Τα ανελεύθερα και καταπιεστικά καθεστώτα έχουν κοινή αφετηρία, πανομοιότυπη συμπεριφορά και προδιαγεγραμμένη κατάληξη.
Όσοι ενδιαφέρονται για την ταυτοποίηση των συμφερόντων, που εξυπηρετούσε και των δυνάμεων, που στήριζαν την κυβέρνηση Μουμπάρακ, ας ψάξουν σ’ αυτούς που επί τριάντα χρόνια προσποιούνταν ότι αγνοούσαν την δικτατορική του ιδιότητα, τον διαφήμιζαν ως παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή και συναγελάζονταν με την οικογένεια του ελέω στρατού Προέδρου στα διεθνή φόρα και στις γκλάμουρους επίσημες κοινωνικές συναναστροφές. Παρακάμπτοντας την ανέχεια, την καταπίεση και την απόγνωση ενός από τους αρχαιότερους και ευγενέστερους λαούς της γης.
Όσοι πάλι διαπορούν για την οργανωτική αποτελεσματικότητα, που παρουσιάζει ένα εμφανώς ακέφαλο πλήθος, ας αναζητήσουν την απάντηση σε παρόμοιες εμπειρίες άλλων χωρών και άλλων μαζικών κινημάτων.
Ιδιαίτερα οι Έλληνες αναλυτές δεν έχουν ανάγκη να μετακινηθούν σημαντικά γεωγραφικά και χρονικά, αφού διαθέτουν το σχεδόν ταυτόσημο υπόδειγμα της πρόσφατης Ελληνικής στρατιωτικής χούντας, της ανάλογης λαϊκής εξέγερσης, αλλά και των χειρισμών μετάβασης στην κοινοβουλευτική δημοκρατία τόσο του διεθνούς όσο και του εγχώριου πολιτικού προσωπικού.
Μπορεί ο διακαής πόθος των διεθνών «πολιτικών αγορών» να ήταν η διαιώνιση της δυναστείας Μουμπάρακ, όμως τώρα που η πτώση του προεξοφλείται ακόμη και από τους πλέον φανατικούς υποστηρικτές του όλα τα πολιτικά κέντρα του πλανήτη σπεύδουν να «κτίσουν θέση» στο επερχόμενο αιγυπτιακό πολιτικό σκηνικό ομολογώντας ανεπιφύλακτα ότι επρόκειτο περί προεδρευομένης δικτατορίας.
Από τη στιγμή λοιπόν που όλοι συμφωνούν σ’ αυτό το βασικό ζήτημα, τα υπόλοιπα γίνονται ευκολότερα κατανοητά.
Όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις η ανελευθερία και η ανέχεια είναι τα δύο σκέλη της τανάλιας, που περισφίγγουν τον άτυχο πληθυσμό σ’ ένα φαύλο κύκλο ,όπου όσο μεγαλώνει η εξαθλίωση, τόσο εντείνεται η καταπίεση, ώστε να συγκρατούνται οι τάσεις λαϊκής αντίδρασης. Όμως δυνάμεις, που δεν εκτονώνονται δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται.
Αργά ή γρήγορα όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, διεργασία που εξαρτάται από την ταχύτητα της οικονομικής εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων και του βουλιάγματος στη διαφθορά του προσωπικού της δικτατορικής διακυβέρνησης, η έκρηξη της καταπιεσμένης λαϊκής οργής είναι αναπόφευκτη και ξεκινά συνήθως από την νεολαία και ειδικότερα την φοιτητιώσα.
Το έργο το είδαμε στην Ελλάδα το 1973. Αυθόρμητες ομάδες φοιτητών, που ξεκίνησαν τις πρώτες μέρες από την Νομική και στη συνέχεια χωρίς κινητά και ίντερνετ (που δεν υπήρχαν εκείνο τον καιρό), με πληροφορίες που διαδίδονταν από στόμα σε στόμα ένα συνεχώς διογκούμενο ποτάμι κόσμου, που κατέληξε στο Πολυτεχνείο αποτελούμενο τελικά από όλες τις ηλικίες, όλες τις επαγγελματικές ειδικότητες και όλα τα κοινωνικά στρώματα. Και παρά το γεγονός ότι πέρα από πολιτικά χαλαρούς εθνικοτοπικούς συλλόγους η δικτατορία είχε καταφέρει να αποτρέψει την ύπαρξη οποιασδήποτε μορφής συλλογικότητας, το εξεγερμένο ετερόκλητο πλήθος από τα πρώτα εικοσιτετράωρα κατάφερε να οργανωθεί οριζόντια και να αποκτήσει αποτελεσματική οργάνωση.
Κάτι ανάλογο διαφαίνεται να συμβαίνει στην Αίγυπτο, όπου μάλιστα οι συνθήκες για την ανάπτυξη οργανωτικής δομής είναι καλύτερες, αφού το ίντερνετ δεν καταργήθηκε αμέσως από το καθεστώς, τα τηλέφωνα εξακολούθησαν έστω και με δυσκολία να λειτουργούν και πολιτικοί φορείς και σύλλογοι διαφόρων ειδών υφίστανται έστω και με μικρότερους ή μεγαλύτερους περιορισμούς. Όλοι αυτοί είναι φυσικό ότι από τις πρώτες ώρες θα είχαν την τάση να συντονισθούν μεταξύ τους σε ένα κοινό αντιδικτατορικό στόχο και να ξεκίνησαν πολύ νωρίς οι διεργασίες οριζόντιας διασύνδεσης και αυτοοργάνωσης από τα κάτω προς τα πάνω. Διεργασίες, που θα καθυστερήσουν ενδεχομένως να αναδείξουν χαρισματικές ηγετικές προσωπικότητες, αλλά που επαρκούν να συντηρούν, να διαχειρίζονται και να διογκώνουν την λαϊκή επαναστατικότητα.
Αυτός ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι οι μάζες να καταφέρουν να αναδείξουν τους φυσικούς τους ηγέτες είναι συνήθως το κρίσιμο διάστημα, που «οι διεθνείς πολιτικές αγορές» αξιοποιούν δεόντως, ώστε να εγκαταστήσουν νέους κυβερνήτες της αρεσκείας τους.
Έτσι συνέβη στην Ελλάδα το 1974, έτσι φαίνεται ότι τουλάχιστον μεθοδεύεται και στην Αίγυπτο το 2011.
Το ζητούμενο για τους Αιγυπτίους, που διαδηλώνουν στους δρόμους είναι καταφανώς η ανατροπή του στρατοκρατικού καθεστώτος και όχι η απλή κυβερνητική «συνταξιοδότηση» ενός λαομίσητου δικτάτορα, όπως τεχνηέντως προσπαθούν να παρουσιάσουν «οι διεθνείς πολιτικές αγορές».
Ο κος Ελ Μπαραντάϊ, αξιόλογος κατά τα άλλα, απέχει μακράν από την περίπτωση του λαοπρόβλητου ηγέτη, που σφυρηλατεί τη συνείδησή του μέσα από λαϊκούς αγώνες, ξεπηδά μέσα από μαζικές επαναστατικές διεργασίες και καταλήγει να ενσαρκώσει αυθεντικά τους πόθους και τους στόχους των εξεγερμένων μαζών, τις οποίες προώρισται να καθοδηγήσει, να εκπροσωπήσει και εν τέλει να κυβερνήσει.
Θα μπορούσε όμως υπό προϋποθέσεις να καταφέρει την χαλιναγώγηση του Αιγυπτιακού κινήματος και να αποτελέσει τη γέφυρα μετάβασης σε ένα μεταπολιτευτικό μοντέλο Αραβομεσογειακών προδιαγραφών, που να εκτονώσει την τοπική ένταση χωρίς να θέσει σε διακινδύνευση τις ισορροπίες των διεθνών οικονομικο-γεωστρατηγικών συμφερόντων.
Είναι προφανές ότι είναι ο εκλεκτός του διεθνούς παράγοντα και ότι χαίρει της στηρίξεως του στρατιωτικού κατεστημένου. Μένει να κερδίσει την αποδοχή του ξεσηκωμένου λαού.
Αν τα καταφέρει θα αποτελέσει τουλάχιστον «γέφυρα» ειρηνικής μετάβασης σε μια νέα περίοδο διακυβέρνησης. Μιας μετάβασης ειρηνικής, αν και όχι αναίμακτης, αφού ήδη μετράει αρκετές εκατοντάδες νεκρών και τραυματιών. Μιας νέας περιόδου με πολλές αμφιβολίες για το πόσο νέα θα είναι η διακυβέρνηση αν στηρίζεται σε παλιά κέντρα εξουσίας.
Αν δεν τα καταφέρει οι πιθανότητες ενεργοποίησης του τρομερού κοινωνικού ηφαιστείου, που αρχαιόθεν αποτελεί η ανατολική πλευρά της Μεσογείου θα αυξηθούν δραματικά με απρόβλεπτες ή μάλλον σχετικά προβλέψιμες συνέπειες για ολόκληρο τον κόσμο. Τουλάχιστον σε ότι αφορά την κοινωνικο-πολιτική εξέλιξη του σχεδίου παγκοσμιοποίησης ενός αδιέξοδου οικονομικού μοντέλου, που επιτυγχάνει να παγκοσμιοποιεί την φτώχεια, να διαχέει την απόγνωση και να διεγείρει ομοιόμορφα την επαναστατικότητα των απανταχού της γης λαϊκών μαζών ανεξαρτήτως φυλής, φύλλου, θρησκεύματος ή άλλων εθνικών ιδιαιτεροτήτων.
Το πρόβλημα είναι ότι επιχειρείται να εφαρμοστεί μια παλιά συνταγή σε ένα «ιό», για τον οποίο ουδείς γνωρίζει τι μεγέθους μετάλλαξη έχει πιθανόν υποστεί….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου