Golden boys και Media children.

Η δήλωση του Άλαν Γκρίσμπαν, ότι αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η οικονομική πραγματικότητα, ισοδυναμεί με την πανηγυρική ληξιαρχική πράξη θανάτου του σοσιαλδημοκρατικοφιλελεύθερου «οικονομικού θαύματος» των τελευταίων 50 χρόνων.
Ο κ. Γκρίσμπαν υπήρξε, ως γνωστόν ο αδιαμφισβήτητος «γκουρού» της «ελευθερίας των αγορών», ο άνθρωπος που επί δεκαετίες με τις αποφάσεις του κατηύθυνε την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας και ένας λόγος του αρκούσε για να αλλάξει την πορεία των ισοτιμιών των νομισμάτων ή τις τάσεις των διεθνών χρηματαγορών.
Ο αρχιτέκτονας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος αναγνωρίζει ότι αυτός και η θιασώτες του κατασκεύασαν ένα τέρας, το οποίο πλέον δεν μπορούν να προσεγγίσουν θεωρητικά και κατά συνέπεια αδυνατούν να επηρεάσουν πρακτικά.
Είναι επομένως απολύτως φυσιολογικό ότι οι πολιτικοί ηγέτες του πλανήτη, οι περισσότεροι των οποίων είναι αχυρένια δημιουργήματα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με ελάχιστο επιστημονικό ειδικό βάρος, έχουν περιέλθει σε απέραντη αμηχανία.
«Όσοι δεν σκέπτονται, συσκέπτονται», λέει ο λαός. Και πράγματι ουδέποτε στο παρελθόν μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν συντελέσθηκαν τόσο πολλές συσκέψεις πολιτικών ηγετών – και όχι μόνον – με τόσο φτωχά αποτελέσματα.
Είναι κοινό μυστικό ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους «πολιτικοί του σωλήνα», έχουν μειωμένη αντιληπτικότητα, συναποφασίζουν καθυστερημένα και ενεργούν με ημίμετρα, που μοιάζουν με ληγμένα αντιβιοτικά.
Χαρακτηριστικό της απίθανης ανεπάρκειάς τους είναι το «ανέκδοτο» με τον κ. Μπράουν. Πριν από μερικές εβδομάδες ο περίπου πολιτικά ημιθανής πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας έδωσε προς στιγμή την εντύπωση ότι θα αναβίωνε, ως νέος μεσίας την ιστορία της ανάστασης του Λαζάρου (όπου Λάζαρος διάβαζε δυτική οικονομία).
Ο λόγος πολύ απλός. Οι απολύτως αδαείς συνάδελφοί του κρεμάστηκαν πανικόβλητοι στον μετρίων ικανοτήτων οικονομολόγο. Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει. Προς στιγμή και ο ίδιος ο κ. Μπράουν πρέπει να πίστεψε ότι είχε μετενσαρκωθεί σε μάγο Μέρλιν του καπιταλιστικού συστήματος. Έφτασαν λίγες εργάσιμες ημέρες για να διαλύσουν τις φαιδρές φαντασιώσεις εκείνων των συσκέψεων των Σαββατοκύριακων. Οι αγορές έδειξαν ότι δεν εκτιμούν ιδιαίτερα τους μαθητευόμενους μάγους, η δημοτικότητα του κ. Μπράουν επέστρεψε στα φυσιολογικά της επίπεδα και οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσγειώθηκαν ανώμαλα στη δεινή πραγματικότητα.
Το πιο απελπιστικό είναι ότι παρότι πλέον οι συσκέψεις γίνονται τις καθημερινές, κάθε μέτρο που λαμβάνεται φαίνεται να φέρνει μηδαμινά έως αρνητικά αποτελέσματα και κάθε δήλωση, που στοχεύει στην στήριξη της ψυχολογίας, δημιουργεί μεγαλύτερη ανησυχία και απαισιοδοξία.
Οι οικονομολόγοι, όπως παραδέχεται ο κ. Γκρίσμπαν, έχουν χάσει το αυγά και τα πασχάλια τους και οι πολιτικοί, όπως αποδεικνύεται από την αντίδραση των αγορών έχουν χάσει την αξιοπιστία τους.
Και αυτό είναι ένας πρόσθετος λόγος απαισιοδοξίας γιατί στη συνείδηση του μέσου πολίτη οι δύο αυτοί παράγοντες (πολιτικοί και οικονομολόγοι), που θεωρητικά είναι οι αρμόδιοι για να λύσουν τέτοιου είδους προβλήματα, έχουν εκ προοιμίου απολύτως απαξιωθεί.
Ο λόγος της καθολικής δυσπιστίας απέναντί τους είναι απλός και απολύτως κατανοητός.
Τα τελευταία χρόνια τις τύχες της οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης ανέλαβαν να διαχειρισθούν golden boys και media children.
Οικονομολόγοι χωρίς εμπειρία της πραγματικής αγοράς και πολιτικοί χωρίς συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες.
Κοινός παρανομαστής τους; Ακριβά πτυχία συγκεκριμένης μονόπλευρης γνωστικής εστίασης. Εξειδίκευση στο live in style και προϋπηρεσία στις δεξιώσεις.
Με αυτά τα προσόντα δεν είναι καθόλου περίεργο, που οι αντικειμενικές αξίες υποσκελίσθηκαν από τις λογιστικές αποτιμήσεις, το πολιτικό αισθητήριο από τα δημοσκοπικά ευρήματα και συνακόλουθα η αποτελεσματική πολιτική από την αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας.
Το διεθνές πολιτικό κατεστημένο τα τελευταία χρόνια συγκροτείται όλο και περισσότερο από πνευματικά οκνηρούς πολιτικούς και ευφυείς επαγγελματίες επικοινωνιολόγους και image makers.
Οικονομολόγοι και πολιτικοί βγαλμένοι από το ίδιο κοσμοθεωρητικό καλούπι συνεργάσθηκαν αρμονικά όλα αυτά τα χρόνια στη λογική της ελευθερίας της αγοράς και ως εκ τούτου ευθύνονται αλληλεγγύως και εις ολόκληρον για την σημερινή κρίση.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος (όχι βέβαια ο μοναδικός), που τα μέτρα τα οποία εξαγγέλλονται ή λαμβάνονται σε παγκόσμια κλίμακα έχουν επίκεντρο την σωτηρία των χρηματοπιστωτικών μεσαζόντων (golden boys), ενώ θα έπρεπε να στοχεύουν στη σωτηρία της πρωτογενούς παραγωγής και εμπορίας (της κότας, που γεννάει το χρυσό αυγό).
Για τον ίδιο λόγο βεβαίως αυτοί, που καλούνται να σηκώσουν το βάρος της ανοικοδόμησης της ρημαγμένης οικονομίας, οι απλοί πολίτες, ευλόγως αμφιβάλλουν και απαισιοδοξούν.

Η συνέχεια στο επόμενο…