«Δώσε θάρρος του χωριάτη να σου ανέβη στο κρεβάτι»...
Η διπλωματικότητα και η ευγένεια στην άσκηση διεθνούς πολιτικής δεν είναι θέμα ελευθέρας επιλογής του κάθε διεθνούς παράγοντα. Είναι τυπικό προαπαιτούμενο προκειμένου να διακρίνει κανείς την άσκηση εξωτερικής πολιτικής από την άσκηση πειρατείας.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που έμμισθοι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημοσιογραφικές φυλλάδες και ενίοτε μειωμένης αποδοτικότητος αρχηγοί κρατών προσβάλλουν λόγω ή έργω λαούς και έθνη της Γηραιάς Ηπείρου.
Αυτή τη φορά όμως αυτός ο κύριος δεν υπερέβη απλώς τα εσκαμμένα. Διολίσθησε σε ατόπημα πρώτου μεγέθους, δηλώνοντας κυνικά και απερίφραστα ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες θα στερηθούν της εθνικής τους ανεξαρτησίας.
Με ποιά νομιμοποίηση ο υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, που πληρώνεται τον παχυλό μισθό του και έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης στο όργιο σπατάλης της κοινοτικής γραφειοκρατίας εις βάρος και των Ελλήνων φορολογουμένων, αποφασίζει, διατάσσει και ανακοινώνει την υποδούλωση ενός ιστορικού έθνους, στο οποίο η Ευρώπη οφείλει το 99% του πολιτισμού της;
Με ποιό ηθικό, πολιτικό, ιστορικό έρεισμα ο συγκεκριμένος υπαλληλίσκος τολμά να μιλά για την αφαίρεση της εθνικής ανεξαρτησίας ενός λαού, στην αυτοθυσία του οποίου κατά μέγα μέρος οι λαοί της Ευρώπης χρωστούν την απαλλαγή τους από τον Χιτλερικό ολοκληρωτισμό;
Οι κατάπτυστες αυτές δηλώσεις δεν αποτελούν προσβολή για τους Έλληνες, οι οποίοι στο πέρασμα των αιώνων έχουν αποδείξει κατ’ επανάληψη την αγάπη τους προς την πατρίδα, τον έρωτά τους για την ελευθερία, την αυτοθυσία τους για την ανεξαρτησία.
Προσβάλλουν αυτήν καθεαυτή της Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδίως το σύνολο του πολιτικού και διοικητικού της μηχανισμού, τους οποίους υποβαθμίζουν σε ελεεινούς πειρατές, μισθοφόρους των διεθνών κερδοσκόπων.
Από αισθητικής απόψεως οι δηλώσεις Γιούνκερ αποτελούν υπόδειγμα πολιτικής αλητείας.
Από ουσιαστικής απόψεως όμως απευθυνόμενες σε ένα έθνος του οποίου «ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει» ισοδυναμούν με πρόκληση-πρόσκληση για εθνική εξέγερση.
Μια εθνική εξέγερση, που μοιραία θα προσλάβει πανευρωπαϊκές διαστάσεις, δεδομένου ότι δεν φαίνεται λογικό οι λαοί της Ευρώπης να ανέχονται για μεγάλο διάστημα ακόμα ιδιοτελείς μανδαρίνους μειωμένων προσόντων, να αποφασίζουν ερήμην και ενάντια στη θέλησή τους την μαζική εξαθλίωσή τους χάριν κάποιων δήθεν αόριστων αγορών.
Στην πραγματικότητα υπέρ των ιδίων και μιας πολύ συγκεκριμένης διεθνούς οικονομικής μαφίας, που μεθοδεύει να αποκομίσει από την κρίση υπερπολλαπλάσια κέρδη από όσα άντλησε στην περίοδο οικονομικής άνθισης.
Και βεβαίως το πρόβλημα δεν είναι η αλαζονεία και η χοντροκοπιά του κου Γιούγκερ.
Το πρόβλημα είναι πώς αντιδρά (ή κατ’ ακριβολογία πώς δεν αντιδρά) η Ελληνική πολιτική κάστα στον απίθανο αυτό φανφαρόνο, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ της φτύνει κατάμουτρα, πως ο μοναδικός ρόλος της από τούδε και στο εξής είναι περίπου εκείνος των κοτζαμπάσηδων επί Τουρκοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου