Δύο χρόνια πριν ο κος Παπανδρέου ήταν το χαϊδεμένο παιδί των Ευρωπαϊκών, και όχι μόνον, σαλονιών. Ο σύγχρονος πολιτικός, ο χαρισματικός ηγέτης, ο οραματιστής Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Δεν προλάβαινε να δέχεται φιλοφρονήσεις, συγχαρητήρια, βραβεύσεις από τους ομολόγους του, τους Κοινοτικούς αξιωματούχους, ακόμη και από τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες του παγκόσμιου επιχειρηματικού και τραπεζικού στερεώματος.
Σήμερα κατήντησε ο αποδιοπομπαίος τράγος, «τρελός και μανιοκαταθλιπτικός» κατά τον κο Σαρκοζύ.
Παρόμοια αντιμετώπιση και για τον Μπερλουσκόνι. Μέχρι χθες ήταν ο ιδιόρρυθμος αλλά χαριτωμένος Ιταλός πρωθυπουργός με το πηγαίο χιούμορ και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο. Τώρα είναι ο γελοίος, ο καραγκιόζης, ο ανίκανος, ο επικίνδυνος, που πρέπει να εγκαταλείψει άρον άρον την πρωθυπουργία.
Ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία επιβάλλονται οι αλλαγές κυβερνήσεων είναι αποκαλυπτικός του πανικού, που διακατέχει την οικονομική ελίτ του πλανήτη, η οποία βλέπει εμβρόντητη την αλυσιδωτή συστημική κατάρρευση.
Φαίνεται ότι μπροστά στο φάσμα της συνολικής χρεωκοπίας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, οι οικονομικοί εγκέφαλοι αποφασίζουν να βγάλουν τις μάσκες. Αποσύρουν όπως - όπως τις πολιτικές μαριονέτες και βγάζουν στο προσκήνιο τους «τεχνοκράτες», που μέχρι τώρα κινούσαν τα νήματα των μαριονετών από το παρασκήνιο με την ιδιότητα των τραπεζιτών, των χρηματιστών ή των προεδρικών Συμβούλων.
Το παιχνίδι έχει γίνει πλέον πολύ σοβαρό για να αφήνεται στα χέρια πολιτικών παραγόντων, όσο πρόθυμοι και συνεργάσιμοι και αν παρουσιάζονται.
Το ίδιο το παραδοσιακό δημοκρατικό πολίτευμα, φαίνεται ότι κρίνεται ακατάλληλο για τη διαχείριση της κρίσης.
Δημοψηφίσματα και εκλογές με αμφίβολα αποτελέσματα δεν είναι δυνατόν να επιτραπούν. Χρονοβόρα κοινοβουλευτικά τελετουργικά θα παρακάμπτονται στις πλείστες των περιπτώσεων, όπου η ανυπομονησία των αγορών επιβάλει μέτρα με συνοπτικές διαδικασίες.
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό διεθνές πλαίσιο, όπου ο Ομπάμα, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί τρέμουν ήδη για τις δικές τους καρέκλες, οι λεονταρισμοί των εγχώριων πολιτικών αρχηγών και η αμπελοφιλοσοφία της στρατευμένης δημοσιογραφίας, φαντάζει αξιοθρήνητη.
Είναι απορίας άξιο, πώς ο κος Σαμαράς επιμένει σε δηλώσεις και «αρνήσεις», την ώρα που όσες έκανε μέχρι χθες διαψεύσθηκαν και οι σημερινές είναι ηλίου φαεινότερο ότι μέλλουν να διαψευσθούν στις επόμενες μέρες. Αυτές οι απίθανες σοφιστείες του αρχηγού της ΝΔ με τις οποίες προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τους οπαδούς του ότι υπερψηφίζει αλλά δεν συναινεί, ότι δίνει το λόγο του αλλά όχι την υπογραφή του, ότι συμμετέχει στην Κυβέρνηση αλλά δεν συγκυβερνά, ότι δηλαδή «οι ερωτοτροπίες» του με τις εντολές των Μερκοζί κατέστησαν την ΝΔ «ολίγον έγκυο», όχι πολύ. Όλες αυτές οι παλινωδίες και οι αλλεπάλληλες ανακυβιστήσεις οξύνουν μάλλον το έλλειμμα αξιοπιστίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του ιδίου προσωπικά.
Το να ξεγελάσεις ένα λαό πριν τις εκλογές είναι «ταλέντο», το να λες ψέματα, που θα αποκαλυφθούν την επόμενη μέρα είναι σκέτη ανοησία.
Εξ ίσου ανεδαφικές είναι οι δηλώσεις των διαφόρων επαγγελματικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, «αριστερών» τε και μη περί ανασύνταξης του κόμματος μέσω διαδικασιών των συλλογικών του οργάνων, όταν είναι κοινό μυστικό ότι το κόμμα αποτελείται πλέον από μια φούχτα κομματικοδίαιτους και κρατικοδίαιτους «πρωτοκλασάτους» και όλες οι αμφιβόλου αξιοπιστίας δημοσκοπήσεις μετά δυσκολίας καταμετρούν ποσοστά με διψήφιο αριθμό. (Υπενθυμίζεται για την ιστορία ότι στις πρώτες εκλογές του 1974 το Κίνημα λίγους μόλις μήνες μετά την ίδρυσή του είχε αποσπάσει 13% με μια αξιοζήλευτη αυτοοργάνωση με τοπικές και κλαδικές οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα και σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους. Σήμερα διαθέτει μόνον μια κατακερματισμένη κοινοβουλευτική ομάδα, που κινείται μεταξύ Κοινοβουλίου και τηλεοπτικών παραθύρων, χωρίς δυνατότητα άμεσης επαφής με τους ψηφοφόρους της).
Με τα δύο πρώην μεγάλα, (νυν μικρά), κόμματα εξουσίας να βρίσκονται στον αστερισμό της απόλυτης αναξιοπιστίας και να κινούνται σε τροχιά κατάρρευσης, όπου αντί της πολυσυλλεκτικότητας επικρατεί η τακτική των διαγραφών, είναι ευνόητο ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου ούτε μεταβατική ούτε μικράς διάρκειας μπορεί να θεωρείται, για όσο διάστημα τουλάχιστον το δίδυμο «Μερκοζί» κρίνει ότι η Ελλάδα οφείλει να συνεχίζει αυτόν τον ιδιόρρυθμο Γολγοθά εξοντωτικής «διάσωσης» του εαυτού της και της Ευρωζώνης.
Όμως και αυτή η φόρμουλα των τεχνοκρατικών κυβερνήσεων «εθνικής σωτηρίας» δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να έχει σπουδαία τύχη.
Επί παραδείγματι η περίπτωση της Ελλάδος, που κατά γενική ομολογία αποτελεί και το πειραματόζωο των Βρυξελλών, δείχνει να ξεφτίζει την επομένη των προγραμματικών δηλώσεων.
Ο τεχνοκράτης Πρωθυπουργός, που προβλήθηκε ως μεσσίας από τα ΜΜΕ, που έγινε δεκτός μετά βαΐων και κλάδων από την πλειοψηφία των βουλευτών, και στον οποίο οι δημοσκοπήσεις αποδίδουν εξωφρενικά ποσοστά αποδοχής, προώρισται νομοτελειακά να αποτελέσει το επόμενο εξιλαστήριο θύμα της Ελληνικής κρίσης.
Αυτό προκύπτει αβίαστα από το ίδιο το περιεχόμενο των προγραμματικών του δηλώσεων, όπου εκτός από την ολέθρια σχέση του με τα τριτόκλιτα επίθετα, αποκάλυψε ότι η μοναδική του φροντίδα θα είναι η επίσπευση της απαρέγκλιτης εφαρμογής όλων των μέτρων και πολιτικών, που έχουν οδηγήσει τη χώρα στην χρεωκοπία και το λαό στην εξαθλίωση.
Με μια τέτοια κυβερνητική αντίληψη είναι μαθηματικώς βέβαιο, ότι η οικονομία θα επιδεινωθεί και οι πολίτες θα λιμοκτονήσουν. Οι κοινωνικές εντάσεις θα πολλαπλασιασθούν. Τα ελλείμματα θα μεγαλώσουν, τα πλεονάσματα θα παραμείνουν στην σφαίρα της αντιεπιστημονικής φαντασίας. Η Τρόϊκα θα γράφει όλο και χειρότερες εκθέσεις, οι οίκοι αξιολόγησης θα κάνουν απαισιόδοξες εκτιμήσεις, οι αγορές θα ανησυχούν, οι κερδοσκόποι θα προελαύνουν, το ευρώ θα κλυδωνίζεται, η Ευρωζώνη θα καταρρέει.
Σύντομα λοιπόν όλοι οι σημερινοί θαυμαστές του κου Παπαδήμου εντός και εκτός Ελλάδος θα μετατραπούν σε επικριτές του, επειδή προφανώς θα συνεχίσουν να μην θέλουν να παραδεχθούν την δική τους βλακώδη επιμονή σε αδιέξοδες και καταστροφικές συνταγές.
Το ίδιο σενάριο βεβαίως, όπως δυστυχώς δείχνουν τα πράγματα, θα επαναληφθεί στην Ιταλία, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Ισπανία, την Γαλλία γιατί πρόκειται προφανώς για μια αλυσιδωτή αντίδραση κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας, όπου η κυρίαρχη οικονομική ελίτ κάνει ό,τι μπορεί για να την επιταχύνει.
Μπροστά λοιπόν σε αυτές τις συνθήκες παγκόσμιου οικονομικού πανικού δεν είναι καθόλου παράξενο, που το σύστημα αναγκάζεται να «παίξει τα ρέστα του». Το παράξενο είναι, που δείχνει ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι αν δεν αλλάξει αμέσως τη μέθοδο παιγνιδιού θα χάσει και τα ρέστα του σε πολύ σύντομο χρόνο….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου