδίων μετά την προαναφερθείσα κυβερνητική παραδοχή περί του υπερβολικού τους μεγέθους, είναι επιεικώς οξύμωρη.

Διότι δεν μετατρέπει απλώς το εν λόγω Υπουργείο σε μηχανισμό διώξεως του θύματος (πολίτη) και προστασίας του θύτη (εταιρίας), αλλά αν μη τι άλλο στερεί και το Δημόσιο από τα έσοδα, τα οποία θα μπορούσε να εισπράξει από την κίνηση των ακινητοποιημένων αυτοκινήτων.

Τι να πει κανείς ;

Είθε η διδαχή του Θείου Δράματος, που φέτος συνταυτίζεται περισσότερο παρά ποτέ με την αγωνιώδη βάσανο του ελληνικού λαού, να φωτίσει τους κρατούντες, ώστε να γίνουν πιο κοινωνικά ευαίσθητοι και πιο σοσιαλιστικά ορθόδοξοι…

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αναδιάρθρωση: Ο κόσμος τόχει τούμπανο…

Στην πολιτική δέκα βλάκες δεν κάνουν ένα έξυπνο, αλλά είναι σίγουρο ότι δέκα διαψεύσεις ισοδυναμούν με μια επιβεβαίωση.

Διεθνής τύπος, έγκριτοι οικονομολόγοι, παράγοντες τις ευρωπαϊκής ένωσης και πρωτοκλασάτοι υπουργοί ευρωπαϊκών κυβερνήσεων συζητούν καθημερινά για την αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία ούτως ή άλλως οι περίφημες αγορές ήδη προεξοφλούν με την εκτόξευση των επιτοκίων ομολόγων.

Και την ίδια στιγμή η Κυβέρνηση κατά την προσφιλή τακτική της αναλώνεται σε διαψεύσεις, που κανείς δεν φαίνεται να παίρνει στα σοβαρά και καταφέρεται εναντίον οποιουδήποτε τολμά στο εσωτερικό να συζητά δημοσίως για το αυτονόητο.

Ότι δηλαδή μετά ένα χρόνο βάρβαρης λιτότητας και ληστρικής φοροεπιδρομής στα μικρομεσαία εισοδήματα η χώρα βρίσκεται πλέον σε δυσμενέστερη οικονομική θέση από αυτήν, που ξεκίνησε προτού μπεί στον δήθεν μηχανισμό στήριξης.

Αν δε παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις διαψεύσεις θα αντιληφθεί αβίαστα ότι ούτε οι ίδιοι οι διαψεύδοντες πιστεύουν ότι τελικά θα αποφευχθεί το μοιραίο.

Τόσο οι δηλώσεις του κου Στρος Καν όσο και οι δηλώσεις του εξοχότατου Κυβερνητικού εκπροσώπου έχουν έντονο το στοιχείο της εφήμερης πολιτικής υπεκφυγής.

«Αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα είναι να υλοποιήσουμε τους στόχους που έχουμε θέσει…», λέει ο κος Πεταλωτής προσδιορίζοντας το τώρα, αλλά αφήνοντας προφανώς ανοικτό το παράθυρο για το αύριο.

«Το κόστος της αναδιάρθρωσης είναι μεγαλύτερο από το όφελος», είναι η εκτίμηση του ΔΝΤ, η οποία αναφέρεται στην παρούσα συγκυρία και προφανέστατα δεν αποκλείει μια επανεκτίμηση των μεγεθών κόστους-οφέλους, σε κάποια άλλη χρονική στιγμή όπου π.χ οι πιστωτές μας (ΕΚΤ-Ευρωπαϊκές Τράπεζες) θα έχουν ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα, ας πούμε δια της εξαγοράς ελληνικού χρέους εκ του προϊόντος «αξιοποιήσεως» της δημόσιας περιουσίας.

Στο ίδιο μήκος κύματος η εκπρόσωπος της Κομισιόν διαβεβαιώνει ότι «Η επιλογή της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους οποιουδήποτε κράτους-μέλους της ευρωζώνης δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη και δεν συζητείται σε κανένα επίπεδο». Με απλά λόγια τίποτα δεν αποκλείει το θέμα που δεν βρίσκεται στη σημερινή «ημερήσια διάταξη» να τεθεί ενδεχομένως στην αυριανή…

Έπειτα από τέτοιου είδους διαψεύσεις δεν είναι καθόλου περίεργο ότι οι ανησυχούντες γίνονται ακόμη πιο ανήσυχοι, οι «αγορές» ακόμη πιο νευρικές και όσοι στοιχημάτισαν στη χρεωκοπία της χώρας σπεύδουν να επαυξήσουν τα στοιχήματά τους.

Και αφού ο κόσμος τόχει τούμπανο και μείς κρυφό καμάρι (όπως προκύπτει από τις διπλωματικές απαντήσεις μας στους δημοσιογράφους, έχουμε το θράσος να λοιδορούμε και να καταγγέλλουμε από τον απλό πολίτη μέχρι τον τέως Πρωθυπουργό κο Σημίτη, ότι όποιος αναφέρει τη λέξη αναδιάρθρωση υπονομεύει το έργο της κυβέρνησης και απεργάζεται την καταστροφή της χώρας, συνοδοιπορών με τους εχθρούς της, που στοιχηματίζουν υπέρ της οικονομικής της καταστροφής.

Επαναστατική ομολογουμένως λογική σύμφωνα με την οποία όταν κάποιος φωνάζει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, τότε θα πρέπει να του κόψουμε τη γλώσσα ή αν επιθυμούμε ακόμη πιο ριζική λύση να τυφλώσουμε τους θεατές.

Τα χάρισαν στους ... Μακρυχέρηδες και τα ψάχνουν στους...κουλοχέρηδες

Σε νονό του τζόγου επιδιώκει να αναδειχθεί η Κυβέρνηση με μόνη ειδοποιό διαφορά ότι φροντίζει να τον νομιμοποιήσει προκειμένου να εξαγνίσει νομοθετικά την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πάθους, που φουντώνει σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

Όσο βέβαια και αν προσπαθεί να ωραιοποιήσει το εγχείρημα βαπτίζοντας ως ρεαλισμό τον νέο απίθανο πολιτικό αμοραλισμό, που χαρακτηρίζει αυτή την πρωτοβουλία, είναι σίγουρο ότι και αν αποσπάσει την νομιμοποίηση της βουλής δεν θα καταφέρει να νομιμοποιηθεί στην συνείδηση του μέσου Έλληνα πολίτη.

Και πως άλλωστε να πεισθεί ο χειμαζόμενος λαουτζίκος για την αγνότητα των προθέσεων της κυβέρνησης όταν το βασικό επιχείρημα για την επαναφορά των κουλοχέρηδων είναι η προσδοκία είσπραξης 700 εκ. ευρώ από τα ποσοστά του τζόγου της γειτονιάς.

Με μια απίστευτη κυνικότητα αν όχι μεγαλειώδη αβελτηρία οι αρμόδιοι παράγοντες προεξάρχοντος του εξοχότατου Κυβερνητικού Εκπροσώπου δηλώνουν, ότι είναι πρόθυμοι να επιτρέψουν σε κάποιους επιχειρηματίες την καταλήστευση του κάθε φτωχού μεροκαματιάρη, με στόχο να εισπράξει το κράτος ένα μικρό ποσοστό από τα κλοπιμαία.

Με απλά λόγια το ανάλγητο κράτος γίνεται επισήμως συνέταιρος με αδίστακτους παρασιτικούς επιχειρηματίες προκειμένου αυτοί μεν να θησαυρίσουν εις βάρος κυρίως των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, εκείνο δε να πάρει ανόσιο μερτικό επί των ανήθικων εισπράξεων.

Και γιατί όλα αυτά;

Διότι γνωστοί-άγνωστοι καταλήστευσαν τα δημόσια ταμεία οδηγώντας τη χώρα σε αισχροτάτη ένδεια και οι σημερινοί κυβερνώντες αντί να κυνηγήσουν, ως υποσχέθηκαν και ως όφειλαν, τους λυμεώνες του δημόσιου πλούτου προέκριναν την επίθεση και λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων, χωρίς δισταγμό, χωρίς όριο και χωρίς οίκτο.

Αφού άφησαν ανέγγιχτους τους μακρυχέρηδες της ΖΗΜΕΝΣ, του Βατοπεδίου, των δομημένων ομολόγων και λοιπών σκανδάλων, ων ουκ έστι αριθμός, περιέκοψαν συντάξεις, μισθούς και ημερομίσθια, επέβαλαν αβάσταχτους φόρους και εξαπέλυσαν βλοσυρούς φοροεισπράκτορες εξοπλισμένους με «δικαιώματα ζωής και θανάτου» επί των υπό διωγμόν φορολογουμένων. Και επειδή από ότι φαίνεται τα κρατικά ταμεία εξακολουθούν να μη διαφέρουν από τον πίθο των Δαναΐδων, αποφάσισαν να εμπλακούν στην ανήθικη αφαίμαξη των φτωχών και απελπισμένων, τοποθετώντας κλέφτες «κουλοχέρηδες» σε κάθε γειτονιά της Ελληνικής επικράτειας.

Είναι γνωστό ότι αυτά τα φρουτεπώνυμα μηχανάκια ισοδυναμούν με απόλυτους ηλεκτρονικούς απατεώνες, που οι κατά τεκμήριο χαλαρής ηθικής ιδιοκτήτες τους μπορούν να τους προγραμματίζουν με τηλεχειρισμό έτσι ώστε ο κακόμοιρος παίκτης να χάνει μονίμως.

Ωστόσο ο κος Κυβερνητικός Εκπρόσωπος με ύφος απλό και αφελές μας επισημαίνει ότι ούτως ή άλλως ο παράνομος τζόγος είναι υπαρκτός και ευρύτατος και επομένως η Κυβέρνηση που διαπνέεται από πολιτικό ρεαλισμό και σιχαίνεται τον λαϊκισμό θα φροντίσει να τον νομιμοποιήσει ώστε έτσι να μπορέσει και να τον φορολογήσει.

Εξαιρετικός συλλογισμός!!!

Μέχρι πρότινος είχαμε μια κυβέρνηση, που ευνοούσε την καταλήστευση του κράτους ισχυριζόμενη πως «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».

Σήμερα αποκτήσαμε μια Κυβέρνηση, που μας λέει πως ότι είναι ανήθικο δεν θα το ξεριζώσει, αλλά θα το νομιμοποιήσει ώστε τουλάχιστον να είναι νόμιμο…

Και μη χειρότερα…

Έτσι εξηγείται γιατί ακόμα δεν έχουμε πιάσει πάτο, αφού ο αμοραλισμός του επαγγελματικού πολιτικού μας προσωπικού ανεξαρτήτως κομματικού χώρου αποδεικνύεται καθημερινά …άπατος.