Και οι γραφειοκράτες της ΕΕ "φοβέρα θέλουνε" και οι διεθνείς αγορές "ματσούκι"...

Οι εσωκομματικές διαδικασίες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και τρόπον τινά υποχρέωσαν και μας να αφιερώσουμε την χθεσινή μας ανάρτηση στα αποτελέσματα της προεδρικής εκλογής της ΝΔ.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περάσει σχεδόν απαρατήρητο ένα θέμα με πολλαπλάσια σημασία για το παρόν και το μέλλον του τόπου, που θα ήταν μεγάλη παράληψη αν το αφήναμε να αγνοηθεί.

Σε ανάρτησή μας στις 16/11/2009, είχαμε στηλιτεύσει τις αήθεις και επιζήμιες για την πιστοληπτική φερεγγυότητα της χώρας και την οικονομική ισορροπία της ΕΕ δημόσιες τοποθετήσεις των κκ Αλμούνια και Τρισέ, είχαμε προβλέψει ότι οι απερίσκεπτες δηλώσεις τους ευνοούσαν in praxis συγκεκριμένα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια διότι παρείχαν άλλοθι για αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδος και υποδεικνύαμε την ανάγκη να υπάρξει επιθετική αντίδραση από την ελληνική πλευρά στις βλαπτικές για τα ζωτικά οικονομικά μας συμφέροντα δραστηριότητες των εν λόγω κυρίων.

Στις επόμενες μέρες δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε να αδρανεί, ο κος Τρισέ αποθρασύνθηκε και ξεκίνησε ένα ανοδικό ράλι αύξησης των σπρέντ, που μέσα σε μια εβδομάδα εκτινάχτηκαν από τις 150 στις 220 μονάδες βάσης.
Το όλο αρνητικό κλίμα επέτεινε εις βάρος της χώρας μας και η ατυχής εμφάνιση του κου Προβόπουλου στη Βουλή, που μας ανάγκασε στις 26/11/2009 να επανέλθουμε στο θέμα και να επισημάνουμε τα σφάλματα της δημόσιας εκείνης εμφάνισής του, η οποία συνέβαλε ως ήτο φυσικό στην αποχαλίνωση των κερδοσκόπων.

Στην χρονική λοιπόν αυτή στιγμή και συγκεκριμένα δυο μέρες αργότερα, στο Σαββατοκύριακο που πέρασε, η κυβέρνηση ανέλαβε συντονισμένη δράση.
Ξεκίνησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός με δηλώσεις σε αυστηρό τόνο κατά τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ (28/11/2009)έναντι της απαράδεκτης στάσης των Ευρωπαίων αξιωματούχων, προς τους οποίους διεμήνυσε ότι «δεν πρόκειται να γίνουμε κυβέρνηση υπό ομηρία. Εάν χρειαστεί, θα συγκρουστούμε για να υπερασπιστούμε τις θέσεις και τα δίκαια της χώρας» και έναντι της αρνητικής στάσης των τραπεζών, που «μαζεύουν τα χρήματα και δεν επενδύουν, ώστε να προωθηθεί η ανάκαμψη της οικονομίας», όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε.

Στη συνέχεια το οικονομικό επιτελείο διεμήνυσε στις διεθνείς αγορές, ότι η χώρα δεν προτίθεται να δανισθεί εντός του τρέχοντος έτους και υπήρξαν διαρροές πληροφοριών από «έγκυρους οικονομικούς κύκλους» ότι η Ελλάδα διαπραγματεύεται την πώληση σημαντικού ποσοστού του δημόσιου χρέους της στην Κίνα.

Από τις συντονισμένες αυτές κινήσεις προέκυψαν ραγδαίες αλυσιδωτές αντιδράσεις:
Ω του θαύματος γνωστοί διεθνείς οίκοι αποφάνθηκαν ξαφνικά ότι είναι υπερβολική η κινδυνολογία γύρω από τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, ο κ. Παπαδήμος ήλθε εσπευσμένα στην Αθήνα σε μια ειδική αποστολή διερευνητικών επαφών στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου για να «ενημερώσει» κατόπιν την ευρωπαϊκή οικονομική ηγεσία, ο κ. Αλμούνια αναγνώρισε ότι «η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει ποτέ διότι έχει τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης», ο κύριος (the game is over) Γιούγκερ ανακάλυψε ότι «δεν βλέπει κανένα πρόβλημα χρεοκοπίας στην Ευρώπη» και κατόπιν όλων αυτών βεβαίως το σπρεντ υπεχώρησε και πάλι στα επίπεδα των 167 μονάδων βάσης.
Η πτώση αυτή των επιτοκίων δανεισμού, που πιθανότατα θα συνεχισθεί στο επόμενο διάστημα σημαίνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο τελικό κόστος δανεισμού της χώρας…

Συνέβησαν λοιπόν συνταρακτικά σκληρά παιχνίδια στο δεκαπενθήμερο που πέρασε.
Είναι προφανές ότι κάποιοι κύκλοι και κάποιοι «συνήθεις ύποπτοι» διεθνείς πιστωτικοί οίκοι, που συμπτωματικά κλείνουν θέσεις το Δεκέμβριο, επεχείρησαν μια ευρείας εκτάσεως κερδοσκοπική επίθεση ενάντια στην ελληνική οικονομία συνεπικουρούμενοι από την, ελπίζουμε αθέλητη, επιπολαιότητα ευρωπαίων και εγχωρίων θεσμικών παραγόντων.
Από την άλλη πλευρά η νεοσύστατη ελληνική κυβέρνηση κατάφερε όχι μόνο να αντιληφθεί τη διεθνή πλεκτάνη, αλλά και να υψώσει ανάστημα που επιβάλλεται από τις περιστάσεις, αλλά είναι οπωσδήποτε αναντίστοιχο με την άθλια κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και έτσι να γλιτώσει τη χώρα από τα χειρότερα.

Εν πρώτοις λοιπόν οφείλονται εύσημα στον Πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο για τους εύστοχους χειρισμούς τους.

Όμως έστω και αν φαινομενικά ξεπεράσθηκε μια «στημένη» κρίση δεν μπορούμε να μην οδηγηθούμε σε κάποια αναγκαία συμπεράσματα, όπως:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να είναι θεωρητικά μια «ασπίδα οικονομικής προστασίας», αλλά δεν παύει διάφορα ατομικά, διακρατικά ή διεθνή συμφέροντα να διαπλέκονται, ή να συγκρούονται δημιουργώντας κατά περίπτωση επικίνδυνες συμπληγάδες, που να απειλούν καίρια τα εθνικά μας συμφέροντα.
Εξ ‘ άλλου στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία ο ρόλος των διεθνών πιστωτικών οίκων, όπως και των εγχώριων τραπεζών δεν πρέπει να θεωρείται a priori θετικός για την ελληνική προσπάθεια εξόδου από την κρίση.

Αντίθετα οι συνταγές των Βρυξελλών καθώς και οι αντιδράσεις των ελληνικών τραπεζών μπορούν αντικειμενικά «να βλάπτουν σοβαρά την υγεία» της εθνικής οικονομίας, της αναζωογόνησης της αγοράς και κατ’ επέκταση της υγιούς επιχειρηματικότητας.

Επομένως η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να σχεδιάζει το πρόγραμμά της, και συνακόλουθα το χρονοδιάγραμμα εξόδου από την κρίση, σύμφωνα με τα πρότυπα του δικού της μοντέλου και του κοινωνικού συμβολαίου με τα κοινωνικά στρώματα, που της πρόσφεραν την εξουσία και την στήριξη των οποίων προσδοκά στο επόμενο διάστημα.
Δεν θα πρέπει να λησμονάται ότι η επίμοχθη στήριξη των Βρυξελλών στις κυβερνήσεις του κου Καραμανλή μόνο δεινά επισώρευσαν στη χώρα, και η συνταγές τους δεν έσωσαν τελικά ούτε τον ίδιο ούτε την παράταξή του από την εκλογική συντριβή και από τη λαϊκή καταισχύνη.

Και πάντως το ηθικό δίδαγμα είναι σαφές: Στη συναλλαγή μας με τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες καθώς και με τους διεθνείς κερδοσκόπους σε πλείστες των περιπτώσεων η λεβέντικη στάση είναι πιο αποτελεσματική και πιο συμφέρουσα της οσφυοκαμψίας