Εμβρόντητη τα τελευταία εικοσιτετράωρα η κοινή γνώμη υποχρεώνεται να παρακολουθεί τα κατορθώματα μελών και οπαδών του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίοι διαπλεκόμενοι με την Βατοπεδινή «αδελφότητα», την επιχειρηματική «αφρόκρεμα» και την «πεφωτισμένη» διοίκηση της συμπρωτεύουσας, απειλουμένη και απειλούσα, εκβιαζόμενη και εκβιάζουσα, βιντεοσκοπουμένη και βιντεοσκοπούσα, προσπαθούσαν να επωφεληθούν από «το μεγάλο φαγοπότι», που κάποιοι μεγαλόσχημοι της κεντρικής εξουσίας είχαν στήσει με στόχο την διασπάθιση της δημόσιας περιουσίας.
Η κρατούσα δημοσιογραφία ως είναι φυσικό κάνει ότι μπορεί για να στηρίξη την αγωνιώδη επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να απαξιώσει την διαδικασία της εξεταστικής επιτροπής, στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας σε ανούσια δευτερεύοντα ζητήματα, που κινούνται στο χώρο του επαγγελματικού τυχοδιωκτισμού, του πολιτικού «κατινισμού» και της «καλογερικής» αθλιότητας.
Είχαμε σε ανύποπτο χρόνο με επαρκή πολιτική διορατικότητα (είδος υπό εξαφάνιση σε αρκετούς πολιτικούς χώρους) επισημάνει ότι η όλη διαδικασία θα έπρεπε να διεξαχθεί με πλήρη δημοσιότητα διότι μόνον η κοινή γνώμη θα μπορούσε να εγγυηθεί την διαλεύκανση της υπόθεσης.
Παρότι η δημοσιότητα θεσπίζεται από τον κανονισμό της Βουλής, ο οποίος μόνο κατ’ εξαίρεση επιτρέπει την μυστικότητα της διαδικασίας η Κυβέρνηση εφρόντισε για ευνόητους λόγους να επιβάλλει την απουσία δημοσιογράφων από την αίθουσα.
Όπου παρεμποδίζεται η αυθεντική πληροφόρηση εκεί ανθεί η παραπληροφόρηση.
Όπου κατεβαίνουν οι κουρτίνες, εκεί επικρατεί η συσκότιση.
Όπου η ενημέρωση στηρίζεται στα non papers, εκεί κάνει θαύματα η προπαγάνδα
Την ώρα όμως που ο πλανήτης αγωνιά για την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και η Ελλάδα ασχολείται με την «αγία οικογένεια» της νύμφης του Θερμαϊκού, οι ένθεν κακείθεν αξιολάτρευτοι γείτονές μας επιδίδονται στις παραδοσιακές μεθοδεύσεις τους.
Οι μεν Σκοπιανοί μας εγκαλούν στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης, οι δε Τούρκοι εξερευνούν την υφαλοκρηπίδα μας στο Αιγαίο σαν καλοί νοικοκυραίοι.
Και τα δύο θέματα είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχουν εξαιρετική σπουδαιότητα για τα ζωτικά διαχρονικά συμφέροντα της χώρας μας. Όμως κατά την συνήθη πρακτική των τελευταίων χρόνων υποβαθμίζονται απαράδεκτα από την ελληνική διπλωματία στο πλαίσιο μιας ενδοτικής πολιτικής, που παραμένει άγνωστο αν οφείλεται σε συγκροτημένη επιλογή ή σε επαγγελματική ανεπάρκεια.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι πολύ υψηλού επιπέδου παράγοντες επιχειρούν συνήθως πολύ ρηχές αναλύσεις για τα αίτια των συγκεκριμένων επεισοδίων.
Λόγου χάριν μια μοντέρνα θεωρία, που άρχισε να αναπτύσσεται για τα περί ου ο λόγος περιστατικά είναι η θεωρία της οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με την εκλογή Ομπάμα.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η οικονομική κρίση δημιουργεί αστάθεια στο διεθνές status και τα διάφορα κράτη σπεύδουν να κάνουν κινήσεις τοποθέτησης στα υπό σύσταση νέα γεωστρατηγικά δεδομένα, που προβλέπονται να εξελιχθούν ταχύτερα εξ αιτίας και της αλλαγής προέδρου στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ως γενική θεωρητική εκτίμηση η σκέψη αυτή δεν είναι κακή, αλλά ως προσπάθεια αντίληψης της κατ’ ιδίαν συμπεριφοράς των γειτόνων μας κινδυνεύει να αποδειχθεί εξαιρετικά επιπόλαια.
Για την κατανόηση των τακτικών κινήσεων ενός Κράτους, όπως η Τουρκία, στην προώθηση ενός στρατηγικού στόχου, όπως η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο, δεν βοηθούν ρηχές αναλύσεις των επιφανειακών φαινομένων της απολύτως πρόσφατης επικαιρότητας.
Χρειάζεται να ληφθεί υπ’ όψιν η ειδικότερη τακτική, που χρησιμοποιεί όπως αυτή προκύπτει μέσα και από μια ιστορική επαναληπτικότητα.
Ας ανατρέξουμε στην πολύ πρόσφατη ιστορία των τελευταίων σαράντα χρόνων και ας θυμηθούμε τις εξάρσεις της Τουρκικής επιθετικότητας.
Η επίθεση στην Κύπρο με τα τραγικά αποτελέσματα επί δικτατορίας.
Η έξοδος του ωκεανογραφικού Σεισμίκ (άλλως Χόρα) επί κυβερνήσεως Καραμανλή στις αρχές της μεταπολίτευσης.
Η εμπλοκή των Ιμίων επί κυβερνήσεως Σημίτη.
Όλες αυτές ήταν κινήσεις με χαρακτηριστική χρονική συγκυρία και με ένα πολύ ευδιάκριτο κοινό παρανομαστή.
Επιχειρήθηκαν σε χρονική στιγμή όπου οι Ελληνικές κυβερνήσεις ήσαν πραγματικά ή τουλάχιστον έμοιαζαν εξαιρετικά αδύναμες.
Η χούντα του Ιωαννίδη ήταν ένα ετοιμόρροπο, σαθρό καθεστώς.
Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν στα πρώτα της βήματα όταν οι Τούρκοι έβγαλαν το Χόρα στο Αιγαίο και προφανώς θεωρούσαν ότι ήταν κατάλληλη ευκαιρία, προτού ισχυροποιηθεί η νεοσύστατη Ελληνική Δημοκρατία.
Ανάλογο υπήρξε το σκεπτικό τους προτού σχεδόν ορκισθεί η πρώτη κυβέρνηση Σημίτη.
Είναι λοιπόν προφανές ότι και σήμερα τόσο οι εξ Ανατολών γείτονες μας όσο και οι αχαρακτήριστοι Σκοπιανοί, οι οποίοι αντιγράφουν κατά γράμμα τις συνταγές της Τουρκικής διπλωματίας , εκτιμούν ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια εξαιρετικά αδύναμη κυβέρνηση.
Η εικόνα μιας κυβέρνησης με οριακή πλειοψηφία, που βυθίζεται καθημερινά σε ένα απίστευτο τέλμα σκανδάλων. Η κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας με τους ξένους να προσπαθούν να ξεφορτωθούν όπως-όπως τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Ακόμη και η πρόσφατη πρωθυπουργική δήλωση στη βουλή ότι προτίθεται να μειώσει κατά 15% τις αμυντικές δαπάνες.
Όλα αυτά και όχι μόνον αυτά είναι επαρκείς λόγοι για να δημιουργήσουν στους αενάως καραδοκούντες γείτονες την εικόνα μιας αδύναμης και ασταθούς κυβέρνησης.
Αυτός είναι κατά τη γνώμη μας ο λόγος, που θεώρησαν κατάλληλη την παρούσα συγκυρία για να κάνουν αυτά τα επιθετικά τακτικά βήματα.
Και βεβαίως είμαστε οι τελευταίοι που θα διαφωνούσαν στη μείωση των στρατιωτικών δαπανών, ιδιαίτερα με τον τρόπο που συνηθίζουν να γίνονται.
Όμως νομίζουμε ότι τη μείωση των αμυντικών δαπανών ή την προωθείς διαπραγματευόμενος ένα πλαίσιο αμοιβαίων κινήσεων με τους γείτονές σου ή αν έχεις ανάγκη να την κάνεις μονομερώς δεν την προαναγγέλλεις πανηγυρικά στη Βουλή και μάλιστα με μοναδική αιτιολογία την οικονομική σου δυσπραγία.
Όταν έχεις κακοπροαίρετους γείτονες είναι προτιμότερο να προβάλλεσαι ως δήθεν ευερέθιστος παρά ως δήθεν ψύχραιμος.
Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της σθεναρής στάσης του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου με το άμεσο σύνθημα «Βυθίστε το Χόρα» που δεν προσέφερε μόνο ένα αποτελεσματικό στήριγμα των ελληνικών εθνικών συμφερόντων στη νεοσύστατη τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά πρέπει να υπήρξε και ο κύριος λόγος, που ο οι Τούρκοι στρατηγοί απέφυγαν επιμελώς κάθε είδους πρόκληση καθ’ όλο το διάστημα της δικής του πρωθυπουργίας.
Αντίθετα η τακτική της «ψυχραιμίας» της «νηφαλιότητας» και της «κουμπαριάς» αποδεδειγμένα τους αποθρασύνει μέχρι σημείου να μας δουλεύουν ακόμη και οι Νορβηγοί, που προφασίσθηκαν βλάβη για να παραμείνουν παραβιάζοντας τα ελληνικά χωρικά ύδατα ακόμη και μετά την εντολή απομάκρυνσης, που πιθανόν έλαβαν από την κυβέρνησή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου