Οι παλιότεροι εξ ημών θα θυμούνται τα γουέστερν «σπαγγέτι», που ήταν της μόδας στη δεκαετία του 70.
Μια χαρακτηριστική ατάκα, που είχε κάνει θραύση στην πιτσιρικαρία εκείνης της εποχής ήταν «ο Θεός συγχωρεί, εγώ όχι».
Είναι μια ατάκα, που τις τελευταίες ημέρες μού ’ρχεται και μου ξανάρχεται υποσυνείδητα στο μυαλό κάθε φορά, που ακούω τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να διατυπώνει αυτό το κίβδηλο αίτημα συγχώρεσης προς τον ελληνικό λαό.
Εδώ βέβαια δεν είναι «άγρια δύση» του 1800 και οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν είναι πιστολέρος του Ελ Ντοράντο. Εδώ είναι ο χρεωκοπημένος ευρωπαϊκός νότος του 2012 και το αίτημα συγγνώμης απευθύνεται σε εξαθλιωμένους πλην μεγαλόθυμους πολίτες.
Σ’ αυτό προφανώς ποντάρει και ο κος Βενιζέλος.
Και τι μας λέει;
Αναλαμβάνει, λέει, την ευθύνη για λογαριασμό της παράταξης της οποίας ηγείται και είναι έτοιμος να ζητήσει και συγγνώμη για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτικού κόσμου.
Αοριστολογίες, λογοτεχνικού περιεχομένου.
Με τέτοια «ανέξοδη» διατύπωση ούτε ο πνευματικός του δεν θα μπορούσε να τον συγχωρήσει. Ακόμη και η χριστιανική συχώρεση απαιτεί ταπεινότητα, εξειδίκευση των αμαρτημάτων και ειλικρινή μετάνοια.
Υπάρχει τίποτε από αυτά στο δημόσιο λόγο του εξοχότατου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ;
Όχι βέβαια.
Τέλος πάντων εμείς ως μη όντες πνευματικοί του θα μπορούσαμε να συγχωρήσουμε γενικώς τον άνθρωπο κο Βενιζέλο.
Δεν μπορούμε όμως να συγχωρήσουμε τον πολιτικό αρχηγό και μάλιστα για θέματα, τα οποία αποφεύγει επιμελώς να εξειδικεύσει και να κατονομάσει.
Δεν διευκρίνισε για παράδειγμα ο επίδοξος Πρωθυπουργός αν ζητά συχώρεση για την ευρεία καταστρατήγηση του συντάγματος και την κατ’ ουσίαν κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας,
για την διεθνή συκοφαντική διαπόμπευση της χώρας,
για την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας,
για τα τουρκικά σκάφη, που περιφέρονται ανενόχλητα στις ακτές τις Αττικής,
για την υπογραφή της νέας δανειακής συμβάσεως και την φροντίδα ψηφίσεως της με ενισχυμένη πλειοψηφία (άνω των 3/5),
για το ξεχαρβάλωμα της συνοριακής φύλαξης και την μετατροπή της χώρας σε χωματερή μεταναστών και τόπο μαρτυρίου του αστικού πληθυσμού,
για την μετατροπή της αστυνομίας σε υπηρετικό προσωπικό «υψηλών προσώπων» και εγκατάλειψη των απλών πολιτών στη δύνη μιας πρωτοφανώς ανεξέλεγκτης και κατά μείζονα λόγο εισαγόμενης εγκληματικότητας,
για το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, των λιμανιών, των δρόμων, των αεροδρομίων, των εν γένει δημοσίων περιουσιακών στοιχείων. Αυτό το ξεπούλημα που συντελέσθηκε ήδη και αυτό που μεθοδεύεται μέσω της διακομματικής εταιρίας «αξιοποίησης»,
για το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου, όπου το διεθνές ενδιαφέρον εμφανίσθηκε αμέσως μετά την υπογραφή του νέου μνημονίου και αφού προηγουμένως καταργήθηκε το ΙΓΜΕ,
για την καταλήστεψη του δημόσιου κορβανά, των ασφαλιστικών ταμείων, την επιμελή συγκάλυψη των σκανδάλων και την ατιμωρησία των υπαιτίων,
για την καταστροφή του συστήματος υγείας,
για την διάλυση της δημόσιας παιδείας και κυρίως για την διαστροφή της ιστορίας και την καταστροφή της γλώσσας, όπως μεθοδικά επιδιώκεται μέσω της διδακτέας ύλης
για την ψυχική και βιολογική εξόντωση «των υπερήφανων γηρατειών» με την ανάλγητη περικοπή των συντάξεων και τον απάνθρωπο αποκλεισμό από τα αναγκαία φάρμακα και τις στοιχειώδεις νοσηλευτικές υπηρεσίες,
για το κλείσιμο των ελληνικών επιχειρήσεων και την παράδοση της αγοράς στα νύχια των ξένων κερδοσκοπικών αλυσίδων,
για την καλπάζουσα ανεργία,
για τον εξανδραποδισμό της νεολαίας στα σκλαβοπάζαρα της βόρεια Ευρώπης της Αμερικής και της Αυστραλίας, που οργανώνεται μεθοδικά από τις κυβερνητικές υπηρεσίες και τα κρατικοδίαιτα μέσα μαζικής ενημέρωσης,
για τις περικοπές των μισθών και των ημερομισθίων, που σε συνδυασμό με την ακρίβεια βυθίζουν στη φτώχεια και τις στερήσεις τα ελληνικά νοικοκυριά,
για την αβάστακτη φορολογία και τα χαράτσια, που με μαθηματική ακρίβεια θα απογυμνώσουν τον μέσο Έλληνα από κάθε μορφή κινητής ή ακίνητης περιουσίας και για την μεσαιωνική νομοθεσία, που απειλεί με φυλάκιση τον κάθε μικροοφειλέτη,
Για τη συστηματική αποδόμηση της κοινωνικής συνοχής με την διέγερση του φασιστικής επινόησης κοινωνικού αυτοματισμού και την καλλιέργεια διαστρωματικού διχασμού
για τις ατέλειωτες ουρές στα συσσίτια των ενοριών, των Δήμων και λοιπών ιδιωτικών φιλανθρωπικών ενώσεων,
για τους χιλιάδες απεγνωσμένους συμπολίτες μας που αυτοκτόνησαν και συνεχίζουν να αυτοκτονούν,
για τους χιλιάδες μαθητές, που λιποθυμούν από την πείνα και υφίστανται ανήκεστη βλάβη της υγείας τους εξ αιτίας συνεχούς υποσιτισμού,
Για όλα αυτά λοιπόν και πολλά άλλα, των οποίων παρέλκει η περαιτέρω απαρίθμηση είναι αδιανόητη η παροχή συγγνώμης στην συγκυβερνώσα πολιτική ελίτ της χώρας, η οποία προαισθάνεται το άδοξο τέλος της μακρόχρονης καταστροφικής ηγεμονίας της και πανικόβλητη προσβλέπει στην λωτοφαγική παράδοση του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου.
Μάταιος κόπος.
Όλοι αυτοί που αποδείχθηκαν ανεπαρκείς του θεσμικού τους ρόλου και κατώτεροι των εθνικών προσδοκιών αξίζουν ενδεχομένως του ανθρώπινου οίκτου μας, αλλά δεν δικαιούνται της πολιτικής μας άφεσης αμαρτιών.
Πολλώ μάλλον καθ’ όσον παρίστανται κυνικά αμετανόητοι, αφού δηλώνουν ένθερμοι οπαδοί των μνημονιακών πολιτικών και ορκισμένοι θεματοφύλακες των αποικιακών συμβάσεων, που συνυπέγραψαν με τους αλλοδαπούς κερδοσκόπους.
Και την ίδια στιγμή, που διατυπώνουν το ρητορικό, προσχηματικό, αόριστο και πολιτικά ιδιοτελές αίτημα συγγνώμης προς το εκλογικό σώμα, δεν παραλείπουν να απειλούν τους πολίτες με πιο πιστή, πιο ταχεία, πιο σκληρή εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων και εθνοκτόνων μέτρων των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.
Η ενδοπαραταξιακή συγγνώμη.
Αλγεινή πάντως αίσθηση δημιουργεί στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη το γεγονός ότι ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη (έστω και για το θεαθήναι) από τα μέλη, τους οπαδούς και τους φίλους του Κινήματος.
Τουλάχιστον από εκείνους που ανιδιοτελώς από το 1974 ίδρυσαν και με τις προσωπικές τους θυσίες και τους συλλογικούς τους αγώνες καταξίωσαν το κόμμα σε χαλεπούς καιρούς, το οδήγησαν σε αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες, το καταξίωσαν στην συνείδηση του μέσου μη προνομιούχου ψηφοφόρου και τελικώς το εδραίωσαν στην εξουσία, ώστε να το βρεί ο κος Βενιζέλος και οι περί αυτόν έτοιμο κυβερνητικό κόμμα, αντάξιο των προσωπικών τους φιλοδοξιών.
Να ζητήσει συγγνώμη από εκείνους, που με οδηγό τα οράματα του προοδευτικού λαού μας και με πυξίδα τα σοσιαλιστικά προτάγματα, που συνδιαμόρφωσαν με τον χαρισματικό ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου αποθησαύρισαν μια αμύθητη πολιτική περιουσία, πρωτοφανή για τα ιστορικά δεδομένα του λαού και του τόπου.
Μια αμύθητη πολιτική περιουσία, που οι συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις του «ρεύματος» Βενιζέλου σε συνδυασμό με τον μεγαλύτερο πολιτικό τυχοδιωκτισμό όλων των εποχών, (που συνίσταται στην αναίσχυντη αντίθεση του προεκλογικού προγράμματος του 2009 και της μετεκλογικής πρακτικής), εξανέμισαν κυριολεκτικά κατά την τελευταία διετία.
Γι αυτό το πολιτικό έγκλημα της απομάκρυνσης του κινήματος από το ιδεολογικό του πλαίσιο, του απόλυτου εκτροχιασμού του από τα δημοκρατικό και κοινωνικό του προσανατολισμό, την ολοσχερή κατεδάφιση της οργανωτικής του δομής και την τελική απαξιοτική αποξένωσή του από τα λαϊκά του ερείσματα, οφείλεται η επιβολή του αναλογούντος πολιτικού επιτιμίου.
Όσο λοιπόν ο νεοεκλεγείς αρχηγός αποφεύγει να ζητήσει συγνώμη για τον εφιάλτη στον οποίο οδήγησε τους παραδοσιακούς υποστηρικτές της παράταξης, τόσο περισσότερο διακινδυνεύει να ζήσει τον δικό του εφιάλτη το βράδυ των εκλογών.
Οψόμεθα εν ώρα κρίσεως, στις καλένδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου