Κυριακής χαρά, Δευτέρας λύπη…
Δεν πρόλαβε να καθίσει ο κουρνιαχτός από τα ζήτω, τα χειροκροτήματα και τους νικητηρίους παιάνες των αλληλοσυγχαιρομένων κυβερνητικών ετέρων και ημετέρων και από το πρωί της Δευτέρας σίγησαν τα βιολιά και τα λαγούτα των Βρυξελών και πήραν σειρά τα όργανα της Ουασιγκτώνος με τα πένθιμα εμβατήρια των υποβαθμίσεων.
Το κονκλάβιο του συνδικάτου των κερδοσκόπων Standard & Poor's, Fitch και Moody's απάντησε με ομοβροντία αρνητικών αξιολογήσεων του «πακέτου σωτηρίας» της Ευρωζώνης.
Διαπορεί ευλόγως λοιπόν ο φουκαράς Ρωμιός πώς ακριβώς πρέπει να αντιδράσει;
Να χαρεί και να γλεντήσει όπως του λέγανε το τελευταίο τριήμερο τα χαζοκάναλα και τα κυβερνητικά και φιλοκυβερνητικά παπαγαλάκια, που παρήλαυναν θριαμβολογώντας στα παράθυρα, για την «τρελή επιτυχία» του Προέδρου και Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης δεινώς και ευκλεώς αγωνησαμένων εις τας Βρυξέλλας;
Η μήπως να κρατάει μικρό καλάθι από τις καλλικέλαδες δηλώσεις των κκ Παπανδρέου και Βενιζέλου αξιοποιώντας την πικρή πείρα άλλων παρομοίων αισιόδοξων σκηνών και φαντασμαγορικών εικόνων ευφρόσυνων ανακοινώσεων εν μέσω κοινοτικών φιλοφρονήσεων, που στην συνέχεια κατέληγαν σε επαχθείς οικονομικές συνέπειες;
Διότι καλή η επιμήκυνση, καλή η σχετική μείωση των επιτοκίων, καλή και η υποτυπώδης περικοπή του χρέους (όλα αυτά εξ άλλου κάποιοι τα φωνάζαμε εδώ και πολλούς μήνες, αλλά ο κος Πρωθυπουργός και οι ομόλογοί του εθελοτυφλούσαν για τους δικούς τους λόγους), όμως όλα αυτά είναι μάλλον «το τυράκι» της υπόθεσης.
Και ο Ρωμιός φορολογούμενος, που έχει καεί η γούνα του αρκετές φορές μέχρι τώρα, κοιτάζει καχύποπτα το «τυράκι», που με πολλές γιρλάντες και φανφάρες προβάλλεται κατά κόρον αυτές τις ημέρες και αναζητά εναγωνίως να διακρίνει ποια ακριβώς είναι η «φάκα».
Αν όπως εναργώς συνάγεται από τις δηλώσεις των νικητών και τροπαιοφόρων ηγετών της Κυβέρνησης το «τρόπαιο» της περιφανούς τους νίκης συνεπάγεται τεσσαρακονταετή οικονομική σκλαβιά αποικιοκρατικού περίπου χαρακτήρα, τότε τι πρέπει να αναμένει κανείς από το πακέτο των δεσμεύσεων και υποχρεώσεων, που ανελήφθησαν κεκλεισμένων των θυρών και που δεν έχουν εισέτι βγει στο φως της δημοσιότητας;
Αρκεί ίσως να αξιολογήσει κανείς την παρουσία των «κορυφαίων» τραπεζιτών στις μυστικές διαβουλεύσεις τουEuro group και την αγωνιώδη δέσμευση του κοινού ανακοινωθέντος για την ισχυρή ομόφωνη βούληση των Ευρωπαίων ηγετών για περαιτέρω «ανακεφαλαίωση» των τραπεζών και ενίσχυση του Συμφώνου σταθερότητας, για να αντιληφθεί τι περιμένει τους Ευρωπαίους φορολογούμενους το επόμενο διάστημα.
Πράγματι αν υπήρξε κάτι αληθινά ενδιαφέρον σε αυτή την κατά τα άλλα πληκτική σύνοδο, ήταν η συμμετοχή μεγαλοτραπεζιτών, τόσο ως προς την σημειολογία της, όσο και ως προς τα ουσιαστικά αποτελέσματά της.
Σημειολογικά κατεδείχθη ότι αυτοί που κυβερνούν στην πραγματικότητα δεν είναι οι πολιτικοί νάνοι, που ηγούνται των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αλλά οι γιγαντοειδείς banksters, που τους επιλέγουν και τους κατευθύνουν. Στην προκειμένη δε περίπτωση είναι προφανές ότι οι καθοδηγητές banksters μη έχοντας καμιά απολύτως εμπιστοσύνη στην νοημοσύνη των πολιτικών τους προστιθέντων αναγκάσθηκαν κατά παραβίαση κάθε δεοντολογικού πρωτοκόλλου να παραστούν αυτοπροσώπως στη σύνοδο κορυφής, προκειμένου να εξασφαλίσουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Ουσιαστικά δε αποδείχθηκε ότι το βασικό ζήτημα της συνόδου κορυφής δεν ήταν η σωτηρία της Ελλάδος ή έστω η σωτηρία του ευρώ, αλλά η εξασφάλιση της κερδοφορίας των Τραπεζών υπό την διττή τους ιδιότητα. Αφ’ ενός ως κατόχων ομολόγων και αφ’ ετέρου ως παρασιτικών κερδοσκοπικών οργανισμών τοκογλυφικού δανεισμού (=αφαίμαξης) των κρατικών οικονομιών.
Διότι πράγματι το σύνολο των δήθεν ευνοϊκών για την Ελλάδα και τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες μέτρων, αποσκοπούν κατ’ ουσίαν στον περιορισμό του κινδύνου απωλειών των τραπεζών, στην εξασφάλιση της εξυπηρετήσεως των δανείων σε βάθος πολλών δεκαετιών, στην αύξηση των κεφαλαίων δανεισμού και βεβαίως στην κάλυψη των τραπεζικών επισφαλειών διά των γενναίων «ανακεφαλαιώσεων».
Αυτά αποτελούν το ουσιαστικό περιεχόμενο της αποφάσεως της συνόδου κορυφής, όπως ανακοινώθηκε από το τρίο των πολιτικών εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ρομπάϊ, Μπαρόζο, Παπανδρέου) και προφανώς λόγω της αναξιοπιστίας που περιβάλει τους Ευρωπαίους πολιτικούς αξιωματούχους κρίθηκε σκόπιμο να προβεί σε δηλώσεις αμέσως μετά από αυτούς ο Κεντρικός Τραπεζίτης κος Τρισέ, για να πεισθεί το διεθνές συνδικάτο της κερδοσκοπίας ότι η σύνοδος εξελίχθηκε ομαλά και τα συμφέροντά τους εξασφαλίσθηκαν δεόντως.
Με αυτό λοιπόν το ευτράπελο σκηνικό, που παρακολουθήσαμε, και με τις μυστικές συναντήσεις Μέρκελ-Σαρκοζί-Τρισέ, που προηγήθηκαν, είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα περί «σκληρών διαπραγματεύσεων» Παπανδρέου-Βενιζέλου αποτελούν μάλλον δροσιστικά θερινά ανέκδοτα.
Ανέκδοτα που θα αξιολογηθούν ασφαλέστερα, όταν μάθουμε το περιεχόμενο των ανταλλαγμάτων που υποσχέθηκαν και των υποχρεώσεων, που ανέλαβαν έναντι των μεγαλόψυχων «ευεργετών» μας.
Ανταλλάγματα και υποχρεώσεις, που θα κληθούν να εκπληρώσουν τα συνήθη υποζύγια, μισθωτοί, συνταξιούχοι, μικροεπαγγελματίες, οι οποίοι ήδη βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της απολύτου εξαθλίωσης.
Γιατί κάθε φορά, που ο εξοχότατος Υπουργός Οικονομίας μας ανακοινώνει ότι οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας σώνουν, επακολουθούν τα ξεφτέρια της τρόϊκας που μας φεσώνουν με μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και μεσο-μακροπρόθεσμα προγράμματα και ήδη το φέσι έχει φτάσει στους αστραγάλους μας και μάλιστα μέχρι τρίτης γενεάς…
Αν έλειπε τουλάχιστον η επιμονή στο παραμύθι, θα νοιώθαμε καλλίτερα ως εξαπατημένοι ψηφοφόροι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου