Golden boys και media Children (συνέχεια από το προηγούνο)

Τους πήρε κάτι μήνες (στα golden boys και media children) για να καταλάβουν και πλέον όλοι τους παραδέχονται ότι η κρίση είναι μεγάλη, είναι βαθειά και θα δημιουργήσει αναπόφευκτα ύφεση μεγάλων διαστάσεων.
Ότι δηλαδή θα πλήξει την βάση της πραγματικής οικονομίας. Την πρωτογενή παραγωγή. Την γεωργο-κτηνοτροφία, την βιομηχανία, το εμπόριο, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Θα αυξήσει την ανεργία. Θα οδηγήσει σε σταδιακή αλλά καλπάζουσα εξαθλίωση τεράστιες μάζες ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο. Και μάλιστα ανθρώπους, που μέχρι χθες δεν είχαν γνωρίσει την παραμικρή στέρηση, αντίθετα αποτελούσαν τον ευημερούντα κορμό της δυτικής καταναλωτικής κοινωνίας.
Οι χιλιάδες νοικοκυραίοι, που έχασαν τα σπίτια τους και ζούν πλέον στα πάρκα των Αμερικανικών μεγαλουπόλεων αποτελούν μια εικόνα, που πιθανότατα δεν θα περιορισθεί στα γεωγραφικά όρια του «Αμερικανικού παραδείσου». Ως γνωστό ένα νέο στρώμα αστέγων, πρώην μεσαίο στρώμα ιδιοκτητών δανειοληπτών, αναπτύσσεται με γρήγορο ρυθμό στην Ευρώπη της ενιαίας ελεύθερης αγοράς.
Το φαινόμενο έχει πάρει ήδη ανησυχητικές διαστάσεις στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, που απειλούν από πολλές απόψεις να αποτελέσουν την αχίλλειο πτέρνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχοντας εισέλθει, οι περισσότερες εξ αυτών, στην ένωση επί τη βάσει διαφόρων πολιτικών σκοπιμοτήτων, χωρίς να πληρούν βασικές οικονομικές προϋποθέσεις και έχοντας διατηρήσει τα εθνικά τους νομίσματα διαθέτουν οικονομίες περισσότερο ευάλωτες στην επελαύνουσα οικονομική καταιγίδα.
Ήδη τα αδύναμα νομισματικά τους συστήματα έχουν γίνει ο κύριος στόχος των διεθνών επιθετικών κερδοσκοπικών κεφαλαίων και όπως απετέλεσαν πύλη προώθησης των Αμερικανικών στρατηγικών συμφερόντων κατά τα προηγούμενα χρόνια, έτσι θα αποτελέσουν και πύλες εισαγωγής της οικονομικής κρίσης made in USA σε όλο της το μεγαλείο.
Παράπλευρη συνέπεια θα είναι ένα κύμα μετανάστευσης πληθυσμών από τις φτωχότερες προς τις πλουσιότερες χώρες της ΕΕ. Ακριβέστερα από τις περισσότερο προς τις λιγότερο οικονομικά εξαθλιωμένες. Κύμα, που θα έχει τη μορφή εσωτερικής μετανάστευσης εξ αιτίας της κατάργησης των συνόρων εντός της Ένωσης και ως εκ τούτου θα είναι ακατάσχετο και εντελώς ανεξέλεγκτο.
Άλλη παράπλευρη συνέπεια θα είναι προφανώς η έκρηξη της εγκληματικότητας.
Μετά τον Lombroso ουδείς θα επιχειρούσε να υποτιμήσει το ρόλο των οικονομικών συνθηκών ως βασικών γενεσιουργών αιτίων της εγκληματικότητας, χωρίς να θεωρηθεί τουλάχιστον γραφικός.
Εξ ίσου γραφική είναι ή άποψη, που ανέπτυξε σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο ένας συμπαθητικός κύριος προσπαθώντας να ερμηνεύσει αυθεντικά (= να υπερασπισθεί) τις δηλώσεις του κ. Αλογοσκούφη ότι πολλές προτάσεις, που γίνονται από την αντιπολίτευση στερούνται σοβαρότητος.
Ως παράδειγμα ο εν λόγω κύριος ανέφερε την πρόταση της αντιπολίτευσης για στήριξη των συνταξιούχων την οποία χαρακτήρισε επιπόλαια για δύο λόγους. Πρώτον λέει διότι ως έχοντες σταθερό μηνιαίο εισόδημα είναι προνομιούχοι έναντι των εργαζομένων, που κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι και δεύτερον διότι εξ αιτίας της κρίσεως οι τιμές των προϊόντων θα πέσουν και επομένως οι σημερινές πενιχρές «σταθερές» συντάξεις τους θα αποκτήσουν μεγαλύτερη αγοραστική αξία. Συμπέρασμα οι συνταξιούχοι θα ωφεληθούν από την κρίση...!!! (Παρακαλώ πολύ μη γελάτε γιατί κατ’ αρχήν δεν είναι ευγενικό και δεύτερον διότι αυτού του είδους οι απόψεις όταν διατυπώνονται στον κεντρικό κρατικό ραδιοσταθμό σε μια πολύ σοβαρή εκπομπή και δεν τυγχάνουν αντίλογου από ένα σοβαρό δημοσιογράφο, τότε η υπόθεση δεν είναι για γέλια αλλά μάλλον για κλάματα).
Βεβαίως και ο τελευταίος πολίτης της ΕΕ υποπτεύεται ότι συνέπεια της ύφεσης θα είναι ο πληθωρισμός και η αύξηση του τιμάριθμου, του οποίου η εξέλιξη ούτως ή άλλως εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την «φιλοπατρία» των κερδοσκόπων.
Σημασία όμως επί του παρόντος δεν έχει πως σκέπτεται ο πολίτης, ούτε τι προτείνουν οι αντιπολιτεύσεις στην ΕΕ ή στην Ελλάδα.
Σημασία έχει πως σκέπτονται αυτοί, που ακόμη προς το παρόν χειρίζονται τα Ερωπαϊκά πράγματα.
Οι κύριοι της φωτογραφίας μας λοιπόν φέρονται να είναι στην παρούσα φάση οι κατ’ εξοχήν χειριστές της Ευρωπαϊκής κρίσεως και μάλιστα φιλοδοξούν να περάσουν στην ιστορία ως οι σωτήρες του πλανήτη, οι ανακαινιστές του καπιταλισμού, οι αρχιτέκτονες του "second Bretton Woods "και άλλα ευτράπελα.
Πως λοιπόν αυτοί κατανοούν και πως σκέπτονται να αντιμετωπίσουν μια πρωτοφανή κρίση, που προϊόντος του χρόνου απειλεί με απρόβλεπτων διαστάσεων ύφεση την ανθρωπότητα.
Αρκεί να δούμε τα μέτρα του κ. Σαρκοζί για τη Γαλλική οικονομία.
Τράπεζες: 320 δισεκατομμύρια προς εγγύηση και 40 δισεκατομμύρια προς στήριξη των Τραπεζών (golden boys).
Επιχειρήσεις: 22 δισεκατομμύρια για στήριξη των επιχειρήσεων.
Εργαζόμενοι: Υπόσχεση για 100.000 συμβάσεις εργασίας για το 2009, που αν πραγματοποιηθεί θα στοιχίσει περίπου 250 εκατομμύρια.
Προφανώς οι επίδοξοι σωτήρες του πλανήτη, ο σοσιαλδημοκράτης κ. Μπράουν και ο φιλελεύθερος κ. Σαρκοζί δεν έχουν αξιολογήσει σωστά την κατάσταση, επιλέγουν κινήσεις που μάλλον δεν κινούνται στη σωστή κατεύθυνση και εν πάση περιπτώσει βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τις απόψεις και τις αξιολογήσεις των ψηφοφόρων τους.
Αντίθεση που χιλιάδες αγανακτισμένοι ψηφοφόροι, απολυμένοι των αυτοκινητοβιομηχανιών και κυνηγημένοι των τραπεζών, δεν παρέλειψαν να διαδηλώσουν στα πεζοδρόμια της Γαλλίας και άλλων χωρών της ΕΕ την ίδια στιγμή, που οι κύριοι Μπράουν και Σαρκοζί βίωναν τη μοναξιά του κήπου των Βερσαλιών.
Οι κορυφαίοι ηγέτες-σωτήρες αναλώνονταν σε μεταξύ τους φιλοφρονήσεις και σε ασκήσεις επικοινωνίας με ρομαντικά φαντάσματα του παρελθόντος αιώνος τύπου Bretton Woods την ώρα, που οι απλοί πολίτες αγωνιούσαν στους δρόμους για το αύριο ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα απειλητικά φαντάσματα της εξαθλίωσης και της πείνας.
Και αφού αυτή είναι η συνταγή των σεφ της πλανητικής σωτηρίας δεν είναι καθόλου δυσνόητες οι αντίστοιχες κινήσεις της Ελληνικής κυβέρνησης.
Παραδοσιακά ο δικός μας ΥΠΕΘΟ κατανοεί ελλιπώς και εκτελεί κακότεχνα όλες τις Ευρωπαϊκές οικονομικές συνταγές.
Έτσι μάλλον κανείς δεν εκπλήσσεται όπου τα ελληνικά κυβερνητικά μέτρα σωτηρίας περιορίζονται στην εξασφάλιση των τραπεζικών κερδών και δεν φαίνεται να περισσεύει ούτε ένα ευρώ για τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους.
Αντίθετα μια σειρά έκτακτων φορομπηκτικών πρωτοβουλιών θα επιταχύνουν την εξόντωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελευθέρων επαγγελματιών στο επόμενο δίμηνο.
Δυστυχώς όμως και η αντιπολίτευση παρουσιάζεται μουδιασμένη και αδυνατούσα να προχωρήσει σε συγκροτημένες ριζοσπαστικές προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης.
Οι λόγοι είναι ποικίλοι αλλά επίσης προφανείς.
Η αξιωματική αντιπολίτευση στερείται ιδεολογικής ομοιογένειας και προφανώς αρκετά ηγετικά της στελέχη εμφορούνται από σοσιαλδημοκρατικές απόψεις παρεμφερείς με του κ. Μπράουν ή πάντως πόρρω απέχουσες από αυτές του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτά τα στελέχη (στην πλειοψηφία τους media children) αδυνατούν πιθανότατα να φαντασθούν ένα κόσμο χωρίς κερδοφόρο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Από την άλλη η σοσιαλιστική πτέρυγα πιθανότητα συνεχίζει να θεωρεί ότι στην παρούσα συγκυρία προέχει η συνοχή της ηγετικής ομάδας του κινήματος.
Όσο για τα κόμματα της πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστεράς, από τα οποία επίσης δεν λείπουν τα media children, όχι απλώς δεν μπορούν να φαντασθούν ένα κόσμο χωρίς το υπάρχον οικονομικό σύστημα, αλλά τρέμουν ακόμη και στην ιδέα μιας Ελλάδας χωρίς δεξιά διακυβέρνηση. Ανέκαθεν άλλωστε αυτά τα κόμματα αρέσκονταν να εξαντλούν την ενεργητικότητά τους σε ακτιβισμούς μιντιακής κατανάλωσης, παρά σε υπεύθυνες προτάσεις συγκροτημένης εναλλακτικής διακυβέρνησης.
Άπαντες λοιπόν προς το παρόν μοιάζουν λίγο-πολύ να πλανώνται πλάνην οικτράν.
Διότι δεν κατάφεραν να λάβουν το πραγματικό μήνυμα της φετινής 28ης Οκτωβρίου.
Δεν πρόσεξαν ότι για πρώτη φορά το ενδιαφέρον στα ΜΜΕ δεν απέσπασαν οι στρατιωτικές παρελάσεις, αλλά οι παρελάσεις των ανέργων με τις μαύρες σημαίες.
Και για πρώτη φορά στην ιστορία του επετειακού εορτασμού οι πολίτες που είχαν μαζευτεί για να παρακολουθήσουν την παρέλαση κρατούσαν περισσότερες μαύρες σημαίες παρά γαλανόλευκες και φώναζαν συνθήματα διαμαρτυρίας αντί να χειροκροτούν τους ατυχείς επισήμους.
Οι Έλληνες πολίτες φάνηκαν να βρίσκονται σε απόλυτη σύμπτωση απόψεων και αντιδράσεων με τους Ευρωπαϊκούς λαούς.
Αυτό είναι οπωσδήποτε ενθαρρυντικό.
Το κακό είναι ότι δυστυχώς και οι Έλληνες πολιτικοί μοιάζουν να αδυνατούν να κατανοήσουν την δεινή πραγματικότητα, τα μυνήματα και τις ανάγκες των καιρών, όπως ακριβώς οι κκ Μπράουν και Σαρκοζί την προηγούμενη μέρα (27 Οκτωβρόυ) στον κήπο όπου συμτωματικά συνήθιζε να ρεμβάζει και να εντριφεί στα οικονομικα προβλήματα της εποχής της η εξ ίσου συμπαθής Μαρία Αντουανέτα.

Η συνέχεια στο επόμενο…

Golden boys και Media children.

Η δήλωση του Άλαν Γκρίσμπαν, ότι αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η οικονομική πραγματικότητα, ισοδυναμεί με την πανηγυρική ληξιαρχική πράξη θανάτου του σοσιαλδημοκρατικοφιλελεύθερου «οικονομικού θαύματος» των τελευταίων 50 χρόνων.
Ο κ. Γκρίσμπαν υπήρξε, ως γνωστόν ο αδιαμφισβήτητος «γκουρού» της «ελευθερίας των αγορών», ο άνθρωπος που επί δεκαετίες με τις αποφάσεις του κατηύθυνε την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας και ένας λόγος του αρκούσε για να αλλάξει την πορεία των ισοτιμιών των νομισμάτων ή τις τάσεις των διεθνών χρηματαγορών.
Ο αρχιτέκτονας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος αναγνωρίζει ότι αυτός και η θιασώτες του κατασκεύασαν ένα τέρας, το οποίο πλέον δεν μπορούν να προσεγγίσουν θεωρητικά και κατά συνέπεια αδυνατούν να επηρεάσουν πρακτικά.
Είναι επομένως απολύτως φυσιολογικό ότι οι πολιτικοί ηγέτες του πλανήτη, οι περισσότεροι των οποίων είναι αχυρένια δημιουργήματα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με ελάχιστο επιστημονικό ειδικό βάρος, έχουν περιέλθει σε απέραντη αμηχανία.
«Όσοι δεν σκέπτονται, συσκέπτονται», λέει ο λαός. Και πράγματι ουδέποτε στο παρελθόν μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν συντελέσθηκαν τόσο πολλές συσκέψεις πολιτικών ηγετών – και όχι μόνον – με τόσο φτωχά αποτελέσματα.
Είναι κοινό μυστικό ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους «πολιτικοί του σωλήνα», έχουν μειωμένη αντιληπτικότητα, συναποφασίζουν καθυστερημένα και ενεργούν με ημίμετρα, που μοιάζουν με ληγμένα αντιβιοτικά.
Χαρακτηριστικό της απίθανης ανεπάρκειάς τους είναι το «ανέκδοτο» με τον κ. Μπράουν. Πριν από μερικές εβδομάδες ο περίπου πολιτικά ημιθανής πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας έδωσε προς στιγμή την εντύπωση ότι θα αναβίωνε, ως νέος μεσίας την ιστορία της ανάστασης του Λαζάρου (όπου Λάζαρος διάβαζε δυτική οικονομία).
Ο λόγος πολύ απλός. Οι απολύτως αδαείς συνάδελφοί του κρεμάστηκαν πανικόβλητοι στον μετρίων ικανοτήτων οικονομολόγο. Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει. Προς στιγμή και ο ίδιος ο κ. Μπράουν πρέπει να πίστεψε ότι είχε μετενσαρκωθεί σε μάγο Μέρλιν του καπιταλιστικού συστήματος. Έφτασαν λίγες εργάσιμες ημέρες για να διαλύσουν τις φαιδρές φαντασιώσεις εκείνων των συσκέψεων των Σαββατοκύριακων. Οι αγορές έδειξαν ότι δεν εκτιμούν ιδιαίτερα τους μαθητευόμενους μάγους, η δημοτικότητα του κ. Μπράουν επέστρεψε στα φυσιολογικά της επίπεδα και οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσγειώθηκαν ανώμαλα στη δεινή πραγματικότητα.
Το πιο απελπιστικό είναι ότι παρότι πλέον οι συσκέψεις γίνονται τις καθημερινές, κάθε μέτρο που λαμβάνεται φαίνεται να φέρνει μηδαμινά έως αρνητικά αποτελέσματα και κάθε δήλωση, που στοχεύει στην στήριξη της ψυχολογίας, δημιουργεί μεγαλύτερη ανησυχία και απαισιοδοξία.
Οι οικονομολόγοι, όπως παραδέχεται ο κ. Γκρίσμπαν, έχουν χάσει το αυγά και τα πασχάλια τους και οι πολιτικοί, όπως αποδεικνύεται από την αντίδραση των αγορών έχουν χάσει την αξιοπιστία τους.
Και αυτό είναι ένας πρόσθετος λόγος απαισιοδοξίας γιατί στη συνείδηση του μέσου πολίτη οι δύο αυτοί παράγοντες (πολιτικοί και οικονομολόγοι), που θεωρητικά είναι οι αρμόδιοι για να λύσουν τέτοιου είδους προβλήματα, έχουν εκ προοιμίου απολύτως απαξιωθεί.
Ο λόγος της καθολικής δυσπιστίας απέναντί τους είναι απλός και απολύτως κατανοητός.
Τα τελευταία χρόνια τις τύχες της οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης ανέλαβαν να διαχειρισθούν golden boys και media children.
Οικονομολόγοι χωρίς εμπειρία της πραγματικής αγοράς και πολιτικοί χωρίς συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες.
Κοινός παρανομαστής τους; Ακριβά πτυχία συγκεκριμένης μονόπλευρης γνωστικής εστίασης. Εξειδίκευση στο live in style και προϋπηρεσία στις δεξιώσεις.
Με αυτά τα προσόντα δεν είναι καθόλου περίεργο, που οι αντικειμενικές αξίες υποσκελίσθηκαν από τις λογιστικές αποτιμήσεις, το πολιτικό αισθητήριο από τα δημοσκοπικά ευρήματα και συνακόλουθα η αποτελεσματική πολιτική από την αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας.
Το διεθνές πολιτικό κατεστημένο τα τελευταία χρόνια συγκροτείται όλο και περισσότερο από πνευματικά οκνηρούς πολιτικούς και ευφυείς επαγγελματίες επικοινωνιολόγους και image makers.
Οικονομολόγοι και πολιτικοί βγαλμένοι από το ίδιο κοσμοθεωρητικό καλούπι συνεργάσθηκαν αρμονικά όλα αυτά τα χρόνια στη λογική της ελευθερίας της αγοράς και ως εκ τούτου ευθύνονται αλληλεγγύως και εις ολόκληρον για την σημερινή κρίση.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος (όχι βέβαια ο μοναδικός), που τα μέτρα τα οποία εξαγγέλλονται ή λαμβάνονται σε παγκόσμια κλίμακα έχουν επίκεντρο την σωτηρία των χρηματοπιστωτικών μεσαζόντων (golden boys), ενώ θα έπρεπε να στοχεύουν στη σωτηρία της πρωτογενούς παραγωγής και εμπορίας (της κότας, που γεννάει το χρυσό αυγό).
Για τον ίδιο λόγο βεβαίως αυτοί, που καλούνται να σηκώσουν το βάρος της ανοικοδόμησης της ρημαγμένης οικονομίας, οι απλοί πολίτες, ευλόγως αμφιβάλλουν και απαισιοδοξούν.

Η συνέχεια στο επόμενο…

Λογικές ψηφίδες στον παραλογισμό των τελευταίων 48 ωρών

Κωδικοποιώντας τα επιχειρήματα, που οι δύο εμπλεκόμενοι Υπουργοί ανέπτυξαν προς υπεράσπιση τους στη συζήτηση για σύσταση εξεταστικής επιτροπής, θα μπορούσαμε να δώσουμε τον εξής ορισμό της έννοιας υπουργός:
Υπουργός εστί πολιτικά ασπόνδυλος διοικητικός παράγων, ο οποίος αποτελεί κόμβο διακίνησης συναλλακτικών εγγράφων παραχωρήσεως δημοσίας περιουσίας σε ιδιώτες, τα οποία κυρώνει διά της δεσμίας στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους υπογραφής του.

Και οι τρείς εμπλεκόμενοι Υπουργοί δήλωσαν κατηγορηματικά στη βουλή, ότι είναι απολύτως αθώοι επομένως δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν από μια επιτροπή διερεύνησης ποινικών ευθυνών.
Τι λοιπόν ήταν αυτό που τρομοκράτησε τον κ. Πρωθυπουργό ώστε να αφήσει ορφανή υπεράσπισης την πρότασή του για σύσταση εξεταστικής επιτροπής (όπως έπραξε και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της Κυβέρνησης) και να τραπεί σε άτακτη φυγή εν όψει της συζητήσεως για προανακριτική;

Αν κατάλαβα καλά τα λεγόμενα του κ. Αλαβάνου μετά τον ημίθεο Ηρακλή, που εξόντωσε με πύρινα βέλη την ύδρα της λίμνης Λέρνης, προσφάτως αποκτήσαμε ένα άλλο ημίθεο ήρωα τον κ. Δραγασάκη, ο οποίος με πύρινες επερωτήσεις κατήσχυνε τον βατοπεδινό όφη της λίμνης Βιστονίδας προ δεκαετίας.

Από ότι κατάλαβα επίσης όταν το θέμα, που συζητείται στη Βουλή επιβάλει να κατηγορηθεί αποκλειστικά το κυβερνών κόμμα, τότε η κ. Παπαρήγα προτιμά να μιλήσει περί ανέμων και υδάτων, ανεξάρτητα για την άθλια εντύπωση που δημιουργεί.
Τόσο άθλια, που απαξιώνουν να την χειροκροτήσουν ακόμη και οι βουλευτές του κόμματός της, οι οποίοι βεβαίως στην προκειμένη περίπτωση υπήρξαν μακράν ευφυέστεροι των συναδέλφων τους της Νέας Δημοκρατίας, που αναλάμβαναν αλληλεγγύως και εις ολόκληρον τις όποιες (πολιτικές ή άλλες) ευθύνες του κ. Ρουσόπουλου, χειροκροτώντας τον απερίσκεπτα.Πόσο αντιαισθητικό αλήθεια είναι το θέαμα ενός καθηγητή Νομικής, που με το χειροκρότημά του από τα πρώτα έδρανα της βουλής δηλώνει ασμένως αλληλέγγυος με τον αγορητή, που απροκάλυπτα περηφανεύεται για την πνευματική του σχέση με την ενσάρκωση πάσης εννοίας παραβίασης του θείου και ανθρωπίνου νόμου κ. Εφραίμ;

Η ομιλία του στη Βουλή αποδείχθηκε το κύκνειο άσμα του κ. Υπουργού Επικρατείας.
Με το ψυχολογικό βάρος του οιονεί κατηγορουμένου, ξέχασε το ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου, προσπάθησε να παίξει το ρόλο του Πρωθυπουργικού alter ego και τελικά υποδύθηκε κουτσά- (και πολύ) στραβά το ρόλο του αρχηγού της Ν. Δημοκρατίας.
Συνολική εμφάνιση, που δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερη για τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση.
Αυτή ασφαλώς πρέπει να υπήρξε και η αιτία, που «ξεχείλισε το ποτήρι».
Τα διάφορα λοιπόν «παπαγαλάκια», που ξεχύθηκαν στα βραδινά δελτία και ισχυρίζονταν ότι δήθεν «σύμφωνα με το ρεπορτάζ» τους υπήρχε σχέδιο παραιτήσεως προ δεκαημέρου, εκτελούσαν απλώς αποστολή διάσωσης προσχημάτων στην υπηρεσία ενός συστήματος, που έχει προσωρινά μείνει τυπικά ορφανό.

Η ψηφοφορία για σύσταση ειδικής επιτροπής για την διερεύνηση υπάρξεως ενδείξεων ποινικών ευθυνών υπουργών από μόνη της ουδεμία συνάφεια έχει με οιαδήποτε διαδικασία επιβεβαίωσης της «δεδηλωμένης».
Αν τώρα από μόνος σου, για ευνόητους λόγους δημιουργείς μια «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» ότι η ψήφος υπέρ κ. Ρουσόπουλου αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης, τότε «λαγός την φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του».
Και αν μάλιστα τελικά εν όψει μιας τέτοιας ψηφοφορίας το βάζεις στα πόδια, τότε είναι σα να αναγνωρίζεις και ο ίδιος πανηγυρικά πως δεν ελπίζεις ότι σε εμπιστεύονται οι βουλευτές σου.

Προχθές ταχθήκαμε υπέρ της ολιγοήμερης αναβολής της συζήτησης για προανακριτική επιτροπή, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους βουλευτές και συνακόλουθα στους πολίτες να ενημερωθούν για το περιεχόμενο της δικογραφίας.
Με την τροπή, που πήραν τα πράγματα η αναβολή προέκυψε de facto από τους ιδιόρρυθμους χειρισμούς της Κυβέρνησης.
Θεωρητικά η παρέλκυση του χρόνου απασχόλησης της δημοσιότητας με την διεξοδική εξέταση των πτυχών ενός σκανδάλου, που έχει τεράστιες και κυρίως γαλάζιες διαστάσεις είναι απολύτως ασύμφορη για την Νέα Δημοκρατία.
Εκτός του προφανούς πανικού τι άλλο μπορεί να οδήγησε λοιπόν τον Πρωθυπουργό σ’ αυτές τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κινήσεις;
Μήπως οι διαβεβαιώσεις του Οικονομικού επιτελείου ότι σε μερικούς μήνες από σήμερα οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης θα έχουν καταστήσει άνευ ενδιαφέροντος οποιοδήποτε άλλο θέμα για την κοινή γνώμη;

Σε κάθε περίπτωση οι συνεδριάσεις της εξεταστικής επιτροπής είναι δημόσιες, κατά συνέπεια το περιεχόμενο της δικογραφίας, που αφορά πράξεις και παραλήψεις Υπουργών δεν καλύπτεται από το απόρρητο της ανακριτικής διαδικασίας και επιβάλλεται να γνωστοποιηθεί στην κοινή γνώμη, η οποία κατ’ ουσίαν (λυπηρόν ειπείν) είναι η μόνη, που μπορεί να εγγυηθεί την διαλεύκανση της υπόθεσης.

Η εβδομαδιαία αναβολή τώρα επιβάλλεται.

Έστω και καθυστερημένα η αποστολή της δικογραφίας για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου στη Βουλή αποτελεί θετική εξέλιξη.
Τα όσα προηγήθηκαν της αποστολής, η αδικαιολόγητη καθυστέρηση και ο τρόπος βεβαίως με τον οποίο εστάλη οδηγεί αβίαστα σε κάποια απλά λογικά συμπεράσματα.
Οι δύο ηρωϊκοί δικαστές είχαν κάνει απολύτως ορθή αξιολόγηση των στοιχείων, που είχαν στη διάθεσή τους, όταν υποστήριζαν ότι διαπίστωσαν εμπλοκή μελών της κυβέρνησης στην υπόθεση και επέμεναν για την αμελλητί διαβίβαση της δικογραφίας στη Βουλή.
Αντίθετα οι ισχυρισμοί των προϊσταμένων τους περί ανάγκης συμπληρώσεως ή ολοκληρώσεως της εισαγγελικής έρευνας αποδεικνύονται έωλοι.
Και αυτά προκύπτουν από το γεγονός ότι αφενός ουδεμία ουσιαστική προσθήκη στα στοιχεία της δικογραφίας δεν φάνηκε να υπήρξε στις λίγες αυτές μέρες, που μεσολάβησαν από την παραίτηση των ηρωικών δικαστών και αφ’ ετέρου οι δικαιολογίες περί όψιμου σεβασμού της βουλής προφανώς δεν έχουν νομική αλλά μόνο επικοινωνιακή αξία.
Και επειδή ακριβώς ουδέν πρόσθετο από άποψη νομικής αξιολογήσεως γεγονός μεσολάβησε αυτές τις κρίσιμες τελευταίες ημέρες, καθίσταται προφανές ότι η περίπου πεισματική άρνηση της εισαγγελίας να αποστείλει τη δικογραφία στη Βουλή τουλάχιστον την ίδια μέρα, που προσδιορίσθηκε ημερομηνία συζήτησης για σύσταση εξεταστικής επιτροπής, υπήρξε αυθαίρετη, παράτυπη και νομικά αστήρικτη, άρα υπαγορευόμενη από λογικές και κίνητρα υπερβαίνοντα τα όρια της δικαστικής λειτουργίας. Η θύελλα λοιπόν της παλλαϊκής κατακραυγής ήταν η πραγματική αιτία, πού ώθησε τους αρμοδίους να κάνουν στροφή 180 μοιρών ως προς τα νομικά τους επιχειρήματα, «την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι», κατ’ απομίμηση του κ.Πρωθυπουργού, ο οποίος για τον ίδιο λόγο αποφάσισε την πρόταση εξεταστικής επιτροπής μερικές ημέρες νωρίτερα, ανατρέποντας την πάγια προγενέστερη θέση του.
Αναπότρεπτη συνέπεια όμως αυτής της αδικαιολόγητης καθυστέρησης είναι το γεγονός ότι καθιστά δυσχερή την επαρκή μελέτη της ογκώδους δικογραφίας από την πλευρά των βουλευτών στο μικρό χρονικό διάστημα, που απομένει μέχρι τις δύο κρίσιμες ψηφοφορίες. Αυτό αντικειμενικά διευρύνει τα περιθώρια σφάλματος στην διαμόρφωση της εκτίμησης τους για τα ερωτήματά της ψηφοφορίας, αφού η γνώμη τους κινδυνεύει πλέον να στηριχθεί περισσότερο στις πληροφορίες, που άντλησαν στο προηγούμενο διάστημα από τα μέσα ενημέρωσης καθώς και από τις οδηγίες, που θα δώσουν τα κομματικά τους επιτελεία , παρά από την ενδελεχή μελέτη των πραγματικών στοιχείων της υπόθεσης.
Ως εκ τούτου κατά την ταπεινή μας γνώμη τώρα πλέον είναι περισσότερο επιβεβλημένη, παρά πριν που δεν είχε έρθει η δικογραφία στην βουλή, η αναβολή της συζήτησης για προανακριτική επιτροπή τουλάχιστον για διάστημα μιας εβδομάδος.
Διάστημα εύλογο ώστε να δοθεί ικανός χρόνος στους βουλευτές όλων των κομμάτων να μελετήσουν επαρκώς το περιεχόμενο της δικογραφίας και ο καθένας από αυτούς ξεχωριστά να μπορέσει να καταλήξει αβίαστα στο δικό του προσωπικά ασφαλές συμπέρασμα.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν να ασκήσουν τα συνταγματικά τους καθήκοντα με πλήρη ανάληψη των ευθυνών τους έναντι των ψηφοφόρων τους και σε αρμονία με την λογική και την συνείδησή τους, η οποία στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει να λειτουργήσει απολύτως απηλλαγμένη οποιασδήποτε κομματικής επιρροής ή μικροκομματικής σκοπιμότητας.

Ο χορός των ασελγών

Εμβρόντητοι τις τελευταίες ημέρες οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούν το γαϊτανάκι ασέλγειας στο οποίο επιδίδονται θεσμικοί και λοιποί παράγοντες αυτού του τόπου.
Τον χορό έσυραν πρώτοι μερικοί φιλάργυροι "αγιορείτες" και στη συνέχεια πιάσθηκαν σ’ αυτόν εκόντες-άκοντες μια μακρά σειρά ανεκδιήγητων διακεκριμένων μελών της κοινωνίας μας.
Πρόκειται για ένα ιδιόρρυθμο χορό στον οποίο έχουν επιδοθεί με φρενήρη ρυθμό ετερόκλητοι χορευτές από διάφορους επαγγελματικούς χώρους, διάφορες κοινωνικές τάξεις, διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο.
Αλλά με κοινά ορισμένα καθοριστικά χαρακτηριστικά.
Φαρισαϊκό προσωπείο. Ιδιοτέλεια. Ελαστική συνείδηση.
Ανεκδιήγητοι "καλόγεροι" συλλαμβάνονται «κλέπτοντες οπώρας» και επιμένουν να ασελγούν επί του σώματος της ορθοδοξίας, απολαμβάνοντας μέχρι στιγμής μιας ιδιότυπης ασυλίας εκ μέρους της ηγεσίας της επίσημης εκκλησίας.
Κρατικοί λειτουργοί όλων των βαθμίδων υποβαστάζοντας τους κορυφαίους χορευτές-καλόγερους ασελγούν παντοιοτρόπως επί της δημόσιας περιουσίας.
Δικηγόροι, συμβολαιογράφοι ασελγούν επί του επαγγέλματος τους και επί του εμπραγμάτου δικαίου.
Δικαστικοί ασελγούν επί της δικαιοσύνης.
Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ασελγούν επί της νομικής επιστήμης.
Κυβέρνηση, κομματικά στελέχη, πολιτικά κόμματα, βουλευτές ασελγούν επί του πολιτεύματος.
Όλοι μαζί ασελγούν θρασύτατα επί της νοημοσύνης μας.
Κοντόφθαλμοι και μικρόνοες δεν κατανοούν ότι έχουν εμπλακεί ανεπιστρεπτί σε ένα χορό, πού σταδιακά μετατρέπεται στο χορό του Ζαλόγκου.
Διότι τι άλλο από ασέλγεια επί της ορθοδοξίας αποτελούν οι μακροχρονίως μεθοδευόμενες πρωτοφανείς επιδόσεις φιλαργυρίας των μοναχοειδών, αλλά και η αδικαιολόγητη ανοχή των λοιπών ενοίκων του Αγίου Όρους καθώς και των μεγαλόσχημων ποιμένων της ελληνικής και οικουμενικής εκκλησίας;
Τι άλλο από ασέλγεια επί της δημοσίας περιουσίας είναι οι πράξεις και παραλήψεις, κυβερνητικών παραγόντων και λοιπών εμπλεκομένων κρατικών λειτουργών είτε αυτοβούλως είτε κατόπιν άνωθεν εντολών κινηθέντων;
Τι άλλο από ασέλγεια επί της δικαιοσύνης αποτελούν οι μεθοδεύσεις εισαγγελικών λειτουργών προς αποφυγή της αποστολής της δικογραφίας στη Βουλή;
Τι άλλο από ασέλγεια εκ μέρους δικηγόρων, συμβολαιογράφων, πανεπιστημιακών δασκάλων, δικαστών και εισαγγελέων κατά της νομικής επιστήμης αποτελούν η δήθεν άγνοια ότι οι λιμνοθάλασσες και το νερό τους είναι πράγματα κοινά της πάσι, επί των οποίων δεν νοούνται εμπράγματα δικαιώματα;
Ή όταν επικαλούνται την αρχή της ιεραρχίας στην εισαγγελική λειτουργία για να δικαιολογήσουν αδικαιολόγητες επεμβάσεις παρεμπόδισης νομίμων συνεπειών από την ελεύθερη αξιολογική κρίση ηρωικών εισαγγελικών λειτουργών; Νομίμων συνεπειών για την επέλευση των οποίων αφ’ ής στιγμής προκύψει η αξιολογική κρίσις ουδεμία πλέον εναντία πρωτοβουλία συγχωρείται ούτε στους ίδιους τους χειριστές της δικογραφίας, ούτε σε οποιονδήποτε προϊστάμενό τους. Ή όταν παρεκτρέπονται σε δικαστικές εκτιμήσεις περί πλάνης υπουργών, ενώ η αρμοδιότητά τους εξικνείται μόλις μέχρι την διάγνωση αποχρωσών ενδείξεων; ΄Η όταν προφασίζονται ότι δεν κατανοούν ότι αυτή και μόνη η υπογραφή των κυβερνητικών στελεχών αποτελεί το αναγκαίο πραγματικό περιστατικό κατά την έννοια της αποχρώσας ενδείξεως το επαρκές για την παραπομπή και ότι τα ζητήματα της αμελείας του δόλου ή της πλάνης δεν εμπίπτουν στη αρμοδιότητα των εισαγγελέων;
Η πολλώ μάλλον όταν πεισματικά επιμένουν να παρακρατούν παρανόμως τη δικογραφία την ώρα που πλέον στη Βουλή έχουν προγραμματισθεί διαδικασίες για σύσταση εξεταστικής και προανακριτικής επιτροπής;
Τι άλλο από ασέλγεια επί της δημοκρατίας είναι οι απαράδεκτοι τακτικοί ελιγμοί των κατ’ ευφημισμό αποκαλουμένων αριστερών κομμάτων, όταν την μια βδομάδα για λόγους καθαρά καιροσκοπικής ψηφοθηρίας είναι έτοιμα να προσφέρουν σανίδα σωτηρίας στους ασελγούς και στην συνέχεια σύρονται στην υπερψήφιση της προτάσεως για σύσταση προανακριτικής επιτροπής εξ αιτίας της παλλαϊκής κατακραυγής;
Τι άλλο από ασέλγεια στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς είναι η εφαρμογή κομματικής πειθαρχίας στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ώστε να μην εξετασθούν τυχόν ποινικά κολάσιμες δραστηριότητες κυβερνητικών στελεχών;
Τι άλλο από ασέλγεια επί της βουλευτικής των ιδιότητος θα είναι η ψήφος βουλευτών οι οποίοι θα υποκύψουν στον αυτοεξευτελισμό άλλα να απαιτούν οι ψηφοφόροι τους, άλλα να πιστεύουν οι ίδιοι και άλλα τελικά να ψηφίζουν;

Από την αρχή η υπόθεση του Βατοπεδίου διαφάνηκε ότι θα εξελισσόταν σε ένα κατά θείαν οικονομία ιδιότυπο κρας-τεστ.
Όχι τόσο για την κυβέρνηση, που η συνολική ανεπάρκειά της και η κατ’ ιδίαν επικινδυνότητα μερικών στελεχών της έχουν γίνει προ πολλού αντιληπτές και στον έσχατο ψηφοφόρο της.
Όσο για όλους τους υπόλοιπους, που είτε εκ δόλου είτε εξ αμελείας αναγκάσθηκαν να βγάλουν τη μάσκα των αγωνιστών της τάξης και της ηθικής, των σαμουράι του δικαίου και της δημοκρατίας, των μαρτύρων της πίστης και των διδασκάλων του γένους και να σφικταγκαλιαστούν σε ένα ασελγή εκστασιακό χορό του Ζαλόγγου, που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αυτοεξευτελισμό και την καταισχύνη.
Ο χρόνος, που απομένει σε όλους αυτούς είναι ελάχιστος αλλά ακόμη επαρκής για σώσουν τουλάχιστον τα προσχήματα.
Για την κοινή γνώμη δεν υπάρχουν αμφιβολίες.
Για τον μέσο πολίτη «χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει».
«Όταν τον λύκο τον βλέπουνε τον ντορό του ψάχνουνε;» σκέπτεται ορθολογικά ο μέσος ψηφοφόρος.

Επομένως στις ελάχιστες ώρες, που απομένουν μέχρι την ψηφοφορία της Παρασκευής ας γίνουν επί τέλους τα αυτονόητα:
Να διαβιβασθεί αμέσως η δικογραφία στην Βουλή και να παραστούν άπαντες οι Βουλευτές και να ψηφίσουν σύμφωνα με ότι τους επιτάσσει η νοημοσύνη και η συνείδησή τους.
Ας αναλογιστούν επί τέλους άπαντες ότι έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, σ’ αυτήν την ψηφοφορία δεν κρίνεται πλέον η νομιμότητα κάποιων υπουργικών δραστηριοτήτων.
Αξιολογείται η αξιοπρέπεια των θεσμικών οργάνων και παραγόντων των δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ.

Μια φιλολογικού επιπέδου συζήτηση άνοιξε πρόσφατα σαν παράπλευρη συνέπεια της οικονομικής κρίσης.
Ο λόγος για την έριδα περί του τέλους του μοντέλου της φιλελεύθερης ανάπτυξης της αγοράς.
Μερικοί σπεύδουν να προεξοφλήσουν το τέλος του καπιταλισμού, ενώ άλλοι προσπαθούν να το παρουσιάσουν την παρούσα κρίση ως ένα περίπου «συνάχι» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θα αντιμετωπισθεί σύντομα με «ασπιρίνες».
Προφανώς η οριστική αξιολόγηση του φαινομένου θα ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένη.
Μπορούν όμως να επιχειρηθούν μερικές επί μέρους διαπιστώσεις.
Έστω και αν δεν αποτελεί το τέλος του καπιταλισμού η κατάσταση αυτή καταρρίπτει αναμφίβολα μια σειρά από θεμελιώδεις μύθους της φιλελεύθερης οικονομίας.
Δόγματα περί αυτορύθμισης των αγορών με βάση τους θεμελιώδεις νόμους προσφοράς και ζήτησης μέσα σε ένα πλαίσιο ελευθερίας των συναλλαγών ακούγονται πλέον σαν κρύο ανέκδοτο.
Αντίθετα βασικά αξιώματα του μακαρίτη του μπάρμπα-Μαρξ φαίνεται να επιβεβαιώνονται με δραματικό τρόπο.
Ουδείς για παράδειγμα πλέον αμφισβητεί ότι τη βάση της ζωής στον πλανήτη αποτελεί ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, πάνω στο οποίο στηρίζονται οι διάφορες παραλλαγές πολιτικής εξουσίας και από την εξέλιξη του οποίου εξαρτάται η παγκόσμια ειρήνη και ευημερία.
Όλοι σήμερα αναγνωρίζουν ότι η κρίση του 1929 υπήρξε μεγαλύτερη αυτής του 1908, και ήδη οι οικονομολόγοι ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης συγκλίνουν στην άποψη ότι η παρούσα κρίση είναι κατά πολύ μεγαλύτερη της κρίσης του 1929.
Αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνει την βασική πρόβλεψη του Μαρξ ότι το παρόν σύστημα μέχρι την τελική του πτώση θα αναπαράγει αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, εκάστη των οποίων θα είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη.
Ένα άλλο θεμελιώδες αξίωμα, που δείχνει να επιβεβαιώνεται είναι η αρχή των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων.
Σύμφωνα με αυτή την αρχή η ελεύθερη οικονομία δημιουργεί συνθήκες ανταγωνισμού που διαμορφώνουν συγκρουσιακό και όχι συνεργατικό περιβάλλον στην εξέλιξη των διαφόρων οικονομικών δραστηριοτήτων.
Παρά την κοινή πεποίθηση όλων των κρατών ότι η κρίση είναι παγκόσμια και ως εκ τούτου απαιτείται η λήψη κοινών μέτρων για την αντιμετώπισή της, στην πράξη φαίνεται ότι αυτό δεν είναι εύκολα εφικτό.
Πέρα από το ακραίο παράδειγμα της κατάστασης μεταξύ Ισλανδίας και Αγγλίας, ούτε και άλλοι κλασσικοί θεωρητικά σύμμαχοι μπόρεσαν να συντονισθούν επαρκώς.
Η Ευρώπη δεν δέχθηκε να ακολουθήσει το αμερικανικό μοντέλο διάσωσης των χρηματοπιστωτικών εταιριών. Αλλά και εσωτερικά η μεγαλόσχημη Ένωση των 25 περιορίσθηκε στους 15 της ζώνης του Ευρώ, όπου η αρχική εμφάνιση των 15 ηγετών ήταν περίπου «12 απόστολοι, ο καθένας τον καημό του». Ευλόγως η κ. Μέρκελ έκρινε ασύμφορη τη συμμετοχή της σε ένα ταμείο σωτηρίας όπου η Γερμανία θα έπρεπε να συνεισφέρει περισσότερα από όσα θα μπορούσε να αποκομίσει.
Και πολύ σύντομα οι δέκα πέντε στην πράξη θα λειτουργήσουν σαν τρείς τέσσερεις πλούσιοι και καμιά δεκαριά κομπάρσοι και φτωχοσυγγενείς.
Και πώς να εφαρμοστούν ενιαία μέτρα σε διάφορα οικονομικά μεγέθη και σε οικονομίες πολλαπλών ταχυτήτων.
Ακόμα και η απλή εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων μέχρι τις 50.000 ευρώ κατέστη αδύνατο αν αποτελέσει ενιαία ρύθμιση. ¨Άρκεσε η δήλωση ενός κράτους για αύξηση του ορίου στις 100.000 για να ακολουθήσουν αμέσως όποιοι μπορούσαν από τους υπόλοιπους. Ο λόγος προφανής. Οποιαδήποτε βελτίωση της εγγύησης σε μια χώρα του πλανήτη λειτουργεί αυτομάτως ανταγωνιστικά για τις τράπεζες των υπολοίπων. Ακόμη και ο ισχυρισμός ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι περισσότερο ασφαλείς, αν αποδεικνυόταν θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρό εργαλείο προσέλκυσης κεφαλαίων από τον υπόλοιπο πλανήτη με προβλέψιμες συνέπειες για την επιβίωση των τραπεζών άλλων χωρών.
Εξ άλλου όσο και αν στα λόγια οι πολιτικοί ηγέτες προσπαθούν να επιδείξουν ένα πνεύμα συνεργασίας είναι βέβαιο και ήδη ορατό ότι στην πράξη σε πολιτικό επίπεδο θα επικρατήσει η τάση του «ο σώσων εαυτόν σωθήτω», σε επιχειρηματικό δε επίπεδο το «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται».
Μια άλλη βασική μαρξιστική άποψη είναι ότι η πολιτική επικυριαρχία του πλανήτη εδράζεται στην οικονομική υπεροχή. Ήδη όλοι πλέον συμφωνούν ότι ανεξάρτητα από την χρονική διάρκεια και τα κατ’ ιδίαν αποτελέσματα της κρίσης ένα απολύτως προβλέψιμο αποτέλεσμα θα είναι η κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας, η εγκατάλειψη του αμερικανικού νομίσματος ως ρήτρας διεθνών συναλλαγών και η είσοδος στην σκηνή νέων ανερχόμενων οικονομιών με ανακατανομή της παγκόσμιας εξουσίας.
Με αφορμή αυτές τις απλές διαπιστώσεις δεν είναι καθόλου παράξενο, που όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι και όχι μόνο φαίνεται να ξεσκονίζουν παλιά «αιρετικά» βιβλία, απορριπτέα αναγνώσματα των νεανικών τους χρόνων.
Το ενδιαφέρον όμως των πολιτών φαίνεται να μονοπωλούν αυτή την ώρα οι πολιτικοί.
Και αυτό μοιάζει με σχήμα οξύμωρο διότι αν με ιδιαίτερη ευκολία έχουν επιλεγεί τα γκόλντεν μπόυς ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, τα φιλαράκια τους οι πολιτικοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών.
Κανείς από αυτούς δεν μπορεί να προσποιείται την μωρά παρθένα.
Άλλοι εξ αυτών διεπλάκησαν σκανδαλωδώς με τους τυχάρπαστους χρυσοθήρες, άλλοι επέδειξαν ασύγγνωστη ανοχή, άλλοι παρέλειψαν να θωρακίσουν και να ενεργοποιήσουν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και πάντως άπαντες φιλοξενήθηκαν εκ περιτροπής και κατά περιόδους σε δεξιώσεις, κότερα και βεγγέρες.
‘Ίσως επομένως ένα συναίσθημα ιδίας ενοχής είναι αυτό που αποτρέπει τις κυβερνήσεις όλων των κρατών να ασκήσουν διώξεις εναντίον των φερομένων ως υπαιτίων του παγκόσμιου οικονομικού τραγέλαφου.
Είναι λοιπόν απορίας άξιο, πως αυτοί που δεν έλαβαν στοιχειώδη μέτρα προστασίας της οικονομίας θα επινοήσουν και θα εφαρμόσουν τώρα μέτρα σωτηρίας της.
Και μάλιστα με κορυφαίο σωτήρα τον μέχρι χθες υπόδειγμα αποτυχίας μίστερ Γκόρντον. ( Δεν είναι φαίνεται ο μόνος, που διαπρέπει στο εξωτερικό την ώρα, που αξιολογείται από τους συμπατριώτες του ως μη καταλληλότερος για να τους κυβερνήσει.)
Το ερώτημα είναι πόσο σωστές μπορεί να αποδειχθούν και οι κοινωνιολογικές αντιλήψεις της Μαρξιστικής σχολής, που υποστηρίζει ότι ο φτωχός επαναστατεί όταν δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει πέρα από την πείνα ή τις αλυσίδες του.
Και εδώ το κρίσιμο ζήτημα είναι να μη φθάσει ο πλανήτης στο έσχατο σημείο της πείνας.
Άρα το θέμα δεν είναι να μην πτωχεύσουν οι τράπεζες, αλλά να μη πεινάσουν οι πολίτες.
Και μέχρι στιγμής πέρα από διάφορες ευχολογικές δηλώσεις τα ελάχιστα μέτρα, που λαμβάνονται είναι τουλάχιστον αλυσιτελή.
Διότι όλοι φέρονται να κατανοούν ότι το μέγα πρόβλημα είναι η επερχόμενη ύφεση, αλλά προς το παρόν ασχολούνται με τη ανάληψη των χρεών των τραπεζών.
Και αντί να έχουν στόχο την τόνωση της αγοράς και την αναθέρμανση της πραγματικής οικονομίας, που εδράζεται στην πρωτογενή παραγωγική δραστηριότητα, εξετάζουν τρόπους στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος με «ξένα κόλλυβα», με χρήση της δημόσιας περιουσίας, τουτέστι των χρημάτων των φορολογουμένων.
Και είναι τουλάχιστον προκλητικό, που οι περισσότεροι φαίνονται διατεθειμένοι να δώσουν αυτά τα χρήματα χαριστικά και άνευ ενταλλάγματος με εξαίρεση προς το παρόν τον μίστερ Μπράουν, που εφαρμόζοντας παλαιά φιλελεύθερη συνταγή προχωρά σε εξαγορά ιδιωτικών τραπεζών, την ώρα που πλέον αυτές δεν μπορούν να παράγουν παρά μόνο χρέη.
Χαρακτηριστική περίπτωση και η χώρα μας όπου αντί να βοηθηθούν τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα και να ενισχυθεί η ρευστότητα των παραγωγών, των μικρομεσαίων, αλλά και της βιομηχανικής δραστηριότητος, αντίθετα επιταχύνεται η οικονομική ασφυξία με την αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων, την αύξηση της προκαταβολής φόρου, την οικειοθελή περαίωση των φορολογικών εκκρεμοτήτων και άλλα παρόμοια.
Φαίνεται λοιπόν προς το παρόν ότι οι πολιτικοί δρουν και καθυστερημένα και ανεπαρκώς.
Ας προσέξουν όσο υπάρχει ακόμα καιρός.
Διότι ούτε η οικονομική κρίση, ούτε ο μπάρμπα Μαρξ αντιμετωπίζονται με ξόρκια και αυτοσχεδιασμούς.

Και σύμφωνα τουλάχιστον με την μαρξιστική αντίληψη αδιέξοδα μπορεί να δημιουργούνται σε ατομικό ή κρατικό επίπεδο.
Αλλά στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Η ιστορία είτε με δουλοκτητική, είτε με φεουδαρχική, είτε με φιλελεύθερη, είτε με άλλου τύπου οικονομία, με τους παρόντες ή άλλους κυβερνήτες είναι βέβαιο ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα καταφέρει να βρει το δρόμο της προς τα μπρος.

Οικονομική κρίση. Salus populi suprema lex esto.

Είναι κοινός τόπος ότι ο πλανήτης έχει εισέλθει σε μια οικονομική κρίση με απρόβλεπτες προς το παρόν διαστάσεις και διάρκεια.
Είναι επίσης αληθές ότι μπροστά στην καταιγίδα, που έχει ξεσπάσει η μόνη συνετή συμπεριφορά είναι σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, πολίτες, πολιτικά κόμματα και κυβέρνηση, να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δράσουν συντονισμένα στην προσπάθεια περιορισμού των απωλειών.
Αυτό προϋποθέτει ωριμότητα και ψυχραιμία.
Ιδιότητες, που ενδεχομένως δεν χαρακτηρίζουν τους μεσογειακούς λαούς, αλλά στην παρούσα συγκυρία είναι βέβαιο ότι θα αναδείξουν τους λιγότερο οικονομικά κατεστραμμένους λαούς.

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι έμφυτο σε κάθε λαό. Είναι επομένως αυτονόητη και για τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας η ανάγκη οικοδόμησης αρραγούς ομοψυχίας.
Αυτό όμως δεν αρκεί για την επίτευξή της.
Δεν αρκεί οι πολίτες να επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση.
Δεν αρκεί η αντιπολίτευση να δηλώνει ότι θα στηρίξει τις όποιες εποικοδομητικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης.
Χρειάζεται και η κυβέρνηση να κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση.
Να αναλάβει δράσεις, που να συμβάλλουν στην κοινωνική συνοχή.
Να σταματήσει κινήσεις, που υποθάλπουν την πόλωση.

Η κοινωνική συνοχή απαιτεί δίκαιη κατανομή των φορολογικών επιβαρύνσεων.
Δραστικό περιορισμό της κρατικής σπατάλης.
Συνετή διαχείριση της δημόσιας περιουσίας.
Η φοροεπιδρομή με άμεσους και κυρίως έμμεσους φόρους στα καταχρεωμένα νοικοκυριά αποτελεί ασύμμετρη απειλή για τον μέσο πολίτη την ώρα, που το πενιχρό εισόδημά του φαίνεται αδύναμο να αντεπεξέλθει στις στοιχειώδεις ανάγκες του.
Η ατιμωρησία οικονομικών εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, που σφετερίσθηκαν τα δημόσια κτήματα αποτελεί άγος αβάστακτο.
Η υπόθαλψη πολιτικών ή διοικητικών παραγόντων, που ενέχονται σε οικονομικά σκάνδαλα ή φέρονται ως αποκομίσαντες ίδια οφέλη από την διαχείριση της δημόσιας περιουσίας, αποτελεί αυτοχειριασμό του πολιτικού συστήματος.
Η προσπάθεια μετακύλισης ιδίων ευθυνών στην διεθνή οικονομική συγκυρία ή στις «κακές» κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών και εμποδίζουν την επίτευξη πολιτικών συναινέσεων.
Η διαίρεση των ούτως ή άλλως χειμαζόμενων επαγγελματικών ομάδων σε δήθεν προνομιούχους και «ρετιρέ» δυναμιτίζει την κοινωνική συνοχή.

Αυτές τις κρίσιμες ώρες χρειάζεται πολιτικό θάρρος.
Ανάληψη πολιτικών ευθυνών.
Εντοπισμό και παραδοχή σφαλμάτων και αδυναμιών.
Έμπρακτη απόδειξη κατανόησης των προβλημάτων και ανάληψη συντονισμένης δράσης στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης της κρίσης με γνώμονα την ανακούφιση των ασθενέστερων στρωμάτων.
Την περικοπή κάθε σπατάλης. Την εξυγίανση κάθε οικονομικής διαχείρισης.
Την κάθαρση των κρατικών λειτουργιών από τα τρωκτικά και από τους πάσης φύσεως ευεπίφορους σε «πλάνες» κρατικούς αξιωματούχους.
Την θωράκιση των θεσμών για την εξασφάλιση αποφυγής παρόμοιων νοσηρών φαινομένων στο μέλλον.

Αυτά έχει ανάγκη ο τόπος.
Αυτά αναζητούν απεγνωσμένα οι πολίτες.

Επικοινωνιακοί θεατρινισμοί, μικροκομματικές πολιτικές, προσωπικές στρατηγικές υποδηλώνουν ανεπίτρεπτη μικρόνοια, από όπου και αν εκδηλώνονται.
Με την οικονομική κρίση όχι ante portas (προ των πυλών), όπως μερικοί πιθανώς αφελώς υπολογίζουν, αλλά ήδη από πολλού χρόνου εντός του οικονομικού μας αυλόγυρου η επιβίωση του λαού, η σωτηρία της δημοκρατίας, η διάσωση της οικονομίας είναι ο υπέρτατος νόμος.

Αυτό μπορεί να ισχύει για όλους, αλλά ειδικά η κυβέρνηση οφείλει να το αποδεικνύει με συγκεκριμένες ενέργειες κάθε στιγμή και σε κάθε ευκαιρία.

4+1 γκάφες σε 5+1 μέρες.

Ουδέποτε σε μια τόσο μικρή χώρα, σε ένα τόσο μικρό διάστημα, μια τόσο οκνηρή και αντιπαραγωγική κυβέρνηση στον τομέα της πολιτικής, δεν κατάφερε να επιδείξει τόσο μεγάλη δραστηριότητα στην παραγωγή τόσο μεγάλων επικοινωνιακών φιάσκων.
Όταν πριν από λίγο καιρό διακινδυνεύαμε την πρόβλεψη ότι «ενός επικοινωνιακού σφάλματος μύρια έπονται», ούτε εμείς μπορούσαμε να φαντασθούμε την απίστευτη επικοινωνιακή κατρακύλα στην οποία έχει περιέλθει - φοβούμεθα ανεπιστρεπτί – το καταφανώς πλέον πανικόβλητο πρωθυπουργικό περιβάλλον.
Μέσα στις τελευταίες έξι μέρες κατάφεραν να κάνουν πέντε αξιοθρήνητες γκάφες με τις οποίες πέτυχαν ένα ρεκόρ, που μπορεί να διεκδικήσει δικαιωματικά μια περιφανή θέση στο βιβλίο Γκίνες.

Ημέρα πρώτη–Γκάφα πρώτη

Η αρχή έγινε με την ομιλία του κ. Πρωθυπουργού στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του.
Αντί να δηλώσει μεταμέλεια για την αλαζονεία, που επέδειξε στην Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης και κάνοντας μια στοιχειώδη αυτοκριτική να υποσχεθεί ότι θα ασχοληθεί επιτέλους με τα προβλήματα του κοσμάκη, επέμεινε να υποδύεται τον χιλιοπαιγμένο και βαρετό πλέον για την κοινή γνώμη ρόλο του μάγκα, που έχει λύσει το ζωνάρι του για καυγά.
Αντί να τραβήξει τα αυτιά σ’ αυτούς, που λυμαίνονται ασύδοτα την δημόσια περιουσία και διάγουν σπάταλο βίο, επιτέθηκε με ιδιάζουσα τραχύτητα στους ταλαίπωρους βουλευτές, που έχουν το θράσος να διαταράσσουν κατά περιόδους την ησυχία του με τις περί πολιτικής ηθικής έμμονες ιδέες τους.
Και παρασυρόμενος από ένα αυτάρεσκο οίστρο έφθασε στο σημείο να δηλώσει ότι θα διαγράψει πάραυτα όποιον βουλευτή τολμήσει του λοιπού να ασκήσει δημόσια κριτική στην κυβέρνηση ή το πρωθυπουργικό περιβάλλον.
Αυτή ήταν η κορύφωση της γκάφας της πρώτης ημέρας διότι όταν έχεις όλους κι όλους 151+1 και κρέμεσαι στην κυριολεξία από τον ψυχισμό του τελευταίου βουλευτή κοιτάς, πώς να τον χαϊδέψεις και δεν τον αρχίζεις στις κατάρες και τις απειλές. Πολύ περισσότερο δεν αυτοεγκλωβίζεσαι με βαρύγδουπες δηλώσεις, που σε περιορίζουν σε ένα μονόδρομο αντίδρασης και δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο ελιγμών.
Μεσολαβεί ένα Σαββατοκύριακο, που οι δαρμένοι βουλευτές πηγαίνουν στις περιφέρειές τους, όπου εισπράττουν και την ψυχρολουσία των ψηφοφόρων τους.

Ημέρα Δευτέρα-γκάφα δεύτερη.

Αδιαφορώντας για τις πραγματικές εντυπώσεις της κοινής γνώμης το σύστημα επικοινωνιακής προπαγάνδας επιχειρεί να τονώσει το ηθικό της παράταξης παρουσιάζοντας «ευφυείς» δημοσκοπήσεις μέτρησης της εικόνας του Πρωθυπουργού.
Με καινοφανή ερωτήματα περί ηγετικότητας αποδεικνύεται ότι ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να θεωρείται όχι ο καταλληλότερος ή ο καλύτερος ,αλλά ο έχων τα περισσότερα ηγετικά χαρακτηριστικά.
Αυτό το πολιτικά αδιάφορο εύρημα στη συνέχεια προπαγανδίζεται ως περίπου δια μαγείας αντιστροφή του αρνητικού κλίματος και ως προσωπική επιτυχία της ηρωϊκής εμφάνισης του ηγέτη στην κεντρική επιτροπή.
Οι φουκαράδες βουλευτές αρχίζουν να αναθαρρεύουν, αλλά το αποκορύφωμα της γκάφας της Δευτέρας είναι ότι οι εμπνευστές του μεγαλεπίβολου επικοινωνιακού σχεδίου, σε μία έξαρση αυτοθαυμασμού «πιπιλάνε» οι ίδιοι την «καραμέλα» που σερβίρισαν στον «όχλο», χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο όχλος δεν έχει «μασήσει».

Ημέρα τρίτη-γκάφα τρίτη

Ο μαιτρ της επικοινωνίας αναθαρρεύει από τα σκηνοθετημένα παράθυρα και τα στημένα δημοσιεύματα περί της «επιτυχίας του πρωθυπουργού να αντιστρέψει το πολιτικό κλίμα» και βιάζεται να ξαναβγεί στο προσκήνιο να δρέψει τους καρπούς των κόπων του. Τουτέστι να επιβεβαιώσει την πρωτοκαθεδρία του.
Το αποκορύφωμα της τρίτης γκάφας είναι η δήλωσή του ότι «σε σχέση με τα έκτροπα του Βατοπεδίου οι Υπουργοί ενήργησαν με «διαύγεια».
Μιλάμε για γκάφα μεγατόνων διότι αδειάζει τελείως το πόρισμα Σανιδά, που κάνει λόγο για πλανηθέντες Υπουργούς.
Σε πλήρη αντίθεση ο κυβερνητικός εκπρόσωπος υποστηρίζει ότι οι υπουργοί δεν παραπλανήθηκαν καθόλου διότι η λέξη διαύγεια παραπέμπει στην πνευματική λειτουργία και όχι στην διοικητική διαφάνεια.

Ημέρα τέταρτη-γκάφα τέταρτη.

Με την δημοσίευση των δηλώσεων του εκπροσώπου, ο οποίος ως γνωστόν αποτελεί και το κόκκινο πανί της κοινής γνώμης, οι πολίτες ανατριχιάζουν και οι βουλευτές γίνονται αποδέκτες νέου κύματος κατακραυγής της λαϊκής οργής.
Ο αδύνατος κρίκος λυγίζει κάτω από το βάρος της καταισχύνης της λαϊκής βάσης και προβαίνει σε δηλώσεις σωτηρίας της στοιχειώδους πολιτικής του αξιοπρέπειας.
Το αποκορύφωμα της γκάφας είναι ότι εγκλωβισμένο το επικοινωνιακό επιτελείο από τους λεονταρισμούς των προηγούμενων ημερών προχωράει πανικόβλητο στην διαγραφή του «απείθαρχου» βουλευτή.
Αντιλαμβάνονται ότι έχουν περιέλθει στην ισορροπία τρόμου του κ. Τατούλη και σπεύδουν ετεροχρονισμένα και συνταγματικά εν αταξία να απαιτήσουν την παραίτηση του βουλευτή, αλλά είναι ήδη αργά. Ο αγανακτισμένος βουλευτής τους στέλνει να διαβάσουν το μύθο του Αισώπου για το λιοντάρι με το ποντίκι.

Ημέρα Πέμπτη-γκάφα πέμπτη.

Το επικοινωνιακό επιτελείο διαβάζει το μύθο του Αισώπου με το ποντίκι και βάζει τον τάλαινα πρωθυπουργό να κάνει μια άνευ προηγουμένου επικοινωνιακή «κολοτούμπα».
Σκηνοθετεί μια παρωδία Υπουργικού Συμβουλίου, όπου ο Πρωθυπουργός εμφανίζεται στον άχαρο ρόλο να «γλείφει» εκεί που προ πέντε ημερών «έφτυνε» και αντιστρόφως.
Τουτέστιν σε μια απέλπιδα προσπάθεια να χαϊδέψει τα αυτιά των μονάκριβων βουλευτών τραβάει ανηλεώς τα αυτιά των Υπουργών, που για υπεράσπισή τους είχε απειλήσει τους βουλευτές του προ πενθημέρου.
Τραγελαφική υπόθεση.
Χρειάσθηκε ένας χρόνος και ένα απίθανο σήριαλ επικοινωνιακής κατρακύλας για να γίνει αντιληπτό το μαθηματικώς απλούστατο και αυτονόητο.
Ότι δηλαδή στην τρέχουσα κυβερνητική θητεία οι Υπουργοί είναι αναλώσιμοι ενώ οι βουλευτές είναι αναντικατάστατοι.
Το αποκορύφωμα και αυτής της γκάφας είναι ότι το πανικόβλητο επικοινωνιακό επιτελείο φρόντισε προ της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου να καλλιεργήσει υπέρμετρες προσδοκίες στην κοινή γνώμη περί δήθεν κοσμογονικών πρωτοβουλιών του κ. Πρωθυπουργού.
Προσδοκίες, που για άλλη μια φορά διαψεύσθηκαν γιατί εκτός από την προαναφερθείσα «κολοτούμπα» ο κ. Πρωθυπουργός περιορίσθηκε σε οργανωτικές παραινέσεις, που θα έπρεπε να είχε κάνει το 2004 και σε ξαναζεσταμένες υποσχέσεις, που ο κόσμος έχει βαρεθεί να ακούει.

Έτσι η κοινή γνώμη ένοιωσε πάλι μια πικρή γεύση όπως περίπου στο ομώνυμο ποίημα του περιγράφει ο ευρηματικός Ζαχαρίας Παπαντωνίου για τον ελληνομαθή παπαγάλο:

«Κυρ-παπαγάλε, θάχουμε την τύχη
ν’ ακούσουμε τί λες και πάρα πέρα;»
Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει,
μα τί να πει; Ξανάπε: καλησπέρα!

Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα βεβαίως όλου αυτού του κακόγουστου σήριαλ επικοινωνιακών φιάσκων δεν θα είναι ότι οι αυλικοί θα αναλώσουν το ούτως ή άλλως αμφιβόλου ποσότητος και ποιότητος πολιτικό κεφάλαιο του κ. Πρωθυπουργού, όπως άδικα φοβάται ο κ. Δαϊλάκης.
Αλλά ότι με τούτα και με κείνα αλλά κυρίως με την απειρία και την αναποφασιστικότητά που επιδεικνύει, ο κ. Καραμανλής θα αναλώσει το πολιτικό κεφάλαιο της Νέας Δημοκρατίας κατά τρόπο μάλιστα μη αναστρέψιμο από τους διαδόχους του, όπως δικαίως φαίνεται να φοβάται ο κ. Πολύδωρας.
Και συνεπικουρούσης της ραγδαίας οικονομικής κρίσης, που θα οδηγήσει σε πρωτόγνωρη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ίσως ο κ. Καραμανλής καταφέρει να απαξιώσει άνεπανόρθωτα το σύνολο της δεξιάς παράταξης, όπως ευλόγως ανησυχεί ο κ.Καρατζαφέρης, που έχει εσχάτως αποδυθεί σε μια ξέφρενη σταυροφορία διάσωσης της κυβέρνησης.

Chaos by Karamanlis.

Το ζήτημα που απασχολεί πλέον σοβαρά το μέσο Ελληνα πολίτη δεν είναι το δίλημμα «Χάος ή Καραμανλής», που διάφοροι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι και κάποιοι γνωστοί άγνωστοι «παπαγάλοι» του συστήματος προπαγάνδας προσπαθούν εναγωνίως να προωθήσουν.
Το τρομακτικό πρόβλημα του κάθε νοικοκύρη και κυρίως αυτού που επί πέντε χρόνια επέλεγε σταθερά να στηρίζει αυτή την ανεκδιήγητη κυβέρνηση είναι πλέον το Χάος του Καραμανλή.
Αυτό σηματοδοτούν οι δημοσκοπήσεις.
Αυτό υποκρύπτουν οι αντιδράσεις των εσωκομματικών αμφισβητιών.
Αυτό προκαλεί τους πολιτικούς ή διανοητικούς αυτοχειριασμούς των Latin-Samurai και των Country-Ninja.

Το αίνιγμα

Σαμουράι, Νίντζα,
"μαγκιά", λουμπίνα, γλίντζα...

Τί είναι;