Κάποιο κρύο φθινοπωρινό δειλινό, ένας πικραμένος μεσόκοπος Πασόκος, που νόμιζε ότι τα είχε δει όλα στη ζωή του, αλλά την τελευταία διετία ανακάλυπτε καθημερινά ότι είχε δει περίπου τίποτα, βγήκε να κάνει τη συνηθισμένη του βόλτα σε μια δημοφιλή παραλία του Σαρωνικού.
Ξαφνικά, όπως περπατούσε προβληματισμένος από την τελευταία Πρωθυπουργική πρωτοβουλία, σκόνταψε σε ένα μεταλλικό αντικείμενο.Έσκυψε, το πήρε στα χέρια του και είδε παραξενεμένος ότι επρόκειτο για ένα παλιό σκουριασμένο αραβικό λυχνάρι, όμοιο και απαράλλακτο με το λυχνάρι του Αλαντίν.
Το έτριψε με την παλάμη του για να διακρίνει καλύτερα τα ίχνη μιας επιγραφής, που φαινόταν χαραγμένη στο πλάϊ και τότε ω! του θαύματος ένας άσπρος καπνός ξεπήδησε μέσα από το λυχνάρι, που σε μερικά δευτερόλεπτα μεταμορφώθηκε σε ένα μελαχρινό τρομακτικό, γιγαντιαίο Τζίνι, που έφτανε ως τον ουρανό.
-Στις διαταγές Σου Αφέντη, βροντοφώναξε το απίθανο Τζίνι.
Σαστισμένος και τρομοκρατημένος ο ταλαίπωρος Πασόκος σκέφθηκε προς στιγμή να το βάλλει στα πόδια, αλλά μετά αναλογιζόμενος ότι τίποτε χειρότερο δεν μπορούσε να του συμβεί και κρίνοντας ότιτο Τζίνι ήταν μάλλον φιλικό, αποφάσισε να αξιοποιήσει την ευκαιρία.
-Τι θα μπορούσες να κάνεις για μένα καλό μου Τζίνι, ρώτησε .
- Μπορώ να κάνω πραγματικότητα οποιαδήποτε επιθυμία Σου Αφέντη, απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη το Τζίνι.
-Οποιαδήποτε; ξαναρώτησε κάπως δύσπιστα ο Πασόκος, που είχε καταλήξει ότι δεν έπρεπε να πιστεύει κανέναν και τίποτε.
-Βεβαιότατα οποιαδήποτε Αφέντη. Είμαι Τζίνι τρίτης γενιάς και μπορώ να κάνω απολύτως τα πάντα, απάντησε αλαζονικά το Τζίνι φανερά ενοχλημένο.
-Εντάξεικαλό μου Τζίνι, δεν ήθελα να σε προσβάλλω, είπε ο Πασόκος. Αφού είναι έτσι ξέρεις από μικρός είχα μια μεγάλη επιθυμία να πάω να δω την Νέα Υόρκη, αλλά φοβάμαι να μπω σε πλοίο ή αεροπλάνο. Μπορώ να ταξιδεύω μόνο μεαυτοκίνητο. Θα είθελα λοιπόν να μου φτιάξεις μια γέφυρα από τον Πειραιά μέχρι την Νέα Υόρκη για να πάω με το σμαρτάκι μου.
Στο άκουσμα της επιθυμίας το αλαζονικό Τζίνι ίδρωσε, κοκκίνισε, πρασίνισε, άσπρισε, φούσκωσε ξεφούσκωσε και τελικά ψέλλισε με ύφος ταπεινό και παρακλητικό.
-Συγχώρησέ με Αφέντη, αλλά αυτό που μου ζητάς είναι αφάνταστα δύσκολο ακόμη και για ένα τόσο ικανό Τζίνι τρίτης γενιάς σαν εμένα. Λυπήσου με Σε παρακαλώ. Μήπως μπορείς να μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία για να αποδείξω τις ικανότητές μου. Να μου ζητήσεις κάτι άλλο;
-Εντάξει δεν πειράζει, απάντησε ο καλοκάγαθος Πασόκος. Πες μου απλώς πως σκέφτεται το μυαλό τουΠρωθυπουργού.
Στο άκουσμα αυτής της δεύτερης επιθυμίας το δυστυχισμένο Τζίνι ίδρωσε, κοκκίνισε, πρασίνισε, άσπρισε, φούσκωσε ξεφούσκωσε και τελικά ψέλλισε με ύφος ταπεινό και απελπισμένο.
-Καλά Αφέντη. Άσε καλύτερα θα φτιάξω την γέφυρα…..
Χθες το απόγευμα γράφαμε για τις «καμπάνες» τις 28ης Οκτωβρίου. Φαίνεται ότι πιο δυνατά από όλους τις άκουσε ο κος Παπανδρέου και μετά από λίγες ώρες ανακοίνωσε στην κοινοβουλευτική του ομάδα την απόφασή του για διενέργεια δημοψηφίσματος.
«Έβαλε φωτιά στα τόπια», αφήνοντας εμβρόντητο το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου στην Ελλάδα, ενδεχομένως και διεθνώς.
Δεν χωράει αμφιβολία, ότι πρόκειται για μια πολιτική κίνηση υψηλού πολιτικού ρίσκου, που επιδιώκει την σωτηρία του ίδιου και του ο,τι απέμεινε από το κόμμα του, αλλά δεν παύει να αποτελεί κατά τραγική συγκυρία και ανεπανάληπτη ευκαιρία σωτηρίας της χώρας.
Με την κίνηση αυτή ο κος Παπανδρέου ξαναπαίρνει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αναδεικνύεται ο ίδιος σε διαμορφωτή της πολιτικής ατζέντας για το επόμενο τρίμηνο, ανατρέπει τους σχεδιασμούς των πολιτικών του αντιπάλων εντός και κυρίως εκτός ΠΑΣΟΚ και υποδεικνύει στους Ευρωπαίους παράγοντες ότι παραμένει «σκληρό καρύδι», που οφείλουν να τον λαμβάνουν υπ’ όψιν και να μη τον θεωρούν δεδομένο.
Η κίνησή του ανατρέπει όλα τα σχέδια περί εκλογών, κυβερνήσεων συνεργασίας και τα τοιαύτα, καθώς επίσης θέτει όλα τα πολιτικά κόμματα, τους πολιτικούςαρχηγούς, τους κομματικά ή επιχειρηματικά στρατευμένους δημοσιογράφους καιτους κάθε είδους πολιτικούς σχολιαστές ενώπιον της δεινήςαναγκαιότητας να τοποθετηθούν ευθέως και υπευθύνως στα υπαρξιακά ερωτήματα, που αντιμετωπίζει το Έθνος.
Ήτανλοιπόν αναμενόμενη, αλλά δεν παύει να είναι και εξόχως αποκαρδιωτική η αντίδραση όλων αυτών, που αποκαλύπτει την σήψη στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Θα ήταν φυσιολογικό όλοι αυτοί οι μνηστήρες των δημοσίων ταμείων,έχοντας αναδειχθεί στο προηγούμενο διάστημα λαύροι τιμητές της ασκούμενης μνημονιακής πολιτικής, ανηλεείς κατήγοροι της κυβερνητικής αβελτηρίας και ανένδοτοι υπερασπιστές των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, να χαιρετήσουν την απόφαση του κου Παπανδρέου ως μια ευκαιρία συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Διότι αν οι εκλογές αποτελούν διέξοδο στα αδιέξοδα της Δημοκρατίας, τα δημοψηφίσματα αποτελούν την δημοκρατική κορωνίδα της αυθεντικής λαϊκής έκφρασης.
Όμως όλοι αυτοί οι μέχρι χθες σταυροφόροι της Δημοκρατίας ξεχύθηκαν στα κανάλια σε περίπου έξαλλη κατάσταση εξορκίζοντας την ιδέα του δημοψηφίσματος με διάφορα έωλα έως φαιδρά επιχειρήματα. Άλλος κατήγγειλε τον Πρωθυπουργό ως τυχοδιώκτη, άλλος ανακάλυπτε παραβιάσεις του συντάγματος, άλλος θρηνολογούσε για την πτώση των χρηματιστηρίων, άλλος κοπτόταν για την απογοήτευση των Κοινοτικών εταίρων και των περίφημων «αγορών».
Φαιδρές ανοησίες, που όλες ανεξαιρέτως είχαν κοινό παρανομαστή το τρόμο, που τους προκάλεσε η ανατροπή των δικών τους καθόλου ανιδιοτελών σχεδιασμών.
Διότι(στην κατάσταση που φθάσαμε θα πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους),έχοντας ως δεδομένη την πολιτική πτώχευση του κου Παπανδρέου ο με κος Σαμαράς είχε αρχίσει ήδη να προβάρει πρωθυπουργικά κοστούμια, η κα Μπακογιάννη και ο κος Καρατζαφέρης φαντασιώνονταν ότι θα κέρδιζαν κάποια υπουργική καρέκλα στην κυβέρνηση συνασπισμού του κου Σαμαρά, οι δε διάφοροι διαπλεκόμενοι οικονομικοί κύκλοι υπολόγιζαν ήδη τα αμύθητα κέρδη, που θα μπορούσαν να αποκομίσουν από την διαχείριση της ελληνικής οικονομικής τραγωδίας ("αξιοποίηση" κρατικής περιουσίας, διαμεσολάβηση στην ληστρική επιδρομή ξένων πολυεθνικών κ.λ.π). Ακόμη και εντός των τειχών οι δελφίνοι είχαν επιδοθεί σε ανελέητο αγώνα διαδοχής.
Κοινός στόχος, προαπαιτούμενο για την ευόδωση των ονείρων όλων αυτών, ήταν η διενέργεια εκλογών και η συντριβή του κυβερνώντος κόμματος και προσωπικά του κου Παπανδρέου.
Βλέποντας την απόλυτη ακύρωση των προσωπικών τους σχεδίων επιδίδονται σε παραληρηματικές επιχειρηματολογίες στα ΜΜΕ, κινδυνολογούν, καλούν σε άρνηση ψήφου εμπιστοσύνης τους κυβερνητικούς βουλευτές, ακροβατούν μεταξύ αντιδημοκρατικής αντίληψης και πολιτικής ανοησίας.
Κορυφαίος πανικόβλητος ο κος Σαμαράς, ο οποίος τρέμει στην ιδέα ότι αργά ή γρήγορα θα αναγκασθεί εν όψει δημοψηφίσματος να τοποθετηθεί ευθέως για την «ταμπακέρα». Αν ταχθεί υπέρ του όχι στην νέα δανειακή σύμβαση δεν πρόκειται ποτέ να πάρει «το χρίσμα» από το Κοινοτικό κατεστημένο. Αν πεί ναι στην εφαρμογή της θα αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο η φενάκη της δήθεν αντιμνημονιακής του τοποθέτησης και θα ξεπέσει τελείως στη συνείδηση των Ελλήνων ψηφοφόρων.
Παρόμοια προβλήματα σύγκρουσης επικοινωνιακού προφίλ και πραγματικών πολιτικών επιδιώξεων έχουν λίγο πολύ και οι υπόλοιποι και γι αυτό θα προσπαθήσουν απεγνωσμένα να ματαιώσουν την διενέργεια δημοψηφίσματος και να οδηγήσουν σε εκλογές τη χώρα, εκδηλώνοντας μια εξωφρενική φοβία απέναντι στο ενδεχόμενο έκφρασης της αυθεντικής βούλησης του λαού για το μέλλον του. Πρόκειται για μια πρωτοφανή περιφρόνηση της λαϊκής γνώμης και μια αντιδημοκρατική εμμονή στην διατήρηση του προνομίου αποκλειστικής εκπροσώπησής του με ένα τρόπο, που προσομοιάζει στην επιτροπεία απηγορευμένου ( αδυνατούντος να επιμεληθεί εαυτού).
Σε παρόμοια προσπάθεια θα αποδυθούν και οι οικονομικοί κύκλοι, που φοβούνται ότι ένα αρνητικό αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα θα ματαιώσει ανεπιστρεπτί τους επιχειρηματικούς τους σχεδιασμούς. Δεν αποκλείεται λοιπόν να επιχειρηθούν σενάρια τύπου αποστασίας του 65.
Και είναι πράγματι όχι απλώς αντιδημοκρατική αλλά απολύτως αντεθνική η στάση όλων αυτών διότι μια είναι η ελπίδα σωτηρίας της χώρας, αλλά και της Ευρώπης.
Η καθολική εκδήλωση άρνησης των Ευρωπαϊκών λαών στην εφαρμογή αυτών των εξοντωτικών πολιτικών.
Η λύση στην κρίση δεν είναι η «εσωτερική υποτίμηση» στις επιμέρους χώρες, που στην ουσία αποτελεί υποτίμηση της αξίας των ανθρώπων. Η λύση είναι η υποτίμηση του κοινού νομίσματος, του ευρώ.
Αυτό το γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες καθώς γνωρίζουν και πως να το κάνουν, όπως ακριβώς κάνουν οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία, η Κίνα και όλες οι υπόλοιπες χώρες του πλανήτη.
Για δικούς τους λόγους ο καθένας αυτοί οι μοιραίοι «φύλαρχοι» έχουν επιδοθεί στο χορό του Ευρωπαϊκού «Ζαλόγγου».
Γι αυτό παρίσταται αναγκαία η βροντόφωνη εκδήλωση της βούλησης των Ευρωπαϊκών λαών ενάντια σ’ αυτές τις καταστροφικές τους επιλογές.
Για να επιτευχθεί αυτό δύο τρόποι υπάρχουν: Ο ειρηνικός του δημοψηφίσματος και ο επαναστατικός των ανεξέλεγκτων κοινωνικών συγκρούσεων.
Ο τόπος, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να σπαταλήσει άλλο χρόνο σε φρούδες ελπίδες εναλλακτικών κυβερνητικών σχημάτων, μαθητευόμενων μάγων, αναπαλαιωμένων πολιτικών υλικών ή ετερόκλητων κυβερνήσεων συνεργασίας.
Πολλώ μάλλον δε μπορεί να εμπιστευθεί την τύχη της σε αλλοδαπούς δήθεν τεχνοκράτες, που μοναδικό στόχο έχουν την ευόδωση της ληστρικής επέλασης ξένων επιχειρηματικών ομίλων.
Οι πολίτες έχουν ανάγκη να αποφασίσουν οι ίδιοι για το τι συμφέρει και τι σώζει τον τόπο.
Και ο καλύτερος τρόπος δεν είναι οι εκλογές όπως διατείνονται κάποιοι καλοθελητές, που άλλα έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και στην πραγματικότητα με αντιμνημονιακές κορώνες επιδιώκουν να πάρουν «λευκή επιταγή» για να ισχυρισθούν με την σειρά τους μετά τις εκλογές ότι «άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν».
Ο ασφαλέστερος τρόπος είναι το δημοψήφισμα, που απαντά ειδικά στην αποδοχή ή απόρριψη συγκεκριμένης κυβερνητικής πολιτικής.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τις όποιες καχυποψίες γύρω από τα κίνητρα του Πρωθυπουργού το δημοψήφισμα είναι μια δυνατότητα, που ενσαρκώνει την πεμπτουσία της δημοκρατίας και συνάδει απόλυτα με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Είναι μια ευκαιρία να εκφρασθεί αυθεντικά η ειδική λαϊκή βούληση, που δεν πρέπει να χαθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου