«Ουαί τω κόσμω από των σκανδάλων. Ανάγκη γαρ ελθείν τα σκάνδαλα, Πλήν ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι΄ου το σκάνδαλον έρχεται.»
Ματθ. ιη΄ 7.
Από την πρώτη στιγμή είχαμε επισημάνει ότι το σκάνδαλο του Βατοπεδίου έμοιαζε περισσότερο με καρπό της θείας πρόνοιας, παρά με πλεκτάνη του «πονηρού».
Και τούτο διότι περίσσεψε στις μέρες μας η ηθική σήψη, αποθρασύνθηκαν οι δυνάμεις της διαπλοκής και προφανώς χρειαζόταν ένα εντυπωσιακό γεγονός για να αφυπνισθεί η Ελληνική κοινωνία και να αντιληφθεί το μέγεθος της διαπλοκής, που αποτελεί τον καθοριστικό καταλύτη της συνόλης εθνικής μας συμφοράς. Εξ άλλου πώς αλλιώς θα δινόταν μια ευκαιρία στους Αγιορίτες να καθαρίσουν το «περιβόλι της Παναγιάς» από τα «ζιζάνια» και τα «γαϊδουράγκαθα»;
Υπό αυτό το πρίσμα δεν μας εξένισε το γεγονός ότι το σκάνδαλο των σκανδάλων επανήλθε στο προσκήνιο ακριβώς μέσα στα Χριστούγεννα σκιάζοντας το εορταστικό περιβάλλον με την αποκρουστική αναμόχλευση των βδελυρών εκείνων μεθοδεύσεων και μολύνοντας την χαρμόσυνη ατμόσφαιρα της γεννήσεως του Θεανθρώπου με την καταθλιπτική εικόνα της πτώσης των μηδισάντων «δούλων» του, που αυτομόλησαν στο στρατόπεδο του Μαμωνά.
Με θλίψη λοιπόν αν όχι με αηδία, το χριστεπώνυμο πλήρωμα παρακολούθησε για άλλη μια φορά την αποθράσυνση συγκεκριμένων στελεχών της υπό την ευρεία έννοια πολιτειακής διαπλοκής, που δέσμιοι προφανών ανομολόγητων σκοπιμοτήτων έσπευδαν να επιτεθούν στους δικαστές, οι οποίοι διενεργούσαν την έρευνα και να ορθώσουν μια ασπίδα προστασίας, φαινομενικά στον Εφραίμ αλλά στην πραγματικότητα στο σύστημα εξουσίας και πλούτου, που συνέστησαν και συνυπηρετούν.
Η συμπαράσταση των «παπαροκάδων» απολύτως αρμόζουσα, αφού και η όλη πρακτική των Βατοπεδινών μάλλον με όρους «ροκ» και πάντως όχι ελληνορθόδοξους μπορεί να εννοηθεί.
Η συμπαράσταση ακροδεξιών πολιτικών επίσης κατανοητή ως αναίσχυντη αλιεία ψήφων στα θολά νερά του λούμπεν παραεκκλησιαστικού προλεταριάτου.
Η παρουσία μερικών δεκάδων παραληρούντων «οπαδών», συνήθης φολκλορική εικόνα φανατικών ή ίσως τρωκτικών των παγκαριών.
Οι χονδροειδείς αντιδράσεις της Ρωσίας, ευεξήγητες προσπάθειες εντασσόμενες στη διαχρονική στρατηγική της Μόσχας να αποσπάσει τα πρωτεία οικουμενικότητας από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Στο πλαίσιο αυτών της των επιδιώξεων η Ρωσική εκκλησία προσφέρει πάντοτε φιλοξενία σε όποιον από την Ελλάδα είναι πρόθυμος να συνεργασθεί μαζί της (εκεί είχε προστρέξει και ο μακαριστός Χριστόδουλος, όταν είχε πέσει στη δυσμένεια του Πατριάρχη).
Όλα λοιπόν αυτά κατανοητά και έχοντας αρκετά ασχοληθεί στο παρελθόν με την Βατοπεδινή ασχημία, κρίναμε περιττή την όποια αναφορά σε αυτό το άχαρο και ψυχοφθόρο θέμα στη διάρκεια των εορτών.
Μας εξέπληξε όμως δυσάρεστα η προκλητική πρωτοβουλία της ΔΙΣ, η οποία αποφάσισε να εγκαταλείψει τον διπλωματικό ρόλο του Ποντίου Πιλάτου και να συρθεί σε ρόλο συνηγόρου του προφυλακισμένου υποδίκου. Μέχρι χθες πέραν ορισμένων θλιβερών εξαιρέσεων η πλειοψηφία των επισκόπων και κυρίως ο Αρχιεπίσκοπος τηρούσαν αιδήμονα σιωπή, αποφεύγοντας να εμπλακούν στο όζον ανοσιούργημα.
Είναι λοιπόν απορίας άξιον τι οδήγησε σ’ αυτή την αιφνίδια αλλαγή στάσης;
Ποια αδιαφανή συμφέροντα, ποιες παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, ποιες ανομολόγητες διασυνδέσεις, ανάγκασαν εν σώματι την Διαρκή Ιερά Σύνοδο να διατυπώνει λόγο θρασύ και υβριστικό εναντίον της Ελληνικής Πολιτείας και Δικαιοσύνης; Ποιό ανορθόδοξο και αντιορθόδοξο σκεπτικό την εξώθησε στην αποκοτιά της συμπαράστασης και ως εκ τούτου της συνευθύνης και συνενοχής σε ένα σκάνδαλο, που συγκλόνισε το πανελλήνιο;
Αποτολμούν οι Συνοδικοί Μητροπολίτες να μεμφθούν την κρατική εξουσία, ότι παρεβίασε το αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους κατά την διαδικασία σύλληψης του κατηγορουμένου.
Είναι θαυμαστό ότι δεν κατανοούν, πως πριν από τους όποιους περιορισμούς εισόδου των λαϊκών στο Άγιο Όρος, υπάρχουν οι κανονικοί περιορισμοί εξόδου των μοναχών από αυτό.
Τουτέστιν το άβατον του Όρους για τους κοσμικούς, προϋποθέτει το άβατον του κόσμου για τους μοναχούς.
Ο μοναχός λοιπόν που κατά προκλητική παραβίαση των ασκητικών κανόνων, και όχι μόνο, εγκαταλείπει το μοναστήρι και εμπλέκεται σε ανίερες κοσμικές δραστηριότητες είναι κατ’ ουσίαν ο «εφιάλτης», που ανοίγει την «κερκόπορτα» για την είσβολή της πολιτικής εξουσίας στην μοναστηριακή Κοινότητα.
Μέμφονται και ειρωνεύονται, ως μη όφειλαν, την Δικαιοσύνη οι Συνοδικοί ότι «κατά καιρούς υπήρξαν ρωγμές ως προς την ορθότητα αυτών» (εννοούν τις αποφάσεις, ενώ συντακτικώς αναφέρονται στις αρμοδιότητες – δείγμα της προχειρότητας του συντάκτη της ανακοίνωσης). Όμως ο λαός λέει «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί». Λησμονούν αλήθεια οι ευλογημένοι Ιεράρχες ότι πριν από μερικά χρόνια στο σκάνδαλο της δικαιοσύνης πρωταγωνιστικό ρόλο βρέθηκε να διαδραματίζει ένας Αρχιμανδρίτης;
Κόπτονται για την λύπη του «χριστεπώνυμου ορθοδόξου πληρώματος» εν ονόματι του οποίου προφασίζονται ότι ενεργούν.
Σε ποίο πλήρωμα όμως ακριβώς αναφέρονται;
Μήπως στους ψευδονύμως χριστεπώνυμους, που υποκριτικά και φαρισαϊκά δηλώνουν ότι ζουν για την εκκλησία, ενώ στην πραγματικότητα ζουν από την εκκλησία;
Διότι είναι βέβαιο ότι το αληθώς ορθόδοξο πλήρωμα, αυτό που δεν είναι απλώς «χριστεπώνυμο», αλλά είναι συνάμα και χριστοφόρο και χριστόδουλο δεν λυπήθηκε τόσο από την δίωξη του θλιβερού καλογήρου, αλλά κατεθλίβη βαθύτατα από τα έργα αυτού και κυρίως από την ολιγωρία της Ιεραρχίας και της Αγιορείτικης κοινότητας να εφαρμόσει τους Ιερούς κανόνες και να κάνει την αυτοκάθαρση της.
Είναι ευτύχημα λοιπόν ότι κάποιοι Μητροπολίτες στηλίτευσαν αυτήν την ανακοίνωση και διεχώρισαν δημόσια την θέση τους από την ορθοδόξως εκτρωματική αυτή ανακοίνωση. Είναι απολύτως βέβαιο ότι και άλλοι νουνεχείς Μητροπολίτες διαφωνούν με του συνοδικούς, έστω και αν δεν διατυπώνουν δημόσια τη δυσφορία τους.
Όπως είναι βέβαιο ότι τελικώς η αλήθεια θα λάμψει, η εκκλησία θα εξυγιανθεί, το Όρος θα ξαναβρεί το δρόμο του και τότε θα ανακτήσει την αίγλη του.
Την αίγλη που απέκτησε από τους φωτεινούς πνευματικούς αγώνες των αθλουμένων γερόντων τύπου Παΐσιου και όχι από τα σκοτεινά έργα των κερδοσκοπούντων ηγουμένων τύπου Εφραίμ.
Σύμφωνα με την σχετική περικοπή το σκάνδαλο θα πρέπει να εννοηθεί ως το «εναρκτήριο λάκτισμα» ενός μακρού επίμοχθου αγώνος για την κάθαρση της εκκλησίας από τα ζιζάνια.
Σ’ αυτή τη διαδικασία ο δυστυχής Εφραίμ είναι προφανές ότι κατά θείαν οικονομία εκπλήρωσε το δικό του άχαρο ρόλο και τώρα θα πρέπει να αφεθεί στη θεία πρόνοια να φροντίσει για τη σωτηρία του.
Ο ρόλος όμως της Ιεραρχίας, μηδέ του Πατριαρχείου εξαιρουμένου, αρχίζει τώρα. Και συνίσταται στην βαρύτατη ευθύνη της να ηγηθεί αυτής της καθαρτήριας πανεκκλησιαστικής προσπάθειας.
Όσο ταχύτερα το εννοήσουν εκείνοι, που επιθυμούν να ομιλούν εξ ονόματος του χριστεπώνυμου πληρώματος, τόσο καλύτερα, γιατί φαίνεται ότι πολλά πράματα στην Ελλάδα «ο κόσμος τάχει τούμπανο και οι αρμόδιοι κρυφό καμάρι»…
Ο νοών λοιπόν νοείτω και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου