Αν η επανάσταση ξεκινήσει από τους φορτηγατζήδες, τότε για άλλη μια φορά θα επιβεβαιωθεί ότι η Ελλάδα είναι έθνος ανάδελφον, όπως την είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο τ. Πρόεδρος κος Σαρτζετάκης.
Ιστορικά και παγκοσμίως οι ιδιοκτήτες φορτηγών ανήκουν στα πλέον συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Χιλής, όπου πρωτοστάτησαν στην πτώση του Σαλβατόρ Αλιέντε και στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Πινοσέτ.
Από τον κανόνα αυτό δεν μπορεί να αποκλίνουν και οι δικοί μας. Δεν μπορεί άλλωστε να είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος όγκος αδειών μοιράσθηκε το 1971 επί χούντας, (προφανώς σε εραστές του καθεστώτος), την ώρα που κάποιοι άλλοι στέναζαν στα κολαστήρια της ασφάλειας και του ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Ακούγοντας όμως κάποιους εκπροσώπους τους στα κανάλια, νόμισα ότι έβλεπα γνήσιους μαθητές του Τσε Γκεβάρα έτοιμους να σηκώσουν τα λάβαρα του προλεταριακού ξεσηκωμού.
Και βέβαια πολλές από τις αιτιάσεις τους για τον ρόλο της τρόϊκας και την γενικότερη τακτική της κυβέρνησης δεν είναι αβάσιμες. Η διαμαρτυρία τους ενάντια σε μια πολιτική «εθνικής σωτηρίας», που αφήνει ανέγγιχτους τους κλέφτες και επιβάλλει στον συνταξιούχο να πληρώσει τα σπασμένα είναι απόλυτα ορθή. Ακόμη και οι αντιρρήσεις τους στην αιφνίδια και αναδρομική αλλαγή του επαγγελματικού τους καθεστώτος έχουν και ηθική και νομική βαρύτητα.
Όμως μέχρι εκεί.
Γιατί κατά τα άλλα αποτελεί προκλητική υποβάθμιση της νοημοσύνης μας να παρακολουθούμε ένα μέτριας αισθητικής θέατρο στα κανάλια, όπου επιχειρηματίες σοβαρής οικονομικής επιφάνειας υποκρίνονται τους φτωχούς βιοπαλαιστές, που αγωνίζονται για τα δίκαια του εργάτη και του συνταξιούχου.
Είναι περίπου το ίδιο εκνευριστικό σαν να βλέπουμε τον κο Σαμαρά να μας μιλάει για την επιθυμία του να πρωτοστατήσει η ΝΔ στην διαλεύκανση των οικονομικών σκανδάλων.
Και είναι εξ ίσου αντιαισθητικό με τους εκπροσώπους των «αριστερών» κομμάτων, που με κάποια αμηχανία είναι αλήθεια, καταχρώνται της ευκαιρίας να επιδείξουν φιλολαϊκά αισθήματα και προοδευτική αντίληψη.
Τόσα χρόνια άραγε όλοι αυτοί οι κύριοι έχουν ενδιαφερθεί για τους χιλιάδες «είλωτες», που απασχολούνται στα φορτηγά των όψιμα επαναστατημένων «κατατρεγμένων ιδιοκτητών»;
Για τους δυστυχισμένους οδηγούς, που βγάζουν «το μεροκάματο του τρόμου» δουλεύοντας με μεσαιωνικά ωράρια κάτω από εντελώς απάνθρωπες συνθήκες, ακούσατε το παραμικρό;
Κοντά σ’ αυτούς βέβαια και κάποιοι μικροϊδιοκτήτες της μιας άδειας, που οδηγούν οι ίδιοι το φορτηγό τους.
Όμως ο καυγάς για την απαξίωση της άδειας προφανώς δεν γίνεται γι αυτούς τους μικροϊδιοκτήτες-οδηγούς, αφού αυτοί είναι ούτως ή άλλως καταδικασμένοι να «πεθάνουν» στο τιμόνι, άρα δεν πρόκειται ποτέ να την πουλήσουν.
Ο καυγάς γίνεται προφανώς για τους μεγαλοκαρχαρίες, που διαθέτουν δεκάδες άδειες ο καθένας με αντίστοιχους φουκαράδες οδηγούς σε φορτηγά, που στις περισσότερες των περιπτώσεων απέχουν παρασάγγας από τις προδιαγραφές της ΕΕ.
Ας σταματήσουν λοιπόν οι θεατρινισμοί. Ας διαπραγματευθούν πολιτισμένα με το Κράτος. Και κυρίως ας ξεφύγουν από την εφήμερη οικονομική στενομυαλιά και ας ενδιαφερθούν περισσότερο για τη θεσμική θωράκιση του κλάδου, στην κατεύθυνση της προστασίας του από την δημιουργία ολιγοπωλιακών πρακτικών. Γιατί πράγματι ο μόνος αληθινός κίνδυνος για τους μικροϊδιοκτήτες είναι η μεγάλη πιθανότητα να αναπτυχθούν ισχυρές εταιρείες, που να τους θέσουν εκτός αγοράς με τα κεφάλαια, την οργάνωση και τα συστήματα (όχι πάντα υπέρ του καταναλωτή) που θα διαθέτουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου