Μαύρη θλίψη και βαθειά οδύνη διακατέχει τον απανταχού ελληνισμό για την νέα τραγωδία της Κύπρου μας.
Βυθισμένη στο πένθος η μαρτυρική μας Μεγαλόνησος, αναμετρά της πληγές της από το θανατικό και τα ερείπια, που άφησε πίσω της η τρομερή έκρηξη.
Ένα τεράστιο ερωτηματικό βραχυκυκλώνει το νου και δηλητηριάζει τις καρδιές μας.
Γιατί;
Γιατί τρείς χιλιάδες χρόνια μετά ο ελληνισμός πρέπει ακόμη και σήμερα να πληρώνει φόρο αίματος στο «Μινώταυρο» των επικυρίαρχων του πλανήτη;
Ήταν αδύνατον η πολιτική ηγεσία της Κύπρου να αντισταθεί στις πιέσεις της μεγάλης συμμάχου χώρας; Ενδεχομένως.
Δεν θα έπρεπε να χαλάσει το χατίρι της πλανητικής αυτοκρατορίας; Πιθανώς.
Τι την εμπόδιζε όμως να λάβει τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των κατοίκων του νησιού και των αθώων βλασταριών, που έχασαν τη ζωούλα τους, από ότι φαίνεται, για μερικά αργύρια που θα στοίχιζε η ασφαλής φύλαξη ή εξουδετέρωση του θανατηφόρου φορτίου;
Δεν έχει πια κανείς την ψευδαίσθηση ότι στην σημερινή ζοφερή συγκυρία θα υπάρξουν ηγέτες, που θα έχουν την αποκοτιά να τα βάλλουν με το «Μηνώταυρο», προκειμένου να απαλλάξουν από την οικονομική «δουλοπαροικία» τους ατυχείς συμπολίτες τους.
Εκείνο όμως, που απαιτεί η απλή λογική είναι να σταματήσει επί τέλους η ζωή των απλών ανθρώπων να γίνεται παρανάλωμα στο βωμό της εξυπηρέτησης εφήμερων γεωπολιτικών συμφερόντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου