Στο σπίτι του κρεμασμένου….

Η απόλυτη λογική αναντιστοιχία των μέτρων σε σχέση με την επίσημη προπαγανδιστική γραμμή περί «ανάταξης της οικονομίας», «επιστροφής στην ανάπτυξη» και «σωτηρίας της πατρίδος», όπως την αναλύσαμε στην προχθεσινή μας ανάρτηση, καθιστά εξαιρετικά μειονεκτική την θέση των κυβερνητικών στελεχών ακόμα και στις πιο στημένες τηλεοπτικές συζητήσεις.

Δεν είναι τυχαίο, που οι τρείς  πολιτικοί αρχηγοί αποφεύγουν «σαν τον διάολο με το λιβάνι» τους δημοσιογράφους και ελάχιστοι πλέον είναι οι γενναίοι, που αποτολμούν να συμμετάσχουν στα «παράθυρα» ή τα « τραπέζια» των καναλιών, μη διαθέτοντας άλλα εφόδια πλην του αχαλίνωτου θράσους τους.

Έτσι ο κος Σαμαράς, πέραν των απολύτως αναγκαίων και εν πολλοίς απογοητευτικών δηλώσεών του κατά τις διεθνείς συναντήσεις του, τηρεί απόλυτη σιγή ιχθύος στο εσωτερικό με τους ιδιότυπους «κύκλους του Μαξίμου» να διαρρέουν από καιρού εις καιρόν την «δυσαρέσκεια» της εξοχότητός του.

Ο κος Βενιζέλος έχει αυτοπεριορισθεί δραματικά σε λογίδρια ενώπιον ολιγομελών και αυστηρώς επιλεγμένων κομματικών ακροατηρίων.

Ο δε κος Κουβέλης, ο οποίος παλαιότερα με μεγάλη ευχαρίστηση συμμετείχε σε τηλεοπτικά δελτία, τώρα πια κάνει  μόνο λακωνικές σιβυλλικές  δηλώσεις μετά από τις ανούσιες συσκέψεις με τους κυβερνητικούς του εταίρους.

Παρόμοια δε τακτική εφαρμόζουν και οι πλείστοι των Υπουργών, ιδιαίτερα οι καθ’ ύλην αρμοδιότεροι, στη λογική ότι οι μεν «εταίροι» θέλουν έργα και όχι λόγια, οι δε «ιθαγενείς» όσο λιγότερα γνωρίζουν τόσο το καλύτερο.

Έτσι ο κλήρος για την  υπεράσπιση του νέου πακέτου σφαγιασμού των μικρομεσαίων στρωμάτων και του ξεπουλήματος των «ασημικών» καλούνται να σηκώσουν ελάχιστα στελέχη, τα οποία στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα δεν καταφέρνουν να αποφύγουν τις αμετροεπείς υπερβολές και τους αδόκιμους συσχετισμούς.

Απεργία λοιπόν σήμερα και το μοναδικό πρωϊνό πολιτικό πάνελ βρίσκεται στην εκπομπή του κου Αυτιά στο ΣΚΑΪ, όπου συμμετέχει ο μετεκλογικά περίπου μονοπωλών την τηλεοπτική εκπροσώπηση της ΝΔ κος Άδωνις Γεωργιάδης.

Με την γνωστή πομπώδη και δραματική ρητορική του προσπαθεί να πείσει τον Πρόεδρο των πολυτέκνων Θεσσαλονίκης για την αναγκαιότητα της περικοπής του επιδόματός τους, επικαλούμενος την «εμπόλεμη κατάσταση» της χώρας.

« Η Ελλάς βρίσκεται σε πόλεμο αυτή την στιγμή και οι πολύτεκνοι, που είναι πατριώτες,  οφείλουν να υποστούν αγόγγυστα αυτή τη θυσία». «Φαντάζεσθε», κατακεραύνωσε  τον κατατρεγμένο ανθρωπάκο ο αξιότιμος βουλευτής σε μια έντονα συγκινητική αποστροφή του λόγου του, «φαντάζεσθε, κε πρόεδρε των πολυτέκνων, όταν οι Έλληνες έφευγαν για το μέτωπο, κάποιοι άλλοι να διαδήλωναν για τα επιδόματά τους;».

Οποίος ατυχής παραλληλισμός !!!

Ο δυστυχής Πρόεδρος των πολυτέκνων δεν είχε την ετοιμότητα ή ίσως την θέληση να εναντιωθεί στα ρηχά  πατριωτικά επιχειρήματα του συνομιλητή του.

Όμως είναι βέβαιο ότι οι μυριάδες  των τηλεθεατών έκαναν αυτομάτως άλλους πολλούς και μάλλον απευκταίους για την ΝΔ συνειρμούς.

Διότι είναι γεγονός ότι μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει προσχωρήσει στην άποψη ότι η Ελλάδα υφίσταται μια ιδιότυπη πολεμική επίθεση από το λεγόμενο Δ’ Ράιχ και μάλιστα ότι ήδη ευρίσκεται υπό νέα Γερμανική κατοχή.

Όμως είναι επίσης κοινή η ιστορική γνώση και η εθνική συλλογική μνήμη ότι κατά την προηγούμενη πολεμική και αργότερα κατοχική περίοδο υπήρχε βεβαίως ο λαός, που πολεμούσε στα μέτωπα, που θυσιαζόταν, που λιμοκτονούσε, που αντιστέκονταν με όλα τα μέσα για την ελευθερία και την πατρίδα.

Την ίδια ώρα όμως η πολιτική ηγεσία προεξαρχούσης της τότε βασιλικής οικογένειας είχε διαφύγει στο εξωτερικό. Αρκετοί όσων παρέμειναν εδώ συνεργάσθηκαν επαίσχυντα με τον κατακτητή και την ώρα που ο κοσμάκης ξεψυχούσε από την πείνα στα πεζοδρόμια, κάποιοι πλούτιζαν κάνοντας τον μαυραγορίτη ή ακόμη χειρότερα τον κουκουλοφόρο καταδότη.

Σημειωτέον δε ότι  οι θυσίες του ελληνικού λαού είχαν ως θεμελιακό αίτιο και ηθικό έρεισμα το ΟΧΙ στον εισβολέα.

Σήμερα λοιπόν με βάση την προσομείωση   του αξιότιμου υπερασπιστή της συγκυβέρνησης έχουμε τον ίδιο εισβολέα, ο οποίος επιχειρεί να λεηλατήσει την ήδη καθημαγμένη πατρίδα. 

Έχουμε νεκρούς.

Έχουμε συσσίτια.

Έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόπουλα που υποσιτίζονται και οσονούπω θα παρουσιάσουν μη αναστρέψιμη καχεξία.

 Έχουμε «μαυραγορίτες», που επιμένουν να αυξάνουν τις τιμές στα τρόφιμα και στα είδη πρώτης ανάγκης.

Έχουμε ελλείψεις σε φάρμακα και υγειονομικό υλικό.

 Έχουμε μυστηριώδεις πληροφοριοδότες της τρόϊκας, ώστε να βάζει όλο και πιο βαθιά το χέρι στα εισοδήματα, στις καταθέσεις και στα όποια περιουσιακά στοιχεία του κοσμάκη. Έχουμε  κατάλυση του Συντάγματος. (Αυτό θα το αναλύσουμε προσεχώς).

Έχουμε βαρεία απώλεια εθνικής κυριαρχίας και είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχουμε προ πολλού παραχωρήσει την αρμοδιότητα της αρμοδιότητας αρχικά στις Βρυξέλλες και τώρα στην Γερμανία, εκπροσωπουμένη από την ενδημούσα τρόϊκα και τους μονίμως εγκατεστημένους Γερμανούς τοποτηρητές της με τις δήθεν συμβουλευτικές αρμοδιότητες.

Όλα αυτά τα στοιχεία συνάδουν στην περί εμπολέμου καταστάσεως αντίληψη του κου Γεωργιάδη.

Γιατί όμως αλήθεια του Ελληνικού λαού του «μπήκε ο διάολος» και  αντιδρά στην ιδέα των αενάως επαναλαμβανόμενων θυσιών;

Ίσως γιατί ο «διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες».

Και η λεπτομέρεια εν προκειμένω είναι ότι η Συγκυβέρνηση δεν είπε ΟΧΙ στον εισβολέα.

 Τουναντίον επιμένει να τον πείσει ότι αυτή ειδικώς την φορά πρέπει να ενδώσει αμαχητί στον κατακτητή, να του παραχωρήσει ευχαρίστως τα πάντα και να δεχθεί αγόγγυστα τον σφαγιασμό του εις τους επόμενους αιώνες των αιώνων.

Αντί  για ήρωες του ΟΧΙ, αντικρίζει λεγεωνάριους του ΝΑΙ.

 Πώς να συστρατευθεί;

Πώς να ομοψυχίσει  όταν καθημερινά μπολιάζεται με το δηλητήριο του κοινωνικού αυτοματισμού, της συγκάλυψης των σκανδάλων, της ατιμωρησίας των Μαυροκορδάτων, της ασυδοσίας των τραπεζών και των ξένων πολυεθνικών.

Να «πολεμήσει», αλλά έναντι ποίου; Ποιος είναι πράγματι ο εχθρός κατά την ιδιόρρυθμη αντίληψη της Συγκυβέρνησης;

Να θυσιασθεί, αλλά για ποιό ακριβώς στόχο και για ποιού ακριβώς το συμφέρον;

Σαν κάπως παράταιρο  το βλέπει ο λαός το πράμα και μάλλον δεν έχει άδικο.

Σαν κάπως σύγκριση ανομοίων φαντάζει και συνεπώς αδόκιμο και το παράδειγμα του αξιότιμου Βουλευτή και ίσως θα πρέπει να το αποσύρει από την τρέχουσα επιχειρηματολογία του .

Διότι πολύ απλά «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν πρέπει να μιλάμε ποτέ για σχοινί….».