Όνειρο μιας μέρας ήταν το δημοψήφισμα και διαλύθηκε το επόμενο πρωΐ μετά την επέμβαση των δυνάμεων του σκότους. Ξέρετε αυτών, που συνηθίζουν να συνεδριάζουν τελευταία κατά τη διάρκεια της νύκτας, ως Βαμπίρ που μεθοδεύουν την πόση του «αίματος» των ευρωπαϊκών λαών.
Άσχετα από τις όποιες προσωπικές επιδιώξεις του προτείναντος Έλληνα Πρωθυπουργού, το δημοψήφισμα ήταν μια πραγματική, ίσως η μοναδική δημοκρατική διέξοδος στο γόρδιο δεσμό του πολιτικο-κοινωνικού αδιεδόξου.
Σίγουρα δε υπήρξε εξαιρετικά ωφέλιμη κίνηση για τη διάλυση της φαρισαϊκής ομίχλης, που κάλυπτε άφατες επιδιώξεις και τους τακτικιστικούς ελιγμούς τόσο του Ευρωπαϊκού, αλλά κυρίως του Ελληνικού πολιτικού κατεστημένου και όχι μόνο.
Είναι χαρακτηριστικός ο πανικός των περισσότερων κομμάτων, των κατ’ ιδίαν πολιτικών και βεβαίως των σκοτεινών κύκλων της «γνωστής-άγνωστης» διαπλοκής στην ιδέα ότι ο λαός θα είχε την ευκαιρία να εκδηλώσει αυθεντικά τη βούληση του. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι σαν να σήμανε γενικό προσκλητήριο στο άκουσμα της λέξης δημοψήφισμα, μια τεράστια συγχορδία οργάνων της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, τυπικά ασύνδετων μεταξύ τους, αλλά στην πράξη απολύτως εναρμονισμένων, κατέκλεισαν όλα τα ΜΜΕ εξορκίζοντας μετά βδελυγμίας την ιδέα και λοιδορώντας βάναυσα τον εμπνευστή της.
Ανεξάρτητα από τα όποια επιχειρήματα η ουσία της αντίδρασης ήταν, ότι ο λαός δεν είναι ώριμος να αποφασίσει για ένα τόσο μείζον, «στρατηγικής σημασίας», θέμα.
Αυτή η φοβία για την γνώμη του λαού καταδεικνύει το έλλειμμα δημοκρατικής συνείδησης, που χαρακτηρίζει το πολιτικό κατεστημένο και τους διαπλεκόμενους με αυτό θύλακες, όσο και τον τρόπο με τον οποίο εννοούν το δικαίωμα (όχι καθήκον) εκπροσώπησής του.
Είναι μάλιστα εκπληκτικό ότι την πρώτη ημέρα, ακόμη και τα κόμματα της αριστεράς τάχθηκαν αναφανδόν ενάντια στην ιδέα διεξαγωγής δημοψηφίσματος, προδίδοντας ότι και αυτά είναι εγκλωβισμένα σε μια συστημική αδράνεια αν όχι διάβρωση. Τη δεύτερη μέρα βέβαια αντελήφθησαν το ολίσθημά τους και σταμάτησαν να εναντιώνονται στο δημοψήφισμα, δηλώνοντας ότι τάσσονται υπέρ του ΟΧΙ.
Λίγες ώρες αργότερα με την γνωστή παρέμβαση του Γαλλογερμανικού άξονα και την ομοβροντία απειλών και εκβιασμών των Κοινοτικών μανδαρίνων, καθώς και την άκομψη αντίδραση πολλών κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών, η ιδέα του δημοψηφίσματος ναυάγησε.
Και τότε στην προοπτική της αποκαθήλωσης του Πρωθυπουργού ένα άλλο κύμα προπαγάνδας κατέκλεισε τα ΜΜΕ, προπαγάνδας που προωθούσε την «λύση» μιας Κυβέρνησης προσωπικοτήτων για να ψηφισθεί η δανειακή σύμβαση και να διεξαχθούν εκλογές.
Αυτό το απολύτως αντιδημοκρατικό μόρφωμα ανδρεικέλων στερούμενων οποιασδήποτε λαϊκής νομιμοποίησης, υπήρξε εδώ και πολύ καιρό διακαής πόθος των «γνωστών-άγνωστων κύκλων» της διαπλοκής, οι οποίοι διαχρονικά επιμένουν να χειραγωγούν ιδιοτελώς την εκάστοτε Κυβέρνηση και απαιτούν να είναι σε κάθε περίπτωση οι αποκλειστικοί ρυθμιστές των πολιτικών εξελίξεων.
Είναι λοιπόν ενδιαφέρον να δει κανείς ποια κόμματα και ποια πολιτικά πρόσωπα κινούνται πέριξ αυτής της έντονα υποστηριζόμενης από τα ΜΜΕ «λύσης», για να έχει μια κατ’ αρχήν άκρη του μίτου της πολιτικοοικονομικής διασύνδεσης.
Πρώτος και καλύτερος υποστηρικτής αυτού του εξωκοινοβουλευτικού σχεδίου εμφανίζεται ο αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αναγκαίοι μοχλοί βεβαίως για την ευόδωσή του είναι οι όποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βρεθούν πρόθυμοι να «δολοφονήσουν» πολιτικά τον αρχηγό τους.
Τι επιδιώκει ο κος Σαμαράς, ο οποίος από άσπονδος εχθρός της μνημονιακής πολιτικής και λαύρος κατήγορος του πακέτου της 26/27 Οκτωβρίου, μεταμορφώθηκε σε σταυροφόρο σωτηρίας της νέας δανειακής συμβάσεως; Προφανώς θέλει μια μεταβατική Κυβέρνηση από μισθοφόρους της διαπλοκής, οι οποίοι να κάνουν την βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του. Τουτέστιν να επιμεληθούν τα της συνάψεως της δανειακής συμβάσεως, να εισπράξουν την εκκρεμούσα δόση και να φροντίσουν για την διεξαγωγή εκλογών, από τις οποίες ευελπιστεί να αναδειχθεί εντολοδόχος για σχηματισμό Κυβέρνησης.
Αν όλα πάνε «κατ’ ευχήν», ο κος Σαμαράς ως Πρωθυπουργός θα έχει αρκετά χρήματα να πορεύεται και βεβαίως θα έχει την ευχέρεια να κάνει απογραφή, να ανακαλύψει ότι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που περίμενε και επομένως να πει στον Ελληνικό Λαό να κάνει υπομονή, να σηκώσει τα μανίκια για δουλειά και για θυσίες, προκειμένου αφού η χώρα επιδείξει καλά αποτελέσματα και βελτίωση οικονομικών δεικτών, να μπορέσει εκείνος να πάει να διαπραγματευθεί. Να διαπραγματευθεί αυτά, τα οποία βρήκε, για τα οποία ο ίδιος δεν φταίει, αλλά είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει… «Ζήσε Μάη μου….» δηλαδή.
Αυτή είναι η προσωπική στρατηγική του κου Σαμαρά, που φαίνεται ότι ταυτίζεται με τους στόχους των «γνωστών αγνώστων» παρασκηνιακών κύκλων. Όσο για την τακτική του είναι και αυτή παραδοσιακή και τετριμμένη, πανομοιότυπη με του προκατόχου του.
Στις δυσκολίες ο κος Καραμανλής φρόντιζε να είναι απών, στα εθνικά διλήμματα να παραμένει άφωνος και ενώπιον σκληρών πολιτικών μαχών να δραπετεύει.
Ακριβώς έτσι λειτουργεί και ο κος Σαμαράς, ο οποίος με τα «μπαγιάτικα υλικά» της ΝΔ, φιλοδοξεί να μας σερβίρει «ξαναζεσταμένο φαγητό».
Όπως ο προηγούμενος αρχηγός, απέσυρε τους βουλευτές του από την εξεταστική επιτροπή του σκανδάλου του Βατοπεδίου. Αρνήθηκε να συστρατευθεί στις «διαπραγματευτικές μάχες» των Βρυξελλών. Απέφυγε με έντονα τα συμπτώματα του πανικού να πάρει συγκεκριμένη θέση για το ερώτημα του δημοψηφίσματος και χθες δεν είχε το σθένος να καθίσει στη συζήτηση για ψήφο εμπιστοσύνης.
Ο άνθρωπος λοιπόν, που πρωτοστατεί στο έργο συγκάλυψης των σκανδάλων, που άλλα λέει την μια και άλλα την άλλη και που αποφεύγει τις Κοινοτικές και εγκαταλείπει τις κοινοβουλευτικές μάχες στα χέρια των άλλων κομμάτων, έχει την αποκοτιά να αυτοπλασσάρεται ως «ειλικρινής», «μαχητικός διαπραγματευτής» και μοναδική ελπίδα του έθνους.
Όπως προσφυώς παρατήρησε από του βήματος της Βουλής ο κος Βενιζέλος «το παρελθόν του παρελθόντος εμφανίζεται ως η σωτηρία του μέλλοντος».
Αυτό είναι εντελώς οξύμωρο αξιολογούμενο ακόμη και με όρους νεοφιλελεύθερης διαπλεκόμενης φαρσοκωμωδίας, που δεν μπορεί να έχει καμία τύχη στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, τα αποτελέσματα των οποίων θα είναι πολύ χειρότερα των προφανώς μεθοδικά «βελτιουμένων» δημοσκοπήσεων, παρά ταύτα εξόχως αποκαρδιωτικών για το δικομματικό σύστημα.
Δεν είναι πάντως απίθανο, αν ο Γαλλογερμανικός άξονας βολευτεί με την «μεταβατική κυβέρνηση» να μην επιτρέψει το ρίσκο των εκλογών, όπως δεν επέτρεψε και το δημοψήφισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου