Η πρόσφατη πρωτοβουλία του αρμόδιου Υπουργού Μεταφορών κου Ρέππα για μείωση των διοδίων από 25-50% αποτελεί έμμεση πλην σαφή αναγνώριση ότι οι εταιρίες, που λυμαίνονται την κυκλοφορία στις ψευδωνύμως αποκαλούμενες εθνικές οδούς, λειτουργούν περίπου όπως ο Προσκρούστης και ο Πιτυοκάμπτης στην ηρωϊκή εποχή του Θησέα.
Διότι τι άλλο από ληστρικό μπορεί να θεωρηθεί ένα τίμημα διοδίων, που είναι έως και διπλάσιο αυτού που κρίνεται ως εύλογο από την Κυβέρνηση της χώρας.
Με δεδομένη λοιπόν αυτή την κραυγαλέα κυβερνητική παραδοχή οι εκβιαζόμενοι να πληρώσουν υπέρογκα διόδια οδηγοί θα μπορούσαν ευλόγως να επικαλεσθούν ότι η άρνηση τους ευρίσκεται εντός των ορίων της νόμιμης αμύνης. Και αυτό εάν βεβαίως δεχθεί κανείς ότι είναι συμβατή με το εν γένει δικαιϊκό σύστημα της χώρας η ποινικοποίηση ζητημάτων αμιγώς αστικού περιεχομένου.
Διότι η χρήση του δρόμου αποτελεί ενδεχομένως μια οιονεί αποδοχή εκ μέρους του οδηγού να κάνει χρήση των προσφερομένων από την εταιρία υπηρεσιών και επομένως ισοδυναμεί με σύναψη μιας ιδιωτικής συμβάσεως. Η μη πληρωμή συνεπώς των διοδίων δεν είναι τίποτε περισσότερο από μη εκπλήρωση συμβατικής υποχρεώσεως. (Εκτός του ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων καμία ουσιαστική υπηρεσία δεν προσφέρεται από τις αντίστοιχες εταιρίες, οι οποίες επομένως εισπράττουν αχρεωστήτως…).
Και ενώ το κράτος θα έπρεπε να απέχει από τέτοιου είδους αστικές διαφορές για την επίλυση των οποίων αποκλειστικά αρμόδια μπορεί να είναι τα αστικά δικαστήρια, παρασύρθηκε σε μια σειρά από πρωτοβουλίες ποινικού πειθαναγκασμού των πολιτών, ώστε αυτοί να υποκύπτουν στις κερδοσκοπικές ορέξεις αδηφάγων οικονομικών ομίλων. Νομοθετικές πρωτοβουλίες αναντίστοιχες όχι απλώς στη συνταγματική, αλλά στη συνόλη έννομη τάξη, ακόμη και την διεθνή, στο μέτρο, που δεν παρέχεται στον πολίτη η δυνατότητα επιλογής χρήσης άλλης οδού ποιότητος αναλόγου με τα τέλη κυκλοφορίας, τα οποία παγίως καταβάλει και τα οποία έχουν χαρακτήρα ανταποδοτικό.
Η εικόνα λοιπόν ενός κράτους που θέτει στην υπηρεσία ιδιωτικών εταιριών την ακαταγώνιστη δύναμη των διωκτικών του αρχών είναι σύμπτωμα της διαστροφικής παθογένειας του εφηρμοσμένου φιλελευθερισμού, του οποίου τυχαίνει να έχουμε γίνει πειραματόζωο αυτή την εποχή.
Όμως η απόφαση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να εξαιρέσει από την παραδοσιακή επιστροφή των πινακίδων κυκλοφορίας τους οφειλέτες διοδίων μετά την προαναφερθείσα κυβερνητική παραδοχή περί του υπερβολικού τους μεγέθους, είναι επιεικώς οξύμωρη.
Διότι δεν μετατρέπει απλώς το εν λόγω Υπουργείο σε μηχανισμό διώξεως του θύματος (πολίτη) και προστασίας του θύτη (εταιρίας), αλλά αν μη τι άλλο στερεί και το Δημόσιο από τα έσοδα, τα οποία θα μπορούσε να εισπράξει από την κίνηση των ακινητοποιημένων αυτοκινήτων.
Τι να πει κανείς ;
Είθε η διδαχή του Θείου Δράματος, που φέτος συνταυτίζεται περισσότερο παρά ποτέ με την αγωνιώδη βάσανο του ελληνικού λαού, να φωτίσει τους κρατούντες, ώστε να γίνουν πιο κοινωνικά ευαίσθητοι και πιο σοσιαλιστικά ορθόδοξοι…
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου