Ερώτηση:
Πόσο στενόμυαλος πρέπει να είναι κανείς ως οικονομολόγος για να πιστεύει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την παρούσα κρίση με αυξομειώσεις επιτοκίων;
Απάντηση:
Ακριβώς όσο κοντόφθαλμος πρέπει να είναι κανείς ως πολιτικός για να πιστεύει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την επερχόμενη ύφεση με γενναία ενίσχυση της κερδοφορίας των τραπεζών.
Δεν έχει περάσει καλά-καλά ένας μήνας, που γνωστοί και μη εξαιρετέοι πολιτικοί διαβεβαίωναν τον Ελληνικό λαό ότι η χώρα διαθέτει θωρακισμένη οικονομία και οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν κανένα πρόβλημα.
Σήμερα αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι δηλώνουν ότι η χώρα απειλείται σοβαρά από μια οικονομική κρίση μεγάλης εντάσεως και μακράς διάρκειας και χρειάζεται να θυσιάσουν 28 δις ευρώ για να σώσουν όλες ανεξαιρέτως τις τράπεζες.
Χωρίς να υποτιμούμε το προσωπικό δράμα αυτών των ανθρώπων, που αναγκάζονται σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να διαψεύδουν δημοσίως εαυτούς και αλλήλους με τόσο άκομψο τρόπο, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε: Ποια είναι πράγματι η αλήθεια; Ποια είναι η μπλόφα; Πότε εν πάση περιπτώσει αυτοί οι δυστυχείς άνθρωποι ήξεραν τι ακριβώς έλεγαν; Τότε ή τώρα;
Τα ερωτήματα είναι μεν ρητορικά, έχουν όμως και μεγάλη πρακτική βαρύτητα.
Διότι όλοι γνωρίζουν ότι στην οικονομία πέραν των πραγματικών μεγεθών μεγάλη σημασία στην διαμόρφωση των τάσεων και των εξελίξεων διαδραματίζει η ψυχολογία της αγοράς.
Και προφανώς οι παλινωδίες και οι αυτοδιαψεύσεις κάνουν ζημιά, όπως και το να υποστηρίζεις στα λόγια ότι οι τράπεζες δεν έχουν πρόβλημα, αλλά στην πράξη να φτιάχνεις ένα πρόγραμμα σωτηρίας μαμούθ για τράπεζες με ειδικές ανάγκες.
Ισχυρή είναι μια οικονομία όταν έχει χαμηλό δημόσιο έλλειμμα, γεμάτα δημόσια ταμεία, υψηλά ημερομίσθια, χαμηλό τιμάριθμο. Μια χώρα με δημόσιο χρέος στο όριο της πιστωτικής αναξιοπιστίας, άδεια ταμεία και ξεπουλημένα τα περιουσιακά της στοιχεία από τον ΟΤΕ μέχρι τα ολυμπιακά ακίνητα, με ημερομίσθια χαμηλότερα και τιμές καταναλωτή υψηλότερες από το μέσο ευρωπαϊκό όρο, είναι οικονομικά παντελώς ανοχύρωτη.
Ουδείς λοιπόν αμφιβάλλει ότι τα περί θωρακισμένης οικονομίας ήταν ένα κρύο ανέκδοτο. Γι αυτό που ενδεχομένως μπορεί να υπάρξουν επιφυλάξεις είναι αν ο Πρωθυπουργός τα έλεγε επειδή τα πίστευε ή επειδή κάποιοι επικοινωνιολόγοι του τα είχαν υπαγορεύσει.
Όσο για τις τράπεζες είναι επίσης προφανές ότι η γενική θεωρία του περασμένου μήνα ότι δεν είχαν πρόβλημα ήταν ανακριβής, όπως αναληθής είναι και η γενίκευση ότι όλες ανεξαιρέτως έχουν ανάγκη κρατικής υποστήριξης.
Κατ’ αρχήν όλες ανεξαιρέτως οι τράπεζες στα προηγούμενα χρόνια και πολλές από αυτές και πρόσφατα ανακοίνωσαν τεράστια κέρδη. Κατά συνέπεια οφείλουν λογικά να έχουν αποθησαυρίσει σημαντικό πλούτο, ικανό για να αυτοχρηματοδοτήσουν τις ανάγκες τους για αρκετό επόμενο χρονικό διάστημα. Αν δεν το έχουν πράξει αυτό σημαίνει ότι κάποιοι καρπώθηκαν αυτά τα χρήματα.
Επειδή οι τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιώτες ιδιοκτήτες τους ας φροντίσουν να βρούν τι έγιναν τα λεφτά και να δώσουν και την ενδεδειγμένη λύση.
Αν δεν μπορούν να το κάνουν τότε και αυτοί και οι διοικήσεις αυτών των τραπεζών θα πρέπει να υποστούν της συνέπειες της εμπορικής, αστικής και ποινικής νομοθεσίας.
Στη συνέχεια αν πρέπει το κράτος να διασώσει κάποιες από αυτές, τότε ο φορολογούμενος πολίτης ως νέος ιδιοκτήτης θα πρέπει να ενημερωθεί πλήρως για την πραγματική οικονομική τους θέση και βεβαίως η διοίκηση αυτών των συγκεκριμένων τραπεζών θα πρέπει να περιέλθει στο δημόσιο.
Αυτά υπαγορεύονται από την απλή λογική αλλά και από τους κανόνες της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας σε όλο το εύρος των οικονομικό-πολιτικών συστημάτων από τον άκρατο φιλελευθερισμό ως την πλέον κοινωνιστική σοσιαλδημοκρατία.
Οποιοδήποτε άλλο μοντέλο σαν αυτό που προτείνει η κυβέρνηση ξεφεύγει από την έννοια της στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και διολισθαίνει σε σενάριο διασπάθισης δημόσιου πλούτου προς οικονομική εξυπηρέτηση ολίγων ημετέρων χρυσοκάνθαρων.
Όσο για την δήθεν άρνηση ορισμένων τραπεζών να ενταχθούν στο «πρόγραμμα», εντάσσεται και αυτή στην επικοινωνιακή σαχλαμαρόσουπα, που επιμένουν να μας ταΐζουν.
Ο στόχος είναι προφανής.
Η κυβέρνηση θα υποστηρίξει ότι η αντίδραση των τραπεζών αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα αυστηρό πρόγραμμα, που έχει σχεδιασθεί με γνώμονα το συμφέρον των μικρών δανειοληπτών και όχι των τραπεζών.
Η τράπεζες από την πλευρά τους ασκούν πιέσεις ώστε και οι ελάχιστες δικλείδες ασφάλειας που προτείνονται να απαλειφθούν ώστε να επιδοθούν τελικά σε ένα ασύδοτο φαγοπότι.
Στο τέλος Κυβέρνηση και Τραπεζίτες θα βρούν μια «συμβιβαστική λύση», ώστε οι τράπεζες να μας «κάνουν τη χάρη» και να ενταχθούν στο πρόγραμμα για να «σωθούν οι μικρομεσαίοι δανειολήπτες».
Αιδώς Αργείοι…
Ήδη τα εξωνημένα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια προσπαθούν να μεταθέσουν το θέμα από την αντιλαϊκή ουσία του εγχειρήματος στην δήθεν αναγκαιότητα συμμετοχής των τραπεζών προς δήθεν διάσωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Ο σοσιαλίζων φιλελεύθερος κ. Σαρκοζί και ο φιλελευθερίζων σοσιαλδημοκράτης κ. Μπράουν συμφώνησαν «χέρι-χέρι» να λάβουν μέτρα, που να καλύπτουν όλους τους παράγοντες της οικονομίας.
Έτσι όπως είδαμε το γαλλικό πακέτο στήριξης προέβλεψε την «μερίδα του λέοντος» για τις τράπεζες (40 δις ευρώ), την «μερίδα της αλεπούς» για τις επιχειρήσεις (22 δις ευρώ) και την «μερίδα του σπουργιτιού» για τους εργαζόμενους (προς το παρόν μόλις 250 εκ. ευρώ).
Αν αναλογισθούμε την αναλογία μεγεθών μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδος τότε θα αντιληφθούμε ότι το ποσό των 28 δις δεν είναι απλά η μερίδα του λέοντος.
Είναι ολόκληρη η κατσαρόλα.
Και επομένως είναι φυσιολογικό, που η κυβέρνηση δεν διαθέτει ούτε ένα ξεροκόμματο για τον αγροτικό, τον βιομηχανικό, τον επιχειρηματικό τομέα. Ούτε ένα ψίχουλο για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους.
Και ας σταματήσει επιτέλους η καραμέλα ότι "τα 28 δις δεν είναι χρήματα, είναι ομόλογα".
Είναι αξιόγραφα, που οι τράπεζες θα εξαργυρώσουν παίρνοντας δάνεια ζεστού-καυτού χρήματος. Δάνεια, που αργά ή γρήγορα το Ελληνικό δημόσιο πιθανότατα να κληθεί να αποπληρώσει.
Εν πάση δε περιπτώσει τα ομόλογα αυτά θα μπορούσαν μια χαρά να χρησιμοποιηθούν από το ίδιο το κράτος για να εξεύρει χρήματα, που να χρησιμοποιηθούν για δημόσιες επενδύσεις, για δημιουργία θέσεων εργασίας, για μείωση των έμμεσων φόρων, για ενίσχυση των μικρομεσαίων εισοδημάτων.
Γιατί όχι και για άμεση δανειοδότηση του αγροτικού τομέα, του βιομηχανικού τομέα, των πάσης φύσεως μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Το κράτος διαθέτει το κατάλληλο δίκτυο και τους κατάλληλους μηχανισμούς.
Για ποιο λόγο θα πρέπει να διοχετευθούν τα χρήματα μέσω ενός αποτυχημένου μεσάζοντα, όπως οι τράπεζες, που στο πρόσφατο παρελθόν αποδείχθηκαν και ληστρικές και ανίκανες;
Και εν πάση περιπτώσει αν σώνει και καλά το σύστημα χρειάζεται κάποιες τράπεζες ως μεσάζοντες μεταξύ κράτους και πολιτών για την διοχέτευση του δημόσιου χρήματος, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ας αφήσει η κυβέρνηση επιτέλους κάποιες τράπεζες να απαξιωθούν και ας τις αγοράσει για ένα κομμάτι ψωμί.
Όπως ακριβώς ταιριάζει στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς.
Όπως ακριβώς έγινε με τον ΟΤΕ. Όπως ακριβώς γίνεται με την Ολυμπιακή…
Νομίζω;…
2 σχόλια:
Η φράση "Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα" ίσως είναι αυτή που χαρακτηρίζει την κατάσταση στην ελληνική οικονομία. Οικονομολόγος δεν είμαι αλλά πιστεύω ότι οι αυξομειώσεις των επιτοκίων , νέες μεγαλύτερες φορολογίες, δάνεια (βλ. 2,8 δισ) και άλλα μέτρα που ακούστηκαν ότι μπορεί να λάβει η κυβέρνηση, το πιο πιθανό είναι να οδηγήσουν σε πληθωρισμό (και όχι μόνο) και εκεί θα είναι που όχι μόνο στο γκρεμό και στο ρέμα θα βρεθούμε αλλά στο βούρκο και άντε να βγούμε.
Αυτό που ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει είναι η χρηματοδότηση έργων από τα Διαρθρωτικά Ταμεία της Ε.Ε.(πχ ΕΣΠΑ) ώστε να αποφευχθεί ο δανεισμός και σιγά σιγά να αρχίσει να "κινείται" η αγορά. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε μεγάλα έργα όπως επισήμανε ο κ. Σουφλιάς, διότι αυτά είναι που η περίοδος υλοποίησής τους είναι πιθανόν και πάνω από 10 χρόνια, κάτι το οποίο συνεπάγεται ότι θα επιφέρουν κέρδη μετά από αυτή τη 10ετία. Σκοπός είναι να ενισχυθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, να αυξηθεί η απασχόληση, να γίνουν έργα άμεσα με αυτά τα χρήματα της Ε.Ε. Δυστυχώς όμως για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να υπάρχει και κατάλληλος σχεδιασμός και προγραμματισμός, κάτι στο οποίο η χώρα μας και πάλι υστερεί.
Ας ελπίσουμε ότι θα περάσουμε αυτή την κρίση όσο λιγότερο ανώδυνα γίνετε....
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας.
Ανεξάρτητα από την ιδιότητα ή την ιδεολογία του καθενός, εκεί πλέον όπου όλοι συμφωνούν είναι ότι για να αντιμετωπισθεί η προελαύνουσα ύφεση χρειάζεται συντονισμένη παρέμβαση διάσωσης της πραγματικής οικονομίας.
Το «μυστηριώδες» είναι ότι η πλειοψηφία των οικονομολόγων και των πολιτικών, που ευθύνονται για την κρίση και παραδόξως προσφέρονται να την διαχειρισθούν, επιμένουν να υποστηρίζουν ότι για την στήριξη του πρωτογενούς τομέα είναι απαραίτητη η διοχέτευση και του τελευταίου κρατικού ευρώ μέσω των ιδιωτικών τραπεζών. Ενός μεσάζοντα, από την ανερμάτιστη, παρασιτική δράση του οποίου ξεκίνησε το καταστροφικό ντόμινο της οικονομικής κρίσης.
Και εγώ δεν είμαι οικονομολόγος, θεωρώ όμως ότι η οικονομία είναι ένα δένδρο το οποίο αυτή τη στιγμή φαίνεται να κινδυνεύει να ξεραθεί από την λειψυδρία ( έλλειψη ρευστότητας) στην οποία την έχουν οδηγήσει κάποιοι «ερασιτέχνες κηπουροί».
Ρίζες του δένδρου είναι η λεγόμενη πραγματική οικονομία. Ο πρωτογενής τομέας. Η γεωργία, η βιομηχανία, η βιοτεχνία. Κορμός οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, οι συνταξιούχοι. Αν διαθέτουμε ένα κουβά νερό (περιορισμένους οικονομικούς πόρους) και θέλουμε να σώσουμε το δέντρο θα πρέπει να το ρίξουμε απ’ ευθείας στις ρίζες και μάλιστα απολύτως στοχευμένα. Να δημιουργήσουμε και ένα ανάχωμα γύρω από τον κορμό του δένδρου για να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα αφήσουμε ούτε μια σταγόνα νερού να πάει χαμένη δεξιά και αριστερά.
Προφανώς δεν είναι αποτελεσματικός τρόπος να ρίξουμε το νερό από την κορυφή του δένδρου (τις τράπεζες), όπου απλώς θα καταβρέξουμε τα κλαδιά και σίγουρα θα χάσουμε το μεγαλύτερο μέρος του νερού, το οποίο θα εξατμισθεί στο δρόμο μέχρι να φθάσει στη ρίζα.
Δυστυχώς λοιπόν φαίνεται ότι αυτοί που επί χρόνια το έπαιζαν μαθητευόμενοι οικονομολόγοι και κυβερνήτες στην καμπούρα των πολιτών με άθλιες οικονομικές επιδόσεις, δεν διαθέτουν ούτε στοιχειώδεις γνώσεις κηπουρικής.
Γνώσεις, που δυστυχώς πλέον γι αυτούς φαίνεται να διαθέτει ο μέσος πολίτης.
Δημοσίευση σχολίου