Ο αρχηγός της ΝΔ, tale quale Γιώργος Παπανδρέου, με μια καταφανώς απελπισμένη προσπάθεια επίδειξης πολιτικής πυγμής ξεκίνησε να διαγράφει τα σπλάγχνα εκ των σπλάγχνων του κόμματός του.
Με την χαρακτηριστική σκληρότητα και την αποκρουστική αυθαιρεσία που πρώτος εδίδαξε ο τέως συγκάτοικός του «πήρε στο γόνατο» το κεφάλι του προέδρου της ΔΑΚΕ επειδή τόλμησε να παραμείνει σταθερός στην προεκλογική ιδεολογική πλατφόρμα και συνθηματολογία της παράταξης.
Με συνοπτικές διαδικασίες, άνευ κλήσεως, απολογίας και υπερασπιστικής ευκαιρίας ένα ιστορικό στέλεχος εκπαραθυρώθηκε με μία κατά το μάλλον ή ήττον υστερική απόφαση νεοφώτιστων εξουσιομανών.
Το πανθομολογούμενο έγκλημά του υπήρξε η εμμονή του να αγωνίζεται από το μετερίζι, που το κόμματου τον είχε τάξει επί δεκαετίες. Η επιμονή του να υπερασπίζεται εργατικά δικαιώματα σύμφωνα με την οπτική της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς με κοινωνικό πρόσωπο του μεσαίου χώρου».
Σημειολογικός αχταρμάς θα μου πείτε; Ενδεχομένως ναι. Όμως αυτή ήταν η πολιτική σούπα που τάιζε τον κοσμάκη η μεταπολιτευτική ΝΔ και καλώς ή κακώς σ΄αυτό το τάισμα ο συνδικαλιστικός της βραχίονας αποτελούσε το αναγκαίο «κουτάλι».
Όλα αυτά τα χρόνια τύποι σαν τον κο Κιουτσούκη ήταν σταθερές αξίες για τα κόμματα εξουσίας και όχι μόνο. Οι κομματικές ηγεσίες μπορεί να άλλαζαν σαν τα πουκάμισα. Τα κόμματα μπορεί να παρουσίαζαν γενικώς εικόνα κέντρου διερχομένων εκ μεταγραφής ή δι’ αλεξιπτώτου «πρωτοκλασάτων» οπορτουνιστών, όμως οι συνδικαλιστές παρέμεναν πάντοτε οι στυλοβάτες, οι «Άτλαντες» της παράταξης, που κρατούσαν στους ώμους τους την εκάστοτε κομματική νομενκλατούρα.
Κάθε φορά που οι κομματικές ηγεσίες τα «σκάτωναν» στην κεντρική πολιτική σκηνή με τις αναξιοπρεπείς συμπεριφορές τους, ήταν αυτοί που κατάφερναν να σώσουν την παρτίδα συνδιαλεγόμενοι ατομικά με τον ψηφοφόρο, παρηγορώντας και καταπραΰνοντας τον εργατόκοσμο και τελικά τουμπάροντας τον ψηφοφόρο ρισκάροντας την δικής τους προσωπική αξιοπρέπεια.
Μπορεί κάποιοι από αυτούς να απεκόμιζαν πέραν της συνδικαλιστικής καταξίωσης ή του κοινωνικού επαίνου και το κάτι τις παραπάνω. Μπορεί μερικοί να μεταπηδούσαν σε βουλευτικά έδρανα και σε Υπουργικές πολυθρόνες. Όμως σε κάθε περίπτωση η μεγάλη πλειοψηφία έμενε με το αγιάζι, τη βροχή και την ντουντούκα του πεζοδρομίου.
Αρκετές γενιές συνδικαλιστών έπαιξαν το ρόλο του κοινωνικού αμορτισέρ για να ζήσει το μύθο του ο κάθε κος Σαμαράς και πολύ χειρότερα ο κάθε κύριος Υπουργός, όλος αυτός ο γνωστός συρφετός των δοτών τεχνοκρατών, των μεταλλαγμένων χαμαιλεόντων καθώς και των δια ρεσάλτου από κόμμα σε κόμμα παρεπιδημούντων νεοφώτιστων.
Για να κάνουν την περαντζάδα τους στα ευρωπαϊκά σαλόνια όλοι αυτοί οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι κουστουμάτοι, οι οποίοι εκπροσωπούν την πατρίδα κάνοντας κοινωνικές επαφές με τους σταυρωτές της, μια πλειάδα μικρομεσαίων συνδικαλιστών είναι υποχρεωμένοι να «κάνουν φασίνα» στους δρόμους, στις συνελεύσεις, στους χώρους χώρους του μόχθου και των κοινωνικών αναστεναγμών.
Μέχρι χθες λοιπόν οι συνδικαλιστές ήταν καλοί και χρήσιμοι.
Τώρα όμως όπου ο κος Πρωθυπουργός αγωνίζεται να κερδίσει την εύνοια του Κοινοτικού Διευθυντηρίου, να ανακτήσει την έναντι του Δ’ Ράϊχ αξιοπιστία του, να πείσει για την ειλικρινή μεταμέλειά του σε σχέση με τις πρότερες αντιμνημονιακές του κορώνες, τώρα αυτοί οι τύποι αποτελούν εξοβελιστέα βαρίδια.
Οι ενστάσεις τους και οι αντιδράσεις τους θολώνουν την εικόνα του καθαρού και ατόφιου ενδοτισμού στις Γερμανικές επιθυμίες. Απειλούν να εμπνεύσουν ανησυχία στους επίδοξους «επενδυτές», οι οποίοι για να «σώσουν» την οικονομία της χώρας έχουν ανάγκη κοινωνικής ειρήνης και εργασιακής νηνεμίας τύπου αφρικανικής αποικίας του ‘’50 ή γιατί όχι ορυχείων της Νοτιοαφρικανικής «Δημοκρατίας» του 2012.
Ο δρόμος λοιπόν που οδηγεί στην «σωτηρία» της πατρίδος και στα «πεπρωμένα» της παράταξης περνάει νομοτελειακά πάνω από το (πολιτικό) «πτώμα» των πάλαι ποτέ «χαϊδεμένων» συνδικαλιστών, εάν και εφ΄όσον αυτοί στερούνται του δέοντος ρεαλισμού και αδυνατούν να επιδείξουν την αναγκαία προσαρμοστικότητα.
Αδίκως λοιπόν διαπορεί και εξίσταται ο κακόμοιρος κος Κιουτσούκης για την «ανταμοιβή» του από τους Νεοδημοκράτες «νέας εσοδείας».
Μπορεί να έχει του κόσμου τα ελαφρυντικά για ο,τιδήποτε άλλο θελουν να του καταμαρτυρούν, όμως είναι βέβαιο ότι για την αδυναμία παρεμπόδισης της αλώσεως του κομματικού φορέα από τους πάσης φύσεως πολιτικούς σαλταδόρους και τυχοδιώκτες τα παλαιότερα, προοδευτικά και ανιδιοτελή στελέχη φέρουν ακεραία την ευθύνη.
Και αυτό ισχύει για όλους τους αγνούς ιδεολόγους, τους έντιμους αγωνιστές, τους λοιπούς κομματικούς παράγοντες συναφών ιδιοτήτων, όλων των κομμάτων, στο μέτρο που χάνουν το παιγνίδι και παραγκωνίζονται από τυχοδιώκτες νεοφερμένους και περιπλανώμενα πολιτικά τρωκτικά.
Νομίζω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου