Ο κύβος ερίφθη.

Το ασφαλιστικό ψηφίσθηκε.
Άλλος ένας «κύβος» που ερίφθη από την Κυβέρνηση και κτύπησε κατακούτελα τον μη προνομιούχο πολίτη.

Δεν είναι δυστυχώς ο πρώτος κύβος.
Είναι ο πολλοστός. Δεκάδες παντοειδείς αντιλαϊκοί «κύβοι» εκτοξεύονται βροχηδόν εναντίον των μικρομεσαίων και όχι μόνο, οδηγώντας τους καθημερινά στην απόγνωση.
«Κύβοι» που υψώνουν γοργά ένα μαύρο, ελεεινό τοίχο ανάμεσα στο λαό και την σοσιαλιστική του κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που την εξέλεξε με τόσο μεγάλες προσδοκίες, μόλις προ ολίγων μηνών.

Παρά τις ατέλειωτες ώρες, που σπαταλήθηκαν σε ατέρμονες δημόσιες αντεγκλήσεις, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, ότι θα ψηφιζόταν απρόσκοπτα από την Βουλή και αυτή η ιστορικής σκληρότητας νομοθετική ρύθμιση.
Αν εξαιρέσουμε την «τρόικα» και μερικούς διεστραμμένους διεθνείς οικονομικούς εγκεφάλους, στην Ελλάδα τουλάχιστον, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο πολίτη, δεν θα πρέπει να υπήρξε έστω και ένας, που να αισθάνθηκε πραγματικά ευτυχής από την Πύρρειο νίκη του κυβερνώντος κόμματος.
Θεμελιώδης κοινός αιτιολογικός παρανομαστής όλων αυτών των αντιλαϊκών μέτρων είναι υποτίθεται η σωτηρία της οικονομίας.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Πρωθυπουργού και μερίδος κυβερνητικών παραγόντων, ο κόσμος παραμένει δύσπιστος τόσο για την ποιότητα των μέτρων, όσο και για την σκοπιμότητα των στόχων.
Όταν για παράδειγμα ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας δηλώνει ότι «η αγορά πηγαίνει άσχημα, επιχειρήσεις συνεχίζουν να κλείνουν και θέσεις εργασίας να χάνονται, αλλά παρά ταύτα πάμε καλά», ο πολίτης τρομοκρατείται διότι διαισθάνεται ότι η έννοια της λέξεως «καλά» έχει μάλλον διαστραφεί επικινδύνως.
Όπως ακριβώς διαισθάνεται ότι η κοινωνική ευαισθησία απωλέσθη, η δικαιοσύνη έγινε μονόφθαλμη, το κράτος μετετράπη σε «δούλο πονηρό», που κατακλέβει και κατατρέχει τον συνταγματικό του αφέντη (τον λαό), το τραπεζικό σύστημα κατήντησε παρασιτικός μηχανισμός, το σύνταγμα καταργήθηκε, η εθνική κυριαρχία διηρπάγη από διεθνείς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς.

Και δυστυχώς αυτό που καταρρακώνει τελικώς την λαϊκή ψυχολογία δεν είναι οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης αλλά οι παραλήψεις της.
Όπως η συνεχιζόμενη ολιγωρία της στην εξιχνίαση των σκανδάλων.
Όπως η δυσκολία της να κτυπήσει στη ρίζα της τη διαφθορά.
Όπως η αδυναμία της να παρέμβει αποτελεσματικά στην έκρηξη της εγκληματικότητας.
Όπως η παράληψή της να εξαρθρώσει τα ολιγοπώλια και «τους επιτήδειους» της αγοράς.

Όταν καθημερινά η Κυβέρνηση εμφανίζεται εξαιρετικά αποφασιστική στην επιβολή εισπρακτικών μέτρων για χάρη των διεθνών κερδοσκόπων, αλλά συγχρόνως απελπιστικά αδύναμη να διασώσει ένα στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο για τις πλατιές λαϊκές μάζες.
Όταν είναι τόσο αποτελεσματική στην διάσωση των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων, αλλά δείχνει ανίκανη να εμποδίσει το καθημερινό κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Όταν οι πάσης φύσεως διωκτικοί της μηχανισμοί έχουν αποδυθεί σε ένα σαφάρι διώξεων (εισπρακτικής κατά βάση φύσεως) εναντίον των βιοπαλαιστών και των αδυνάμων, ενώ αμελούν συστηματικά να διεκδικήσουν την επιστροφή των κλοπιμαίων, από αυτούς που θησαύρισαν εις βάρος των δημοσίων ταμείων όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Τότε είναι ευνόητο πως ο δείκτης αξιοπιστίας της Κυβέρνησης θα χαμηλώνει και η ανοχή των πολιτών θα μειώνεται.
Και ως γνωστόν η απώλεια της αξιοπιστίας οδηγεί στην ακύρωση κάθε πολιτικού σχεδιασμού και κάθε εθνικής προσπάθειας, όσο εθνική (;) και αν είναι.

Αν αληθεύει ότι στο τέλος του 2009 το κόστος ζωής στην Ελλάδα ήταν στο 97% του Ευρωπαϊκού μέσου όρου, ενώ οι μισθοί μόλις στο 63%, πόσους ακόμη φόρους και πόσο πληθωρισμό μπορεί άραγε να αντέξει του Έλληνος ο τράχηλος;

Ήδη οι πρώτες δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν 80% δυσαρεστημένους πολίτες. Η δυσαρέσκεια είναι το πρώτο στάδιο. Έπειτα έρχεται η απόγνωση.

Μήπως η Κυβέρνηση θα πρέπει επιτέλους να ανακρούσει πρύμνα προτού να είναι αργά;
Προτού οι πολίτες αποφασίσουν να εκσφενδονίσουν άλλης ποιότητος κύβους σε απάντηση των «κύβων» της τρόϊκας, τους οποίους μέχρι σήμερα φαίνεται (τα φαινόμενα συνήθως απατούν) να δέχονται καρτερικά;