Φανατικούς οπαδούς του είδους, ανθρώπους με περίπου βίτσιο κοινοβουλιολαγνίας, απαιτούσε η παρακολούθηση της φετινής συζήτησης επί του προϋπολογισμού.
Είναι βέβαιο ότι απογοήτευσε όσους περίμεναν «δυναμικές παρουσίες» και «μετωπικές συγκρούσεις», ιδιαίτερα τους αρμόδιους ρεπόρτερ και τους εφεδρικούς δευτεροκλασάτους παρουσιαστές ειδήσεων αυτών των ημερών. (Οι πρωτοκλασάτοι έχουνε πιάσει τα Σαλέ…)
Παρά την προφανή προσπάθεια των πολιτικών αρχηγών να σκηνοθετήσουν την καθιερωμένη κοινοβουλευτική διαμάχη, το αποτέλεσμα ήταν μια αίσθηση απουσίας ουσιαστικών διαφωνιών με τη βασική φιλοσοφία του κυβερνώντος κόμματος.
Μόνη εξαίρεση η κα Παπαρήγα, η οποία ως συνήθως επιμένει να μιλάει εκτός γραπτού κειμένου, αδιαφορώντας αν ο λόγος της καταντάει από κουραστικός έως ασυνάρτητος. Κατά τη συνήθη τακτική της περιπλανήθηκε σε ατέρμονες λαβυρίνθους χαοτικών συλλογισμών, όπου δια μέσου αποσπασματικών διαλεκτικών στερεότυπων κατέληξε σε εντελώς αντιδιαλεκτικά σουρεαλιστικά συμπεράσματα του τύπου: «Ο λαός πρέπει να διορθώσει με τον αγώνα του το λάθος της ψήφου του….».
Που είσαι Λένιν να δεις πόσο δυσνόητη είναι η σκέψη σου γι’ αυτούς, που δηλώνουν γνήσιοι κληρονόμοι της…
Χαρακτηριστική της απογοήτευσης και της υπνηλίας, που επεκράτησε στην αίθουσα ήταν η αντίδραση των ίδιων των συντρόφων της, που απαξίωσαν να την χειροκροτήσουν έστω και κατά την κάθοδό της από το βήμα.
Κατά τα λοιπά ο μεν κος Τσίπρας «απεκάλυψε» στον κο Παπανδρέου την κερδοσκοπική σκοπιμότητα των αγορών και του υπέδειξε να αποφύγει την πειθαρχία στις παραινέσεις τους . Με άλλα λόγια του αποκάλυψε αυτά που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει προ πολλού επισημάνει προς κάθε ενδιαφερόμενο και τον συμβούλεψε να κινηθεί στην κατεύθυνση, που ήδη η Κυβέρνηση κινείται…
Ο δε κος Καρατζαφέρης εδήλωσε περιχαρής για την αποδοχή από τον Πρωθυπουργό των προτάσεών του για διαλεύκανση όλων των σκανδάλων (!!!) και κατ’ ουσίαν περιόρισε την κριτική του στα προσφιλή του (εκτός θέματος) ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και της λαθρομετανάστευσης. Σφοδρότερη υπήρξε η επίθεσή του προς την ΝΔ για τη φαύλη κυβερνητική πενταετία της και προσωπικά εναντίον του κου Καραμανλή για την απουσία του από τη συζήτηση.
Η πλέον όμως απρόσμενη τοποθέτηση ήταν η παρθενική ομιλία του κου Σαμαρά. Με υπερβολικό τρακ κινήθηκε αυστηρά μέσα στο πλαίσιο της ανάγνωσης του γραπτού του κειμένου, μέχρι σημείου να αφήσει σχεδόν αναπάντητη την αήθη προσωπική επίθεση του κ. Καρατζαφέρη εναντίον του πρώην αρχηγού της ΝΔ. Προτίμησε κι αυτός να κινηθεί με φραστικούς λεονταρισμούς σε εκτός θέματος ζητήματα, όπως η εξωτερική πολιτική. Όμως και εδώ απέφυγε επιμελώς για άλλη μια φορά να προσδιορίσει τη θέση του για το Σκοπιανό, ενώ για την Κύπρο είπε το αυτονόητο, ότι «αν έρθει ένα νέο σχέδιο Ανάν, θα το απορρίψει και πάλι ο Κυπριακός λαός…»(!!!).
Όμως σε ότι αφορά την οικονομία και την αντιμετώπιση της κρίσης δεν παρεξέκλινε ούτε κατά κεραία από τι απόψεις της κυβέρνησης, ενώ οι δήθεν προτάσεις του για έξοδο από την ύφεση ήταν πιστή αντιγραφή των μέτρων, που έχει εξαγγείλει ή ήδη έχει δρομολογήσει ο κος Παπανδρέου και η Κυβέρνησή του.
Εξαιρετικά επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η απόλυτη σύμπτωση απόψεων όλων των πολιτικών αρχηγών (πλην ΚΚΕ) στην ανάγκη λήψεως μέτρων για την στήριξη της πραγματικής οικονομίας, την τόνωση της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας μέσω των «πράσινων» επενδύσεων ή των επενδύσεων «αειφορίας» κατά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενώ άπαντες ανεξαιρέτως αποδοκίμασαν τις μονοσήμαντες πιέσεις των διεθνών κερδοσκοπικών οίκων, και άλλοι ρητώς, άλλοι εμμέσως αλλά πάντως όλοι ανεξαιρέτως συνέκλιναν στην ανάγκη να αγνοηθούν οι απαιτήσεις τους για φορομπηχτική επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις. Απέδειξαν έτσι ότι η κοινή γνώμη αποτελεί τον ουσιαστικό πιλότο των πολιτικών σχεδιασμών, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών και ότι προφανώς οι διάφοροι καλοθελητές (μόνιμοι δημοσιογραφικοί υπάλληλοι ή κατ’ επάγγελμα γυρολόγοι) των ΜΜΕ δεν απηχούν καθόλου τις απόψεις των ελλήνων πολιτών, αλλά τουναντίον κινούνται από ξένα προς το λαό κέντρα και εξυπηρετούν ίδια ή πάντως γνωστά και συγκεκριμένα ντόπια και διεθνή οικονομικά συμφέροντα.
Έτσι αντίθετα από τα κλισέ των ρεπόρτερ και από τα στερεότυπα των πολιτικών σχολιαστών της ελεεινής μορφής περί δήθεν «σοβαρών διαφωνιών και συζητήσεως σε υψηλούς τόνους», στην πραγματικότητα η όλη συζήτηση επί του προϋπολογισμού εξελίχθηκε σε μια πανηγυρική επιβεβαίωση πανεθνικής συναινέσεως περί των οικονομικών, που όμοιά της σπανίως εγνώρισε ο τόπος.
Μια συναίνεση, που σηματοδοτεί την απόλυτη εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση να εφαρμόσει χωρίς χρονοτριβή το οικονομικό της πρόγραμμα και χωρίς υποχωρήσεις από τον αναπτυξιακό και κοινωνικό της σχεδιασμό έναντι των Βρυξελλών και των απανταχού κερδοσκόπων.
Προδίδει επίσης ότι στην παρούσα τουλάχιστον φάση κανένας άλλος πέραν του κου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει ούτε ιδέες, ούτε σχέδιο ούτε πολιτική δύναμη για έξοδο της χώρας από την κρίση και επομένως, η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί την μοναδική ελπίδα του τόπου και συνεπώς είναι «καταδικασμένη» να επιτύχει.
Πολλώ μάλλον καθόσον, όπως είναι παγκοίνως γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων, « Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά…».
Είναι βέβαιο ότι απογοήτευσε όσους περίμεναν «δυναμικές παρουσίες» και «μετωπικές συγκρούσεις», ιδιαίτερα τους αρμόδιους ρεπόρτερ και τους εφεδρικούς δευτεροκλασάτους παρουσιαστές ειδήσεων αυτών των ημερών. (Οι πρωτοκλασάτοι έχουνε πιάσει τα Σαλέ…)
Παρά την προφανή προσπάθεια των πολιτικών αρχηγών να σκηνοθετήσουν την καθιερωμένη κοινοβουλευτική διαμάχη, το αποτέλεσμα ήταν μια αίσθηση απουσίας ουσιαστικών διαφωνιών με τη βασική φιλοσοφία του κυβερνώντος κόμματος.
Μόνη εξαίρεση η κα Παπαρήγα, η οποία ως συνήθως επιμένει να μιλάει εκτός γραπτού κειμένου, αδιαφορώντας αν ο λόγος της καταντάει από κουραστικός έως ασυνάρτητος. Κατά τη συνήθη τακτική της περιπλανήθηκε σε ατέρμονες λαβυρίνθους χαοτικών συλλογισμών, όπου δια μέσου αποσπασματικών διαλεκτικών στερεότυπων κατέληξε σε εντελώς αντιδιαλεκτικά σουρεαλιστικά συμπεράσματα του τύπου: «Ο λαός πρέπει να διορθώσει με τον αγώνα του το λάθος της ψήφου του….».
Που είσαι Λένιν να δεις πόσο δυσνόητη είναι η σκέψη σου γι’ αυτούς, που δηλώνουν γνήσιοι κληρονόμοι της…
Χαρακτηριστική της απογοήτευσης και της υπνηλίας, που επεκράτησε στην αίθουσα ήταν η αντίδραση των ίδιων των συντρόφων της, που απαξίωσαν να την χειροκροτήσουν έστω και κατά την κάθοδό της από το βήμα.
Κατά τα λοιπά ο μεν κος Τσίπρας «απεκάλυψε» στον κο Παπανδρέου την κερδοσκοπική σκοπιμότητα των αγορών και του υπέδειξε να αποφύγει την πειθαρχία στις παραινέσεις τους . Με άλλα λόγια του αποκάλυψε αυτά που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει προ πολλού επισημάνει προς κάθε ενδιαφερόμενο και τον συμβούλεψε να κινηθεί στην κατεύθυνση, που ήδη η Κυβέρνηση κινείται…
Ο δε κος Καρατζαφέρης εδήλωσε περιχαρής για την αποδοχή από τον Πρωθυπουργό των προτάσεών του για διαλεύκανση όλων των σκανδάλων (!!!) και κατ’ ουσίαν περιόρισε την κριτική του στα προσφιλή του (εκτός θέματος) ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και της λαθρομετανάστευσης. Σφοδρότερη υπήρξε η επίθεσή του προς την ΝΔ για τη φαύλη κυβερνητική πενταετία της και προσωπικά εναντίον του κου Καραμανλή για την απουσία του από τη συζήτηση.
Η πλέον όμως απρόσμενη τοποθέτηση ήταν η παρθενική ομιλία του κου Σαμαρά. Με υπερβολικό τρακ κινήθηκε αυστηρά μέσα στο πλαίσιο της ανάγνωσης του γραπτού του κειμένου, μέχρι σημείου να αφήσει σχεδόν αναπάντητη την αήθη προσωπική επίθεση του κ. Καρατζαφέρη εναντίον του πρώην αρχηγού της ΝΔ. Προτίμησε κι αυτός να κινηθεί με φραστικούς λεονταρισμούς σε εκτός θέματος ζητήματα, όπως η εξωτερική πολιτική. Όμως και εδώ απέφυγε επιμελώς για άλλη μια φορά να προσδιορίσει τη θέση του για το Σκοπιανό, ενώ για την Κύπρο είπε το αυτονόητο, ότι «αν έρθει ένα νέο σχέδιο Ανάν, θα το απορρίψει και πάλι ο Κυπριακός λαός…»(!!!).
Όμως σε ότι αφορά την οικονομία και την αντιμετώπιση της κρίσης δεν παρεξέκλινε ούτε κατά κεραία από τι απόψεις της κυβέρνησης, ενώ οι δήθεν προτάσεις του για έξοδο από την ύφεση ήταν πιστή αντιγραφή των μέτρων, που έχει εξαγγείλει ή ήδη έχει δρομολογήσει ο κος Παπανδρέου και η Κυβέρνησή του.
Εξαιρετικά επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η απόλυτη σύμπτωση απόψεων όλων των πολιτικών αρχηγών (πλην ΚΚΕ) στην ανάγκη λήψεως μέτρων για την στήριξη της πραγματικής οικονομίας, την τόνωση της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας μέσω των «πράσινων» επενδύσεων ή των επενδύσεων «αειφορίας» κατά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενώ άπαντες ανεξαιρέτως αποδοκίμασαν τις μονοσήμαντες πιέσεις των διεθνών κερδοσκοπικών οίκων, και άλλοι ρητώς, άλλοι εμμέσως αλλά πάντως όλοι ανεξαιρέτως συνέκλιναν στην ανάγκη να αγνοηθούν οι απαιτήσεις τους για φορομπηχτική επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις. Απέδειξαν έτσι ότι η κοινή γνώμη αποτελεί τον ουσιαστικό πιλότο των πολιτικών σχεδιασμών, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών και ότι προφανώς οι διάφοροι καλοθελητές (μόνιμοι δημοσιογραφικοί υπάλληλοι ή κατ’ επάγγελμα γυρολόγοι) των ΜΜΕ δεν απηχούν καθόλου τις απόψεις των ελλήνων πολιτών, αλλά τουναντίον κινούνται από ξένα προς το λαό κέντρα και εξυπηρετούν ίδια ή πάντως γνωστά και συγκεκριμένα ντόπια και διεθνή οικονομικά συμφέροντα.
Έτσι αντίθετα από τα κλισέ των ρεπόρτερ και από τα στερεότυπα των πολιτικών σχολιαστών της ελεεινής μορφής περί δήθεν «σοβαρών διαφωνιών και συζητήσεως σε υψηλούς τόνους», στην πραγματικότητα η όλη συζήτηση επί του προϋπολογισμού εξελίχθηκε σε μια πανηγυρική επιβεβαίωση πανεθνικής συναινέσεως περί των οικονομικών, που όμοιά της σπανίως εγνώρισε ο τόπος.
Μια συναίνεση, που σηματοδοτεί την απόλυτη εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση να εφαρμόσει χωρίς χρονοτριβή το οικονομικό της πρόγραμμα και χωρίς υποχωρήσεις από τον αναπτυξιακό και κοινωνικό της σχεδιασμό έναντι των Βρυξελλών και των απανταχού κερδοσκόπων.
Προδίδει επίσης ότι στην παρούσα τουλάχιστον φάση κανένας άλλος πέραν του κου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει ούτε ιδέες, ούτε σχέδιο ούτε πολιτική δύναμη για έξοδο της χώρας από την κρίση και επομένως, η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί την μοναδική ελπίδα του τόπου και συνεπώς είναι «καταδικασμένη» να επιτύχει.
Πολλώ μάλλον καθόσον, όπως είναι παγκοίνως γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων, « Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά…».
(Δεν πρέπει όμως να επαναπαυόμαστε γιατί μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουν και μετά τα λαμόγια επανέρχονται στην ενεργό δράση, ιδίως όσο θεωρούν εξασφαλισμένη την ατιμωρησία τους).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου