Εν αρχή ην το μνημόνιο.
Και το μνημόνιο ορώμενο από την σκοπιά δανειστών τοκογλύφων αποτελεί το άσμα ασμάτων για την εξασφάλιση του κεφαλαίου, των τόκων, των πανοτοκίων τους και κυρίως της δυνατότητος σε σύντομο χρόνο να περιέλθει στην κυριότητά τους οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο του Ελληνικού Δημοσίου ορέγονται.
Το ίδιο κείμενο αξιολογούμενο από τη σκοπιά της Ελληνικής Κυβέρνησης και των συνοδοιπόρων της δημοσιογράφων, οι οποίοι το προβάλλουν συνήθως ως ένα σκληρό αλλά αναγκαίο εργαλείο διαρθρωτικών αλλαγών για την εξυγίανση και την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, αποδεικνύεται μετά από ένα χρόνο τυφλής εφαρμογής του ένα απολύτως βλακώδες κατασκεύασμα, το οποίο έχει βουλιάξει σε μια κατά το μάλλον ή ήττον μη αναστρέψιμη ύφεση τη χώρα και έχει εγκλωβίσει σε μια καλπάζουσα οικονομική εξαθλίωση τους κατοίκους της.
Και ενώ πλέον η αγορά πνέει τα λοίσθια, ενώ οι τράπεζες παρά τα αμύθητα ποσά που έχουν ρουφήξει από τον πενιχρό δημόσιο κορβανά αδυνατούν απολύτως να δικαιώσουν τον υπαρξιακό τους ρόλο ως πηγές ρευστότητος του επιχειρείν, ενώ οι πλείστοι των διεθνών αναλυτών συμπίπτουν στις δυσμενέστερες των προβλέψεων, ενώ οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης συνεχίζουν να μας φιλοδωρούν με νέες υποβαθμίσεις, ενώ και ο τελευταίος πολίτης έχει ήδη τρομοκρατηθεί από τα μεγέθη της προσωπικής του οικονομικής επιδείνωσης, μόνη η Κυβέρνηση φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται, αυτά που για τον υπόλοιπο πλανήτη είναι πλέον αυτονόητα.
Ιδιαίτερα τα επιτελεία των Οικονομικών Υπουργείων σε πείσμα της κοινής λογικής επιμένουν στην ευλαβική εφαρμογή του μνημονίου κυνηγώντας με πάθος τη χίμαιρα της εκάστοτε επόμενης δόσης και συμπεριφερόμενα σαν τους πειναλέους αφελείς ποντικούς, που θαμπώνονται από τη λάμψη του τυριού και αδυνατούν να διακρίνουν την θανατερή ποντικοπαγίδα.
Το 2008 ο τότε Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κος Γκόρντον Μπράουν, ως πρώτο μέτρο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης επέλεξε την μείωση του ΦΠΑ και κατάφερε πράγματι να δημιουργήσει ένα αξιόλογο ανάχωμα στη μείωση της αγοραστικής ζήτησης και την εντεύθεν συρρίκνωσης των δημοσίων εσόδων. Η ταχύτητα και η αυστηρότητα επιβολής του μέτρου ήταν τέτοια, ώστε όσοι καταστηματάρχες δεν πρόλαβαν να αλλάξουν τις τιμές στο μηχανογραφικό τους σύστημα, αναγκάζονταν να εισπράττουν την αναγραφόμενη τιμή και να επιστρέφουν τη διαφορά στο ταμείο.
Αντίθετα στην ημεδαπή οι φωστήρες του Υπουργείου Οικονομικών επέλεξαν την αύξηση του σχετικού φόρου με αποτέλεσμα να θέσουν το θεμέλιο λίθο αποδυνάμωσης της αγοράς και να δουν τα έσοδα του Δημοσίου να μειώνονται δραστικά.
Αντί όμως να μάθουν από το πάθημά τους, συνέχισαν απτόητοι την ίδια τακτική. Ενάντια στους κανόνες της απλής λογικής και της κοινής πείρας επέλεξαν να επιβάλλουν και νέα αύξηση. Το αποτέλεσμα; Περαιτέρω καθίζηση της αγοραστικής κίνησης και δραματική μείωση των εισπράξεων από ΦΠΑ.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς γκουρού οικονομολόγος για να αντιλαμβάνεται ότι οι αυξήσεις των φόρων κατανάλωσης είναι φυσιολογικό να μεταβάλλονται αντιστρόφως ανάλογα με τις εισπράξεις τους, ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Είναι φυσιολογικό ότι η ακρίβεια των προϊόντων θα μειώσει τις αγοραπωλησίες και συνεπώς την φορολογητέα ύλη. Είναι επίσης ευνόητο ότι αυτοί που δεν πληρώνουν τον ΦΠΑ από αδυναμία θα αυξηθούν, όπως επίσης θα αυξηθούν και αυτοί που θα φροντίζουν να τον οικειοποιούνται, αφού μεγαλύτερο ΦΠΑ σημαίνει μεγαλύτερο κίνητρο υπεξαίρεσής του.
Τα ίδια περίπου αποτελέσματα ως προς την εισπρακτική επιτυχία επήλθαν από την ασύστολη αύξηση των τελών κυκλοφορίας, που οδήγησε χιλιάδες ιδιοκτήτες αυτοκινήτων να καταθέσουν τις πινακίδες.
Παρόμοια αναμένεται η προκοπή των δημόσιων ταμείων και από την ακατάσχετη αύξηση των φόρων στα πετρελαιοειδή, η οποία ήδη έχει οδηγήσει σε απόγνωση τους πρατηριούχους από την κατάρρευση του κύκλου εργασιών τους.
Ανάλογη ακατανόητη τακτική φαίνεται να υιοθετεί και το Υπουργείο μεταφορών στον τομέα των αστικών συγκοινωνιών. Επειδή υπάρχουν ελλείμματα και επειδή ένα μεγάλο ποσοστό επιβατών αποφεύγει την πληρωμή εισιτηρίου, αποφάσισαν να αυξήσουν 40% τα εισιτήρια. Παράξενο, που δεν είχε κανείς την στοιχειώδη ευαισθησία να σκεφθεί ότι δεν είναι δυνατόν να στερούν από τους κατά τεκμήριο φτωχούς χρήστες των δημόσιων μέσων μεταφοράς ένα περίπου μισθό για να πηγαινοέρχονται στην εργασία τους. Ακόμη όμως πιο παράξενο ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας φωστήρας να κάνει κάποιες πιο πρακτικές σκέψεις. Πρώτον ότι όσοι δεν πλήρωναν το παλιό εισιτήριο λόγω οικονομικής αδυναμίας δεν πρόκειται να πληρώσουν τώρα το καινούργιο. Δεύτερον ότι το ακριβότερο εισιτήριο θα οδηγήσει ακόμη περισσότερους σε αδυναμία να το πληρώσουν. Τρίτον ότι το άρωμα κοινωνικής αναλγησίας, που αναδύει η υπερβολική αύξηση του εισιτηρίου θα προσφέρει τη βάση για γενικευμένες αντιδράσεις και θα προσθέσει σ΄αυτούς, που δεν πληρώνουν από αδυναμία, άλλους τόσους, που δεν θα πληρώνουν για λόγους ιδεολογικής αρχής. Τέταρτον ότι για μια πληθώρα διαδρομών η χρήση του ΙΧ είναι πλέον φθηνότερη από την χρήση του μετρό ή του λεωφορείου.
Ήδη προτού καλά καλά να ισχύσει η νέα τιμή, το Υπουργείο βρίσκεται αντιμέτωπο με την οξύμωρη πρωτοβουλία του να κατανείμει το ποσό που έχανε από τους λαθρεπιβάτες στο αντίτιμο του εισιτηρίου των υπολοίπων. Αναρωτιέται κανείς αν στο επόμενο διάστημα ακόμη λιγότεροι επιβάτες καταβάλλουν το αντίτιμο, τι θα σκεφθούν οι πανέξυπνοι μανδαρίνοι; Μήπως να αυξήσουν κι άλλο την τιμή του εισιτηρίου; Και έτσι θα συνεχίζουν αενάως; Όσο θα μειώνεται ο αριθμός των εισιτηρίων θα αυξάνουν ανάλογα την τιμή για να ισοφαρίζουν την απώλεια εσόδων; Και αν υποθέσουμε ότι τελικά περιορίζονται σε καμιά εκατοστή τα άτομα που πληρώνουν εισιτήριο, τότε με την ίδια λογική (=παραλογισμό) θα αποφασίσουν να ανεβάσουν το εισιτήριο στο ένα εκατομμύριο ευρώ;
Μήπως θα ήταν αποτελεσματικότερο αν αντί αυξήσεων, επέλεγαν να μειώσουν τα εισιτήρια; Μήπως έτσι πολλοί περισσότεροι επιβάτες θα κατάφερναν να ανταποκριθούν στην πληρωμή του και καινούργιοι πολλοί περισσότεροι πολίτες θα είχαν κίνητρο να προτιμήσουν τα μέσα δημόσιας συγκοινωνίας για τις μετακινήσεις τους; Μήπως η λύση του προβλήματός τους βρίσκεται πραγματικά στην αύξηση του μεταφορικού έργου και όχι στην αύξηση του εισιτηρίου;
Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι δεν στερούνται απλώς γνώσεων και φαντασίας, αλλά αδυνατούν και να διδαχθούν από τα συνεχή και ακατάπαυστα σφάλματά τους.
Και το χειρότερο από όλα είναι ότι όσο περισσότερο αποτυγχάνουν τα απερίσκεπτα μέτρα, που παίρνουν, τόσο περισσότερο πανικοβάλλονται και καταφεύγουν στον αυταρχισμό και την πολιτική κουτοπονηριά.
Αφού εξήντλησαν την διχαστική τακτική να βάζουν τον ένα επαγγελματικό κλάδο ενάντια στον άλλο, εφηύραν την πρωτότυπη ανοησία ότι ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση της δήθεν κοινωνικής αδικίας να επιδοτεί ο κάτοικος της επαρχίας το εισιτήριο του Αθηναίου.
Αιδώς Αργείοι!!! Τι κουτοπονηρία είναι αυτή;
Μήπως τα δισεκατομμύρια των εγκαταστάσεων ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιακής σύνδεσης, οδικού δικτύου για εκατοντάδες χωριά ανά την Ελλάδα δεν έχουν επιδοτηθεί επί δεκαετίες από τον οβολό του κατοίκου των μεγαλουπόλεων;
Και αν ο ρόλος του Κράτους δεν περιελάμβανε τέτοιου είδους κοινωνικές παρεμβάσεις, τότε ποια ακριβώς θα ήταν η χρησιμότητα των κυβερνήσεων;
Να ρουσφετολογούν με τα χρήματα των φορολογουμένων, να σπαταλούν υπέρ οικογενειών και οπαδών το δημόσιο πλούτο, να υποθάλπουν με κάθε τρόπο τους λυμεώνες της δημόσιας περιουσίας, να κουκουλώνουν τα κάθε λογής σκάνδαλα και εν τέλει να επιδιώκουν την αβέβαια σωτηρία της Ελλάδος διά της βεβαίας εξοντώσεως των Ελλήνων;
Και τι απαράδεκτη αυταρχική παρεκτροπή αποτελεί η εμπλοκή του εισαγγελέα στην καταδίωξη των φτωχών ανθρώπων, που αδυνατούν να πληρώσουν τα ληστρικά κόμιστρα, που επιβάλατε, αφού προηγουμένως τους περικόψατε αγρίως τους μισθούς και τις πενιχρές συντάξεις ή ακόμα χειρότερα τους καταδικάσατε σε ανεργία;
Με ποιό ηθικό έρεισμα μηχανεύεσθε την ποινικοποίηση της μη πληρωμής του εισιτηρίου, την ίδια στιγμή που ανέχεσθε να απολαμβάνει πλήρους ατιμωρησίας η καταλήστευση του Ελληνικού Δημοσίου, από δεκάδες μεγαλοαπατεώνες, ο εντιμότερος των οποίων έχει μετέλθει δραστηριοτήτων που πληρούν την αντικειμενική υπόσταση τουλάχιστον των μισών εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου, όπως αυτά τυποποιούνται στον ισχύοντα ποινικό κώδικα;
Αλήθεια αν το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, τότε το πλειστάκις και πολυτρόπως εξαμαρτείν ποίου ανδρός τυγχάνει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου