Ο Μαουμάρ Καντάφι ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως ιδεολογικός συγγενής και καλός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου και κατέληξε επιχειρηματικός συνεργάτης και «κολλητός» του κου Μπερλουσκόνι.
Στην πρώτη φάση υπήρξε ένας λαοφιλής ηγέτης, που στράφηκε κατά της βασιλείας και της αποικιοκρατίας, προσφέροντας στο λαό του μερίδιο από την εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών της Λιβύης και στην συνέχεια εξελίχθηκε σε ένα στυγνό δικτάτορα, που μέσω ενός ανελεύθερου και διεφθαρμένου καθεστώτος θησαύρισε εις βάρος του εθνικού πλούτου της πατρίδας του.
Στο πρώτο διάστημα για τη Δύση ήταν «ο Τρελός», που τολμούσε να τα βάζει με όλους, υποστήριζε τις φονταμενταλιστικές αραβικές οργανώσεις και προσπαθούσε να ενώσει και να ξεσηκώσει την Αφρικανική ήπειρο. Το τελευταίο διάστημα όμως είχε γίνει το χαϊδεμένο παιδί της Ευρώπης και της Αμερικής. Ο φιλόξενος κυβερνήτης, στο περιβάλλον του οποίου μπορούσε να βρει πεδίο κέρδους λαμπρό κάθε επιχειρηματίας. Σήμερα ξανάγινε «ο τρελός δολοφόνος», που δεν διστάζει να βομβαρδίζει την ίδια του τη χώρα και να σκοτώνει ανηλεώς και αδιακρίτως άμαχους πολίτες, που ζητούν ελευθερία, δημοκρατία και αξιοπρέπεια.
Συγκεκριμένοι κύκλοι στην Ελλάδα δεν έχασαν την ευκαιρία να επιτεθούν στην μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου με προφανή στόχο τη δυσφήμιση των φωτεινών στιγμών της Ελληνικής ιστορίας προκειμένου να επιτευχθούν ανιστόρητοι συμψηφισμοί και να προσφερθεί πολιτικό άλλοθι για αθλιότητες του σήμερα.
Την ίδια εποχή φίλοι του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν και η Ιντιρα Γκάντι, ο Γιασέρ Αραφάτ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Όλαφ Πάλμε και πολλοί άλλοι, γιατί υπήρξε μια εξέχουσα προσωπικότητα με τεράστια διεθνή ακτινοβολία, που επηρέαζε με τη σκέψη και τη δράση του το πολιτικό γίγνεσθαι του πλανήτη επί αρκετές δεκαετίες.
Είναι προφανές ότι για το κατάντημα του Καντάφι φταίει ο ίδιος και όσοι συνέβαλαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην διαφθορά του και όχι ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Είναι επίσης ευνόητο ότι, αν πρέπει κάποιοι να απολογηθούν, δεν είναι εκείνοι, που προσπάθησαν να τον υποστηρίξουν διπλωματικά στην πρώτη περίοδο, όπου εμφανιζόταν σαν ένας φιλόπατρις λαοπρόβλητος ηγέτης, αλλά μάλλον αυτοί, που τα τελευταία χρόνια εθελοτυφλώντας φρόντιζαν να τον στηρίζουν προκειμένου να συναλλάσσονται επιχειρηματικά με την οικογένειά του και το διεφθαρμένο περιβάλλον του, αδιαφορώντας για την δυστυχία του Λιβυκού λαού.
Και είναι βεβαίως αυτονόητο ότι οι πλείστοι απ’ αυτούς τους μικρόψυχους και μικρόνοες πολιτικούς αντιπάλους του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν είχαν ποτέ σχέσεις με τον Μαουμάρ Καντάφι όχι γιατί δεν το επιθύμησαν, αλλά απλώς διότι το μικρό ειδικό βάρος τους ως πολιτικών τους κράτησε ανέκαθεν στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, εκείνο που έχει σήμερα περισσότερη σημασία είναι ότι στη Λιβύη ετούτες τις ώρες συντελείται ένα φρικαλέο έγκλημα εις βάρος του Λιβυκού λαού, στο οποίο κανένας πλέον δεν δικαιολογείται να κλείσει τα μάτια.
Η διεθνής κοινότητα και όλα τα πολιτισμένα κράτη ξεχωριστά υποχρεούνται να παρέμβουν και να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα που διαθέτουν για την απομάκρυνση αυτού του αιμοσταγούς δικτάτορα και τη στήριξη των Λιβύων, που αγωνίζονται απεγνωσμένα για τα στοιχειώδη ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματά τους.
Ιδιαίτερα δε η Ελληνική Κυβέρνηση οφείλει να εξαντλήσει το διπλωματικό της οπλοστάσιο ώστε σ’ αυτή τη φάση να προστατεύσει τους Έλληνες που βρίσκονται εκεί, αλλά και όσους μπορεί από άλλες εθνικότητες και σε δεύτερη φάση να βοηθήσει στην ανασυγκρότηση αυτής της χειμαζόμενης χώρας.
Το δε αναγκαίο δίδαγμα που εξάγεται από τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων στον Αραβικό κόσμο, είναι ότι οι κάθε λογής επίδοξοι επιχειρηματίες, μηδέ του Ελληνικού Δημοσίου εξαιρουμένου, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί τί και ιδίως με ποιούς διαπραγματεύονται, διότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα περισσότερα από αυτά τα καθεστώτα δεν εκπροσωπούν το λαό τους και μάλλον έχει τελειώσει ο ιστορικός τους κύκλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου