ΔΝΤ και ΕΕ λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο....

Η 23η Απριλίου δεν είναι σίγουρα από τις καλές μέρες της Ελληνικής ιστορίας. Αρκετά είναι τα συμβάντα στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας, που θα αρκούσαν από μόνα τους να σφραγίσουν ως «αποφράδα» την εν λόγω ημερομηνία.

Για παράδειγμα το 1821 αυτή υπήρξε η μέρα του μαρτυρικού θανάτου του Αθανασίου Διάκου, μιας από τις τραγικότερες και πλέον ανιδιοτελείς μορφές της επανάστασης των Ελλήνων για λευτεριά και εθνική ανεξαρτησία.
Ακριβώς 120 χρόνια αργότερα, στον αντίποδα του εθνικού ήρωα ένας στυγερός προδότης ο Γεώργιος Τσολάκογλου, στις 23 Απριλίου1941 υπέγραφε στην Θεσσαλονίκη το πρωτόκολλο παράδοσης του ελληνικού στρατού, υποδουλώνοντας τη χώρα στους Γερμανούς κατακτητές। Την ίδια στιγμή ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος αναγκαζόταν να υποβάλλει την παραίτηση του στον τότε Βασιλέα Γεώργιο Β΄, ο οποίος κατά σύμπτωση εν αποδράσει προς την Αίγυπτο βρισκόταν ήδη στην Κρήτη, εφαρμόζοντας την γνωστή «λεβέντικη» συνταγή ο σώσων εαυτόν σωθήτω.

Κατά τραγική ιστορική ειρωνεία η 23η Απριλίου του τρέχοντος έτους 2010 έλαχε να ανανεώσει την δυσοίωνη παράδοσή της, ως ημεροχρονολογία «υποβολής του αιτήματος ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης»। Με απλά λόγια ως μαύρη ιστορική ημέρα κατά την οποία το πολιτικό προσωπικό της χώρας παραδέχθηκε την ολοκληρωτική ήττα του από τα παγκόσμια κερδοσκοπικά κέντρα. Το αποτέλεσμα αυτής της ήττας ήταν, όπως άπαντες αμέσως ή εμμέσως ομολογούν, του ιδίου του Πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου αυτής της ομολογίας, η άνευ όρων («άνευ κόκκινων γραμμών») παράδοση στους τοποτηρητές των διεθνών δανειστών μας της εθνικής μας ανεξαρτησίας (αρχής γενομένης από την οικονομική αλλά ουδείς σε παρόμοιες περιπτώσεις γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα…).

Και βεβαίως όλοι επίσης αντιλαμβάνονται, ασχέτως του τι είναι διατεθειμένοι να ομολογήσουν, ότι η Ελλάδα εισέρχεται γοργά στη δύνη ενός τραγικού κοινωνικού μαρτυρίου, το οποίο προφανώς δεν θα έχει την σωματική βαρβαρότητα της εποχής του Αθανασίου Διάκου, αλλά θα διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της νεοταξικής βαρβαρότητας της εποχής της παγκοσμιοποιημένης κερδοσκοπίας με εξαιρετικά επώδυνες συνέπειες για τα πλατιά λαϊκά στρώματα και μάλιστα σε πολυετές βάθος χρόνου.

Το πλέον απογοητευτικό είναι ότι ακόμη και σήμερα ουδείς από το πολιτικό προσωπικό της χώρας φαίνεται να συνειδητοποιεί τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος, τα πολιτικά προτάγματα, τις οικονομικές προτεραιότητες και πολύ περισσότερο τον ιστορικό του ρόλο.

Έτσι οι πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας, αναλώνουν πολύ ζωτικό χρόνο στην άχαρη προσπάθεια μετακύλισης των πολιτικών ευθυνών, ενώ η πέραν του ΠΑ.ΣΟ.Κ αριστερά εξακολουθεί να αυτοϊκανοποιείται με αδιέξοδους ακτιβισμούς και εγκληματικές διασπάσεις του λαϊκού κινήματος.

Παρ’ όλα αυτά ουδείς ασχολείται να ενημερώσει υπεύθυνα και σοβαρά τον Ελληνικό λαό, ο οποίος εγκαταλείπεται στην αποσπασματική πληροφόρηση διαφόρων εξ ορισμού αναξιόπιστων πηγών και στην εν πολλοίς παραπλανητική παραφιλολογία διαφόρων καλοθελητών με αμφιβόλου ποιότητος γνώσεις και πολύ πιο αμφιβόλου ποιότητος κίνητρα.

Αποτελεί κοινό τόπο ότι η χώρα προ των εκλογών είχε φθάσει στο χείλος του γκρεμού και χρειαζόταν κάποιον για να τραβήξει χειρόφρενο. Σήμερα φαίνεται ότι μάλλον πατήσαμε γκάζι. Αλλά αυτό ίσως δεν είναι το χειρότερο.

Σε μια σοβαρή Δημοκρατία υπεύθυνη για το παρόν και το μέλλον του τόπου είναι ή εκάστοτε κυβέρνηση। Αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει καμιά αθλιότητα της προηγούμενης κυβέρνησης, ούτε καμιά μικρόνοια της αντιπολίτευσης.

Σε μια σοβαρή Δημοκρατία ο ρόλος της υπεύθυνης Κυβέρνησης είναι να ενημερώσει ειλικρινά, αντικειμενικά και κυρίως με σαφήνεια και πληρότητα τον λαό για τις παραμέτρους του προβλήματος, τις εναλλακτικές διεξόδους με τα υπέρ και τα κατά τους και τα σχετικά κατά περίπτωση χρονοδιαγράμματα.
Σε μια σοβαρή Δημοκρατία η υπεύθυνη Κυβέρνηση φροντίζει να δώσει τη δυνατότητα στον πολίτη να εκφράσει με τα κατά περίπτωση κατάλληλα θεσμικά δημοκρατικά μέσα την άποψή του και να συμμετάσχει νηφάλια στη λήψη των αποφάσεων, που επηρεάζουν καταλυτικά το παρόν το δικό του και το μέλλον των απογόνων του.

Για παράδειγμα αρκετές ευρωπαϊκές χώρες φρόντισαν ήδη να συζητήσουν στα κοινοβούλιά τους το σίγουρα υποδεέστερο γι’ αυτές θέμα της οικονομικής τους συμμετοχής στο πακέτο στήριξης της Ελλάδος. Στην Γερμανία το θέμα της συμμετοχής στο μηχανισμό στήριξης αποτελεί σημαντικό στοιχείο της προεκλογικής ατζέντας των κομμάτων, ενώ ένα από τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού (Φιλελεύθεροι) θεώρησε απαραίτητη τη λήψη σχετικής απόφασης από το Συνέδριό του.

Στην Ελλάδα οι αποφάσεις λαμβάνονται από τον Πρωθυπουργό και ελάχιστους σε αρκετές περιπτώσεις θεσμικά ανομιμοποίητους αυλικούς του. Στη συνέχεια ενημερώνονται οι εταίροι μας και οι διαπραγματευτές του ΔΝΤ από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό ή τον ΥΠ. Οικονομίας, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα διάφορα «βαθιά λαρύγγια» διαρρέουν τα άρρητα ρήματα στους πάσης φύσεως κερδοσκόπους (ευρωπαϊκές Τράπεζες, επιθετικά κεφάλαια, διεθνείς οικονομικούς οίκους). Αυτοί όλοι με τη σειρά τους διοχετεύουν επιλεγμένες πληροφορίες και προκατασκευασμένα σενάρια σε συγκεκριμένων συμφερόντων ειδησεογραφικά πρακτορεία, ελεγχόμενα τηλεοπτικά δίκτυα, «έγκριτες» ξένες εφημερίδες και πασίγνωστους για τις εξαρτήσεις τους διεθνείς δημοσιογράφους και «αναλυτές». Από κεί ενημερώνονται οι Έλληνες δημοσιογράφοι, οι οποίοι ανάλογα με τις προσωπικές τους ικανότητες ή τις εκδοτικές οδηγίες που εκτελούν, αναμασούν όλο αυτό το πληροφοριακό σκουπιδαριό. Μέσα από αυτό τον απίθανο ειδησεογραφικό λαβύρινθο καταλήγει να αντλεί πληροφόρηση (ακριβέστερα παραπληροφόρηση) ο άμοιρος Έλληνας πολίτης, αλλά πολύ πιθανόν και η πλειοψηφία των βουλευτών, ενδεχομένως και οι περισσότεροι των υπουργών.

Και ενώ από την πρώτη στιγμή ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δεν παύει σε κάθε ευκαιρία να τονίζει ότι η μεγαλύτερη πληγή που καλείται να επουλώσει η Ελληνική κυβέρνηση είναι η αναξιοπιστία, είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό ότι ο ίδιος και το επιτελείο του κάνουν ότι μπορούν για να εντείνουν αυτό το φθοροποιό σύνδρομο στους πολίτες.
Και βεβαίως αυτό το σύνδρομο επιτείνεται σε εκρηκτικό πλέον βαθμό εξ αιτίας της ακατανόητης ολιγωρίας της κυβέρνησης στον καταλογισμό ευθυνών σε όσους διασπάθισαν ή παρανόμως ιδιοποιήθηκαν τον δημόσιο πλούτο.
Με αυτή λοιπόν την απαράδεκτη τακτική, συνεπικουρούσης και της άφρονος ηγεσίας της ΝΔ, η οποία δέσμια στις εσωκομματικές της «παράγκες» ισορροπεί ασταθώς μεταξύ φθαρμένων «βαριδίων» και «παρθενογενήτων» γεφυροποιών, ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της χώρας φαίνεται να σύρεται σε ένα ιδιότυπο χορό του Ζαλόγγου.

Διότι όπως μονότονα επισημαίνουμε επί πολύ καιρό τώρα, δεν μπορεί να καταπιεί ο φορολογούμενος, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο ηρωικός μικρομεσαίος αγρότης ή επιχειρηματίας, να γίνεται για άλλη μια φορά ο κεντρικός στόχος των φοροεισπρακτικών μηχανισμών και των πάσης φύσεως διωκτικών αρχών, την ίδια στιγμή που οι κλέφτες και οι καταχραστές του δημοσίου παραμένουν ανέπαφοι.
Και είναι προφανώς αδύνατο να «συστρατευθεί» ο μέσος Έλληνας σε σχέδια ξεπουλήματος της όποιας δημόσιας γης και της οποίας δημόσιας περιουσίας γλίτωσε από το σκανδαλώδες εκποιητικό μένος της προηγούμενης διακυβέρνησης, προκειμένου να επιστραφούν στους διεθνείς κερδοσκόπους τα χρήματα, που κατεσπατάλησαν φαύλοι κυβερνώντες με τους «κουμπάρους» και τους ημετέρους τους.

Αυτό που δυστυχώς δυσκολεύονται να εννοήσουν οι σπουδαγμένοι στην εσπερία μυστικοσύμβουλοι αμφοτέρων των πολιτικών ηγεσιών, είναι ότι η εθνική ανεξαρτησία μπορεί ενδεχομένως να υπονομευθεί ή διά διεθνών συνθηκών να περιορισθεί.

Η λαϊκή κυριαρχία όμως είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση και την κοινωνική συμβίωση και ως εκ τούτου είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως είναι αδύνατον να περιορισθεί ή να υποσκελισθεί χωρίς τη συναίνεση ή τουλάχιστον την ανοχή του συγκεκριμένου λαού. Οποιαδήποτε προσπάθεια κατάλυσης της λαϊκής κυριαρχίας ακόμη και από δικτατορικά καθεστώτα είχε πολύ μικρή διάρκεια ζωής και δυσμενείς συνέπειες για όσους την επιχείρησαν.

Αυτά εμμέσως πλην σαφώς δηλώνει ότι τα έχει διδαχθεί από το πάθημα της προηγούμενης η νεοεκλεγείσα δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας…

Είναι λοιπόν σοφότερο προτού κληθεί ο πολίτης να «σφίξει το ζωνάρι» για να ξαναγεμίσει τα άδεια κρατικά ταμεία να υποχρεωθούν οι κλέφτες να φέρουν πίσω τα κλεμμένα.

Και θα εξυπηρετηθεί καλύτερα το εθνικό συμφέρον αν δινόταν άπλετη ενημέρωση στους πολίτες για την πραγματική κατάσταση της χώρας και κυρίως η δυνατότητα να συμμετάσχουν με θεσμικές διαδικασίες σε όλες τις αποφάσεις, που τους αφορούν, αντί να παρακολουθούν ανήσυχα, και συνακόλουθα καχύποπτα, κάποιους αμφιβόλου ικανότητας παράγοντες να διαπραγματεύονται σε «σκοτεινά δωμάτια» με ειδικούς διαπραγματευτές του ΔΝΤ αναμφίβολης αρπακτικότητας.

Δεν κατανοούν όλοι αυτοί ότι «ο ξενοδόχος» ούτως ή άλλως παραμένει ο ελληνικός λαός και είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό να παρακολουθεί όλους αυτούς τους κυρίους να λογαριάζουν να πουλήσουν το ξενοδοχείο χωρίς τον ξενοδόχο… ; (Για να μη θυμηθούμε την παροιμία «δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα).

Εξ άλλου ας αναλογισθούν όσοι τουλάχιστον από τους πολιτικούς δεν επιδιώκουν σταδιοδρομία ελέω διεθνών διευθυντηρίων ότι όταν η λαϊκή κυριαρχία δεν βρίσκει διέξοδο μέσα από τις ασφαλείς θεσμικές λεωφόρους του δημοκρατικού πολιτεύματος, τότε νομοτελειακά αργά ή γρήγορα εκτρέπεται σε ανατρεπτικές ατραπούς… (Όπως συνέβη στην Αργεντινή και αλλαχού, αλλά και πάμπολλες φορές στην μακραίωνα ελληνική ιστορία, που κάποιοι προφανώς δεν διδάχθηκαν επαρκώς στα εκμαυλιστικά πανεπιστήμια της Εσπερίας, ενώ κάποιοι άλλοι επιμελώς προσπαθούν να εξοβελίσουν από την ελληνική εκπαίδευση.)