Η Κυριακή 6 Νοεμβρίου του 2011 υπήρξε η ολοκλήρωση της πολιτικής χρεωκοπίας του κου Παπανδρέου και η πανηγυρική έναρξη της χρεωκοπίας της πολιτικής του κου Σαμαρά.
Υποτίθεται ότι αυτοί οι δύο μοιραίοι «συγκάτοικοι» έσωσαν την Ευρωπαϊκή τροχιά της χώρας και την ομαλή πορεία της Ευρωζώνης και του ευρώ.
Στην πραγματικότητα δεν έσωσαν ούτε τους εαυτούς τους.
Ο κος Παπανδρέου, τρίτης γενιάς πρωθυπουργός, ξεκίνησε ως κληρονόμος μιας αμύθητης πολιτικής «περιουσίας», την οποία αποδείχθηκε απολύτως ανίκανος να διαφυλάξει.
Ο λόγος αυτής της πρωτοφανούς πολιτικής «ασωτίας» είναι εξαιρετικά απλός.
Κληρονόμησε από τον παππού του ένα όνομα συνδεδεμένο άρρηκτα με την ιστορική διαδρομή του ευρέως προοδευτικού χώρου. Παρέλαβε από τον πατέρα του ένα κόμμα με βαθιές ρίζες στο χώρο της κεντροαριστεράς. Για να αναδειχθεί στην ηγεσία αυτού του κόμματος στηρίχθηκε ουσιαστικά στην πλάτη της αριστερής πτέρυγας και των αριστερών φίλων και οπαδών του. Κέρδισε τις εκλογές και έγινε Πρωθυπουργός με μια ακραιφνώς αριστερή φρασεολογία.
Όμως αμέσως μετά την εκλογή του διέλυσε αφρόνως τις κομματικές οργανώσεις, περιορίζοντας την βάση στήριξης του στην κοινοβουλευτική ομάδα, που παραδοσιακά στο ΠΑΣΟΚ υπήρξε συντηρητικών αντιλήψεων. Παραγκώνισε τα προοδευτικά στελέχη, περιορίσθηκε σε ένα συνονθύλευμα ιδεολογικά ανερμάτιστων «κολλητών» και μωροφιλόδοξων «πρωτοκλασάτων» και εν τέλει εφαρμόζοντας μια αμιγώς νεοφιλελεύθερη πολιτική, υπακούοντας τυφλά στις οδηγίες του Γαλλογερμανικού Διευθυντηρίου ήρθε σε πλήρη ρήξη με το σύνολο των Ελλήνων πολιτών.
Έχοντας έτσι αποκοπεί από την φυσική του πηγή δύναμης, εντελώς αποδυναμωμένος και απόλυτα εξαρτημένος από την καλή διάθεση του ξένου παράγοντα οδηγήθηκε στην πολιτική του εξόντωση, ευθύς μόλις έπαυσε να είναι «χρήσιμος» στις Βρυξέλλες, καθώς και στον στενό κύκλο των επαγγελματικών στελεχών, στον οποίο αυτοεγκλωβίστηκε.
Μετά το άδοξο τέλος της τραγικής Κυβέρνησής του θα επακολουθήσει μοιραία και η απώλεια της αρχηγίας του κόμματος, ιδιαίτερα εάν η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές, πράγμα το οποίο βέβαια δεν είναι ιδιαίτερα πιθανό.
Σε αντίστοιχη τροχιά απομυθοποίησης και απαξίωσης κινείται πλέον σε γοργούς ρυθμούς και ο κος Σαμαράς, ο οποίος χάνει και αυτός ολοένα και περισσότερο την αξιοπιστία του, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας.
Δυστυχώς γι αυτόν οι καταιγιστικές εξελίξεις, που επηκολούθησαν της απεγνωσμένης, αν όχι σκηνοθετημένης, προτάσεως δημοψηφίσματος, κατέστρεψαν το προφίλ του άτεγκτου πατριώτη, του σκληρού διαπραγματευτή, του αλύγιστου ηγέτη, που με περισσή φροντίδα είχε προσπαθήσει να οικοδομήσει.
Η «λιποταξία» του από την Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης, δημιούργησε ευλόγως υπόνοιες ότι οι εξελίξεις ήσαν ήδη προσυμφωνημένες και για αυτό το λόγο ο κος Σαμαράς απέσυρε τους βουλευτές του από τη διαδικασία της συζήτησης, ώστε να αποφευχθούν προσωπικές τοποθετήσεις στελεχών, που θα έκαναν ακόμη δυσκολότερη εκ των υστέρων την προσχεδιασμένη κυβερνητική συνεργασία.
Στη συνέχεια ο ελάχιστος χρόνος μέσα στον οποίο έπρεπε να ολοκληρωθεί η «θεατρική παράσταση», τον ανάγκασαν να υποχωρήσει ατάκτως από όλες τις «κόκκινες γραμμές», καθιστώντας εκνευριστική και γελοία την ανώφελη καθυστέρηση. Καθυστέρηση η οποία οδήγησε σε συνεχείς άκομψες παρεμβάσεις των πανικόβλητων ευρωπαίων παραγόντων, διαλύοντας κάθε ίχνος μυθοπλασίας περί του ότι ο κος Σαμαράς δεν υποχωρεί σε εκβιαστικά διλήμματα των Εταίρων.
Δυστυχώς για την Ελληνική Δημοκρατία το πολιτικό προσωπικό χρεοκόπησε πριν από την οικονομική χρεοκοπία της χώρας.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο ξένος παράγοντας σε απ’ ευθείας συνεργασία με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα να τους παρακάμψει και να προχωρήσει σε επιβολή κυβέρνησης επιτάχυνσης των διαδικασιών εξασφάλισης των δανειστών και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.
Εάν η νέα Κυβέρνηση καταφέρει να αποδειχθεί περισσότερο «αποτελεσματική» με την «τεχνοκρατική της επαγγελματικότητα» και την υπερψήφιση των «πρωτοβουλιών» της από τα συντριπτικώς πλειοψηφούντα στη Βουλή συνεργάσιμα κόμματα, οι δανειστές δεν θα έχουν λόγο να την αλλάξουν, όπως έκαναν με την Κυβέρνηση Παπανδρέου.
Η ραγδαία επιδείνωση της ευρωπαϊκής οικονομίας σε συνδυασμό με την διογκούμενη αγανάκτηση των λαών της Ευρώπης θα καθιστά την προοπτική των εκλογών στην Ελλάδα όλο και περισσότερο ασύμβατη προς τα συμφέροντά τους.
Θα είναι αδιανόητο να ρισκάρουν την ανάδειξη ενός άλλου Κοινοβουλευτικού τοπίου, στο οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα δεσπόζουν ατίθασες αριστερές παρατάξεις και νέοι, «αδοκίμαστοι» πολιτικοί χωρίς προβλέψιμη συμπεριφορά.
Έτσι λοιπόν είναι σφόδρα πιθανό η άδοξη πτώση του κου Παπανδρέου να προοιωνίζει το πολιτικό τέλος και του κου Σαμαρά.
Σε κάθε περίπτωση πάντως σηματοδοτεί την ανήκεστη τρώση των δημοκρατικών θεσμών και την έναρξη μιας σκοτεινής ιστορικής διαδρομής για τον τόπο, ιστορικής διαδρομής κατά την οποία (όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη) καθοριστικός παράγοντας θα αναδεικνύεται καθημερινά η προϊούσα οικονομική εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου