ΙΡΛΑΝΔΙΑ: Κούκος Ανοίξεως προαγγελτικός

Πίσω έχει η Ιρλανδία …την ουρά είχαμε γράψει στο υστερόγραφο προηγούμενης ανάρτησής μας, υπονοώντας το Ιρλανδικό δημοψήφισμα και μετά από 24 ώρες η πραγματικότητα επιβεβαίωσε την «δυσοίωνη» πρόβλεψή μας.
Πρόβλεψη η οποία οπωσδήποτε δεν ήταν μόνο δική μας.
Τουλάχιστον άλλοι τρείς Ευρωπαίοι «οραματιστές» οι κκ Μπαρόζο, Σαρκοζί και Μέρκελ πρέπει να είχαν δει το προηγούμενο βράδυ το ίδιο εφιαλτικό όνειρο, αφού σαν έτοιμοι από καιρό έσπευσαν αμέσως μετά την ανακοίνωση των «θλιβερών» αποτελεσμάτων να κάνουν διαγγέλματα παρηγοριάς.
«Η διαδικασία ψήφισης της Συνθήκης της Λισσαβόνας θα πρέπει να συνεχισθεί. Ήδη 18 χώρες έχουν κυρώσει (κοινοβουλευτικά) την συνθήκη…».
«Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του…».
Πράγματι και οι υπόλοιπες χώρες αναμένεται να την επικυρώσουν κοινοβουλευτικά χωρίς άλλα απρόοπτα και θα καταλήξουμε αισίως σε ένα συγκεντρωτικό αποτέλεσμα 25 προς 1.
Αυτό υπαινίσσονται οι τρείς Ευρωπαίοι πρωτομάστορες προσπαθώντας μάταια να παρηγορήσουν εαυτούς και αλλήλους.
Δεν παύει όμως η Ιρλανδία να έχει κόψει ανεπανόρθωτα την Ευρωπαϊκή μαγιονέζα.
Διότι όλοι καλώς γνωρίζουν ότι το θέμα δεν είναι αριθμητικό, είναι πολιτικό.
Δεν είναι ποσοτικό είναι ποιοτικό.
Με βάση την αριθμητική προσέγγιση του κ. Μπαρόζο η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών κρατών επικύρωσε την συνθήκη.
Με βάση όμως την ρεαλιστική πολιτική αξιολόγηση του προχθεσινού αποτελέσματος της Ιρλανδίας τρεις στους τρεις λαούς της Ευρώπης, που τους δόθηκε η δυνατότητα να αποφασίσουν μέσω δημοψηφισμάτων καταδίκασαν την πολιτική, που ακολουθούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες.
Το σχέδιο μετά την εμπειρία της Γαλλίας και της Ολλανδίας ήταν εξαιρετικά απλό.
Κάποιοι ακριβοπληρωμένοι τεχνοκράτες κατασκευάζουν ένα εξαιρετικά στρυφνό κείμενο συνθήκης, δομημένο με τρόπο, που ελάχιστοι να βρούν το κουράγιο να το διαβάσουν κι απ’ αυτούς ακόμα πιο λίγοι να μπορούν να το καταλάβουν.
Κατόπιν αναλαμβάνουν οι κυβερνήσεις των κρατών μελών να το επικυρώσουν με συνοπτικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και «ούτε γάτα ούτε ζημιά».
Τόσο απλό.
Τόσο απλά σχέδια όμως δεν μπορούν πάντα να λύσουν τόσο περίπλοκα προβλήματα.
Διότι το πρόβλημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζει σοβαρή υπαρξιακή παθογένεια.
Δεν κατάφερε ποτέ να συντονίσει κοινές Ευρωπαϊκές δράσεις σε κοινά Ευρωπαϊκά οράματα. Αντίθετα παρέμεινε αυστηρά παζάρι συμψηφισμού σκληρά αντιμαχόμενων συμφερόντων.
Η ηγετική διοικητική της νομενκλατούρα είναι κατ’ ουσίαν διορισμένοι τεχνοκράτες.
Δείχνουν να ενδιαφέρονται πρωτίστως για την διατήρηση των μηχανισμών, που τους συντηρούν στις καρέκλες τους.
Φαίνονται να έχουν μοναδικό μέλημα τη «βελτίωση» ψυχρών οικονομικών δεικτών.
Όχι τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων πολιτών.
Έτσι ο Ευρωπαίος πολίτης δεν είναι απλά απογοητευμένος από τα αρνητικά γι αυτόν αποτελέσματα της μέχρι σήμερα Ευρωπαϊκής πορείας.
Είναι πλέον εξαιρετικά καχύποπτος για τις συνέπειες της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Η οικονομική κρίση ήταν φυσικό να επιδεινώσει την κατάσταση.
Οι Ιρλανδοί είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν την δυσαρέσκεια και την δυσπιστία τους μέσω του δημοψηφίσματος.
Οι φορτηγατζήδες, οι αλιείς, οι αγρότες, που διαδήλωσαν στις Βρυξέλλες, έδωσαν μια πρόγευση στους Ευρωπαίους ηγέτες για το τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν οι υπόλοιποι λαοί, που δεν είχαν την ευκαιρία να εκφρασθούν μέσω δημοψηφισμάτων περί της συνθήκης της Λισσαβόνας.
Γι αυτό η άποψη να συνεχισθεί η διαδικασία επικύρωσης σαν να μη συμβαίνει τίποτα είναι μη ρεαλιστική.
Πολλώ μάλλον η άποψη να τιμωρηθεί η Ιρλανδία ή να προχωρήσουμε σε Ευρώπη «δύο ταχυτήτων είναι επικίνδυνα αφελής.
Όσοι γραφειοκράτες την υποστηρίζουν δεν έχουν καταλάβει ή αρνούνται πεισματικά να παραδεχθούν ότι η Ευρώπη ανέκαθεν οικονομικά υπήρξε όχι μόνο δύο αλλά πολλών ταχυτήτων.
Πολιτικά δε εδώ και κάμποσα χρόνια έχει γίνει η Ευρώπη των δύο διαφορετικών κόσμων για να μη πούμε των δύο διαφορετικών πλανητών.
Διότι είναι αβίαστα προφανές ότι σε άλλο κόσμο ζουν οι λαοί και σε άλλο κόσμο οι κυβερνητικές αλλά και οι περισσότερες κομματικές ηγεσίες.
Όσο για την γραφειοκρατική διοικητική νομενκλατούρα των Βρυξελλών; Αυτή πια φαίνεται από άλλο πλανήτη.
Η Ευρωπαϊκή ένωση έχει εισέλθει στην εποχή των ισχνών αγελάδων.
Σε τέτοιου είδους εποχές οι λαοί γίνονται περισσότερο «ανήσυχοι» και «γκρινιάρηδες».
Είναι επομένως περισσότερο ρεαλιστικό και απείρως χρησιμότερο για την συντήρηση της Ευρωπαϊκής συνοχής η περίπτωση της Ιρλανδίας να μη θεωρηθεί ως ένα μεμονωμένο περιστασιακό γεγονός.
Είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των δημοψηφισμάτων της Γαλλίας και της Ολλανδίας, των εξεγέρσεων των «προαστίων», των τρακτέρ και των φορτηγών των Βρυξελλών.
Είναι ένα ακόμη σύμπτωμα μιας χρόνιας και εκτεταμένης οικονομικής, πολιτικής και θεσμικής κρίσης.
Σηματοδοτεί γλαφυρά το τέλος μιας εποχής, όπου οι λαοί της Ευρώπης αρνούνται πλέον κατηγορηματικά να προσφέρουν άλλες λευκές επιταγές στη διοικούσα Ευρωπαϊκή ελίτ.
Όσο γρηγορότερα το αντιληφθούν αυτό οι Ευρωπαίοι πολιτικοί τόσο το καλύτερο για όλους.
Είναι προς το συμφέρον όλων ανεξαρτήτως πολιτικής αποχρώσεως να κινηθούν στην κατεύθυνση της πλατιάς ενημέρωσης και της διευκόλυνσης συμμετοχής των Ευρωπαίων πολιτών στις αποφάσεις, που τους αφορούν.
Αυτό είναι το ξεκάθαρο μήνυμα του Ιρλανδικού δημοψηφίσματος.
Μπορεί ο κ. Μπαρόζο να πιστεύει ότι «ένας κούκος δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη».
Συνήθως όμως καλώς ή κακώς ένας κούκος μπορεί μια χαρά να την προαναγγείλει…
Ούτως ή άλλως η επέλευση της ανοίξεως είναι αναπόφευκτη φυσική συνέπεια ουδόλως εξαρτώμενη από το τραγούδι του κούκου.
Οι φρόνιμοι όμως των γεωργών συνηθίζουν να αφουγκράζονται το κελάηδημά του...
Ομοίως και η νέα εποχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ιστορική νομοτέλεια ουδόλως εξαρτώμενη από το Ιρλανδικό δημοψήφισμα.
Οι οξυδερκείς όμως πολιτικοί οφείλουν να συλλάβουν το μήνυμα του...

Ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω...