Η πολιτική κάστα, που ανακυκλώνει τη μικρότητά της ως γνήσια διάδοχος του κατά την Τουρκοκρατία «μεγαλουργήσαντος» κοτσαμπασισμού και κατά το πρότυπο των «μεγάλων διδασκάλων» της Κολέτη και Μαυροκορδάτου έκτοτε πολιτευομένη , αποκαλύπτεται πλέον στις μέρες μας σαν «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» και πεισματικά στην πτώση της εμμένουσα προθιέρεια της διαπλοκής.
Και είναι βεβαίως πολλά τα πάθη και τα ελαττώματα, που μπορεί να οδηγήσουν ένα πολιτικό στην αποτυχία και την απαξίωση. Αυτά όμως που παλαιόθεν αναγνωρίζονται ως απολύτως καταστροφικά για τον ίδιο τον πολιτικό και κατ’ επέκταση για το κόμμα του και για τη χώρα είναι δύο: Η φιλοχρηματία και η εξουσιομανία.
Δυστυχώς και τα δύο αυτά πάθη αποτελούν παραδοσιακά μόνιμες μολυσματικές νόσους του Ελληνικού πολιτικού πανθέου, καταδικάζοντας με ελάχιστα ιστορικά διαλείμματα αυτήν την πατρίδα σε διαρκή φτώχεια και σε διεθνείς εξευτελισμούς.
Αποτελεί συνεπώς βασική υποχρέωση για τον κάθε πολίτη, αλλά και στοιχειώδη πρακτική αυτοπροστασίας, να αξιολογεί κάθε πολιτικό εξετάζοντάς τον υπό το πρίσμα αυτών των ζωτικής σημασίας ιδιοτήτων, οι οποίες τον τυφλώνουν πνευματικά, τον ευνουχίζουν ιδεολογικά, τον νεκρώνουν συναισθηματικά και τον οδηγούν η μεν πρώτη στην ιδιοποίηση δημόσιου χρήματος, η δε δεύτερη στην αυθαιρεσία, ακόμη και στην κατάλυση της Δημοκρατίας.
Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια η πληροφόρηση γύρω από τον βίο και την πολιτεία αυτών των κυρίων, που μας κυβερνούν ή αξιώνουν να διαδεχθούν τους κυβερνώντες, είναι απολύτως επαρκής για μια τέτοια αξιολόγηση.
Συνεπώς οι «αυτοκριτικές», οι πατριωτικές ή αντιμνημονιακές κορώνες, οι ιδεολογικές ανακυβιστήσεις, οι όψιμοι παλληκαρισμοί, τα κροκοδείλια δάκρυα και εν πάση περιπτώσει η κάθε είδους θεατρινίστικη αρλουμπαρία είναι πολύ αργά πια για να σώσει οποιονδήποτε από αυτούς, που ρήμαξαν τα δημόσια ταμεία, αυτούς που συνέβαλλαν στην παραγραφή ή την συγκάλυψη οικονομικών εγκλημάτων, αυτούς που οδήγησαν την χώρα στο ΔΝΤ και τον λαό στην εξαθλίωση, αυτούς που επιμένουν να καταστρέφουν την εθνική οικονομία, να ξεπουλούν τον δημόσιο πλούτο, να σπείρουν τον όλεθρο και την απόγνωση στους πολίτες.
Και προφανώς ούτε η μιντιακή προπαγάνδα μπορεί να ωφελήσει κανένα, ούτε τα αμαρτωλά κανάλια να ρετουσάρουν την δημόσια εικόνα ξοφλημένων πολιτικών ζόμπι, αφού βεβαίως «ένοχος ένοχον ού ποιεί», πολλώ δε μάλλον ένοχος αθώον ού ποιεί…
Ονόματα δεν χρειάζεται να πούμε. Ο καθένας μπορεί να κρίνει αυτούς, που ενδεχομένως θρασύτατα χωρίς αιδώ ζητούν ακόμη την στήριξη, την εμπιστοσύνη ή την ανοχή μας, για να συνεχίσουν να πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή της χώρας, αντί να έχουν κάνει «χαρακίρι» ή τουλάχιστον να ψάχνουν για σκήτη μετανοίας (όχι στο βρίθων αδελφών τους ψυχών Άγιον Όρος, αλλά στην έρημο του Σινά κι’ ακόμη μακρύτερα…).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου