Ακρίβεια – «Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι….»*

Ως εάν εξύπνησε από βαθύ λήθαργο η κυβέρνηση εμφανίζεται να τρέχει ασύντακτα, αλλά με πυρ ομαδόν, κατά του «εχθρού» της ακρίβειας.
Ξυπνητήρι ως συνήθως υπήρξαν πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα, που εμφανίζουν το 71, 5% των ψηφοφόρων της ΝΔ και το 82,9% του ΠΑΣΟΚ να θεωρούν την ακρίβεια ως την μεγαλύτερη απειλή για το κυβερνών κόμμα.
Το γεγονός ότι η Κυβέρνηση χρειάσθηκε τη βοήθεια των δημοσκόπων για να καταλάβει καθυστερημένα κάτι που ο μέσος Έλληνας σε ποσοστό 80% συνειδητοποίησε μόνος του απλά και γρήγορα αποτελεί ζήτημα, που θα πρέπει να ανησυχήσει την ίδια και όχι μόνον.
Όμως «κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Κρίνοντας από το μέγεθος του επικοινωνιακού μπαράζ με την επιστράτευση του κ. Αλογοσκούφη και του ιδίου του κ. Πρωθυπουργού,
αντιλαμβάνομαι ότι οι σφιγμομετρήσεις περιλαμβάνουν ενδεχομένως και άλλα άκρως ανησυχητικά στοιχεία, που δεν δημοσιοποιήθηκαν σε μας τους κοινούς θνητούς.
Η βραδύτητα αντίληψης των προβλημάτων και το τρέξιμο πίσω από τις δημοσκοπήσεις είναι ένα μειονέκτημα για αυτή την Κυβέρνηση, αλλά σίγουρα δεν είναι το μείζον.
Εν πάση περιπτώσει «καλώς τους κι ας αργήσανε»..
Το χειρότερο είναι η στρεβλή και συνήθως ελλιπής κατανόηση των πραγματικών γενεσιουργών αιτίων κάθε ανεπιθύμητου φαινομένου.
Φοβούμαι ότι και πάλι κάτι ανάλογο συμβαίνει.
Διότι ο μεν κ. Πρωθυπουργός απευθύνθηκε στον κ. Μπαρόζο για να περιληφθεί το θέμα στον κατάλογο ακαδημαϊκών συζητήσεων «μεταξύ τυρού και αχλαδίου» σε κάποιο μελλοντικό γεύμα εργασίας Ευρωπαίων αρχηγών. («Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι…»)
Ο κ. Αλογοσκούφης εξαντλείται σε ασαφή υποσχεσιολογία προς τους πεινασμένους («παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του…»)
Και ο ατυχής κ. Φώλιας εξακολουθεί με «άσφαιρα πυρά» να παλεύει απελπιστικά μόνος του με τα αδηφάγα θηρία της ζούγκλας της αγοράς.
Είναι λοιπόν προφανές ότι ούτε η ουσία ούτε η έκταση του προβλήματος έχει γίνει κατανοητή.
Η ακρίβεια δεν είναι απόλυτο πρωτογενές οικονομικό μέγεθος. Αντίθετα είναι σχετική έννοια που προκύπτει από συγκριτική αξιολογική εκτίμηση των τιμών καταναλωτή σε σχέση με το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα. Το πραγματικό μέτρο λοιπόν της ακρίβειας δεν είναι απλώς το επίπεδο των τιμών, αλλά κυρίως το επίπεδο της φτώχιας.
Ακριβό δεν είναι ένα προϊόν διότι έχει μια «υψηλή» τιμή αλλά κυρίως διότι το εισόδημα της πλειοψηφίας των καταναλωτών δεν επιτρέπει να το αποκτήσουν.
Όταν αυτό το προϊόν είναι είδος πολυτελείας η κυβέρνηση μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Όταν μιλάμε για βασικό είδος διατροφής (ψωμί, γάλα, μακαρόνια) τότε «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά … στην κάλπη πέφτει φούμο…».
Η ακρίβεια είναι αποτέλεσμα δομικών προβλημάτων της οικονομίας, κάποια εκ των οποίων μπορεί να είναι κοινά στην Ευρωπαϊκή αγορά, κάποια όμως άλλα είναι ολότελα δικά μας. Η τιμές του πετρελαίου για παράδειγμα είναι σίγουρα διεθνές φαινόμενο.
Το ότι όμως η χώρα μας έχει γίνει ένας ιδιότυπος παράδεισος των καρτέλ, της αισχροκέρδειας και των πάσης φύσεως οργανωμένων συμφερόντων αποτελεί δική μας παγκόσμια αποκλειστικότητα.
Ας μη λησμονούμε ότι οι ΗΠΑ, που αναμφίβολα αποτελεί το παγκόσμιο πρότυπο της ελεύθερης αγοράς, διαθέτουν παράλληλα το σκληρότερο νομοθετικό πλέγμα για την δίωξη των ολιγοπωλιακών πρακτικών.
Το ίδιο ισχύει σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της ΕΕ.
Μόνο στην Ελλάδα το πιθανόν ελλιπές αλλά πάντως υπαρκτό νομικό πλαίσιο έχει περιέλθει σε απόλυτη αχρησία, με αποτέλεσμα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας να διαπιστώνει ασυδοσία στην αγορά.
Έτσι εξηγείται γιατί η ελληνική φέτα είναι ακριβότερη στα Τρίκαλα από ότι στο Βερολίνο.
Από την άλλη το πρόβλημα του Γάλλου ταξιτζή ενδεχομένως θα λυθεί όταν μειωθεί η διεθνής τιμή του πετρελαίου. Δεν θα συμβεί όμως τον ίδιο με τον Έλληνα συνάδελφό του, που ούτως ή άλλως δεν θα βρίσκει αρκετούς πελάτες επειδή το ταξί μετατρέπεται σταθερά σε είδος υπερβολικής πολυτέλειας.
Χρειάζονται λοιπόν μέτρα προς δύο τουλάχιστον κατευθύνσεις.
Πρώτον να αυξήσουν σταθερά και σε μόνιμη βάση το μέσο εισόδημα του Έλληνα καταναλωτή. Αυτό σημαίνει σταθερή δουλειά και αξιοπρεπή μεροκάματα.
Δεύτερον εξυγίανση της αγοράς, ώστε να λειτουργήσει πράγματι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Απελευθέρωση της αγοράς δεν σημαίνει απλώς εξοβελισμό του κράτους, σημαίνει και εξολόθρευση των «τρωκτικών».

Το φαινόμενο λοιπόν της ακρίβειας δεν είναι ένα δαιμόνιο, που μπορεί να το εξορκίσει ο κ. Μπαρόζο.
Οι ασθενείς οικονομικά ομάδες του πληθυσμού δεν βρίσκονται σε πρόσκαιρη ταμιακή δυσχέρεια, ώστε να την αντιμετωπίσουν οριστικά οι ελεημοσύνες, που σχεδιάζει ο κ. Αλογοσκούφης.
Όσο για τον κ. Φώλια προφανώς ματαιοπονεί αν πιστεύει ότι θα μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με την βοήθεια αυτών, που πρωτοστατούν στη δημιουργία του.
Κακά τα ψέματα αν αυτές οι απλές αλήθειες δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές η παθογένεια του όλου συστήματος δεν θα αντιμετωπισθεί ουσιαστικά με ημίμετρα και επικοινωνιακές «ασπιρίνες».
Τα φώτα της δημοσιότητας μπορεί πρόσκαιρα να στραφούν κάπου αλλού. Ίσως στους «γάμους» των ομοφυλοφίλων.
Όμως η φτώχεια θα παραμένει εκεί. Η πείνα θα καραδοκεί. Η δυσπραγία θα είναι κακός σύμβουλος για τους εξαθλιωμένους.
Αυτοί που σήμερα κοιτούν μελαγχολικά τις εξαγγελίες των ολιγοπωλίων και των αλυσίδων για δήθεν εκπτώσεις και «πάγωμα των τιμών» μουρμουρίζοντας «να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι…», αύριο, όταν η ακρίβεια θα συνεχίζει τον ανήφορο, μπορεί να χάσουν την θυμόσοφη διάθεσή τους.



* Οι παροιμίες, που παραθέτουμε αποτελούν καλόπιστη προσφορά για τη σχετική συλλογή του κ.Πρωθυπουργού.
Μία από αυτές έχει διασκευαστεί δεόντως για τις ανάγκες του κειμένου.
Αποτελεί το κουίζ της ημέρας.
Βρείτε ποια από όλες και αποδείξτε την αγάπη σας στην λαϊκή σοφία.