Μια από τις πολλές πρωτοτυπίες των επικείμενων εκλογών είναι η δυστοκία στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων.
Ουδέποτε στο παρελθόν κόμματα εξουσίας αντιμετώπισαν τόσες δυσκολίες στην εξεύρεση εθελοντών για την διεξαγωγή του προεκλογικού τους αγώνα.
Συνήθως το πρόβλημα των εκάστοτε αρχηγών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήταν πώς να διαχειρισθούν τον τεράστιο αριθμό ενδιαφερομένων, που συνωθούνταν στους προθαλάμους των γραφείων τους, αναζητώντας το περιπόθητο «χρίσμα».
Τούτη τη φορά όμως η συμπλήρωση των ψηφοδελτίων κατάντησε πραγματικός εφιάλτης, εξ αιτίας της μαζικής φυγής παλιών προβεβλημένων στελεχών είτε προκειμένου να αναζητήσουν αξιοπρεπέστερη πολιτική στέγη είτε για να ιδιωτεύσουν κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία.
Από αυτήν την κακοδαιμονία των κομμάτων της συγκυβέρνησης δεν θα μπορούσαν να γλυτώσουν και τα ψηφοδέλτια επικρατείας, που υποτίθεται ότι προσωποποιούν και συμπυκνώνουν την πεμπτουσία του ιδεολογικού και κυβερνητικού πλαισίου του κάθε κόμματος. Πολλώ μάλλον όπου τα εν λόγω κόμματα έχουν προ καιρού απεμπολήσει την ιδεολογία τους και έχουν υποκαταστήσει τα κυβερνητικά τους προγράμματα με τις ντιρεκτίβες του διεθνούς τραπεζικού κατεστημένου, όπως αυτές εξειδικεύονται στην Ευρώπη από το Γερμανικό διευθυντήριο.
Μετά κόπων λοιπόν και βασάνων κατάφεραν οι δύο αξιολύπητοι αρχηγοί της συγκυβέρνησης να δώσουν στη δημοσιότητα τα ονόματα των ψηφοδελτίων επικρατείας, όπου εκτός των επί κεφαλής οι υπόλοιποι είναι στην πλειοψηφία τους από εκείνες τις περιπτώσεις, που όπως λέγανε παλιά δεν τους γνωρίζει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους.
Κατανοητή λοιπόν η ένδεια των ψηφοδελτίων επικρατείας, όπως και η κομματική σκοπιμότητα της επιλογής των δύο επί κεφαλής, του κου Δήμα και του κου Αθανασίου.
Το μεν ΠΑΣΟΚ βαρυνόμενο με μια ενδοτική έως εθνικά μειοδοτική πολιτική αναζητά στο πρόσωπο του κου Πύρρου Δήμα την λήθη των προσώπων όλων εκείνων των πολιτικών του στελεχών, που «τάχθηκαν να φυλάξουν Θερμοπύλες» ,αλλ’ αντ’ αυτού άνοιξαν διάπλατα την πόρτα στους αποικιοκράτες και τους κερδοσκόπους, ώστε να δηώσουν απερίσπαστοι την χώρα και να υποδουλώσουν τους πολίτες της. Προσπαθεί προβάλλοντας το αγωνιστικό πνεύμα του Πρωταθλητή να διασκεδάσει τις αλγεινές εντυπώσεις της πολιτικής δειλίας και οσφυοκαμψίας, που επιδείχθηκε τα τελευταία χρόνια έναντι της Γερμανικής βαρβαρότητας. Ευελπιστεί να αξιοποιήσει την συμπάθεια που τρέφει ο λαός προς τον Ολυμπιονίκη για να διασώσει την εκλογή μερικών λαομίσητων πρωτοκλασάτων του.
Η δε ΝΔ πανομοιότυπα ενδοτική στον γερμανικό παράγοντα, προφανέστατα επιχειρεί να ισοσκελίσει το τεράστιο έλλειμμα ηθικής, που την διακρίνει, με το δεδομένο ηθικό κύρος του δικαστικού λειτουργού. Να διασκεδάσει το αίσθημα της ανομίας, της κοινωνικής αδικίας, των συνταγματικών παραβιάσεων όπου είναι συνυπεύθυνη, αξιοποιώντας δεόντως την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση του συνδικαλιστή δικαστή. Να απαλλαγεί από την ζοφερή εικόνα της φαυλότητας, της αδιαφάνειας και των σκανδάλων εκμεταλλευόμενη την θεσμική αίγλη του δικαστικού λειτουργήματος.
Επειδή λοιπόν είναι κατανοητή η σκοπιμότητα των κομμάτων, καθίσταται ακατανόητη η αποδοχή της υποψηφιότητας από τις συγκεκριμένες προσωπικότητες.
Διότι σύμφωνα τουλάχιστον με τις ελληνικές παραδόσεις η πατρίδα μπορεί να χρωστάει στον αθλητή ένα δάφνινο στεφάνι για την Ολυμπιακή του διάκριση, ο αθλητής όμως χρωστάει στην πατρίδα τα πάντα. Χρωστάει την βαριά ιθαγένεια την οποία του προσέφερε. Χρωστάει την βαριά πολιτιστική κληρονομιά, που του επιτρέπει να παρελαύνει πρώτος από όλα τα άλλα έθνη στην ολυμπιακή παρέλαση. Χρωστάει πάνω από όλα την αιματοβαμμένη σημαία, με την οποία του επιτρέπει να καλύπτει τους ώμους του στον επινίκιο θριαμβευτικό του γύρο.
Αυτά λοιπόν είναι ιδιαίτερα πολύτιμα, εξαιρετικά «βαριά» και πάρα πολλά για κάθε Έλληνα αθλητή, ακόμη και για ένα αρσιβαρίστα Ολυμπιονίκη, ώστε θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός για το πώς θα ξεπληρώσει το χρέος στον ελληνικό λαό και πως θα υπηρετήσει το πολιτικό του καθήκον απέναντι στην Ελληνική Δημοκρατία.
Από την άλλη είναι τουλάχιστον άκομψο να απεκδύεται την δικαστική τήβεννο προκειμένου να φορέσει την στολή του κομματικού σημαιοφόρου ένας εν ενεργεία Δικαστικός λειτουργός. Και είναι μάλλον αντιαισθητικό από τα χείλη ενός μέχρι χθες θεσμικού θεματοφύλακα της ευνομίας, της δικαιοσύνης, και της διαφάνειας, να εκφέρεται λόγος υπερασπιστικός και απαλλακτικός για ένα κόμμα που πρωτοστάτησε στην κατακρεούργηση του συντάγματος, στον σχεδιασμό, την εκτέλεση και την συγκάλυψη σωρείας σκανδάλων καθώς και στην συστηματική μεθόδευση της ατιμωρησίας των υπαιτίων, αδίστακτων λυμεώνων του δημοσίου πλούτου.
Εν ολίγοις μάταιος ο κόπος των κομμάτων, γιατί τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τα σώσει από την λαϊκή καταισχύνη, όπου οδηγούνται εξ αιτίας της φαύλης και αντιλαϊκής πολιτικής, στην οποία επεδόθησαν κατά την πρόσφατη δεκαετία. Αλλά και μάλλον ασύνετες οι επιλογές των προσώπων, που ετούτη την κρίσιμη ώρα για την πατρίδα αδυνατούν να αφουγκραστούν τα ιστορικά της κελεύσματα.
Δεν είναι ίσως τυχαίο, που, όπως προκύπτει από το περιεχόμενο της επιστολής του κου Δήμα, ο άνθρωπος αισθάνθηκε την ανάγκη μάλλον να απολογηθεί, παρά να υπερηφανευθεί για την απόφασή του. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να τον απαλλάξει της βαριάς του ευθύνης, ότι στην κρίσιμη ώρα για την πατρίδα, στην δύσκολη μάχη για τον λαό, εκείνος επέλεξε να συστρατευθεί με τη λάθος πλευρά.
Διότι οι παππούδες μας πολέμησαν ενάντια στον γερμανικό επεκτατισμό στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Οι πατεράδες μας έδωσαν το αίμα τους για να φράξουν το δρόμο στο Γερμανικό ναζισμό κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Και τώρα στη δική μας γενιά έλαχε ο κλήρος να δώσει «τον νυν υπέρ πάντων αγώνα» ενάντια στο γερμανικό οικονομικό ολοκληρωτισμό, που ταλανίζει συνολικά για άλλη μια φορά τη Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Όπως δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλο τμήμα του νομικού κόσμου αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την απόφαση του κου Αθανασίου. Διότι το διακύβευμα του κου Δήμα είναι πως πιθανόν κάποιοι να θεωρήσουν ότι ένας ακόμη αθλητής αποφάσισε να εξαργυρώσει τα μετάλλιά του αντί πινακίου εξουσίας.
Το διακύβευμα όμως της ενέργειας του κου Αθανασίου είναι πολύ μεγαλύτερο. Επειδή ανεξάρτητα από την προσωπική του ακεραιότητα, ουδείς θα μπορέσει να εμποδίσει εκείνους, που θα θελήσουν να επιδοθούν σε συνειρμούς συγχύσεως των λειτουργιών του κράτους.
Διότι ατυχώς για τον συμπαθέστατο και υπεράνω πάσης υποψίας δικαστικό λειτουργό, η Ν.Δ δεν είναι ένας άμεμπτος και άσπιλος κομματικός οργανισμός. Είναι το κόμμα όπου επί διακυβερνήσεως του στήθηκαν τα μεγαλύτερα σκάνδαλα από την εποχή της εθνικής παλιγγενεσίας και όπου συμπτωματικά οι καθυστερήσεις της δικαστικής διερεύνησης και της αποστολής των σχετικών φακέλων στη Βουλή σε συνδυασμό με την φυγή πολλών αξιόλογων μαρτύρων και εν δυνάμει κατηγορουμένων στο εξωτερικό συνέβαλλαν καθοριστικά στην παραγραφή του αξιοποίνου και εντεύθεν την ατιμωρησία αρκετών υπαιτίων στελεχών του. Είναι το κόμμα, που δεν δίστασε περισσότερες της μιας φοράς να καταφύγει στην απερίγραπτη ασχημία της πολιτειακής αταξίας να παρεμποδίσει τα μέλη του, βουλευτές, να συμμετάσχουν σε συνεδρίαση της βουλής, προκειμένου είτε να μην καταστεί δυνατή η λήψη σχετικών με τα σκάνδαλα αποφάσεων, είτε να μειωθεί το θεσμικό κύρος των αποφασιστέων. (Και αυτή την αντιθεσμική τακτική σημειωτέον την υιοθέτησε και ο νυν αρχηγός κος Α.Σαμαράς.)
Αυτή λοιπόν την ώρα ετούτος ο λαός δεν χρειάζεται ούτε συμβατικούς αθλητές, ούτε εν ενεργεία δικαστές σε κόμματα μνημονιακής κυβερνητικής φιλοσοφίας. Διότι, όπως πλειστάκις επισημάναμε το κράτος δικαίου είναι θεμελιώδης ανάγκη, το κοινωνικό κράτος δικαίου είναι ευλογία, το κράτος δικαστών είναι ύβρις για τη δημοκρατία, και αεί και πάντως «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»
Μιλώντας λοιπόν πάντα για ψηφοδέλτια επικρατείας ετούτη την ώρα αυτός ο χειμαζόμενος και πανταχόθεν βαλλόμενος τόπος χρειάζεται μπροστάρηδες στον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις, που προωθούν τα συμφέροντα των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των πολυεθνικών κερδοσκοπικών εταιριών σε πλήρη ταύτιση και αγαστή συμπαιγνία με τις αποικιοκρατικές επιδιώξεις του Γερμανικού νεοφιλελευθερισμού.
Θέλει ηρωικές μορφές με αρετή και τόλμη, που να ενσαρκώνουν το αδούλωτο πνεύμα αυτού του λαού και να συμβολίζουν την αγωνιστική διάθεση των ευρωπαϊκών εθνών να πολεμήσουν για άλλη μια φορά τις δυνάμεις του Γερμανικού ολοκληρωτισμού.
Ηρωϊκές μορφές επί παραδείγματι σαν τον Μανώλη Γλέζο, που με αρετή, τόλμη και συνέπεια συμμετέχει δραστήρια στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού για ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και προκοπή επί πολλές συναπτές δεκαετίες.
Με όλο λοιπόν το σεβασμό στην επαγγελματική διαδρομή τόσο του συμπαθέστατου κου Δήμα, όσο και του αξιοσέβαστου κου Αθανασίου, αισθάνομαι υποχρεωμένος να καταγράψω την μελαγχολία μου για τις πρόσφατες πολιτικές επιλογές τους και να τους ευχηθώ ειλικρινώς και από βάθους καρδίας να μη βρεθούν στη δυσάρεστη θέση μετεκλογικά να θέσουν στον εαυτό τους το σκληρό υπαρξιακό ερώτημα «τι γύρευε η αλεπού στο παζάρι;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου