Ευρωπαϊκή Ένωση: Η Ελλάδα σε μεγέθυνση.

Σύμφωνα με τον βασικό μύθο διάγνωσης των αιτίων της Ελληνικής οικονομικής τραγωδίας υπαίτιοι για τα χάλια της χώρας μας είναι η δημοσιονομική αταξία σε συνδυασμό με την διαφθορά, την τεμπελιά, τον υδροκεφαλισμό του Δημοσίου και τις συντεχνιακές αγκυλώσεις.

Όλοι βέβαια γνώριζαν, ή εν πάση περιπτώσει όφειλαν να γνωρίζουν, ότι η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική και ότι οι πραγματικές ευθύνες θα έπρεπε να αναζητηθούν στις παθογένειες του ευρώ και της ευρωπαϊκής συμπολιτείας και ακόμη περισσότερο στα δομικά προβλήματα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Παρά ταύτα τόσο οι Ευρωπαίοι παράγοντες όσο και η εγχώρια πολιτική ελίτ με τα μιντιακά της «παπαγαλάκια» εξακολουθούν να επιμένουν στην επιφανειακή τους διάγνωση, πάνω στην οποία στηρίζονται μια σειρά από εφιαλτικές και αδιέξοδες συνταγές «εξόδου από την κρίση».

Πρόκειται για μία ομαδική παράκρουση ανοησίας. Και όπως συνήθως συμβαίνει οι περίφημες «αγορές» εκδικούνται τους ανόητους.

Εφευρέτες αυτού του καταστροφικού μύθου υπήρξαν τα γκεμπελικά χαλκεία της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ Γερμανίας, η οποία έκρινε ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξέτρεπε το ενδιαφέρον των αγορών και την μήνι των ψηφοφόρων της μακράν των συστημικών ελαττωμάτων της Ευρωζώνης και «των σκελετών» της αδιέξοδης πολιτικής της. Προκειμένου δε να αποφύγει η κυρία Μέρκελ την ανάπτυξη επικίνδυνων συνειρμών και δυσάρεστων ερωτηματικών συνόδευσε το βασικό μύθο με ένα επικουρικό ανέκδοτο. Ότι δήθεν η περίπτωση της Ελλάδας είναι μοναδική και καμία άλλη χώρα δεν διαθέτει παρόμοια αρρωστημένα χαρακτηριστικά.

Αν όμως αυτή η κουταμάρα έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από τους κουφιοκέφαλους πολιτικούς ομολόγους της και τους παρατρεχάμενους ανεγκέφαλους κοινοτικούς γραφειοκράτες, δεν κατάφερε να γίνει πιστευτός από τους κερδοσκόπους.

Οι άνθρωποι αυτοί, που μπορεί να είναι αδίστακτοι, αλλά όχι ηλίθιοι και πάντως φροντίζουν να είναι καλά και αντικειμενικά ενημερωμένοι προτού βάλλουν κάπου τα λεφτά τους, δεν άργησαν καθόλου να κάνουν κάποιες πολύ απλές σκέψεις.:

Πρώτον ότι, όση και αν είναι η Ελληνική διαφθορά, η Γερμανική είναι μάλλον πολύ μεγαλύτερη, αφού από το παράδειγμα και μόνο της Ζήμενς, επιχειρηματικού βραχίονα των Γερμανικών κυβερνήσεων, προκύπτει ότι η εταιρία αυτή πρωτοστάτησε διαχρονικά σε σωρεία οικονομικών σκανδάλων ανά τον πλανήτη.

Δεύτερον ότι οι Γερμανοί, που δουλεύουν λιγότερες μέρες το χρόνο, κάνουν μεγαλύτερες διακοπές και έχουν μεγαλύτερες αποδοχές είναι προφανώς πιο «τεμπέληδες».

Τρίτον ότι με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ το Ελληνικό δημόσιο σε επίπεδο αριθμού υπαλλήλων, ως ποσοστό επί του συνόλου του εργατικού δυναμικού, είναι πολύ μικρότερο από της Νορβηγία, της Φιλανδίας, της Γαλλίας, της Δανίας, της Ρωσίας, δηλαδή χωρών που υποτίθεται είναι εύρωστες οικονομικά. Αντίθετα το Γερμανικό Δημόσιο είναι μεγαλύτερο από της Ισπανίας , της Τουρκίας και του Μεξικού, δηλαδή χωρών που υποτίθεται ότι έχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα. Εξ άλλου σε επίπεδο γραφειοκρατίας η Ελλάδα δεν διαφέρει τόσο πολύ από το μέσο όρο των Ευρωπαϊκών κρατών και είναι σίγουρα πιο γρήγορη στις κινήσεις της από το Γιούρογκρουπ.

Τέταρτον ότι συνδικάτα υπάρχουν σε όλες τις πολιτισμένες χώρες και πάντως τα Ελληνικά δεν είναι τόσο ισχυρά, αφού δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν σωρεία αντιλαϊκών μέτρων, που στη Γερμανία ούτε το ένα δέκατο από αυτά δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί από την κα Μέρκελ.

Τέλος δε ότι η Γερμανία φαίνεται να έχει πολύ μεγαλύτερη δημοσιονομική αταξία από την Ελλάδα, αφού παρά το μεγάλο πλεόνασμα του εμπορικού της ισοζυγίου κατάφερε να έχει ένα θηριώδες χρέος 2 τρις, που αντιστοιχεί στο 80% του ΑΕΠ της, την ώρα που της Ισπανίας περιορίζεται στο 60%, όπως επεσήμανε και ο μέγας και πολύς κος Γιούγκερ.

Έτσι ο ανόητος αυτός Γερμανικός μύθος κατέληξε σε μπούμεραγκ, γιατί απλούστατα οι αγορές οδηγήθηκαν σε επισημάνσεις, αναλύσεις και συγκρίσεις παραμέτρων, που έστω και αληθείς υποτιθέμενες για την ελληνική υπόθεση φάνηκε ότι ίσχυαν στον ίδιο ή και μεγαλύτερο βαθμό για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αυτής της ίδιας της Γερμανίας πρωτοστατούσης στο πάρτι του υπερβολικού και πάντως αδικαιολόγητου δανεισμού.

Στις διαπιστώσεις αυτές των «αγορών» προστέθηκε μία ακόμη πιο ανησυχητική.: Η αναξιοπιστία των Ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι εμφανίζονται είτε ότι δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν τα πραγματικά προβλήματα, είτε ότι προσπαθούν να τα αποκρύψουν και πάντως είναι απολύτως ανίκανοι να τα αντιμετωπίσουν. Αντίθετα με την αναποφασιστικότητά τους, τις παλινωδίες τους και κυρίως με τις απολύτως εσφαλμένες πολιτικές τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ΕΕ σε μια άνευ προηγουμένου ύφεση, όπως ακριβώς έκαναν με την Ελλάδα.

Η αφόρητη λοιπόν αυτή ανοησία της Ευρωπαϊκής ελίτ, οδήγησε στην συνεχή διαδοχική υποβάθμιση όλο και περισσότερων τραπεζών και κρατών και στην καλπάζουσα άνοδο των επιτοκίων δανεισμού για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.

Όλες; Και για την Γερμανία; Θα σπεύσουν ίσως κάποιοι να αναρωτηθούν.

Ναι όλες τους απαντάμε εμείς κατηγορηματικά.

Διότι η αποτυχία της Γερμανίας προχθές να αντλήσει τα 6 δις που ζητούσε δεν σημαίνει τίποτε διαφορετικό από το ότι το επιτόκιο 1,98% δεν κρίθηκε αρκετό για να ικανοποιήσει τις αξιολογήσεις ρίσκου των επενδυτών.

Αν κατόπιν όλων αυτών η Γερμανίδα καγκελάριος και οι υπόλοιποι ομόλογοί τους συνεχίσουν την ξεροκέφαλη έως παιδαριώδη τακτική τους, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν την Ευρωζώνη σε μια τεραστίων διαστάσεων οικονομική ασφυξία και εντεύθεν σε αντίστοιχες κοινωνικές αναστατώσεις.

Ηθικό δίδαγμα:

1) Όποιος σκάβει το λάκκο του αλλουνού, πέφτει και ο ίδιος μέσα….

2) Με ορολογία φορτηγατζήδων «αν δεν το πάρουν ανάποδα» τα σαΐνια των Βρυξελλών θα ρίξουν την ευρωζώνη στον γκρεμό. Με απλά λόγια, αν δεν προχωρήσουν «χθες» σε έκδοση ευρωομολόγου, αν η ΕΚΤ δεν τυπώσει πρόσθετο χρήμα και αν δεν επαναφέρουν την ευρωπαϊκή οικονομία με κάθε μέσο σε τροχιά ανάπτυξης αφήνοντας κατά μέρος τις κουταμάρες για αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, το άμεσο μέλλον (όχι το απώτερο) όλων ανεξαιρέτως προδιαγράφεται εφιαλτικό.

Παπακωνσταντίνου εναντίον Ρομπέν των Δασών…

"Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ πρέπει να σταματήσει να παριστάνει ανεύθυνα τον ''Ρομπέν των Δασών'' (Δήλωση Υπουργού Περιβάλλοντος).

Σε αυστηρές συστάσεις προς την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ «να μην βάζει στενά συντεχνιακά συμφέροντα πάνω από το εθνικό συμφέρον» προέβη ο Υπουργός Περιβάλλοντος κος Παπακωνσταντίνου, χαρακτηρίζοντάς την «Ρομπέν των Δασών», με αφορμή τις πρωτοβουλίες της ομοσπονδίας για την παρεμπόδιση διακοπής της ηλεκτροδότησης σε όσους δεν καταφέρουν να καταβάλουν το τέλος ακινήτων.

Κρίνοντας από το ειρωνικό και απαξιοτικό ύφος της σχετικής δηλώσεως του κου Υπουργού φαίνεται ότι ή δεν έχει υπ’ όψιν του την πραγματική ιστορία του Άγγλου τοξότη ή την έχει κατανοήσει εντελώς ανάποδα.

Ο Ρομπέν των Δασών για τους Άγγλους φίλους μας, αλλά και για ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο είναι ένας θρυλικός λαϊκός ήρωας, που ανεξάρτητα αν υπήρξε ή όχι στην πραγματικότητα, είναι μια εξαιρετικά δημοφιλής προσωπικότητα, που ενσαρκώνει το αδούλωτο πνεύμα και την ασυμβίβαστη πάλη των ταπεινών και καταφρονεμένων ενάντια στην κοινωνική ανισότητα, την κρατική καταπίεση, την οικονομική εκμετάλλευση.

Στον αντίποδα του Ρομπέν των Δασών, που παλεύει για την προστασία και για την οικονομική στήριξη των φτωχών και εξαθλιωμένων βρίσκεται ο Σερίφης του Νόττινχαμ, ο οποίος αντιπροσωπεύει την διαφθορά, την αρπαχτικότατα, την ιδιοτέλεια, την κοινωνική αναλγησία και την κρατική αυθαιρεσία του φορέως κρατικής εξουσίας.

Υπό αυτήν την έννοια ο χαρακτηρισμός «Ρομπέν των Δασών» για τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ είναι σίγουρα τιμητικός και καθόλου απαξιοτικός, όπως φαίνεται να τον εννοεί απολύτως εσφαλμένα ο αξιότιμος κος Υπουργός.

Αντίθετα με την άστοχη δήλωσή του είναι φυσικό να προκαλεί ανεπιθύμητους συνειρμούς παρομοίωσης των Κυβερνητικών παραγόντων με την απεχθή μορφή του Σερίφη του Νόττινχαμ, σε μια εποχή όπου η Κυβέρνηση ενοχοποιείται από την κοινή γνώμη για συγκάλυψη των σκανδάλων, ανάλγητη φορομπηχτική πολιτική, υπερβολική χρήση βίας στην καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων και ευρεία καταστρατήγηση της συνταγματικής τάξεως.

Με απλά λόγια «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί»…

Και επιπροσθέτως δεν είναι και διπλωματικά ό,τι σοφότερο να αναφέρεται ένας κρατικός αξιωματούχος σε μια ηρωϊκή μορφή, που κοσμεί τους θρύλους και τις παραδόσεις μιας φίλης και συμμάχου χώρας, σημαντικότατου εταίρου μας στην ΕΕ, με ένα τρόπο, που αποπνέει απαξιοτική διάθεση.

Νομίζω;…

Το σύστημα άρχισε να παίζει τα «ρέστα του»…

Δύο χρόνια πριν ο κος Παπανδρέου ήταν το χαϊδεμένο παιδί των Ευρωπαϊκών, και όχι μόνον, σαλονιών. Ο σύγχρονος πολιτικός, ο χαρισματικός ηγέτης, ο οραματιστής Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Δεν προλάβαινε να δέχεται φιλοφρονήσεις, συγχαρητήρια, βραβεύσεις από τους ομολόγους του, τους Κοινοτικούς αξιωματούχους, ακόμη και από τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες του παγκόσμιου επιχειρηματικού και τραπεζικού στερεώματος.

Σήμερα κατήντησε ο αποδιοπομπαίος τράγος, «τρελός και μανιοκαταθλιπτικός» κατά τον κο Σαρκοζύ.

Παρόμοια αντιμετώπιση και για τον Μπερλουσκόνι. Μέχρι χθες ήταν ο ιδιόρρυθμος αλλά χαριτωμένος Ιταλός πρωθυπουργός με το πηγαίο χιούμορ και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο. Τώρα είναι ο γελοίος, ο καραγκιόζης, ο ανίκανος, ο επικίνδυνος, που πρέπει να εγκαταλείψει άρον άρον την πρωθυπουργία.

Ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία επιβάλλονται οι αλλαγές κυβερνήσεων είναι αποκαλυπτικός του πανικού, που διακατέχει την οικονομική ελίτ του πλανήτη, η οποία βλέπει εμβρόντητη την αλυσιδωτή συστημική κατάρρευση.

Φαίνεται ότι μπροστά στο φάσμα της συνολικής χρεωκοπίας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, οι οικονομικοί εγκέφαλοι αποφασίζουν να βγάλουν τις μάσκες. Αποσύρουν όπως - όπως τις πολιτικές μαριονέτες και βγάζουν στο προσκήνιο τους «τεχνοκράτες», που μέχρι τώρα κινούσαν τα νήματα των μαριονετών από το παρασκήνιο με την ιδιότητα των τραπεζιτών, των χρηματιστών ή των προεδρικών Συμβούλων.

Το παιχνίδι έχει γίνει πλέον πολύ σοβαρό για να αφήνεται στα χέρια πολιτικών παραγόντων, όσο πρόθυμοι και συνεργάσιμοι και αν παρουσιάζονται.

Το ίδιο το παραδοσιακό δημοκρατικό πολίτευμα, φαίνεται ότι κρίνεται ακατάλληλο για τη διαχείριση της κρίσης.

Δημοψηφίσματα και εκλογές με αμφίβολα αποτελέσματα δεν είναι δυνατόν να επιτραπούν. Χρονοβόρα κοινοβουλευτικά τελετουργικά θα παρακάμπτονται στις πλείστες των περιπτώσεων, όπου η ανυπομονησία των αγορών επιβάλει μέτρα με συνοπτικές διαδικασίες.

Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό διεθνές πλαίσιο, όπου ο Ομπάμα, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί τρέμουν ήδη για τις δικές τους καρέκλες, οι λεονταρισμοί των εγχώριων πολιτικών αρχηγών και η αμπελοφιλοσοφία της στρατευμένης δημοσιογραφίας, φαντάζει αξιοθρήνητη.

Είναι απορίας άξιο, πώς ο κος Σαμαράς επιμένει σε δηλώσεις και «αρνήσεις», την ώρα που όσες έκανε μέχρι χθες διαψεύσθηκαν και οι σημερινές είναι ηλίου φαεινότερο ότι μέλλουν να διαψευσθούν στις επόμενες μέρες. Αυτές οι απίθανες σοφιστείες του αρχηγού της ΝΔ με τις οποίες προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τους οπαδούς του ότι υπερψηφίζει αλλά δεν συναινεί, ότι δίνει το λόγο του αλλά όχι την υπογραφή του, ότι συμμετέχει στην Κυβέρνηση αλλά δεν συγκυβερνά, ότι δηλαδή «οι ερωτοτροπίες» του με τις εντολές των Μερκοζί κατέστησαν την ΝΔ «ολίγον έγκυο», όχι πολύ. Όλες αυτές οι παλινωδίες και οι αλλεπάλληλες ανακυβιστήσεις οξύνουν μάλλον το έλλειμμα αξιοπιστίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του ιδίου προσωπικά.

Το να ξεγελάσεις ένα λαό πριν τις εκλογές είναι «ταλέντο», το να λες ψέματα, που θα αποκαλυφθούν την επόμενη μέρα είναι σκέτη ανοησία.

Εξ ίσου ανεδαφικές είναι οι δηλώσεις των διαφόρων επαγγελματικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, «αριστερών» τε και μη περί ανασύνταξης του κόμματος μέσω διαδικασιών των συλλογικών του οργάνων, όταν είναι κοινό μυστικό ότι το κόμμα αποτελείται πλέον από μια φούχτα κομματικοδίαιτους και κρατικοδίαιτους «πρωτοκλασάτους» και όλες οι αμφιβόλου αξιοπιστίας δημοσκοπήσεις μετά δυσκολίας καταμετρούν ποσοστά με διψήφιο αριθμό. (Υπενθυμίζεται για την ιστορία ότι στις πρώτες εκλογές του 1974 το Κίνημα λίγους μόλις μήνες μετά την ίδρυσή του είχε αποσπάσει 13% με μια αξιοζήλευτη αυτοοργάνωση με τοπικές και κλαδικές οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα και σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους. Σήμερα διαθέτει μόνον μια κατακερματισμένη κοινοβουλευτική ομάδα, που κινείται μεταξύ Κοινοβουλίου και τηλεοπτικών παραθύρων, χωρίς δυνατότητα άμεσης επαφής με τους ψηφοφόρους της).

Με τα δύο πρώην μεγάλα, (νυν μικρά), κόμματα εξουσίας να βρίσκονται στον αστερισμό της απόλυτης αναξιοπιστίας και να κινούνται σε τροχιά κατάρρευσης, όπου αντί της πολυσυλλεκτικότητας επικρατεί η τακτική των διαγραφών, είναι ευνόητο ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου ούτε μεταβατική ούτε μικράς διάρκειας μπορεί να θεωρείται, για όσο διάστημα τουλάχιστον το δίδυμο «Μερκοζί» κρίνει ότι η Ελλάδα οφείλει να συνεχίζει αυτόν τον ιδιόρρυθμο Γολγοθά εξοντωτικής «διάσωσης» του εαυτού της και της Ευρωζώνης.

Όμως και αυτή η φόρμουλα των τεχνοκρατικών κυβερνήσεων «εθνικής σωτηρίας» δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να έχει σπουδαία τύχη.

Επί παραδείγματι η περίπτωση της Ελλάδος, που κατά γενική ομολογία αποτελεί και το πειραματόζωο των Βρυξελλών, δείχνει να ξεφτίζει την επομένη των προγραμματικών δηλώσεων.

Ο τεχνοκράτης Πρωθυπουργός, που προβλήθηκε ως μεσσίας από τα ΜΜΕ, που έγινε δεκτός μετά βαΐων και κλάδων από την πλειοψηφία των βουλευτών, και στον οποίο οι δημοσκοπήσεις αποδίδουν εξωφρενικά ποσοστά αποδοχής, προώρισται νομοτελειακά να αποτελέσει το επόμενο εξιλαστήριο θύμα της Ελληνικής κρίσης.

Αυτό προκύπτει αβίαστα από το ίδιο το περιεχόμενο των προγραμματικών του δηλώσεων, όπου εκτός από την ολέθρια σχέση του με τα τριτόκλιτα επίθετα, αποκάλυψε ότι η μοναδική του φροντίδα θα είναι η επίσπευση της απαρέγκλιτης εφαρμογής όλων των μέτρων και πολιτικών, που έχουν οδηγήσει τη χώρα στην χρεωκοπία και το λαό στην εξαθλίωση.

Με μια τέτοια κυβερνητική αντίληψη είναι μαθηματικώς βέβαιο, ότι η οικονομία θα επιδεινωθεί και οι πολίτες θα λιμοκτονήσουν. Οι κοινωνικές εντάσεις θα πολλαπλασιασθούν. Τα ελλείμματα θα μεγαλώσουν, τα πλεονάσματα θα παραμείνουν στην σφαίρα της αντιεπιστημονικής φαντασίας. Η Τρόϊκα θα γράφει όλο και χειρότερες εκθέσεις, οι οίκοι αξιολόγησης θα κάνουν απαισιόδοξες εκτιμήσεις, οι αγορές θα ανησυχούν, οι κερδοσκόποι θα προελαύνουν, το ευρώ θα κλυδωνίζεται, η Ευρωζώνη θα καταρρέει.

Σύντομα λοιπόν όλοι οι σημερινοί θαυμαστές του κου Παπαδήμου εντός και εκτός Ελλάδος θα μετατραπούν σε επικριτές του, επειδή προφανώς θα συνεχίσουν να μην θέλουν να παραδεχθούν την δική τους βλακώδη επιμονή σε αδιέξοδες και καταστροφικές συνταγές.

Το ίδιο σενάριο βεβαίως, όπως δυστυχώς δείχνουν τα πράγματα, θα επαναληφθεί στην Ιταλία, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Ισπανία, την Γαλλία γιατί πρόκειται προφανώς για μια αλυσιδωτή αντίδραση κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας, όπου η κυρίαρχη οικονομική ελίτ κάνει ό,τι μπορεί για να την επιταχύνει.

Μπροστά λοιπόν σε αυτές τις συνθήκες παγκόσμιου οικονομικού πανικού δεν είναι καθόλου παράξενο, που το σύστημα αναγκάζεται να «παίξει τα ρέστα του». Το παράξενο είναι, που δείχνει ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι αν δεν αλλάξει αμέσως τη μέθοδο παιγνιδιού θα χάσει και τα ρέστα του σε πολύ σύντομο χρόνο….