Όσοι ισχυρίζονται ότι
δήθεν η συνταγή της Τρόϊκας είναι αποτυχημένη είναι ή αφελείς ή βαποράκια ξένων
συμφερόντων, χωρίς βεβαίως η μία ιδιότητα να αποκλείει την άλλη.
Γι αυτό άλλωστε ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα έχουν
πυκνώσει υπερβολικά οι φωνές αυτών που ασκούν έντονη και συνήθως ανέξοδη
κριτική στην εμμονή της Τρόϊκα σε μια σειρά μέτρων υφεσιακής κατευθύνσεως, παρά
τα προφανή καταστροφικά για την οικονομία αποτελέσματά τους.
Και είναι ενδιαφέρον ότι σ’ αυτή την ρητορική επιδίδονται με
την ίδια σχεδόν ένταση πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί παράγοντες του
δημόσιου βίου, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης ή συμφεροντικού στρατοπέδου.
Από τον καταγγελτικό τόνο της αριστεράς μέχρι το
παραπονιάρικο ύφος της δεξιάς η εν πολλοίς λαϊκιστική διαπίστωση της δήθεν αναποτελεσματικότητας των μνημονίων,
επιμένουμε ότι μόνο την ανοησία ή την δολιότητα μπορεί να έχει ως αφετηρία.
Ο λόγος είναι πολύ απλός.
Βαδίζουμε ήδη αισίως στην τέταρτη «επικαιροποίηση» του
μνημονίου. Αλλά και πριν από μας η ίδια συνταγή, που δεν είναι επινόηση της
τρόϊκα, αλλά συγκροτημένο σύστημα του ΔΝΤ έχει εφαρμοσθεί σε δεκάδες χώρες σ’
όλο τον πλανήτη.
Παντού όπου εφαρμόσθηκε είχε ακριβώς τα ίδια καταστροφικά
αποτελέσματα για τις κατά τόπους κοινωνίες και
οικονομίες. Παρά τις όποιες μεταξύ τους διαφορές όλες βίωσαν την κόλαση
της εξαθλίωσης και κυρίως της καταλήστευσης του εθνικού και ιδιωτικού τους
πλούτου.
Όταν λοιπόν κάποιος λέει πως οι τεχνοκράτες της τρόϊκας
εφαρμόζουν «λάθος συνταγή», εάν όντως το πιστεύει είναι ηλίθιος. Αν επιπλέον είναι και αρμόδιος να θέσει
φραγμό στην εφαρμογή της συνταγής αλλά δεν το πράττει και απλώς περιορίζεται σε
κλαψιάρικες διαπιστώσεις, τότε είναι μάλλον πολιτικός απατεώνας.
Η επιτυχία ή η αποτυχία μιας συνταγής κρίνεται με βάση τους
πραγματικούς, όχι τους επικοινωνιακούς της στόχους.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον ανόητος όποιος μετά από τόσα χρόνια
ανακύκλωσης της ύφεσης πιστεύει ακόμα πως ο στόχος της τρόικας είναι η «δημοσιονομική
εξυγίανση», «η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας», «η σωτηρία του ευρώ» και
άλλα ευτράπελα.
Περί της ελληνικής οικονομίας δεν τους καίγεται καρφί και
όσο για το ευρώ έχει χυθεί πολύ μελάνι σε χιλιάδες άρθρα που εξηγούν ότι
επρόκειτο για ένα κερδοσκοπικό εργαλείο με το οποίο κυρίως η Γερμανία (αλλά όχι
μόνο αυτή) κατάφεραν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να απομυζήσουν τον επί αιώνες
συσσωρευμένο πλούτο του ευρωπαϊκού νότου. Αν λοιπόν το ευρώ εξετέλεσε τον
προορισμό του κανείς από τη ληστοσυμμορία των ωφελημένων δεν θα επιστρέψει τα
«κλοπιμαία» για να το σώσει.
Αυτή λοιπόν η θεωρία της τεχνοκρατικής πλην ψυχωτικής τρόικας με τις παράδοξες εμμονές στη
λάθος συνταγή και τους δήθεν αποτυχημένους υπαλλήλους, που θα έπρεπε να είχαν
απολυθεί, αλλά παρ’ όλα αυτά παραμένουν στις θέσεις τους προσκυνούμενοι από την
«ευφυή πλην ρεαλιστική» ελληνική πολιτική ελίτ, είναι τουλάχιστον παιδαριώδης,
όταν προβάλλεται από αντιμνημονιακούς και καταφανώς υποκριτική όταν
υποστηρίζεται από πολιτικά στελέχη των κομμάτων της μνημονιακής συγκυβέρνησης.
Είναι παιδαριώδης γιατί ο δείκτης σοβαρότητας οποιασδήποτε
θεωρίας είναι ανάλογος με το πλήθος των
πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών φαινομένων που ερμηνεύει. Η ποσότητα των
ερωτημάτων στα οποία απαντά κρίνει την αξιοπιστία της θεωρίας.
Και αυτή η θεωρία δεν απαντά σχεδόν σε κανένα ερώτημα.
Γιατί άραγε επιμένουν οι Γερμανοί και οι τραπεζίτες στην
ίδια «αποτυχημένη» συνταγή της ύφεσης, αφού κόπτονται για την ανταγωνιστικότητα
και την ανάπτυξη;
Γιατί η τρόϊκα που υποτίθεται ότι επιδιώκει την «εξυγίανση»
του δημόσιου επιμένει τόσο πολύ σε θέματα περικοπής μισθών και δικαιωμάτων στον
ιδιωτικό τομέα;
Γιατί αφού αναζητούνται τρόποι αύξησης των δημοσίων εσόδων
ξεπουλιούνται κυρίως οι κερδοφόρες επιχειρήσεις;
Γιατί με
υποδειγματική μεθοδικότητα όλα τα μέτρα κατατείνουν στην αύξηση των φόρων με
παράλληλη μείωση των εισοδημάτων;
Γιατί το σπιτάκι του μικροαστού και σε λίγο και το χωραφάκι
του αγρότη γίνεται υπ’ αριθμόν ένα στόχος φορομπηχτικής επιβάρυνσης;
Γιατί δεν επιτρέπει η τρόϊκα περισσότερες δόσεις για το φόρο
εισοδήματος καθιστώντας έτσι αμφίβολη την πληρωμή του από χιλιάδες ανήμπορους
φορολογούμενους;
Γιατί ενώ υπάρχει άμεση ανάγκη εσόδων στο Δημόσιο, η έκπτωση
για την εφ’ άπαξ καταβολή μειώθηκε στο αστείο ποσοστό του 1,5% το οποίο
καταλήγει να γίνεται κίνητρο για επιλογή των δόσεων ακόμη και για εκείνους, που
ενδεχομένως θα είχαν την δυνατότητα να καταβάλλουν εφ’ άπαξ;
Όλα αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα με
αυτού του είδους τις θεωρίες επικοινωνιακής κατανάλωσης.
Αντίθετα μπορούν να απαντηθούν ικανοποιητικά αν αλλάξει η αντίληψη
περί του διαχρονικού ρόλου του ΔΝΤ και περαιτέρω των αληθινών στοχεύσεων της
τρόικας.
Η αληθινή λοιπόν στόχευση της τρόικας δεν είναι, ούτε ήταν
ποτέ η διάσωση της Ελληνικής οικονομίας.
Μοναδικός στόχος ήταν η ιδιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της
χώρας, η καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας, η διαρπαγή των καταθέσεων και
της ακίνητης ιδιοκτησίας των Ελλήνων και η εξόντωση της ελληνικής
επιχειρηματικότητας, ιδίως σε κλάδους ενδιαφέροντες συγκεκριμένες πολυεθνικές
εταιρείες.
Αυτός εξ άλλου είναι και ο διαχρονικός ρόλος του ΔΝΤ σε όλες
τις χώρες που επισκέφθηκε και αποδείχθηκε δοκιμασμένο εργαλείο απόλυτα
επιτυχημένο σε αυτήν την κατεύθυνση η συνταγή του παντού, σε οποίο μέρος του
πλανήτη εφαρμόσθηκε πανομοιότυπα μέχρι σήμερα.
Με βάση λοιπόν τη δική μας θεώρηση, που κάποιοι ίσως
σπεύσουν να χαρακτηρίσουν συνομωσιολογική, αλλά για μας είναι απολύτως
ρεαλιστική, κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα δεν παραμένει αναπάντητο.
Τουναντίον κάθε μέτρο, κάθε παραμικρή λεπτομέρεια των
δανειακών συμβάσεων, κάθε δράση και κάθε αντίδραση των τροϊκανών παύει να είναι
ανεξήγητη, ανόητη, λαθεμένη ή αναποτελεσματική και αντιθέτως γίνεται αμέσως
κατανοητή, ευεξήγητη και επιτυχημένη.
Δεν υπάρχει κανείς
πλέον στη χώρα, που να μην έχει αντιληφθεί την μεγάλη επιθυμία ξένων παραγόντων
να βάλλουν χέρι σε διάφορους τομείς επιχειρηματικής δραστηριότητας, που
άπτονται δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.
Άλλοι ενδιαφέρονται για την ενέργεια (ήλιος, ΔΕΗ, πετρέλαιο,
φυσικό αέριο κ.λ.π) άλλοι για φυσικό πλούτο (νερό, ορυκτά κ.λ.π), άλλοι για
μεταφορές (αεροδρόμια, λιμάνια
σιδηρόδρομος), άλλοι για τουρισμό (νησιά, παραλίες, ξενοδοχεία), άλλοι
για υπηρεσίες υγείας, παιδείας κ.λ.π Για κάθε τι που έχει οικονομική αξία ή
παράγει κέρδος υπάρχει κάποιο ξένο μονοπώλιο, που ενδιαφέρεται.
Ποιος είναι λοιπόν ο ασφαλέστερος τρόπος για να αποξενωθεί
ένας λαός, ένα κράτος ή ένας ιδιώτης από τα περιουσιακά του στοιχεία με
ελάχιστο κόστος για τον επίδοξο «αξιοποιητή». Ποιος άλλος από την μεθόδευση της
οικονομικής του εξαθλίωσης ώστε να πειθαναγκασθεί να υποκύψει αμαχητί στις
ληστρικές ορέξεις των πολυεθνικών συμφερόντων με όρους μεσαιωνικής
αποικιοκρατίας.
Διότι ποιό κράτος θα σκεφτόταν να πουλήσει αντί πινακίου
φακής κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις στρατηγικής συμμαχίες σε περίοδο
οικονομικής ευρωστίας και ποιός λαός θα έστεργε να του «κλέψουν» το νερό του
και να του στερήσουν τη εθνική του αξιοπρέπεια αν δεν ερχόταν αντιμέτωπος με το
φάσμα της λιμοκτονίας;
Και ποιος επιχειρηματίας θα επείθετο ποτέ να εγκαταλείψει
μια πολυετή, συχνά οικογενειακή επιχείρηση, αν με την διάλυση της εσωτερικής
αγοράς, την τραπεζική ασφυξία και την κρατική καταδίωξη δεν οδηγείτο στην
απόγνωση, στην πτώχευση, στην φυλακή;
Εδώ και πολλά χρόνια τα «κοράκια» του πολυεθνικού real estate ανακάλυψαν ότι η
Ελλάδα είχε μια ιδιομορφία. Ήταν η χώρα με το εξωφρενικό σε σχέση με την
υπόλοιπη Ευρώπη ποσοστό ατομικής ιδιοκτησίας σε κατοικίες (αστικές και
εξοχικές) και σε πάσης φύσεως κτήματα.
Πώς λοιπόν θα μπορούσε μια ξένη εταιρία αυτού του είδους να
δραστηριοποιηθεί σ’ αυτή την χώρα αν δεν αποξενώνονταν όλα αυτά τα εκατομμύρια
μικροϊδιοκτητών από τις ατομικές, συχνά πατρογονικές, ακίνητες περιουσίες τους;
Η συνταγή λοιπόν των Τροϊκανών δεν είναι αποτυχημένη.
Τουναντίον είναι απόλυτα επιτυχής. Δεν είναι καθόλου ανόητη. Τουναντίον είναι
μεγαλοφυής.
Όχι μόνο κρινόμενη εκ του αποτελέσματος επειδή εξόφθαλμα
φαίνεται να επιτυγχάνει διάνα τους πραγματικούς της στόχους, αλλά κυρίως για
την απλότητα στη σύλληψή της.
Η δημόσια και ιδιωτική περιουσία, τα δημοκρατικά δικαιώματα
η εθνική κυριαρχία είναι σημαντικά αγαθά. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τα
στερηθεί.
Ο μόνος τρόπος για να υποχρεωθεί να τα θυσιάσει είναι να
βρεθεί ενώπιον του κινδύνου να χάσει άλλα αγαθά σημαντικότερα.
Αυτή είναι η απλούστατη μεγαλοφυής λογική της τρόϊκας και
της συνταγής της.
Ο προσφορότερος
τρόπος για να εξαναγκάσεις τον ιδιοκτήτη ακινήτου να θυσιάσει την ιδιοκτησία
του είναι να απειληθεί η διατροφή, η υγεία, η ελευθερία του.
Τόσο απλά είναι α πράγματα και όσο πιο γρήγορα το πάρουμε
χαμπάρι, από τον άνεργο μέχρι τον μεγαλοβιομήχανο και από τον ακροαριστερό
μέχρι τον ακροδεξιό, τόσο μεγαλύτερη ελπίδα
υπάρχει να σώσουμε τη χώρα και τον εαυτό μας.
Κοινή γαρ η τύχη όσων απόμειναν σ’ αυτόν τον τόπο, κοινός ο
εχθρός και το μέλλον ζοφερό και τρισάθλιο αν συνεχίζουμε να το εμπιστευόμαστε σ’
αυτούς που το σχεδίασαν για μας χωρίς εμάς…
Σ’ αυτούς, που θεωρούν ότι η Ελλάδα θα ήταν το ομορφότερο
μέρος του κόσμου, αν…. δεν την κατοικούσαν Έλληνες.
Σ’ αυτούς τους αιμοσταγείς νεοαποικιοκράτες, που προφανώς
πιστεύουν ότι καλός Έλληνας είναι ο ξεψυχισμένος Έλληνας, όπως παλιότερα οι
πρόγονοί τους εκτιμούσαν ότι καλός Ινδιάνος ήταν ο νεκρός Ινδιάνος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου