Όταν πριν από 4,5 χρόνια η Νέα Δημοκρατία ανελάμβανε «μετά βαΐων και κλάδων» την διακυβέρνηση της χώρας ακόμη και οι πιο άσπονδοι εχθροί της στις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις τους δεν μπορούσαν σίγουρα να διανοηθούν την σημερινή εικόνα της χώρας.
Αρκετοί ήταν αυτοί, που δεν μπορούσαν να απαγκιστρωθούν από τα βιώματα προηγούμενων δεξιών κυβερνήσεων. Πολλοί περισσότεροι όσοι έβλεπαν με επιφυλακτικότητα την έλλειψη εμπειρίας του φερέλπιδος πρωθυπουργού. Ελάχιστοι όσοι πίστευαν ότι θα υλοποιηθούν οι πρωτοφανούς αμετροέπειας υποσχέσεις.
Ουδείς όμως μπορούσε να προβλέψει ότι σε τόσο μικρό διάστημα επρόκειτο η χώρα να ζήσει τη σημερινή εφιαλτική πραγματικότητα.
Ουδέποτε η κοινωνία μας υπήρξε δημοκρατία αγγέλων.
Αποτελεί όμως διεθνή πατέντα να κατηγορούνται ο υπουργός απασχόλησης ότι προσφέρει «μαύρη εργασία» σε ανασφάλιστους αλλοδαπούς. Ο υπουργός Χωραταξίας ότι κτίζει αυθαίρετα, ο υπουργός πολιτισμού ότι συναγελάζεται με «σκανδαλιάρηδες» επιχειρηματίες, ο υπουργός Αιγαίου ότι έχει «ατακτούληδες» συνεργάτες», ο υπουργός ναυτιλίας ότι καταναλώνει μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς του σε επιχειρήσεις real estate με ειδικότητα σε offshore «φορολογικές διευθετήσεις» και πάει λέγοντας.
Αξιοθαύμαστες επίσης είναι οι πολυσχιδείς δραστηριότητες των κυβερνητικών συζύγων. Και αυτό αποτελεί επίσης παγκόσμια πρωτοτυπία.
Σε όλα τα βάρβαρα έθνη του πλανήτη, όπου οι γυναίκες είναι «παρακολουθήματα» των ανδρών τους, οι σύζυγοι των πολιτικών περιορίζονται σε δράσεις κοινωνικού περιεχομένου. Συνοδεύουν τους συζύγους τους σε καμιά δεξίωση, επισκέπτονται κανένα ορφανοτροφείο, το πολύ-πολύ συμμετέχουν σε κανένα φιλόπτωχο ταμείο ή καμιά φεμινιστική οργάνωση και μέχρι εκεί…
Μιλάμε δηλαδή για εξαιρετικά χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο….
Αλλά στην Ελλάδα οι σύζυγοι των κυβερνητικών στελεχών παρουσιάζουν εξαιρετική ενεργητικότητα.
Διαπρέπουν στην ιατρική, στην επιχειρηματικότητα, στην δικηγορία, την συμβολαιογραφία, στην αγοραπωλησία ακινήτων, στην δημοσιογραφία και ότι άλλο ένδοξο και προσοδοφόρο μπορεί να φαντασθεί κανείς…
Μιλάμε για εξαιρετικά ταλέντα, που συνήθως συνεισφέρουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό πολλαπλάσια ποσά σε σχέση με τα ισχνά δημοσιοϋπαλληλικά εισοδήματα των συζύγων τους.
Είναι εκπληκτικό, τι μπορεί να επιτύχει μια γυναίκα κυβερνητικού παράγοντα, που απολαμβάνει την ισότητα τον σεβασμό και τις ευκαιρίες, που μόνο ένας τόσο υψηλού επιπέδου πολιτισμός σαν το δικό μας μπορεί να εξασφαλίσει.
Όταν το κατανοήσει κανείς αυτό θλίβεται και λυπάται ειλικρινά για την εικόνα, που παρουσιάζουν οι γυναίκες των κυβερνώντων διάφορων απολίτιστων λαών της δυτικής Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής. Δέσμιες της βαρβαρότητας των βάναυσων φαλοκρατών συζύγων τους υποχρεώνονται να σέρνονται μεταξύ διπλωματικών δεξιώσεων και φιλανθρωπικών εκδηλώσεων.
Ακόμα πιο ελπιδοφόρες όμως είναι οι υπαρξιακές αναζητήσεις των κυβερνώντων, που με τις συχνές επισκέψεις τους στις ιερές μονές και με τις πνευματικές συνευρέσεις τους με τους άγιους πατέρες τους ενθάρρυναν και αυτούς να αναδείξουν τα κρυφά τους ταλέντα στην σύζευξη των δημοσίων και μοναστηριακών γαιών εις δόξαν Θεού πατρός.
Μοναδική ίσως ανορθογραφία μερικοί ελάχιστοι αναλφάβητοι βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης, που είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως του τρόπου συμπλήρωσης ενός ψηφοδελτίου. Με αποτέλεσμα να χαλάει η κορυφαία κατανυκτική τελετουργία της ψήφισης του συντάγματος της βουλής.
Ευτυχώς υψηλής ευφυΐας άτομα με εξαιρετικά αντανακλαστικά καταφέρνουν να καλύπτουν την αντιληπτική ανεπάρκεια των συναδέλφων τους τόσο στις κρίσιμες ψηφοφορίες όσο και στις δυσνόητες μακροσκελείς (ν)τροπολογίες με τις πολυδαίδαλες ρυθμίσεις των τρεισήμισι αράδων.
Και όλα αυτά τα θαυμαστά συμβαίνουν την ώρα, που ο μέσος ψηφοφόρος ανεξαρτήτως επαγγελματικού κλάδου έρχεται πλέον αντιμέτωπος με το φάσμα της ανεργίας, της χρεοκοπίας, της ανέχειας.
Το πλέον όμως συνταρακτικό δεν είναι η κατασπατάληση του εθνικού πλούτου, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, η διασπάθιση της δημόσιας περιουσίας.
Το πλέον ανησυχητικό δεν είναι η φοροεπίθεση, που δέχεται ο ήδη ξεζουμισμένος φορολογούμενος.
Το πιο τρομακτικό είναι η αλαζονεία της εξουσίας, που με πρωτόγνωρη κυνικότητα υποστηρίζει το νομότυπο της ιδιοτέλειας στην άσκηση της διοικητικής λειτουργίας και διεκδικεί θαρραλέα την νομιμοποίηση της πολιτικής αναλγησίας.
Συμπτώματα παρακμιακού εκτροχιασμού, που σε συνδυασμό με οικονομικές αντιαναπτυξιακές πολιτικές δημιουργούν αναπότρεπτα ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα, το οποίο ιστορικά κατά το παρελθόν οδήγησε σε νομοτελειακή κατάρρευση ακόμη και αυτοκρατορικά καθεστώτα.
Αυτό που πρέπει όμως να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν είναι ότι τα σάπια καθεστώτα δεν πέφτουν πάντοτε σαν ώριμα φρούτα.
Μερικές φορές λειτουργούν σαν την φυλλοξήρα, που καταστρέφει ολοσχερώς το ίδιο το δένδρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου