Λίγες μόλις ώρες μετά την δημοσιοποίησή της η πρόταση του κου Σάλλα κατέληξε να αξιολογείται από επαΐοντες και μη ως αντίδοτο του Ιουλιανού καύσωνος.
Μία ιδιωτική τράπεζα, που έχει κάνει χρήση του πακέτου στήριξης, τουτέστιν οφείλει την ύπαρξή και την όποια κεφαλαιακή της επάρκεια στα χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων, εκφράζει την επιθυμία να αγοράσει τράπεζες, λίγο ως πολύ κρατικές.
Μοιάζει σαν ο γείτονας τη μία μέρα να δανείζεται από σένα για να επιβιώσει και την επομένη να σου προτείνει να αγοράσει το σπίτι σου με ένα μικρό μέρος των χρημάτων, που του δάνεισες.
Η πρόταση λοιπόν δεν μπορεί να είναι σοβαρή, ενώ επιπροσθέτως προβάλλει και απολύτως άκαιρη, διότι για την εκποίηση δημόσιας περιουσίας απαιτείται η τήρηση κάποιων ελαχίστων διαδικασιών διαφάνειας και τυπικότητας.
Π.χ, ας πούμε, μια δημόσια προσφορά από το αρμόδιο Υπουργείο Οικονομικών.
Είναι αλήθεια ότι η συγχώνευση τραπεζών αποτελεί μονόδρομο επιβίωσης για όλες περίπου τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες.
Είναι επίσης αλήθεια ότι ο Υπουργός Οικονομικών κατ’ επανάληψη με δημόσιες δηλώσεις του εξέφρασε την ευνοϊκή διάθεση της Κυβέρνησης σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες.
Όμως η σοβαρότητα αποτελεί το αναγκαίο μέτρο της εφηρμοσμένης πολιτικής ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού.
Και δυστυχώς μπορεί η πρόταση της Τραπέζης Πειραιώς να είναι μάλλον μια κίνηση τακτικής παρά μια σοβαρή επιχειρηματική πρόταση, όμως η απάντηση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου είναι εξοργιστικά παιδαριώδης.
Παρότι ενημερωμένος αρκετές ώρες νωρίτερα, ο κος Πεταλωτής, αντί να απαντήσει, ότι οι παλαιότερες σχετικές περί συγχωνεύσεων δηλώσεις του Υπουργού Οικονομίας αποτελούσαν παραινέσεις για μεταξύ τους συνευρέσεις προς ιδιώτες ναυτιλλομένους και ότι εάν και εφ’ όσον το κράτος αποφασίσει να εκποιήσει μερίδιά του σε οποιαδήποτε τράπεζα θα ενημερώσει δεόντως και εγκαίρως πάντα ενδιαφερόμενο, εκείνος απάντησε αφελώς ότι η πρόταση εξετάζεται.
Η προηγούμενη κυβέρνηση έβαλλε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα μαμούθ 28 δις. ευρώ, που δήθεν θα διοχετευόταν στην αγορά μέσω των τραπεζών.
Τότε εμείς επισημαίναμε το οξύμωρο του εγχειρήματος υποστηρίζοντας ότι αν ήταν ειλικρινείς οι προθέσεις της κυβέρνησης Καραμανλή για στήριξη της αγοράς, τότε θα έπρεπε να δοθούν τα χρήματα απ’ ευθείας στις επιχειρήσεις, παρακάμπτοντας το τραπεζικό σύστημα. Στο επόμενο διάστημα αποδείχθηκε ότι τα χρήματα αυτά δεν έφθασαν ποτέ στους υποτιθέμενους τελικούς αποδέκτες, αλλά ένα μέρος τους επέστρεψε υπό την μορφή αγοράς υψηλότοκων κρατικών ομολόγων στο δημόσιο, ενώ τα υπόλοιπα κάλυψαν τα κενά των τραπεζικών ισολογισμών.
Η επόμενη κυβέρνηση συνέχισε δυστυχώς το «εθνοσωτήριο» έργο της ενίσχυσης του τραπεζικού συστήματος με χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων.
Πρόκειται προφανώς για την απόλυτη ανατροπή της λογικής.
Θεωρητικά υποτίθεται ότι οι τράπεζες αποτελούν μοχλό ανάπτυξης και οικονομικής στήριξης της επιχειρηματικότητας.
Επί σειρά ετών απεκόμισαν σημαντικά κέρδη, τα οποία διένειμαν στα στελέχη και τους μετόχους τους. Όταν όμως ή κερδοφορία μειώθηκε και η ρευστότητα συρρικνώθηκε αντί να προχωρήσουν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, ως όφειλαν, επιδόθηκαν σε στραγγαλισμό της αγοράς και σε συστηματική αφαίμαξη του κράτους.
Στην πράξη λοιπόν εξελίχθησαν σε σκαπανείς της οικονομικής κρίσης, παράγοντες ύφεσης, τροχοπέδη της επιχειρηματικότητας και εν τέλει σε παράσιτα της εθνικής οικονομίας.
Και τώρα αντί το Ελληνικό δημόσιο να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις ιδιωτικών τραπεζών σε ποσοστό αντίστοιχο των χρημάτων στήριξης, που τους έχει παράσχει, εμφανίζονται οι ιδιώτες τραπεζίτες να επιδιώκουν την καταβρόχθιση των μεριδίων του δημοσίου σε παραδοσιακά κρατικές τράπεζες.
Δηλαδή όπως λέει ο λαϊκός θυμόσοφος «εκεί που μας χρωστάγανε μας παίρνουν και το βόδι».
Δεν μας εκπλήσσει βεβαίως το θράσος των τραπεζιτών, που ενισχύεται και από τις πρόνοιες του περιβόητου μνημονίου.
Μας στενοχωρεί η χαλαρότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, το οποίο μέχρι στιγμής φαίνεται να μην κατανοεί τη σημασία του μόχθου του ελληνικού λαού που με αίμα και ιδρώτα πολλές διαδοχικές γενιές αποταμίευσαν σε διάφορες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, για να εξανεμισθεί τα τελευταία χρόνια από επιτήδειους λυμεώνες και ερασιτέχνες διοικούντες.
Επειδή λοιπόν ελάχιστα είναι τα περιουσιακά στοιχεία, που μας έχουν απομείνει καλό θα είναι η κυβέρνηση να τα διαχειρισθεί με σύνεση και κυρίως με φειδώ, καθόσον και τα όρια επιεικείας των ψηφοφόρων έχουν ήδη εξαντληθεί από τη φαυλότητα των προκατόχων της.
Η δε σύνεση προϋποθέτει διαφάνεια ως προς τα πραγματικά μεγέθη του αγοραστή και του πωλητή και δημοσιοποίηση των πραγματικών και όχι των ονομαστικών αξιών των προς πώληση μεριδίων.
Διότι παραδείγματος χάριν όλοι μπορούν να αντιληφθούν ότι στην Αγροτική Τράπεζα είναι υποθηκευμένο το σύνολο των ελληνικών αγροτο-κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων και συνεπώς όποιος αγοράσει την ΑΤΕ θα είναι ο εν δυνάμει επισπεύδων του πλειστηριασμού περίπου του συνόλου της ελληνικής αγροτικής γης…
Το θέμα λοιπόν δεν είναι αμιγώς τραπεζικό.
Αντίθετα είναι κυρίως πολιτικό και προεχόντως εθνικό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου